Bez pożegnania. Saga. Tom 1 (okładka  miękka, wyd. 05.2018)

Najlepsza książka jaka czytałam. Będę do niej wracać dużo razy!

Wspaniała!

Poznajemy historię na wiele sposobów, podręczniki podają fakty, programy dokumentalne i filmy fabularne przedstawiają ją obrazami i relacjami naocznych świadków. Możemy także sięgnąć po książki biograficzne, które słowami oddają te dramatyczne momenty. Osobista perspektywa i mikroskala sprawiają, że zaczyna się dostrzegać czym faktycznie były dziejowe wydarzenia i z czego zbudowana jest Historia pisana z dużej litery. Na nią składają się setki tysięcy podobnych i jednocześnie całkowicie indywidualnych opowieści. Polskie lato, pełne dojrzewających owoców, grzybobrań, ale też pracy i wakacji w gronie bliskich. Gdzieś tam jest wielkomiejski świat, lecz w Hajewiszczach żyje się czym innym – żniwami, pójściem do szkoły i rychłym spotkaniem z mężem oraz zwykłą codziennością. Nic wielkiego i ważnego, jednak to cisza przed burzą – wojną, która już na samym początku zmiecie wszystko, a przynajmniej tak się wówczas wydaje Zosi. Nie tak miało być … Ale może jeszcze będzie normalnie … Nadzieja jest jeszcze w pociągu, gdy kobieta przytula córeczkę Kasię, chociaż łzy i niewiedza co stanie się za chwilę obezwładnia o wiele silniejszych niż ona. Kolejne dni i początek gehenny jaką przyjdzie nie tylko im dwojgu stawić czoła. Kiedy wydaje się, że gorzej nie będzie po prostu jest, lecz przecież tuż obok śpi trzyletnie dziecko i wciąż nie ginie wiara, że mąż przeżył. Rodzina została w okupowanej Polsce, lecz przecież w końcu nastąpi powrót, do tych których się kocha i za którymi tęskni się. Kolejne miejsce na mapie i znowu walka by przeżyć, a w tle tym tajga, potem monumentalne góry, w końcu afrykańska ziemia – nie polska. Wojna jest odległa i bliska, wciąż obecna w myślach i w sercu, nie pozwala zapomnieć o zadanych już ranach i wciąż uderza w słabych i silnych. Życie toczy się, a Zosia nie poddaje się, chwyta się każdej szansy dającej obietnicę, że wróci do Warszawy i spotka się z członkami rodziny z jakimi nie zdążyła się pożegnać. Druga Wojna Światowa naznaczyła świat na dekady, ale za tym dziejowym huraganem stoją przede wszystkim ludzie, małe i wielkie narody oraz … człowiek z rodziną. Barbara Rybałtowska opowiada kameralną historię swoich najbliższych oraz własną, ale nie dosłownie. Pisarka nie używa wielkich słów, nie podkreśla i tak już dramatycznej fabuły, zamiast tego przedstawia sagę rodzinną, prawdziwą do bólu oraz będącą źródłem łez. „Bez pożegnania” nie pozwala na obojętność, szybkie przewracanie kartek nie jest spowodowane znudzeniem, lecz chęcią poznania losów postaci – rzeczywistych i stających się coraz bliższymi. Wojna jest tłem, motywem głównym zaś to co z sobą niesie czyli strach, cierpienie i walka, nie ta frontowa, lecz o to by przeżyć kolejne dni, tygodnie. Na pierwszym planie są dwie bohaterki – matka i córka, ta druga kilkuletnia. Oderwane od znanych sobie ludzi nagle, niezdające sobie sprawę z tego co ich za chwilę czeka i skonfrontowane z brutalną rzeczywistością. Pisarka nie czyni z czytelników biernych obserwatorów, którzy stoją na zewnętrz i tylko przez okienną szybę oglądają co się dzieje w środku. Zamiast tego uchyla drzwi do przeszłości, zaprasza do jej poznania z punktu widzenia ludzi jakim odebrano prawie wszystko, oprócz nadziei. Surowa Syberia, egzotyczny Pakistan i gorąca Afryka, miejsca gdzie zostali rzuceni Polacy przez wojenną zawieruchę, nie ma w nich piękna z programów podróżniczych, jest za to lęk, przerażający głód, śmierć zbierająca obfite plony i nie patrząca na płeć i wiek. To jedna strona medalu, w drugiej jest codzienna egzystencja czyli niewolnicza praca, wycieńczający klimat i ciągła obawa o dziecko oraz niewiedza czy kiedykolwiek zobaczy się kogokolwiek bliskiego. Tygodnie zamieniają się w miesiące, te w lata, wywózka stała się początkiem podróży w niewiadomym celu, ale za to coraz dalej od Polski. „Bez pożegnania” czyta się na przysłowiowym jednym tchu, to za pierwszym razem, za drugim zaczyna się dostrzegać detale jakie umknęły wcześniej, a przy następnym emocje na pewno nie będą mniejsze.

Zaczytana_mam Recenzja Recenzencka Zosia i jej mala córeczka Kasia którą pieszczotliwie nazywają Migotką mieszkają u pewnej rodziny w Kresach wschodnich gdy Rozpoczyna się wojny. Mąż kobiety zostaje aresztowany, wkracza Armia Czerwona wywożą matkę z dzieckiem na Sybir i tu zaczyna się bardzo ciężką pracą walka o przyszłość Kasi. Następuje wreszcie Amnestia i Zosia z Kasią mogą wrócić. Ale dokąd? Do Polski?zdecydowanie nie! Przed nimi dluga droga pełna niebezpieczeństwa i czychajacego na każdym kroku zagrożenia. Gdzie jest mąż Zosi? Dokąd pójdzie mama z córką? Czy przeżyją to piekło? O wszystkim dowiecie się w książce 🙂 Szczerze mówiąc to byłam trochę sceptycznie nastawiona do tej książki. Dlaczego? Cóż wydawało mi się ze to nie moje klimaty, ale bardzo się ciesze że ja przeczytałam.Nie żałuję ani chwili spędzonej przy książce Pani Basi. Książka jest napisana piękna Polszczyzną, czyta się ją całkiem przyjemnie. Lubie gdy w książkach pojawia się wątek historyczny, wojenny i tu tak właśnie jest mamy rok 1939! chodź on jest na drugim planienie ten główny to losy mamy i córki 😍 Autorka ciekawie przedstawiła całą fabułę książki, wciagła mnie strasznie w tamte lata w czas wojny i szczerze powiedziawszy czytając ją sama się bałam o losy bohaterki i jej córeczki. Pokazała jak wygląda prawdziwa matczyna miłość ❤ Niemal czułam jak silne emocję musiały towarzyszyć autorce pisząc tą książkę i jestem pełna podziwu dla niej, mimo tego co przeszła jako dziecko książka napisana jest rewelacyjnie, pełen profesjonalizm. Widać że autorka bardzo osobiście podeszła do tej książki i bardzo się ciesze że przelała to wszystko na papier😍 Polecam z całego serca❤ książka jest pełna emocji 💕

Bez bicia się przyznam, że nie interesuję się historią. To, co musiałam, to umiałam, ale nic poza tym. Być może dlatego tak dobrze czytało mi się te książki. Dobrze? Tak, tu nie ma pomyłki. Spojrzałam na historię z innej perspektywy. Nie lubię suchych faktów, wolę prawdziwą opowieść człowieka, który wie, o czym mówi i dzieli się cząstką siebie. Zupełnie inne odczucia ma się po lekturze rozdziału z książki od historii, a inne po przeczytaniu wzruszających wątków z czyjegoś życia. Dlatego radzę nie zniechęcać się faktem, że jest to książka w jakimś sensie historyczna, bo absolutnie nijak ma się do typowych książek, którymi „katowani” byliśmy w szkole. Autor: Sandra Czarniecka Cała recenzja na www.dailyvibes.pl