Piękni dwudziestoletni (okładka  miękka, wyd. 05.2020)

Książka jak dla mnie ponadczasowa..i nie jest istotne czy wszystkie zdarzenia wydarzyły się tak jak je opisuje Hłasko. Być może ubarwił pewne fakty... Lektura moim zdaniem warta polecenia.

Rewelacyjna książka. Prawda o Polsce okresu prl napisana z dystansem i ironią, a także wiele gorzkiej prawdy o świecie i ludziach. Warto poznać, tak jak pozostałe książki Marka Hłaski.

Książka, która w brutalny, ale zarazem w tak naturalny sposób obnaża prawdę o otaczających nas sprawach.

Genialne. Polecam

Polecam

Polecam

Super

Marek Hłasko w swojej książce „Piękni dwudziestoletni” zabiera nas w sentymentalną podróż do lat pięćdziesiątych ubiegłego wieku, poprzez Europę i Izrael. Jest to opowieść przepełniona goryczą, bo i świat ukazany do najprzyjemniejszych nie należy. Nie brak jednak autorowi poczucia humoru i dystansu do siebie. Przejawia się on w rozlicznych anegdotach, które są osią książki. Jest to właściwie literacka potyczka od jednej historii do drugiej. I jedna od drugiej jest bardziej niewiarygodna. Hłasko przyznaje szczerze, że ta swoista autobiografia pełna jest „zmyśleń prawdziwych”, czyli niejednokrotnie mija się delikatnie z prawdą. Są to jednak anegdoty mogące się wydarzyć, często zaczerpnięte z kultury popularnej, np. filmów. Autor na kartach książki wspomina znanych twórców, dziennikarzy, polityków. Opowiada m.in. o spotkaniu z Romanem Polańskim i jego ówczesnych dziełach, o Giedroyciu, a także Stalinie. O Żydach i swoim patriotyzmie. „Piękni dwudziestoletni” to taki kulturalno-polityczny tygIel, wybitny zresztą. Sporą cześć uwagi poświęca Hłasko komunistom, zwanym potocznie commies. Niczym wytrwały biograf wspomina swoje utarczki z nimi, konflikt interesów, problemy w podróżach. Szuka swego miejsca na ziemi i znaleźć nie może, ocierając się o wiezienie i szpital dla psychicznie chorych. Mylicie się jednak, jeśli uważacie „Pięknych dwudziestoletnich” za książkę smutną. Wśród refleksji przebija jednak miłość do życia i jego uciech. Pewna radość, rubaszność na przeciw okolicznościom. W swej książce Hłasko ukazuje nam światową politykę oddolnie. To jak wpływała ona na jednostkę. Zaczynać karierę pisarza w tamtych czasach nie było łatwo. Nie lekko było znaleźć godną pracę w ogóle. Wbrew przeciwnościom losu, autor pozostaje jednak ironiczny, zdystansowany, pogodzony z losem. Hłasko opowiada o czasach siedemdziesiąt lat wstecz, co dla mnie było bardzo osobistą podróżą. Przypada bowiem ona na życie moich dziadków, którzy z podobnym spojrzeniem na świat i poczuciem humoru (może charakterystyczne było ono dla ludzi tamtej epoki), opowiadali mi swoje własne anegdoty. Dlatego też pisarz stał mi się niezwykle bliski, a jego przygody wciągnęły i wywołały wręcz wzruszenie. Uważam „Pięknych dwudziestoletnich” ze swoją nieśpieszną narracją i koniecznością skupienia uwagi na czytanym tekście za książkę wybitną i niezwykle refleksyjną. Urzekła mnie od pierwszych stron i utrzymała w tym stanie do ostatnich. Sam Hłasko pisze na kartach „Pięknych dwudziestoletnich”: „Życie, które mi dano, jest tylko opowieścią; ale jak ja ją opowiem, to już moja sprawa”. Opowiada cudnie. Dajcie się ponieść tej historii. Gorąco polecam - nie pożałujecie minuty spędzonej nad tym tekstem, a skłoni Was do rozlicznych refleksji. Pozwólcie Hłasce podzielić się wspomnieniami, a staną się one też Waszymi.