Ścięte głowy (okładka  miękka, wyd. 07.2011)

Akcja powieści rozgrywa się na początku lat osiemdziesiątych na angielskiej prowincji, w Yorkshire. Dwójka detektywów Pascoe i jego przełożony Dalziel nie prowadzą tej sprawy razem, a raczej wzajemnie się wspierają. Podejmują różne tropy, które nasuwają podejrzenia, a w momencie kiedy jeden zarzut zostaje odparty, wyłania się inne morderstwo z przeszłości, które w jakiś sposób łączy się z podejrzanym. Autor wprowadza wielu bohaterów, oprócz tytułowej dwójki mamy dwóch policjantów, jednego oryginalniejszego od drugiego. Ważną rolę odegra żona Pascoe a także Dick „Dandys” Elgood, prowodyr śledztwa.
W tej książce nie znajdziecie hektolitrów krwi, ciągłego strachu przed mordercą, trupów również jest niewiele. Historia toczy się dość leniwie, mam wrażenie, że to klasyczny angielski kryminał, pokazujący pracę wydziału kryminalnego, przedstawiający angielską klasę średnią, z wszystkimi jej grzeszkami, powiązaniami i grą pozorów. Wydaje się trochę nudno prawda? A jednak czytałam tą książkę z zainteresowaniem, co jest wynikiem wciągającego stylu pisarza jak i bardzo ciekawych bohaterów. Są to bardzo realistyczne postacie, z wszelkimi wadami i zaletami, charakterystyczne i dające się lubić. Autor tak poprowadził akcję, żeby stworzyć swego rodzaju dylematy moralne w innym miejscu niż policyjne biuro.
Podobało mi się powolne odkrywanie prawdy, łączenie faktów. Bohaterowie o niektórych sytuacjach dowiadywali się równolegle, z różnych źródeł, czasem przypadkiem, a czasami dzięki dociekliwości i dobremu łączeniu elementów układanki. Autor do samego końca zostawił czytelnika w niepewności, czy podejrzany jest winny czy też nie. Zakończenie dało mi do myślenia. Mamy tak naprawę do czynienia z dwiema równoległymi śledztwami - kradzieże w domach bogatych mieszkańców oraz podejrzenie o morderstwo. Lubię odkrywać dobre książki przypadkiem. "Ścięte głowy" to dobry kryminał, z doskonale zarysowanym tłem społecznym, wyrazistymi bohaterami, plastycznym językiem i wątkiem kryminalnym, który intryguje.

Już sama okładka zachęca do sięgnięcia po książkę „Dalziel & Pascole. Ścięte głowy”. Czerwone róże przyciągają wzrok. Wnętrze publikacji może nie zachwyca oryginalnością, ale trzeba pamiętać, że jest ona przeznaczona do czytania a nie oglądania. Interesującym rozwiązaniem może być nazewnictwo rozdziałów. Otóż każdy nowy wątek rozpoczyna się od nazwy róży, która ma większy lub mniejszy związek z danym rozdziałem. Co do zawartości tekstu…
Autor uraczył nas bardzo wciągającą historią przypadkowych zgonów, których pozornie nic nie łączy. Cała książka dopracowana jest w każdym calu. A bohaterowie tak różni, że każdy znajdzie sobie swojego ulubionego. Ja osobiście miałam mały problem, bo nie wiedziałam czy bardziej lubię Ellie Pascoe, czy Patricka Aldermanna. Najdziwniejsze w tym jest to, że są to dwie całkowicie różne postaci.
Sama fabuła nie jest banalna za co należą się gromkie brawa dla Reginalda Hilla, ponieważ trudno napisać dobry, niepowtarzalny kryminał. A tutaj mamy morderstwa, któ

Lubię kryminały, zwłaszcza jeżeli oprócz ciekawej zagadki do rozwiązania kryją w sobie nietuzinkowych bohaterów i nutkę humoru. Tak też jest w przypadku książki „Ścięte głowy”, która jest trzecią częścią przygód pary brytyjskich detektywów, Andrew Dalziela i Petera Pascoe. Mimo, że nie czytałam poprzednich dwóch książek, szybciutko wciągnęłam się w fabułę, ponieważ za każdym razem śledzimy odrębne śledztwo.Na pierwszy plan wysuwa się poczucie humoru i ciekawie spleciona intryga kryminalna. Zakończenie jest również satysfakcjonujące, podobnie jak i cała plejada bohaterów, równie ciekawych co tytułowy duet. Poza tym sporo tu informacji o różach:)
„Ścięte głowy” to książka dla wszystkich poszukujących ciekawego kryminału z licznymi zagadkami w tle. Nie zabraknie smaczków z prowadzenia dochodzenia, dociekania prawdy i szukania winnego. To również niezapomniana książka dla miłośników róż. Nawet jeżeli nie czytaliście poprzednich części, możecie śmiało sięgać po tę książkę. Polecam!!

"Ścięte głowy" to już trzeci tom z serii "Dalziel i Pascoe". W pierwszym tomie dwójka detektywów musiała uporać się tajemniczą zagadką, która rozpoczęła się od niewinnej wizyty u dentysty. W drugim znowu z dziwnym mordercą, który zabijał swoje ofiary, porzucał ciała, gdzieś na uboczu drug i telefonami, których adresat cytował Hamleta. Trzecia i najprawdopodobniej nie ostatnia również ma związek z morderstwami, jednak jest bardziej myląca i zagmatwana, niż poprzednie. Wszystko rozpoczyna się od prologu w którym to jedenastoletni chłopiec jest świadkiem morderstwa swojej ciotecznej babki. Nie wiemy, czy chłopak jest winny zabójstwa starszej pani, czy nie. Autor sugeruje, że tak, a przynajmniej takie można mieć odczucia. Jaka jest mimo wszystko prawda? Nie wiadomo do końca. Po latach nadal mamy do czynienia z tym samym bohaterem, jednak tym razem już inaczej usadowionym.

"Ścięte głowy" to świetny kryminał, napisany w niebanalny sposób, a opisy róż wyróżniają go i na pewno na długo zapadną w pamięci. Wątek kryminalny jest ciekawie skonstruowany - pierwszy raz czytałam kryminał, gdzie nie ma oficjalnie zgłoszenia i zabójstwa. Są tylko spekulacje i domysły. Ciekawe postacie bohaterów, które ubarwiają całą powieść, sprawiają, że książkę świetnie się czyta. Atmosfera napięcia jest systematycznie dozowana, a zakończenie wcale nie jest oczywiste.
Podobał mi się, zarówno język powieści, jak i konstrukcja wątku kryminalnego - na pewno chętnie sięgnę po kolejne książki pana Hilla opowiadające o przygodach dwójki sympatycznych detektywów, jakimi są Dalziel i Pascoe. Polecam tę książkę wielbicielom kryminałów i powieści sensacyjnych - nie zawiedziecie się!

Moja pierwsza powieść tego autora, ale po tym jak dobre wrażenie pozostawiła ta powieść po sobie to myślę że nie będzie to moje ostanie spotkanie z prozą Hilla. Fantastyczna fabuła wciąga od pierwszych strona, a z rozdziału na rozdział intryga coraz bardziej się zagęszcza, aby dać wybuchowy finał na końcu. Życzyłbym sobie więcej takich tytułów.