Seans w Domu Egipskim. Śledztwa profesorowej Szczupaczyńskiej (okładka  miękka)

Te kryminały to po prostu perełki w swoim gatunku! Autor wykonał niesamowitą pracę, odtwarzając Kraków z końca XIX wieku. W zasadzie ciężko zdecydować, kto tu jest głównym bohaterem - profesorowa Szczupaczyńska czy Kraków? Napisane lekko, z poczuciem humoru, ale i niepozbawione dociekliwej obserwacji (a co za tym idzie, choć wcale nie jest to takie oczywiste - wniosków, często gorzkich) krakowskiego społeczeństwa końca XIX wieku. Wybitnie ciekawa lektura, gorąco polecam!

Najlepsza książka Maryli Szymiczkowej. Przeczytana w dwa wieczory. Wartka akcja, zaskakujące rozwiązanie zagadki. Profesorowa Szczupaczyńska niczym panna Marple prowadzi dochodzenie w sprawie morderstwa. Nic nie jest do końca takie na jakie wygląda. Jaki był motyw ? Zdrada, pieniądze a może miłość ?

Jak dla mnie super. Postać głównej bohaterki, mimo ewidentnych, dobrze zarysowanych, wad budzi sympatię. Klimat życia w Krakowie w tamtej epoce oddany perfekcyjnie. Intryga kryminalna ciekawa. Szkoda, że są tylko trzy pozycje z tej serii. Czekam na więcej. Autorzy do roboty!!!

Jeśli ktoś lubi kryminały Agaty Christi, to z przyjemnością przeczyta tę książkę. Dodatkowego smaczku dodaje nastrój dekadenckiego Krakowa, a Wyspiańskim i Przybyszewskim. Miła letnia lektura, w sam raz na wakacje.

Bardzo przyjemny kryminal z austro-wegierskiego krakowa. Wciagajaca intryga i swietne opisy epoki.

Trochę straszne trochę nie. Chcesz znać przyszłość to daj grosza wróżce

Wciągająca

Polecam

Maryla Szymiczkowa autorką krymiałów retro, to pseudonim artystyczny, pod którym ukrywają się Jacek Dehnel (pisarz, poeta, tłumacz) i Piotr Tarczyński (tłumacz, historyk, amerykanista). „Seans w Domu Egipskim” jest trzecim po Tajemnicy Domu Helców i Rozdartej zasłonie kryminałem retro autorstwa Maryli Szymiczkowej. Mimo, że jest to trzeci tom serii nie ma problemu z przeczytaniem go jako samodzielnej pozycji (tak jak zrobiłam to ja, odkrywając serię). Do historii znanych z poprzednich tomów autorka (autorzy) czynią bardzo małą ilość aluzji i odniesień, więc nie ma znaczenia, czy zaczynacie od pierwszego czy od trzeciego tomu. W tym tomie, Szymiczkowa zabiera czytelników do Krakowa roku 1898, a właściwie zimowego Krakowa końca 1898. Profesorowa Zofia Szczupaczyńska, stateczna żona profesora Ignacego Szczupaczyńskiego, od czasu do czasu porzuca swoje przykładne życie pani domu i w sytuacji kryzysowej zmienia się w krakowską Pannę Marplę. Zofia Szupaczyńska jest niezwykle podekscytowana - państwo Beringerowie zaprosili ją i jej małżonka na obserwację zaćmienia księżyca i seans spirytystyczny do swojego domu. Dom w którym mieszka doktorostwo ma niecodzienny wygląd, zdobiony jest skarabeusze, ibisy, szakale oraz całą resztę mitologicznego zwierzyńca, tarczami słonczenymi, a nawet tajemniczą inskrypcją do pogańskich bóstw, stąd powszechnie nazywany jest Domem Egipskim. Na wieczorku u Beringerów ma się spotkać 12 osób, w tym naczelny artysta epoki – Stanisław „Szatan” Przybyszewski. Rolę medium będzie odgrywać Olga Ryczywolska. Wkrótce po rozpoczęciu seansu zamiast kontaktu z duchami z zaświatów zacne towarzystwo musi zmierzyć się z faktem, że gospodarz wieczoru pada martwy. Coś co wygląda w pierwszej chwili na atak aserca okazuje się efektem zażycia strychniny. Kto zabił, skoro w pokoju znajdowało się tylko kilka osób i teoretycznie żadna nie miała motywu? Tego czytelnik dowie się po przeczytaniu powieści. Śledztwo prowadzone przez profesorową Szczupaczyńską z pomocą sędziego Klossowitza zabiera czytelnika w czarowny świat Krakowa końca XIX w. Autorka (autorzy) wiernie oddają klimat Młodej Polski. W trakcie śledztwa spotykamy całą plejadę postaci znanych z podręczników j. polskiego i historii. Możemy znaleźć mnóstwo nawiązań do życiorysu Przybyszewskiego oraz życia kulturalnego tamtych czasów. Świetnie została oddana walka „starego z nowym”, skostniałego konserwatywnego myślenia mieszczan z dekadencją twórców Młodej Polski. Szczupaczyńska jest wzorcowym przykładem konserwatyzmu, a Przybyszewski najlepszym wzorcem dekadencji. Jeśli ktoś nie uważał na lekcjach polskiego, teraz ma szansą nadrobić. Spacery profesorowej po Krakowie wiernie odzwierciedlają topografię ówczesnego miasta i wciągają czytelnika jeszcze głębiej w klimat epoki. Z czystym sercem mogę polecić tę pozycję. A ja na swoją listę „do przeczytania” dopisuję: Tajemnica domu Helclów” i „Rozdarta zasłona”

książka, w której zakochałam się od pierwszego wejrzenia, a raczej od pierwszej strony. Nastrój panujący w powieści jest taki, jak okładka - mroczny, dekadencki, wręcz diabelsko uduchowiony. Taki kryminał retro pobudza wyobraźnię czytelnika i sprawia, że człowiek boi się otwartej szafy i skrzypiących drzwi... Zaćmienie księżyca to dla Profesora Szczupaczyńskiego i jego szanownej małżonki dobry pretekst do spotkania się w gronie znajomych i przyjaciół. Do domu egipskiego (nazwanego tak ze względu na ozdoby i rzeźby znajdujące się na fasadzie) przybywają szanowni mieszkańcy Krakowa oraz medium. Niestety podczas seansu spirytystycznego jeden z uczestników całego zamieszkania umiera. Oczywiście profesorowa Szczupaczyńska, uzależniona wręcz od rozwiązywania zagadek kryminalnych, od razu znajduje się w swoim żywiole. Po nitce do kłębka, pomalutku, ale cierpliwie rozwiązuje zagadkę morderstwa. Powieść urzekła mnie z dwóch powodów. Po pierwsze autorka świetnie oddała klimat Krakowa u schyłku XIX wieku. Te wąskie uliczki, dorożki, błoto i ciemności... czytelnikowi aż zapiera dech od duchoty drobnomieszczańskiego życia. Wszechobecne pozory, życie na pokaz i drobnomieszczańskość powodują, że książka jest trochę satyrą na tamte czasy. Nie ulega jednak wątpliwości, że te wszystkie drobiazgi składają się na jedyne w swoim rodzaju tło, dla świetnie skonstruowanej zagadki kryminalnej. Drugi powód mojej miłości to rewelacyjne pióro i słownictwo użyte w powieści. Dbałość o szczegóły i kwiecistość językowa bohaterów powieści jest po prostu urzekająca. Czytelnik czuje się tak, jakby przeniósł się w czasie i wraz z profesorową przemierzał Kraków od domu do domu w poszukiwaniu mordercy. Do łez ubawiła mnie służąca Szczupaczyńskich, która - znając swoją wartość - pozwalała sobie na uszczypliwe uwagi w stosunku do Państwa. Zresztą takich scenek budzących salwy śmiechu, w tym "czarnym" skądinąd kryminale, jest więcej. Rozwiązanie zagadki kryminalnej jest zaskakujące. Bardzo podobała mi się możliwość śledzenia, krok po kroku, poczynań Pani profesorowej. Dzięki temu mogłam przy rozwiązaniu zagadki delektować się zauważonymi szczegółami i drobiazgami, które w całości złożyły się na sukces dochodzenia. Nie potrafię słowami oddać tego, co jest najbardziej urzekające w tej książce. Aby opisać jej nastrój, potrzeba czegoś więcej, niż tylko słów. Napiszę więc tylko, że "Seans w Domu Egipskim" to naprawdę świetny kryminał, który - dzięki zgrabnemu umiejscowieniu akcji w dziewiętnastowiecznym Krakowie - stał się prawdziwą perełką na rynku wydawniczym