Puste gniazdo (okładka  miękka, wyd. 04.2013)

Petra Delicado to typ bohaterki, która zyskuje przy bliższym poznaniu ze względu na cechy charakteru, nie zawodową sprawność. Być może przez to (oraz przez te wszystkie rozmowy i rozmyślania o miłości i związkach międzyludzkich) „Puste gniazdo” jest o wiele dłuższe niż przeciętny kryminał, a jego akcja miejscami nie tak dynamiczna. Ma za to szansę zapaść dłużej w pamięć, jeśli komuś odpowiada bardziej refleksyjny typ literatury. Z pełnokrwistą bohaterką o umyśle ostrym jak brzytwa. Może nie chroni on jej przed wszystkimi życiowymi niepowodzeniami, ale dla nas, czytelników, jest źródłem wielu językowych potyczek, słownych żartobliwych prztyczków w nos, których, im bliżej końca, tym więcej w tekście. One właśnie podobały mi się najbardziej!

Alicia Giménez-Bartlett wykłada na uniwersytecie w Barcelonie. Jest autorka esejów i kilkunastu powieści. Za książkę "Una habitación ajena" otrzymała Kobiecą Nagrodę Lumen, natomiast za publikację "Tam, gdzie nikt cię nie znajdzie" została uhonorowana prestiżową nagrodą Premio Nadal. Niewątpliwym sukcesem cieszy się jej seria kryminalna, której bohaterami są Petra Delicado i jej podwładny - Fermin Garzon. Ponadto telewizja hiszpańska wyemitowała trzynastoodcinkowy serial o ich przygodach. Inspektor Petra Delicado zostaje okradziona podczas tak naturalnej czynności, jaką jest załatwianie potrzeby fizjologicznej. W dodatku przedmiotem przestępstwa jest policyjna broń, a sprawca to na oko dziesięcioletnia dziewczynka. Cała sytuacja jest tak absurdalna, że staje się powodem wstydu i żartów wśród znajomych na komisariacie. Niestety dowcipy kończą się w momencie, kiedy ginie pierwsza osoba, a sprawa zaczyna śmierdzieć na kilometr prostytucją, dziecięcą pornografią i handlem żywym towarem. Do czego doprowadzi tak niepozorne zdarzenie i jaki jest związek, pomiędzy małoletnią, a zabójstwem? Zanim sprawy się wyjaśnią, to dojdziemy do coraz poważniejszych skutków kradzieży. Przeszkodą do skutecznego śledztwa jest emocjonalne podejście śledczych do tematu. Jednak kto przejdzie obojętnie obok dziecięcej krzywdy? Kryminał, który z prawdziwą zagadką śledczą niewiele ma wspólnego. Autorka przez większość powieści nie rzuca nam żadnego koła ratunkowego, każąc wraz ze śledczymi męczyć się z miernymi wynikami dochodzenia, nie podając nawet rzeczowych dowodów czy przypuszczeń. Stojąc w martwym punkcie, denerwujemy się zarówno na inspektora jak i na pisarza. W czytelniku narasta frustracja, ponieważ nie może trafić na żaden ślad, nawet nie można wysuwać własnych wniosków czy wskazywać podejrzanego. Akcja, choć mozolnie ciągnęła się do końca, to i tak czytałam powieść w napięciu, ponieważ całość dotyczyła bolesnych tematów i okrutnych faktów. Gorąca Hiszpania, w której aż czuć smród rozkładającego się ciała, staje się idealnym miejscem dla imigrantów, którzy bez dokumentów podejmują się nielegalnej pracy. Stręczyciele, kobiety oddające swoje dzieci do zdjęć pornograficznych, to wszystko może przytłoczyć i sprawić, że odbiorca wstrzyma oddech, chcąc poznać rozwiązanie, w którym zło nie będzie takie oczywiste i przerażające jakie się wydaje. Język jest pospolity, potoczny, przez co łatwy w odbiorze. Rzadko rzucane przekleństwo nie kłuje w oczy, wręcz przeciwnie, zwraca uwagę i podkreśla emocje. Dialogi niekiedy przypominają pseudofilozoficzny bełkot, przez co rozmowa staje się wymuszona i nazbyt oficjalna, ale im dalej w tekst, tym łatwiej przyswoić i zrozumieć konwersacje bohaterów, które mają ukryty cel. Narracja niestety nieco mnie zawiodła, ponieważ dużo większym urozmaiceniem, zarówno treści jak i śledztwa, byłaby perspektywa przynajmniej dwóch osób. W tym przypadku mamy pierwszoosobową narracją, z której mało co możemy się dowiedzieć. Autorka przepadła całkowicie przy kreacji bohaterów. Stworzyła ludzi, którzy spokojnie mogliby zakładać Klub Samotnych Serc i Klub Nienawidzących Przysięgi Małżeńskiej. Spłycanie uczuć, to jest to, co najbardziej mnie irytowało. Najgorszy materiał, to kobieta, która udaje samowystarczalną, a w samotności cierpi i pragnie kogoś, kto jej pomoże uporać się z nieprzyjemnymi widokami w pracy. Co za ironia, osoba, która nie znosi rozmów o uczuciach, czy jakichkolwiek problemach, staje się odbiorcą wyżaleń znajomych, lgną do niej, jakby miała olbrzymie doświadczenie w sprawach sercowych, choć jest ono zerowe, co sami w głębi duszy wiedzą. Jednak z czasem przywykłam, a bohaterowie zaczęli rozwijać swoje emocjonalne zaplecze. Zakończenie mnie rozczarowało, ponieważ nie przyniosło oczekiwanych efektów. Nie dość, że bardzo wolno dążyliśmy do rozwiązania, to jeszcze denerwujemy się, że tak naprawdę cały czas krążyliśmy wokół logicznego wyjaśnienia. Mimo wszystko - nie mogłam się oderwać od książki. Nie wiem co dokładniej spowodowało pragnienie, co mną kierowało, jednak powieść ma coś, co mnie do niej przyciąga. Może to ciekawy temat na fabułę? A być może autorka potrafi zjednać sobie czytelników stylem? Nie wiem. Wiem jednak, że sięgnę po pozostałe części z tego cyklu. Całe szczęście, nie trzeba czytać tego w odpowiedniej kolejności. Recenzja znajduje się również na www.zksiazkadolozka.blogspot.com

Jest to jeden z tych kryminałów, do których na pewno z czasem się jeszcze wraca. Autorka sprawiła, że mam wielką ochotę na więcej jej prozy. W swojej powieści stworzyła wciągającą fabułę z ciekawą intrygą, a wszystko to okrasiła bohaterami z krwi i kości. Nie sposób nie polubić też jej stylu pisania. Jest lekki przez co szybko się czyta tą powieść.

Jeśli jest się wielbicielem kryminałów, w których jest coś więcej niż trup, detektyw i śledztwo prowadzone krok po kroku to polecam "Puste gniazdo". Zawiera wiele ciekawych elementów i dość kontrowersyjnych wątków m.in. handel ludźmi, które urozmaicają pełną napięcia akcję podzieloną na kilkanaście wątków.