S.M.S. Emden i jego dowódca (okładka  twarda, wyd. 10.2015)

Ciekawy ,mało znany fragment I WŚ na morzu, zwłaszcza, że w bazie w Chinach i na Emdenie śłużyli Polacy wcieleni z zboru pruskiego.

Książka jest niemiecką propagandówką, wydaną w Niemczech jeszcze podczas I wojny światowej, zaś autor nie był świadkiem opisywanych w niej wydarzeń. Książka stawia załogę okrętu w jednoznacznie pozytywnym świetle i na każdym kroku piętnuje przeciwników Niemiec, w stopniu trudnym do zaakceptowania dla czytelnika mającego minimum wiedzy o ówczesnym konflikcie (ciekawe są zwłaszcza akapity o rzekomych staraniach na rzecz pokoju, prowadzonych przez cesarza...) Podstawowym źródłem wiedzy o Emdenie były dla autora wspomnienia części załogi krążownika, wysadzonej na brzeg przed jego ostatnią bitwą w charakterze grupy dywersyjnej - grupa ta wróciła w 1915 przez Bliski Wschód i Turcję do Niemiec. Wiele elementów należy uznać za całkowicie zmyślone, ponieważ autor nie miał skąd czerpać o nich wiedzy w czasie konfliktu (np. działalność japońskich szpiegów w Tsingtau). Opis bitwy Emdena z HMAS Sydney również jest w znacznej części zmyślony, bowiem wszyscy niemieccy świadkowie tej walki byli w chwili pisania książki w brytyjskiej niewoli - nieprawdą jest na przykład, jakoby krążownik australijski został trafiony torpedą z Emdena. Innym zasadniczym błędem jest przeniesienie historii o zadokowaniu Emdena we wrogim porcie do portu francuskiego, podczas gdy w rzeczywistości Emden dołował w brytyjskim Diego Garcia. Trudno określić, czy jest to błąd, czy celowa zagrywka propagandowa mająca na celu obśmianie Francuzów, poza tym niemal nieobecnych w książce. Walorem książki, o ile czyta się ją ze świadomością jej kontekstu, jest możliwość wglądu w przekaz serwowany Niemcom podczas wojny - uderza w tym względzie stereotypowe podejście do Anglików i Francuzów, a zwłaszcza pogarda, z jaką autor odnosi się do Włochów i Japończyków, czyli... późniejszych sojuszników III Rzeszy :) Polski wydawca w ŻADNYM miejscu w książce nie umieścił zastrzeżenia na temat propagandowego charakteru książki, i nie odniósł się w przypisach do żadnej z licznych nieścisłości w książce (poza jednym przypisem dotyczącym marginalnego błędu autora związanego z podaniem błędnych nazwisk oficerów). Jako literatura marynistyczna książka nie ma większej wartości, a pracę polskiego wydawcy trzeba ocenić szczególnie negatywnie.