Sezon burz. Wiedźmin. Tom 8 (okładka  miękka, wyd. 11.2013)

Powrót do świata Wiedźmina to zawsze fascynująca wycieczka tak było i tym razem. Może odrobinę wtórne, trochę odgrzewane ale i tak rewelacja czytana z zapartym tchem. Zawsze lubię się zanurzyć w tej krainie nierealnej a tak bliskiej naszej rzeczywistości.

Nie obchodzi mnie czy pisarz książkę napisał (jak z resztą być powinno) dla pieniędzy, czy z nudów, co też się może zdarzyć. Nie interesuje mnie dodawanie punktów za wcześniejsze dokonania… Chcę ustosunkować się do „Sezonu Burz” i jest mi ciężko… Zmieniłam się, wydoroślałam, moje priorytety uległy zmianom, a wiec może i ideały zmieniły oblicze? Może dlatego nie doceniłam ani pióra ani możliwości Asa? Ani jego ulepszonego Geralta?
Może mimo pewnej dojrzałości nie toleruje przydługich wywodów o … Wielu ważnych i ważniejszych sprawach? (dziw bierze, że we wcześniejszych „Opowiadaniach” łykałam je bez zastrzeżeń…)
Tak więc biorąc za i przeciw - (zapewne z powodu zadufania, bo przecież nie z braku zrozumienia powyższej lektury, ani mojej przejrzałości do niej) skłaniam się ku temu, że mogłabym spokojnie poczekać jeszcze kilka , a nawet i – naście lat na dzieło , choćby w połowie tak dobre jak „Opowiadania” (Saga to już też nie było TO). Może i zweryfikowałam swoje życie,

Bałam się, byłam najzwyczajniej w świecie przerażona, ale z drugiej strony nie mogłam odmówić sobie przeczytania tej książki tak szybko, jak to tylko było możliwe. Pewnie pojawią się komentarze, że autorowi potrzebne było podreperowanie finansów, ale cóż z tego? Skoro Geralt jest nadal Geraltem, Jaskier Jaskrem, a ich świat nie stracił swojego uroku? Książka zdecydowanie warta przeczytania. Oczywiście, łatwiejsza do zrozumienia i przyjemniejsza w odbiorze będzie dla osób, które Wiedźmina już znają, ale wydaje mi się, że dla nowych czytelników może być świetnym wprowadzeniem w świat królów Północy, Kapituły Czarodziejów i całego tego syfu, w który wiecznie pakuje się Geralt z Rivii.

Panie Sapkowski nareszcie. Po co produkować jakieś dziwne historie, kiedy świat Wiedżmina ma ich tyle do rozwinięcia, że życia nie starczy. Jako dziecko przeczytałem trylogię Tolkiena i od tego czasu jakiekolwiek fantasy było, jakie było. I nagle dorwałem Sapkowskiego. I to było to. Czytałem wielokrotnie i czekałem na ciąg dalszy. Czekałem ponad 10 lat i w końcu się doczekałem. "Sezon burz". Powróciłem do tamtych lat i wciąż chcę wracać. Czekam, sądzę że większość Pana fanów również, na więcej.

... też uważam ze bezcelowe, dlatego prawdziwą recenzję, postaram się napisać jak już przeczytam książkę. Teraz tylko krótka uwaga: jeśli ktoś nie lubi takiej literatury lub Wiedźmin mu się przejadł... niech nie czyta , nikt nie zmusza. :). Ja czekam, chętnie przeczytam coś nowego popełnionego przez Pana Sapkowskiego, ponieważ uwielbiam jego Fantasy, styl pisania i poczucie humoru :D

Myślałem , że ten dzień nie nastąpi ... Cieszę się , że Pan Sapkowski wraca do Wiedźmina . Dla mnie bomba . kto czytał trylogię ten połknie , jak ja , kolejną odsłonę przygód Geralda

Wiedziałam już wcześniej, że "Sezon burz" był napisany po latach i trochę odstaje od sagi o wiedźminie, zarówno jeśli chodzi o główny wątek jak i warsztat pisarski. Dlatego nie sięgnęłam po niego zaraz po zakończeniu "Pani Jeziora", tylko odczekałam dość dużą ilość czasu. Aktualnie Wiesiek jest na topie, więc pomyślałam, czemu by do niego nie wrócić. W sumie mogłam tego nie robić... Saga była jedyna w swoim rodzaju. To nie była prosta historia, która prowadzi czytelnika za rękę. Każdy, kto się dziełem Sapkowskiego zachwycił i miał na tyle talentu i kreatywności, by coś do niego dołożyć, mógł to zrobić, bo tak zbudowany świat dawał ku temu ogromne pole do popisu. Stąd m.in. świetne gry polskiej produkcji. Kiedy czytałam "Sezon burz" miałam nieustanne wrażenie, że napisał tę książkę fan Sapka, oddany wieloletni fan, tylko zrobił to... nieudolnie. Styl jest momentami strasznie przekombinowany, przypomina to bełkot. Miałam wrażenie, że bohaterowie kręcili się w kółko i w efekcie nic z tego nie wynikało. Historia, która mogłaby zgrabnie wypaść w krótkim opowiadaniu, została rozwleczona do granic możliwości. Geralt zachowuje się głupio, magowie nic tylko wodzą go za nos. Jaskier zachowuje się głupio, tylko jedno mu w głowie, a przecież to była bardziej rozbudowana postać. A ten długi rozdział o tarzaniu się w pościeli wiedźmina z czarodziejką? Powiem tylko jedno - litości. Ta książka była średnią przyjemnością. Z jednej strony to wiedźmin, lubię go, mam ochotę dowiadywać się o nim więcej, ale z drugiej strony to było takie niemądre i nużące. Według mnie ta książka nie była potrzebna na rynku. Może gdyby faktycznie napisał ją jakiś fan, to wszystko miałoby swoje uzasadnienie, ale wydanie pod nazwiskiem autora tylko go skompromitowało. Rozumiem, że innym fanom mogła się spodobać, wystarczy przymknąć oczy na niedociągnięcia i cieszyć samym faktem przebywania w tym uniwersum. Szkoda, że ja tak nie umiałam zrobić. Odkładam na półkę i raczej do niej nie wrócę.

Mówią, że „Sezon burz” to odgrzewanie soczystego kotleta, jakim była „Saga o wiedźminie”, a taki odgrzany kotlet – wiadomo. Nie wierzcie im. Bo z tą książką jest tak: jeśli ktoś „Sagi” nie czytał, niech po bożemu zacznie od „Miecza przeznaczenia”. Ale jeśli uśmiechacie się na wspomnienie kolejnych tomów o Geralcie, zróbcie sobie dobrej herbaty albo przelejcie piwo do kufla, umośćcie się na fotelu albo wyciągnijcie na kanapie i bez wahania rzućcie się na „Sezon burz”.

Znajdziecie w nim wszystko to, co was bawiło, intrygowało i wzruszało w starym, dobrym Sapkowskim. Akcja toczy się gdzieś między pierwszym a drugim tomem opowiadań o wiedźminie. To ten sam niesamowity świat - magiczny, ale swojski - a pobyt w nim relaksuje jak wyprawa paralotnią nad podmiejską dolinę. Wiedźmin jest tym samym romantycznym bohaterem, którego weltschmerz pcha w wieczną wędrówkę. Trubadur Jaskier jest tak samo niepoprawny i uroczy. Yennefer – jednakowo piękna i niedostępna.

Że znacie takie zdania, jak powyżej, z opracowań czytanych przed maturą? Jasne, że tak! W końcu Sapkowski to najbardziej postmodernistyczny i intertekstualny polski pisarz popularny. Więc jeśli jeszcze marudzicie, że czytanie fantasy po dwudziestce to jednak przejaw umysłowej miałkości, porzućcie te obawy i dajcie się Geraltowi wciągnąć w kolejną wędrówkę. Do nadmorskiej willi pięknej i kuszącej czarodziejki, która jednak nie jest Tamtą. W rejs po zamglonym korycie starej rzeki, między zielonymi porostami zwieszającymi się z drzew. Na ekskluzywną aukcję przedmiotów cennych i niezwykłych. Albo po prostu przed siebie.

Słysząc w większości wyraźnie negatywne opinie spodziewałam się, że "Sezon burz" będzie porażką. Ale, na szczęście, nie jest. To miejscami lekko przegadana (powiedzmy - mało akcji jak na 400 stron), ale spójna, rozrywkowa historia, w której Geralt z Rivii rąbie i siecze, wali w mordy, daje się zwabiać w pułapki, potem z tych pułapek w ten czy inny sposób wychodzi, zadaje się - a jakże - z czarodziejkami i generalnie jest tym wiedźminem, którego rzesze fanów polubiły bądź wręcz pokochały. "Sezonowi" brak polotu i wartkości zbiorów opowiadań, z drugiej jednak strony nie ma w nim też uciążliwej polityki, wielkiej wojny w tle i zawiłych intryg które czynią Sagę przyciężką i miejscami niestrawną. Także dla wielbicieli wiedźmina - pozycja jak znalazł.
Osobiście drażniły mnie niektóre rzeczy (poruszanie kwestii aborcji czy tolerancji, czy używanie bardzo współczesnych słów, zupełnie nie przystających do realiów), podobnie jak fakt, że zaiste można by skondensować opowieść o ładnych parędziesiąt stron, ale koniec końców lektury nie żałuję. Miło było wrócić do świata, który kiedyś już się odwiedziło. Fanom - polecam, sceptykom jednak radzę odpuścić.

Geralt z Rivii powrócił! Właściwie to on nigdzie nie odszedł, bo akcja powieści Sapkowskiego dzieje się mimo tego, co opisał wcześniej w Sadze o Białym Wilku.
Geralt ma wątpliwe szczęście pakować się w kłopoty: a to kradną mu wiedźmińskie miecze, a to w obronie dobra zabije człowieka, to znów romansuje z piękną czarodziejką (i nie jest nią Yennefer), albo daje się wciągnąć w aferę czarodziejów z Rissenbergu. A wszytko to pięknie, z polotem, nie szczędząc ciekawych opisów, atrakcyjnych wątków pobocznych, czarnego humoru i wulgaryzmów oraz barwnych postaci, opisuje Sapkowski. Zatęsknił za Geraltem? Nie wiem. Mogę napisać, że czytało się tę książkę równie świetnie, jak poprzednie. Można dopatrzeć się nawet nawiązań do naszych czasów, może też wolałbym niektóre wulgaryzmy zastąpić zwrotami w stylu: "a'baeth me aep arse" w Starszej Mowie. No, może zabrakło mi ciętego humoru znanego z opowiadań poprzedzających Sagę, ale... to wciąż stary dobry Geralt z Rivii.

Miłośnicy się nie zawiodą.