Rozstaje zmierzchu. Koło czasu. Tom 10 (okładka  twarda, wyd. 09.2013)

WALKA O ŻONY Wakacje za pasem, jak to mówią, a ja – i wątpię, żebym był w tym osamotniony – nabieram ochoty na wakacyjne lektury. No bo pogoda dopisuje, ciepło jest, słonecznie, więc aż chce się czytać dobre, epickie fantasy. A tu na rynku pojawił się nowy tom „Koła czasu” – „Rozstaje zmierzchu” – więc okazja dobra. I chociaż na tym etapie widać zmęczenie autora materiałem (i odwlekanie finału też widać) i właściwie niewiele się tu dzieje, co przy 850-stronnicym tomiszczu jest sztuką, nadal nieźle było wrócić do tego wszystkiego i poznać konsekwencje ostatnich, znaczących wydarzeń. Córka Dziewięciu Księżyców, uprowadzona została przez Mata. Ma być jego żoną, tak być musi, ale… Właśnie, zagrożeń nie brakuje, oboje uciekają, a za nimi podążają wrogowie. Śmiertelnie niebezpieczni wrogowie. Ale jednocześnie nadchodzi czas odkrycia, które wiele może zmienić… Tymczasem Perrin Aybara też walczy o żonę. Faile została porwana przez Shaido Aiel, a on, by ją ocalić, będzie musiał posunąć się właściwie do wszystkiego na co jest gotów, a gotów jest na wiele, z zaprzedaniem duszy włącznie – i na co nie jest także. A na tym nie koniec. Bo jeszcze jest Smok Odrodzony i jego działania. Ale co wyniknie z tego wszystkiego? Żadna seria nie może od początku do końca trzymać jednego i tego samego poziomu. Tak się zwyczajnie nie da. Kwestia tego, że to co dla jednych może być spadkiem formy, dla innych może być uderzeniem w klimaty, które wolą. Tu jednak chyba wszyscy czytelnicy są zgodni – tak, spojrzałem w sieci opinie, czy tylko ja tak mam, czy może jednak nie – „Rozstaje zmierzchu” to najsłabszy z dotychczasowych tomów serii. Co nie znaczy, że to zła książka, po prostu po ostatnich wydarzeniach, ich sile i fakcie, że to przecież dziesiąty tom, jubileuszowy, więc powinien być jakiś niezwykły, chyba każdy spodziewał się czegoś więcej. A tu dzieje się bardzo niewiele, jakby Jordan chciał to wszystko przeciągnąć, przedłużyć, odwlec (i odwlekał tak, aż sam zszedł z tego świata po 23 latach pisania sagi i trzeba było potem dokończyć jego dzieło) albo trochę zabrakło mu pomysłu, więc po prostu rozwija dalej to, co już napisał. I tak to właśnie wygląda. Konsekwentnie wszystko rozbudowywane jest, rozwijane, ale w bardzo leniwym rytmie. Epicki rozmach tomu nie przekłada się na epicki rozmach treści, niemniej jednak udaje się Jordanowi serwować nam rzecz, którą dobrze się czyta. Ma dłużyzny, wodolejstwa nam nie żałuje, a jednocześnie nadal to to samo dobre „Koło czasu”, które pokochaliśmy na początku. I może całe to rozpisywanie się Jordana nie każdemu przypadnie do gustu, ale taki to przecież urok tej serii, od początku rozpisywanej na taka ilość stron, by jak najbliżej było jej do tysiąca. A nadal przecież jest tutaj to, co lubimy. Ci sami bohaterowie, ten klimat, świat, wydarzenia… Tyle, że wolniej, spokojniej. No i tak to wygląda. Mimo wszystko, mimo, że można by to szybciej i mocniej zrobić, całkiem niezła to książka. Czasem męczy, ale nadal chce się to czytać i do tego wracać. I nadal ma się nadzieję, że kolejny tom podniesie poziom i wróci na dawne tory. Bo czemu nie?

O jeju, jeju, ile się tu działo, to głowa mała! Przyznaję, że nie potrafiłam nadążyć za początkiem książki, gdyż jeden bohater przewijał się za drugim i nie mogłam ich spamiętać. Nie byłam pewna kto tu zamierza walczyć i dlaczego tak długo z tą walką zwlekali. Może tak nie powinno być, ale bardziej wczytywałam się we wszelkiego rodzaju opisy miejsc, czy zachowania postaci, gdyż tak pięknie i dokładnie było to opisane. Nerwowe ruchy pewnej postaci doprowadziły mnie do śmiechu, tak jak i uspokajanie. ,, Dotknięcie pieprzyka poprawiało mu zresztą humor. " ,, Ituralde spiął palce za plecami, próbując się powstrzymać przed dotknięciem rubinu w lewym uchu. Gest ten był bowiem powszechnie znany jako objaw jego zdenerwowania. " ,, Rajabi zaś-mężczyzna o charakterystycznej grubej, krótkiej szyi-wyglądał na wręcz ogłuszonego." Tych sytuacji jest naprawdę ogrom, gdzie w komiczny sposób autor przedstawiał prawie każdą ważną dla wydarzeń postać. Właśnie te rzeczy sprawiały, że czytałam ją z zachwytem i uśmiechem. Wiem, że powinnam przeżywać ich walkę, a wcześniej plany w jaki sposób kogo zaatakować, od której strony, kto im pomoże i tak dalej, ale reszta wydarzeń jakoś schowała mi się w tle. Dziwne to, bo choć czytałam wcześniejsze książki z tej serii, to żadne z nich nie wydawały mi się tak pełne zabawnych porównań czy opisów. To był dla mnie taki moment, gdzie wchodzi kobieta cała w tatuażach, ma kolorowe włosy, kota w torebce i misia na smyczy. Nie ważne, że przyszła mi oznajmić, iż zamierza mnie zaatakować, bo to jak wyglądała totalnie przyćmiło mi treść. Ale to było naprawdę miłą odmianą i trwało do samego końca książki:-) W skrócie wam powiem, że postacie szykują się do walki, której nie wiedzą z kim stoczą, gdyż zależy to od tego, kto pierwszy ich zaatakuje. Ktoś inny będzie walczył o tron ze staraniem jak najszybszego obalenia przeciwnika. Komuś wędrówka z damą nie przypadnie do gustu i warto poznać jego myśli, gdyż pełen obaw naprawdę mnie rozbawił, a jeszcze ktoś inny będzie chciał coś zniszczyć, ale w taki sposób, by tego nie uszkodzić. I wszędzie obecne będzie napięcie z opisami, które co jakiś czas będą je rozładowywać. Jednak, trzeba się uzbroić w cierpliwość, gdyż czasami bohaterzy dużo gdybają i planują, jakby wiedzieli co chcą zrobić, ale nie mieli pewności jak. Jest to już dziesiąty tom serii Koła Czasu i każdy z nich pozostawia po sobie inne emocje. Tylko fakt, by chronić swoich za wszelką cenę pozostaje bez zmian:-)

10 tom - to brzmi groźnie i poważnie. ROZSTAJE ZMIERZCHU, to kolejna odsłona gargantuicznego KOŁA CZASU Roberta Jordana. Przy tym tomie już raczej nie rezygnuje się z serii. Ja mam z tą opowieścią dość skomplikowaną relację. Z jednej strony podziwiam, z drugiej mnie przytłacza. Te dwa odczucia ciągle mi towarzyszą, a mój proces czytania KOŁA CZASU nie jest zwyczajny, naturalny, a raczej wyrywkowy, opisowy i nastawiony na przyjemność, a nie zmęczenie. Od pewnego czasu mam problem z bohaterami, którzy tworzą dziwną całość, jakby byli jednym organizmem. Uważam, że nie powinno się porzucać jakiejś postaci na niemal cały tom, bo czytelnik naprawdę chce śledzić losy konkretnego bohatera, a w takim wypadku nie może i się frustruje. To co od zawsze mi się podobało w KOLE CZASU, to opisy i światotwórstwo. Jest to niewątpliwie klasyk, fantastyka spektakularna i świetnie nadająca się do dogłębnej analizy. Ja planuję kiedyś wrócić do tej serii, ale już tak na pełen etat. Dzieło Roberta Jordana często porównywane jest do WŁADCY PIERŚCIENI, jednak ja nie widzę podobieństw - wyłączając gatunek. Jordan zupełnie inaczej buduje swój świat i bohaterów, kładzie nacisk na inne rzeczy, tutaj nieco mniej ważne są ideały, a raczej akcja skupia się na przeżyciach postaci i na budowaniu zaplecza. Tolkien tworzył z tezą, ze... ujmę to "świętym celem", a Jordan wyraźnie pisał dla rozrywki. Nie oznacza to, że KOŁO CZASU nie posiada głębi i drugiego dna - oczywiście posada, ale inaczej to prezentuje, inaczej podkreśla. Seria jest wydana spektakularnie, a kolorystyka tego tomu chyba najbardziej mi się podoba. Jestem ogromnie ciekawa kolejnych, a zostały już tylko cztery. To interesujące, jak wielką opowieść może zrodzić ludzki umysł. Jestem bardzo zadowolona z tej serii, bo to literatura wyjątkowa, kreatywna i odsłaniająca ogromne możliwości wyobraźni. gdzieś tam jest cień, który nigdy nie odchodzi KOŁO CZASU tom 10 Wydawnictwo Zysk i S-ka egzemplarz recenzencki

Rozstaje zmierzchu są kolejnym rozdziałem monumentalnej historii stworzonej przez Roberta Jordana, ale niestety w dużej mierze przegadanym. Z jednej strony można odnieść wrażenie, że dużo się dzieje, bohaterowie snują plany, szykują się na nadchodzące wydarzenia, ale w gruncie rzeczy większość z nich pozostaje tam, gdzie byli na początku książki, a znaczna część książki jest poświęcona polityce. Dlatego moim zdaniem całość można byłoby skrócić spokojnie o połowę, bez większej szkody dla fabuły. Bardzo doceniam stworzony przez Roberta Jordana świat oraz bohaterów, wcześniej nie przeszkadzały mi przydługie opisy, ale w Rozstajach zmierzchu autor zdecydowanie za bardzo pozwolił sobie na rozwlekłość. Nie da się ukryć, że konsekwentnie rozwija rozpoczęte wątki i historie, ale brakuje w tym wszystkim większej treściwości i wydarzeń, które popchnęłyby fabułę do przodu. Do końca cyklu Koło Czasu pozostały cztery tomy, w tym tylko jeden napisany przez Roberta Jordana, pozostałe trzy przez Brandona Sandersona. Zdecydowanie coraz częściej poruszany jest temat Ostatniej Bitwy, która zbliża się wielkimi krokami, a bohaterowie snują plany, zawiązywane są spiski i rozstawiane są armie. Każdy przygotowuje się do ostatecznego starcia, którego tak wielu się obawia, ponieważ z pewnością przyniesie zmiany, na które nie wszyscy są gotowi. Jestem bardzo ciekaw jak zakończy się ta historia i mam nadzieję, że w kolejnych tomach akcja będzie bardziej dynamiczna. Rozstaje zmierzchu to dziesiąty tom cyklu Koło Czasu, który jest w dużej mierze przegadany. Jest to wciąż dobra książka, w której pozornie dużo się dzieje, szczególnie w aspektach politycznych, a z drugiej bohaterowie znajdują się wciąż tam, gdzie byli na początku książki.