Północna granica (okładka  miękka, wyd. 09.2000)

W świecie Szereru panuje wojna. Północna granica atakowana jest przez ogromne ilości stworzeń zwanych Alerami. Oficer Rwat, mając do dyspozycji jedynie niewielkie wojsko oraz kota-zwiadowcę musi odeprzeć ataki. Sięgając po książkę Kresa naprawdę nie miałam pojęcia, czego mogę się spodziewać. Nie miałam kontaktu z autorem, opis z okładki przeczytałam tylko pobieżnie. Nie miałam ani specjalnych wymagań w stosunku co do tej książki, ale z drugiej strony z racji polskiego autora liczyłam, że po prostu będzie fajnie. Ostatecznie trafiłam na lekturę całkiem niezłą, ale... po prostu nie do końca dla mnie. Czytając „Północną granicę” pierwsze, co rzuciło mi się w oczy to styl autora. Dość specyficzny, wyraźnie „polski” – widać, że to nie jest tłumaczenie. Kres pisze w sposób surowy, konkretny, męski. W tej powieści nie ma tak obecnie modnych żartów i żarcików, czy nawiązań do popkultury. Autor ma do opowiedzenia konkretną historię i trzyma się swojego założenia. Dzięki temu dostajemy po prostu kawałek porządnie napisanej historii, bez nadmiernego przedłużania. Niestety, książka nie przypadła mi do gustu przez... nadmierny militaryzm. Świat Kresa może i jest ciekawy, ale tak naprawdę „Północna granica” ma jeden wątek i skupia się bezustannie na wojsku. Na atakach, obronie, planowaniu; tu nie ma nadmiaru emocji, tu nie ma bliskiej zażyłości z bohaterami. Jest walka. I tyle. Nie wątpię, że takie wyjście spodoba się wielu, zwłaszcza panom, którzy częściej wolą konkrety, ale dla mnie takie podejście do tematu okazało się zbyt monotonne i czasami wręcz nużące. Choć częściej sięgam po męską, niż kobiecą literaturę to jednak w tym przypadku takie wyjście mi nie odpowiadało. Jeśli chodzi o sam świat przedstawiony to zdecydowanie podoba mi się pomysł z... kotami. Kres postanowił, że w jego świecie koty będą istotami myślącymi i jedna z głównych postaci to właśnie przedstawiciel tego gatunku. Nie będę ukrywać, to jeden z niewielu (na swój sposób) uroczych elementów w tej książce :D Poza tym sama kreacja świata jest ciekawa, ale nic aż tak nie zwróciło mojej uwagi jak ten wątek właśnie. Trudno mi powiedzieć więcej o bohaterach, niż to, że są wykreowani porządnie, na miarę tej właśnie historii. Czytając, miałam wrażenie, że Kres postawił bardzo duży nacisk na pokazanie roli kobiety w wojsku i na jej problemy, związane z małą ilością pań wśród ogromnej ilości mężczyzn. Na pewno też jakiś płaczliwych i delikatnych dziewczynek się tu nie znajdzie. Poza tym choć postacie mają swoje cechy charakterystyczne to nie ma się co spodziewać tu dużej ilości psychoanalizy i innych tym podobnych rzeczy, bo w końcu to nie jest wcale książka o tym. „Północną granicę” mogę polecić przede wszystkim fanom militaryzmu oraz kotów: te osoby zdecydowanie powinny odnaleźć się w lekturze. Poza tym nie chcę odradzać nikomu chętnemu tej książki, bo to kawałek dobrej, polskiej literatury, aczkolwiek dobrze wiem, że to nie jest książka dla każdego (w tym nie do końca dla mnie :D).