Romeo i Julian (okładka  miękka, wyd. 08.2023)

Wciąga uczy bawi i chce się czytać dalej

„ROMEO I JULIAN” to miejscami przyjemne, landrynkowo-mordoklejkowe powieścidełko YA: o znalezieniu pierwszej wakacyjnej miłości i „byciu chłopakiem jakiegoś chłopaka” wreszcie, o wyzwoleniu spod presji cudzych oczekiwań i dążeniu do samoDzielności. Akcja toczy się na sielskiej Suwalszczyźnie, gdzie dwóch licealistów – każdy z innej bajki – trafia na siebie w dzień gorącego lata. Romek – „tresowany od małego” na mistrza wioślarstwa – ucieka od toksycznego ojca ze stolicy na zadupie, żeby ukoić niewidoczne gołym okiem rany i wydobyć się z marazmu. Po wypadku rowerowym, który przekreślił jego karierę sportową, i trudnej rehabilitacji chce odzyskać równowagę i na nowo „zaprojektować dorosłe życie”. Na odludziu zaczyna głębiej poznawać własne ja, zadekowane potrzeby i budować tęczową tożsamość („Każdy ma tylko jedno, własne [życie], i powinien dbać przede wszystkim o siebie”). Wyautowany syn gospodarza ośrodka, Julek, to przystojny, ogarnięty, elokwentny chłopak z gitarą, który chce zostać dla kogoś parą. Pragnie rówieśniczej przyjaźni i samczej bliskości, przez co wpada w tarapaty przy letnikach – m.in. homofobach z „dobrych domów”. A Jules musi jeszcze pilnować neuroatypowej siostry bliźniaczki, bo w Matyldzie też rozkwita seksualność i buzuje chęć przygód. (Naturalna sprawa, niezależnie od płci, orientacji i modelu rozwoju). Nastolatkowie zaliczą więc intensywny, praktyczny trening relacyjny i umiejętności społecznych, uważności i dbania o siebie, ale też niezapomniane chwile (to na pięterku siedliska, to w malinowym chruśniaku…) i formatywne doświadczenia (stosunki z obozowymi byczkami i cwaniaczkami komplikują się aż do bólu, fizycznego i psychicznego). Queerujący pop z Polski niestety nadal potrafi zawodzić. Suchockiej wyszło letnie czytadełko bardziej dla emancypujących się mamusiek („Odrzucenie i samotność, brak kobiecego wzorca. Brak czułości. To nie prawda, że chłopcy nie płaczą”) niż ciotek klotek znudzonych smutami grindrów. Za mało tu przebiegłości narratorskiej, skutecznej rozprawy z męskościami hegemonicznymi, otwartego i empatycznego myślenia o neuroróżnorodności, afirmatywnego gejostwa i zdrowego przegięcia. Pojawiają się za to dziaderskie mądrości, oldskulowa HIVsteria, archaiczne erotyzmy i kody homoseksualności. Szkoda. No i poczekamy sobie na rodzimego „Zucha” i rasowe zBOOKi na każde lato. (Tomasz Charnas, REPLIKA / KONFRONTAKCJE)