Pomiędzy. Niezapomniane spotkania u kresu życia (okładka  miękka, wyd. 02.2024)

Piękna opowieść o życiu i śmierci. Każdy rozdział to historia o innym bohaterze - podopiecznym autorki, którego spotyka u schyłku jego życia. Pełna empatii, ciepła, wzruszająca. POLECAM!

Śmierć nie jest przeciwieństwem życia, a jego częścią. Haruki Murakami "Pomiędzy..." to niezwykle poruszająca historia dwunastu pacjentów u kresu swojego życia, opowiedziana przez pielęgniarkę hospicyjną, która towarzyszyła tym ludziom i zajmowała się nimi w ostatnich miesiącach, tygodniach i godzinach ich życia, każdemu z nich oddając całe serce i wielki szacunek. Jest to niezwykle intymny obraz tego, o czym na co dzień nie myślimy, boimy się, odsuwamy myślenie o tym "na kiedyś", nie umiemy poukładać sobie tego w głowie... Śmierć, jedyna pewna część naszego życia... Czasami trafiamy na takie książki, które zostaną z nami już na zawsze, dla mnie "Pomiędzy..." jest zdecydowanie jedną z nich. Przyznać muszę, że przeczołgała mnie ona okrutnie, spowodowała, że każdy kolejny rozdział, każda kolejna historia sprawiała, że płakałam, nad odejściem ludzi, których przecież nie znałam- ale dzięki autorce, stali mi się w jakiś sposób bliscy i ważni, bo każdy z nich przekazał mi ważną lekcję i dostarczył sporo tematów do przemyśleń. Autorka daje piękne świadectwo tego, że można odejść godnie, otoczonym troską i miłością, na własnych warunkach. Autorka dużo miejsca poświęca sytuacjom, które dzieją się tuż przed odejściem, tłumaczy, dlaczego tak się dzieje, absolutnie nie straszy i nie demonizuje, mimo że jej pracy towarzyszy wiele zjawisk, które trudno wytłumaczyć... Książka pomimo niezwykle trudnego tematu, tak naprawdę celebruje piękno życia, daje mnóstwo tematów do refleksji i przemyślenia. Zmusza do spojrzenia na swoje własne życie, motywuje do rozmów z bliskimi i ustaleniem jak ma wyglądać w miarę możliwości nasze odchodzenie... Książka została podzielona na dwanaście rozdziałów. Każdy z nich to nie tylko historia pacjenta, ale także samej Autorki, opowiada ona o swoim życiu, o wyzwaniach samotnego macierzyństwa, wspomina o swoich marzeniach i trudzie, jaki wkłada każdego dnia, by je spełniać. Pokazuje, jak praca wpływa na jej życie prywatne i niejednokrotnie te dwie strefy życia się przeplatają. Napisana ona została w sposób niezwykle empatyczny i poruszający. Z każdej strony płynie olbrzymi "potok" troski empatii, współczucia, zrozumienia i wsparcia. Książkę mimo wszechobecnej śmierci czyta się naprawdę dobrze, napisałbym, że niemal się przez nią płynie, nie chce się jej odłożyć, pomimo że serce łamie się przynajmniej dwanaście razy... Bardzo się cieszę, że trafiłam na tę książkę, pokazała mi ona, że nie trzeba się bać tego co nieuniknione. Trzeba tylko mieć obok siebie kogoś podobnego do Hadley Vlohos. Ta książka pokazuje, że na naszej ziemi wciąż istnieją anioły, które w najtrudniejszych momentach życia są obok... Czy polecam? Zdecydowanie tak. Książka ta dla wielu może być bardzo trudna, ale naprawdę warto poświęcić jej czas. Zrozumieć...

W swoim utworze pt. Śpieszmy się Ksiądz Jan Twardowski napisał słowa, które wielu z nas kojarzy: Śpieszmy się kochać ludzi tak szybko odchodzą zostaną po nich buty i telefon głuchy(...). To jedno zdanie często jest cytowane w różnych miejscach i często przywoływane. W obliczu czyjejś śmierci, stajemy naprzeciw życia, które minęło. I zadajemy sobie pytanie, czy nie kochaliśmy za mało? Czy nie daliśmy za mało? We mnie te słowa to wywołują... Jakiś żal, jakąś refleksję nad tym, czy nie za mało jesteśmy obecni w życiu swoim i innych ludzi, których los postawił w naszym życiu. Czy go nie marnujemy? Gdy przeczytałam ostatnią stronę Pomiędzy. te słowa Księdza Jana na nowo zagościły w mojej głowie i rezonowały z historiami opisanymi w książce. Hadley Vlahos jest pielęgniarką, która opiekuje się chorymi będącymi pod opieką hospicyjną. W swojej książce opisuje spotkania z ludźmi, którymi się opiekowała, ich rodzinami i przyjaciółmi. W ciągu kilku tygodni poznawała rzeczywistość tych osób, wnikała w ich ból, doświadczenia i pomagała pogodzić się z tym, co w naszym życiu jest nieuchronne - ze śmiercią. W książce, która mogłaby być również czymś na kształt dziennika, kroniki, czy biografii opisuje losy ludzi, lekcje, które od nich otrzymała i te ostatnie gesty, ostatnie pożegnania. Nie mogę napisać, że to powieść słodko-gorzka, ponieważ to niestety nie fikcja literacka, a samo życie. To czyjeś historie spisane na kartach, by były przestrogą, a czasem i inspiracją. Nie wiemy ile nam zostało czasu, więc warto z niego korzystać na tyle, na ile potrafimy. Bo czasem jest później niż myślimy. O śmierci nie czyta się łatwo i sama musiałam jakiś czas przekonywać się do tej książki, nauczyć się ją czytać. Ciężko mi było wejść w pewien koniec tajemnicy życia. Czegoś co jest dla nas tak bardzo nieznane, co trudno objąć rozumem. Z przerwami książkę czytałam aż dwa miesiące, nie umiałam szybko przedzierać się przez te osobiste przeżycia innych ludzi, choć obcych. Dlaczego? Tematyka śmierci jest trudna, jest tematem tabu, o którym boimy się rozmawiać, choć ona jest nieunikniona. W pewnym sensie powiedziałabym, że autorka ją przełamuje, jako świadek. I zmienia jej obraz, który gdzieś jest zaszyty w kulturze. Starej kobiety z kosą (w zależności od wersji). Poza tym autorka opisuje wiele spraw z dużą dozą wrażliwości na drugiego człowieka. Nie odcina się od ludzi. Oni są dla niej ważni. Nie jest bezosobową maszyną, ale tak samo jak oni człowiekiem. Dla mnie dała świadectwo empatii. Przynajmniej w formie książki. Śmierć w tej książce jest pożegnaniem, czasem pojednaniem, a innym razem to ciche odejście, ostatni oddech. Nie ma jednej i takiej samej dla każdego są różne. Za możliwość przeczytania dziękuję wydawnictwu Editio.

Współpraca recenzencka z wydawnictwem Edito. Każdy z nas w pewnym stopniu boi się śmierci - swojej, bliskich lub ich obu. Odpychamy od siebie myśli o niej, bo kojarzy nam się ona z ogromnym bólem, cierpieniem i smutkiem. „Pomiędzy. Niezapomniane spotkania u kresu życia” pomaga spojrzeć na cały proces umierania nieco inaczej - ze współczuciem, spokojem i miłością. Tak się składa, że w ostatnim czasie sięgam po książki dotyczące śmierci, dlatego ta pozycja trafiła do mnie w idealnym momencie. Jakże się cieszę, że się na nią natknęłam! Hadley prowadzi swoją historię chronologicznie - zaczyna od swojej pierwszej domowej wizyty, a następnie przybliża nam historie dwunastu wyjątkowych osób, którymi miała przyjemność się opiekować. Ich historie, pomimo tego, że są skrajnie różne, przyniosły mi ogromne ukojenie - w szczególności zapadła mi w pamięć lekcja, którą podzieliła się Elizabeth. Ta kobieta zmarła w wieku czterdziestu lat i kilka dni przed śmiercią oznajmiła: „Myślę, że zmarnowałam dużą część mojego życia na bieżni”. Swoją lekcję skwitowała słowami „Jedz tort”. Uświadomiła mi ona jak często osoby chcące dbać o swoją sylwetkę, rezygnują ze spotkań z bliskimi, ponieważ obsesyjnie liczą kalorie i nie chcą jeść na przyjęciach urodzinowych, wspomnianego już wcześniej tortu. Każdy z podopiecznych Hadley skłaniał nie tylko ją, ale także i mnie, do przemyśleń nad swoim życiem. Z tego powodu ogromnie cieszę się i podziwiam autorkę, że zechciała się ona podzielić tymi mądrościami z resztą świata, a także opowiedzieć o swoim życiu prywatnym. Życiu młodej i samotnej matki, doświadczającej w pewnym momencie swojego życia załamania psychicznego oraz wątpiącej czasem w swoje umiejętności. Przybliża nam także działanie hospicjum oraz przedstawia jego cel. Myślę, że to ogromnie wartościowa część tej pozycji, gdyż wciąż wiele osób nie zdaje sobie sprawy, na jakich dokłanie zasadach działa ten ośrodek. Ta lektura sprawi, że niejednokrotnie uronisz łzę, doświadczysz bólu i cierpienia, ale także poczujesz spokój i miłość. Z pewnością skłoni cię ona do wielu refleksji na temat życia oraz przemijania, przypomni ci o twoich bliskich oraz tych, których już z tobą nie ma. Pomimo to, pozostawia ona pozytywny wydźwięk i uważam, że jest niesamowicie ważną i potrzebną książką.

Autorka tej książki jest dyplomowaną pielęgniarką hospicyjną. Jej praca polega głównie na odwiedzaniu swoich pacjentów w ich domach. Opisuje ona nie tylko swoją pracę, ale i swoje prywatne życie. To ważna książka i moim skromnym zdaniem potrzebna. W trudnych chwilach, z którymi zapewne każdy z nas miał lub będzie miał styczność powinniśmy wiedzieć jak się zachować. Oczywiście chodzi mi tu o śmierć bliskiej osoby. W ferworze życia, stresu, lęku, choroby czasami nie wiemy, jak się zachować, co należy zrobić. Jak pomóc bliskim w trudnych, ostatnich dniach, miesiącach życia. Trudno wtedy zebrać myśli i podjąć właściwą i jak najlepszą decyzję dotyczącą bliskiej osoby. W książce jest wiele wskazówek jak można w takich okolicznościach postępować, jakie mamy możliwości i jak pomóc w spokoju, miłości i komforcie odejść bliskiej osobie z tego świata. Autorka podzieliła się historiami 12 swoich pacjentów. To niesamowicie wzruszające historie i bardzo emocjonalne. Można z nich wyciągnąć wiele przemyśleń i mądrości. Każdy dzień z naszego życia jest ważny, nawet ten ostatni. Dlatego to do nas należy zapewnienie bliskim u progu swojego życia miłości, czułości i spokoju. Nie ukrywam, że wylałam sporo łez czytając książkę. Nie oceniałabym jej jako przygnębiającej czy przerażającej. Raczej jest to pozycja uświadamiająca i poruszająca. Dająca wiele do myślenia i dająca wskazówki jak przezwyciężyć lęk przed odchodzeniem.

"Pomiędzy" to relacje młodej pielęgniarki hospicyjnej 👩‍⚕️. __ Autorka opowiada o swoim zawodzie, wyjaśnia jakie są jej obowiązki 💉, a także dlaczego wybrała taki zawód. Dzieli się z czytelnikami także swoim życiem prywatnym ujawniając jak wygląda opieka nad kimś bliskim, kto odchodzi 👼. __ • Czy ludzie umierając spotykają swoich bliskich, którzy już dawno odeszli? 🪽 • Czy śmierć w domowym zaciszu zawsze wygląda tak samo? 🏠 • O której godzinie najczęściej ludzie żegnają się z tym światem? ⌛ __ Glenda, Carl, Sue, Sandra, Elizabeth, Edith, Reggie, Lily, Babette, Albert, Frank, Adam... To właśnie ich historię poznacie czytając "Pomiędzy"..🪽