Prayers For The Damned (CD)

Wygląda na to, że dopiero po 9 latach od chwili powstania, kariera amerykańskiej grupy Sixx A.M. zaczęła nabierać właściwego rozpędu. Motley Crue dokończył zasłużonego żywota 31.12 ub. r., trochę wcześniej Ashba opuścił Guns n’ Roses. Tak więc dla wszystkich członków zespołu (Nicki Sixx – to ten od Motley Crue, Daren Jay Ashba oraz nie wymieniony wcześniej James Michael), projekt Sixx A.M. jest obecnie pierwszoplanowym zajęciem. Album „Prayers for the Damned vol.1” jest pierwszym efektem takiegoż stanu rzeczy. Na pierwszy ogień idzie singlowy „Rise”. Od pierwszych sekund wiadomo (ok, od 10 sekundy – sam początek to gospelowy zaśpiew Michaela), że nie będzie powtórki z brzmieniowo kontrowersyjnej, aczkolwiek momentami bardzo przebojowej produkcji „Modern Vintage”. W utworze tym mamy wszystko, co w rockowym kawałku być powinno: jest chwytliwy riff, jest bardzo melodyjny refren, jest udane gitarowe solowe. Wszystko to przebija jednak jeden element, który obecny będzie aż do ostatnich sekund trwania albumu: ogromna ekspresja muzyków i niebywałe zaangażowanie w każdy wyprodukowany dźwięk. W każdym momencie słychać, że w album ten włożyli panowie całe swoje serca, każdy utwór wręcz emanuje tonami energii. W podobnym, jak w przypadku openera, hardrockowym klimacie utrzymane są dwa kolejne utwory „You Have Come To The Right Place” i „Sick”. W pierwszym z nich na pierwszy plan wysuwa się bezwstydnie wręcz melodyjny refren, w drugim uwagę zwraca najszybsze chyba na płycie tempo utworu – heavy metal to może jeszcze nie jest, ale… Utworu tytułowego nie można określić inaczej niż opus magnum całego albumu. Charakterystyczny, patetyczny klimat, niezwykle chwytliwy motyw przewodni i ponownie zabójczy refren. Power ballad z absolutnie pierwszej ligi. Podobne wrażenie robi „When We Were Gods”. Tu mamy sporo zabawy ze zmianami tempa, „posuwisty” riff podrasowany charakterystycznym „podbijaniem” przez sekcję rytmiczną (zwłaszcza przez wychodzącą momentami na pierwszy plan linię basu), histerycznie wręcz wykrzyczany refren. Na niwie sekcji wyjątkowo dużo się zresztą w tym kawałku dzieje – rozbudowana „samodzielna” partia perkusji i basu przed solem Ashby prezentuje się nad wyraz efektownie. No właśnie – solówka gitarowa. Wisienka na torcie w „When We Were Gods”, prawdziwy popis Darena Jaya. Bez dwóch zdań najlepszy moment gitarzysty na płycie, jak dla mnie top 2 w całej jego dotychczasowej karierze (tylko top 2, bo ciągle jest jednak to „Mi Amor”…). W gitarze Ashby zakochałem się 4 lata temu w Rybniku, ale co innego słyszeć, jak radzi sobie z klasycznym materiałem GnR, a co innego przekonać się, że własnych pomysłów także mu nie brakuje. Bardzo dobre wrażenie robi także „Can’t Stop”, utwór o „stadionowych” konotacjach. Prosty, chwytliwy riff, skandowany refren sprawiają, że to wymarzony kawałek na koncerty. Druga cześć płyty przynosi nam trochę oddechu. Raczej średnie tempa, kompozycje trochę bardziej pokombinowane, już nie tak oczywiste i przebojowe jak pierwszych 6-7 utworów. Wybija się tu zwłaszcza utwór zamykający album, „Rise Of The Melancholy Empire”. Może określenie epicki rozmach byłoby trochę na wyrost, ale faktem jest, że to chyba najbardziej złożona rzecz na płycie. Sporo tu zmian tempa, bardzo efektowna aranżacja z mnóstwem smaczków, przede wszystkim w wykonaniu Ashby. Ale słyszymy też efektowne chórki w refrenie, riffujące zagrywki Nikki’ego, ciekawe przejścia perkusyjne. Bardzo udana końcówka niezwykle udanej płyty. Płyta „Prayers for the Damned vol.1” jest pierwszym albumem w dorobku Sixx A.M., któremu towarzyszy klasyczna oprawa, czyli trasa koncertowa promująca wydawnictwo. Grupa zawita także do Europy (w tym do Polski, będzie można ją usłyszeć na łodzkim Power Festival już 7 czerwca). Ale to nie koniec atrakcji związanych z Sixx A.M. w najbliższych miesiącach - „Prayers for the Damned vol.2” ma się ukazać jeszcze w tym roku. I przyznam szczerze, że po tym co usłyszałem na „jedynce” – nie mogę się już doczekać.

Świetny album, genialne obie czesci