Poświąteczne morderstwo (okładka  miękka, wyd. 11.2023)

Akurat ten angielski humor do mnie nie przemawia. A co sie tyczy kryminału myślę że lepiej by było gdyby akcja była w szpitalu psychiatrycznym. Może wtedy by była zabawna.

Książka świetna natomiast realizacja zamówienia w empiku coraz gorsza. Dostawa nie dość że długa to jeszcze przekładana.

Kryminał w starym stylu. Dobrze się czyta. Tego oczekiwałam, jako wielbicielka Agathy Christie.

No coś nie do końca tu wyszło, historia zamotana okrutnie ...

Klasyczna detective story

W moje ręce trafił kryminał, którego premiera była w 1944 roku. Autor przedstawia nam Boże Narodzenie na angielskiej prowincji w tle trwającej II Wojny Światowej. Do rodziny Redpathów przyjeżdża 90-letni, bogaty wujek Willie. Staruszek jest bardzo charakterny i często bywa utrapieniem dla najbliższych. Wszyscy wiedzą o jego dużym majątku i koniecznie chcą go poznać licząc na udział w spadku, dlatego też dużo osób chce odwiedzić w święta rezydencję Redpathów. Znalezienie martwego wujka na śniegu w dodatku w stroju Mikołaja rozpoczyna wielką kryminalną zagadkę, którą próbuje rozwikłać nadinspektor Culley. Książka jest napisana z bardzo dużą dawką anielskiego humoru i błyskotliwymi dialogami. Nie ma tu zbyt szybkiej akcji ale razem z nadinspektorem podążamy za toczącym się śledztwem, które głównie opiera się na analizie psychologicznej wszystkich osób. Autor wykreował specyficznych bohaterów, którzy przez swoje zachowanie oraz powiązania rodzinne są dla czytelnika potencjalnymi sprawcami morderstwa. Zakończenie jest świetne, lubię takie perełki na końcu. Jeśli więc lubisz angielski humor i zagadki kryminalne w stylu Agaty Christie a także zimowy, świąteczny klimat XX wiecznej Anglii to polecam tą lekturę. Wydawnictwo Zysk i Spółka Klub Twórczych Mam

Lubię święta Bożego Narodzenia, a książki, których treść jest ściśle z nim związana, są dla mnie nieodłącznym elementem tego czasu. "Poświąteczne morderstwo" miało mieć "Błyskotliwe dialogi, nietuzinkowych bohaterów i zwodnicze tropy" i być napisane "z ogromną swadą i ze wspaniałym poczuciem humoru." I tak było - akcja, choć dość spokojna, ma wiele nagłych zwrotów i wciąga coraz mocniej, każde kolejne, wydawało by się absolutnie pewne rozwiązanie zagadki, okazuje się fałszywym tropem, humor faktycznie bawi, a zakończenie, moim zdaniem, zaskakuje. Rok 1940, zima. Trwa wojna, obowiązuje zaciemnienie, są trudności w przemieszczaniu się, ograniczenia i braki w zaopatrzeniu - zorganizowanie Świąt nie będzie łatwe ... Toteż Frank i Rhoda Redpath zastanawiają się, czy powinni zaprosić jej prawie 90-letniego ojczyma, aby spędził z nimi Boże Narodzenie. Sir Willoughby Keene-Cotton, czyli bajecznie bogaty wujek Willie, zwykle spędzał Święta we Włoszech, ale "Rhoda przy­po­mnia­ła rzecz naj­zu­peł­niej oczy­wi­stą: wojnę wy­po­wie­dzia­no po to, aby jak naj­bar­dziej utrud­nić bied­ne­mu wuj­ko­wi Wil­lie­mu prze­pra­wę przez kanał La Man­che, a także że Mus­so­li­ni w końcu po­sta­no­wił sta­nąć po jed­nej ze stron w obec­nych eu­ro­pej­skich nie­przy­jem­no­ściach, aby osta­tecz­nie unie­moż­li­wić sir Wil­lou­ghby’emu Keene-Cottonowi pobyt w jego willi w San Remo". Toteż wujek Willie przyjmuje zaproszenie, które ze strony Redpathów miało być nie tylko pustym gestem dobrej woli na Boże Narodzenie - liczyli, że jeśli zapewnią mu cudowne Święta (być może jego ostatnie), to może zapamięta je i da temu wyraz w swoim testamencie. Gość okazał się uciążliwy; niby nikomu nie chciał robić kłopotu, ale wciąż ktoś coś w związku z nim musiał zrobić (znaleźć laskę, włączyć lub wyłączyć radio czy światło, itd.), twierdził, że niczego nie za­po­mina, "tylko że nie po­tra­fi sobie przy­po­mnieć" i nie życzył sobie żadnej pomocy czy opiekunki. Na szczęście udało się zatrudnić dziewczynę z sąsiedztwa jako "sekretarkę, do pomocy przy pisaniu jego autobiografii", co umożliwiło Redpathom uszykowanie Świąt. Martwiło ich tylko to, że najwyraźniej wujek miał własne, nikomu nie znane plany dotyczące przyjęcia w drugi dzień Świąt - ale chyba nie były one specjalnie rewolucyjne, bo przyjęcie trwało do późna i nic go nie zakłóciło. Natomiast następnego dnia rano martwy wujek Willi został znaleziony w stroju Św. Mikołaja, na dworze, obok szczątków bałwana ... I tak pogodna relacja o Świętach w rodzinie zmieniła się w poważną relację ze śledztwa ... Jestem bardzo zadowolona, że trafiłam na ten stary, ale dobry kryminał. Dziejący się w świecie znanym nam z książek Agathy Christie, napisany w taki sposób, w jaki pisała ona i parę innych osób jej współczesnych - m. in. Dorothy L. Sayers, Georgette Heyer, G.K. Chesterton, John Dickson Carr. Tu istotą rzeczy jest zagadka, nie ma brutalności, wulgarności i oceanu krwi; jest bystry śledczy i bardzo realni bohaterowie. Jest też mniej lub bardziej lekki humor, czasem sarkazm lub ironia. Dlatego te książki są niemal ponadczasowe, mimo, że świat w nich opisywany przeminął i często czytelnik nie rozumie ówczesnych obyczajów i zasad postępowania. Szkoda, że autor zmarł przedwcześnie, bo być może nadinspektor Culley stałby się tak popularny jak Herkules Poirot, jako że dał się poznać jako człowiek inteligentny, pomysłowy i wiedzący jak używać szarych komórek. Komu miłe są kryminały Agathy Christie i autorów z Klubu Detektywów, kto lubi Anglię z początku XX wieku z jej dziwnymi - teraz! - obyczajami, zasadami i przekonaniami, kto chce zagadki i uczestnictwa w śledztwie - ten powinien być z lektury tej książki zadowolony. Książka z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl.

W grudniowe, leniwe popołudnie nie ma nic bardziej przyjemnego niż świąteczna opowieść z bożonarodzeniowym klimatem. Uwielbiam wszystko co związane z tym okresem, więc już w połowie listopada decyduje się na powieści, których atmosfera odgrywa kluczową rolę. Tym razem wybór padł na klasyczny kryminał, który już od pierwszych stron przywołał na mojej twarzy serdeczny uśmiech. Mam słabość do klasycznych kryminałów, które są dobrze napisane i w tle widać, że bazują na typowym schemacie Agathy Christie. Nie przeszkadza mi czerpanie inspiracji z jej twórczości, kiedy autor potrafi sobie doskonale radzić na własnej przestrzeni, po prostu odwołując się do tego co najlepsze w literaturze. Chodzi tutaj o wykorzystywanie typowych motywów, czyli kameralna przestrzeń, mała grupa bohaterów, wszyscy podejrzani, każdy winny na swój własny sposób, ukrywający jeszcze do końca nie wiadomo co. I na tym polega zabawa, ponieważ razem z bohaterami, próbujemy jeszcze przed zakończeniem książki odnaleźć mordercę, doskonale się przy tym bawiąc. Autor wykorzystał lekki język, prosty styl, bardzo dynamiczne dialogi i połączył to ze smacznym poczuciem humoru, tworząc mieszankę od której po prostu ciężko się oderwać. Akcja tak naprawdę jest banalnie prosta. Czytamy o nadchodzących świętach, które przez przysporzyły postaciom różnych problemów. Na pierwszym planie pojawi się typowy wesoły wujaszek, który zajdzie wszystkim za skórę, jednak niebawem jego los szybko się odwróci. Willie już na drugi dzień zostaje odnaleziony martwy. Strój Mikołaja sugeruje że chciał dobrze, ale wyszło jak zwykle. Ktoś zdecydował się uciszyć wujka, prawdopodobnie zatruwając go czekoladką lub babeczką. Kto tego dokonał? Na tym polega cała przyjemność rozwiązywania tajemnicy razem z inspektorem, który stanie w obliczu prawdziwego wyzwania! Możliwe, że przez moją słabość do podobnych historii nie jestem tutaj obiektywna, ale przyznaję, że podczas lektury bawiłam się wspaniale. Przywracałam kolejne strony z ogromnym zainteresowaniem, śledziłam losy bohaterów, kibicowała im w drodze do osiągnięcia celu, zastanawiając się w którą stronę to wszystko się potoczy. Autor miał pomysł, mimo że powieść powstała w 1944 roku, to nie jest banalna czy szablonowa tylko pisana z pasją, zaangażowaniem oraz otwartością na czytelnika, który czuje się jednym z czołowych bohaterów. I chyba właśnie to w tej powieści jest najsmaczniejsze, poczucie zaangażowania w rozgrywane wydarzenia, aktywność na wszystkich stronach, kiedy nasze szare komórki działają na najwyższych obrotach, analizując, doszukując się powiązań między bohaterami oraz próbując postawić mordercę na pierwszym planie. "Poświąteczne morderstwo" to historia, której zdecydowanie warto dać szansę. Kryminał odpowiednio przedstawiony, z wielowarstwowymi bohaterami, mający w sobie mnóstwo, mnóstwo pozytywnych emocji. Owszem, napisany jest z przymrużeniem oka, z odpowiednią dawką poczucia humoru, ale właśnie to w tym wszystkim jest najlepsze. Jeśli szukacie lektury dostarczającej Wam samych pozytywnych wrażeń, która umili grudniowe popołudnie - lepiej trafić nie mogliście. To jedna z tych historii, która przypadnie do gustu każdemu czytelnikowi i piszę to z pełną odpowiedzialnością, ponieważ zamknięte zostało tutaj wszystko co najlepsze. Autor zaskakuje, bawi, intryguje i daję mocno do myślenia. Odrywa od codzienności i zabiera w podróż, która może pochwalić się wyjątkowym klimatem, odpowiednią atmosferą, a także wrażeniami wartymi powrotu także w kolejne święta.

„Poświąteczne morderstwo” Ruperta Latimera, to nie lada gratka dla miłośników zagadek kryminalnych z delikatnym humorem. Akcja toczy się podczas II wojny światowej, jednak temat ten jest jedynie wspominany w całej tej historii. Nie odgrywa pierwszych skrzypiec. Sir Willoughby Keene-Cotton to dziewięćdziesięcioletni mężczyzna, który jest nieprzyzwoicie bogaty ale też, jak określają go jego bliscy - jest starym niezgułą. Wielkiej fortuny nie dorobił się uczuciową pracą - każdy pens "spadł mu z nieba" - kilkakrotnie wżenił się w majątek. Cała rodzina od dawna czeka na jego śmierć. Nawet między sobą knują w jaki sposób można usunąć denerwującego krewnego. Aż w końcu się doczekali jego śmierci. Na zaproszenie Rhod i Franka Redpath rodzina zjechała się aby razem świętować, poznać starego wujka oraz namówić go do zmiany testamentu. Trzeba przyznać, że pokrewieństwo między niektórymi członkami rodziny jest zawiłe i mocno skomplikowane. Dzień po wspólnym ubieraniu choinki wujek Willly został znaleziony martwy w śniegu pod domem. Wcześniej wraz z wynajętą sekretarką Esther Hobbs pisał autobiografię, która była przedmiotem sporu z panną Redpath- jedną z krewnych. Zaczyna się długie, bo ponad 200-stu stronicowe śledztwo. Każdy krok śledczych jest mocno analizowany i opisywany ze szczegółami. Znamy każdy krok śledztwa, każde ich przypuszczenie. Komu najbardziej zależało na śmierci wujka? Początkowo cień podejrzenia pada w stronę jego obecnej żony, która po jego śmierci dziedziczy wszystko. Problem w tym, że kobieta jest ciężko chora, mało tego kilka godzin przed śmiercią sir Willoughby'ego Keene- Cottona sama pożegnała się z życiem. Pojawia się wielka niewiadoma. Śledczy dowiadują się też o domniemanym nowym testamencie, który Willy miał napisać i gdzieś schować. Czy śledczym uda się odnaleźć mordercę? I komu przypadnie spadek po staruszku? Kto zyska na tej śmierci? Jaką rolę w tej historii odgrywają babeczki bakaliowe i czekoladki? Autor gwarantuje nagłe zwroty akcji, które nie mało zaskoczą ale i chwilami rozśmieszą. Kryminał wzbogacony jest delikatnym poczuciem humoru. Autor podrzuca nam całkiem wiarygodne rozwiązania, które za moment obala. Spora ilość wykreowanych postaci daje nam wielu potencjalnych morderców. Każdy może mieć na sumieniu starca. A zakończenie zwala z nóg. Jest dopracowane na najwyższym poziomie. Droga przez jaką trzeba przejść aby rozszyfrować zagadkę jest dość kręta i usłana wieloma potencjalnymi zbrodniarzami. Nie ma szans aby czytelnik domyślił się kto jest prawdziwym zabójcą. Trochę książek kryminalnych przeczytałam i tych współczesnych jak i tych których akcja toczy się lata temu. Doskonale widać różnicę w śledztwie. Widać tę infantylność jaka była kiedyś. Czytając "Poświąteczne morderstwo" miałam wrażenie jakby śledczy nie chcieli nikogo oskarżać. Wierzyli na słowo że dana osoba nie popełniła zbrodni. Zamiast szukać motywów oni jakby szukali alibi dla potencjalnych morderców. Zapoznanie się z takimi książkami jest ciekawym doświadczeniem. Był to miło spędzony czas z książką! On The Other SIDE

POLECAM – NOWOŚĆ - nie tylko na święta 🙂📚📖📗📕 Jeśli lubicie klasyczne kryminały w stylu Agathy Christie, rodzinne zagadki doprawione solidną porcją inteligentnego poczucia humoru, to „Poświąteczne morderstwo” Ruperta Latimera jest idealną lekturą dla Was. Książka ukazała się pierwszy raz w 1944 roku. Akcja rozgrywa się w Anglii podczas drugiej wojny światowej i jej echa słyszymy w zaciszu domostwa Rhody i Franka Redpathów, do którego na Święta Bożego Narodzenia licznie zjeżdżają goście. Jest wśród nich leciwy wujek Willie. Nikt w familii za nim nie przepada, ale wszyscy starają się znosić jego dziwactwa, licząc na coś, co skapnie im w testamencie. Wujek jest obrzydliwie bogaty, zatem każdy ma nadzieję na jakiś spadek. Przyznam, że gdy poznałam starego Williego, to też miałam ochotę go zamordować. Piszę „też”, bo bohaterowie powieści nieraz w żartach o tym wspominają. Wujek jest wyjątkowo uciążliwy, zachowuje się jak megaloman, domaga się atencji, bywa despotyczny…. W pewnym momencie zaczęłam się jednak zastanawiać, na ile jest to prawdą, a na ile bohater świadomie kreuje taki autowizerunek. Zanim znalazłam odpowiedź na pytanie, drugiego dnia świąt znaleziono …zwłoki wujka – w stroju świętego Mikołaja, w ogrodzie, niedaleko śnieżnego bałwana. Przybyli na miejsce policjanci zaczynają dochodzenie, a potem śledztwo, bo wiele wskazuje na morderstwo. I wtedy właśnie zaczyna się istne szaleństwo, gdyż podejrzani się mnożą, a wnioski i logika nadinspektora Culleya oraz jego podwładnych okazują się pokrętne i tak zabawne, że są w stanie rozbawić nawet największego ponuraka. Zakończenie zaskakuje – i to wspaniała zaleta powieści, bo nie ma gorszego kryminału od tego, którego finał jesteśmy w stanie szybko przewidzieć. „Poświąteczne morderstwo” to nie tylko przewrotna historia kryminalna. To także opowieść obyczajowa, ukazująca w krzywym zwierciadle obraz rodziny żyjącej wedle społecznych stereotypów. Autor nieraz wyprowadza czytelnika w pole i buduje napięcie, by ostatecznie odpalić wielką fabularną petardę. Bardzo spodobało mi się specyficzne, jedyne w swoim rodzaju angielskie poczucie humoru, które ujawnia się i w narracji, i w dialogach – zabawnych, błyskotliwych. Polecam z czystym sumieniem, ale radzę zarezerwować sobie czas na lekturę, bo gdy już zacznie się czytać, to trudno przestać. BEATA IGIELSKA