Pamiętnik nastolatki 2 (okładka  miękka, wyd. 09.2010)

Czekałam kilka miesięcy na drugą część ,,Pamiętnika nastolatki" najpierw z emocjami: ,,jak to będzie?", ,,kto z kim będzie?" ,,jak potoczą się dalsze losy bohaterki? Potem, z wątpliwościami: Czy jeśli Beacie Andrzejczuk udało sie napisac tak wspaniała ksiązkę jak ,,Pamiętnik nastolatki", to czy uda jej sie powtórzyć to w drugiej części? Czy druga część nie będzie gorsza od pierwszej? Wiadomo, że pierwsza była genialna, bo autentyczna. Druga jest jeszcze lepsza!! I zdaje się, że prawdziwa do bólu

To moja ulubiona autorka, najlepsza ze znanych mi polskich pisarek, bo jej książki są obiektywne, nie staje po niczyjej stronie, a jeśli już to po stronie młodych ludzi. Stara się ich zrozumieć. Inni autorzy zawsze do swych powieści wtrącają dydaktyczny smrodek. Zawsze czuć, że mimo, że nas rozumieją to jednak racja i doświadczenie dorosłych jest ponad to. Beata Andrzejczuk tego nie robi. Ucz sie na swoich błędach - pisze, bo na błędach rodziców się nie nauczysz. Zna nasz świat i rozumie go!

a w szkole Globus i Kropka naciskają na uczniów i gnębią ich niemiłosiernie. Ponadto zbliża się finał konkursu historycznego w Warszawie oraz rozgrywki sportowe. Uff… Nic dziwnego, że Natka jest już tak zmęczona, iż sama nie wie, co robić. Szkoda, że Bartka i Jacka nie można połączyć w jedną całość – wyszedłby chłopak idealny, a dziewczyna przynajmniej problem wyboru ukochanego miałaby z głowy.

Życie, tak jak i miłość, bywają jednak trudne, o czym stara się przekonać Natkę jej ojciec. Przy okazji i my korzystamy z jego mądrych rad i celnych spostrzeżeń, jak choćby takich, że „prawdziwa miłość zaczyna się w momencie, gdy nasz egoizm ustępuje miejsca potrzebie dawania siebie (…)”. Wszystko to sprawia, że książka Beaty Andrzejczuk jest niesamowicie wartościowa, gdyż jednocześnie odbijają się w niej problemy nastolatek (i nie tylko). Z drugiej jednak strony „Pamiętnik nastolatki 2” jest „głośny”, wesoły, pełen rysunków oraz szalony jak młodość, której doświadczać pragniemy podczas lektu

z cierpliwością, chłopak łatwo się poddaje i jest raczej skłonny do dramatycznej rezygnacji z Natki niż do wiernego czuwania u jej boku. Uporu natomiast nie brakuje Bartkowi, który powoli osacza dziewczynę, zabiega o nią bezustannie i zasypuje sms-ami. Jednak dla niego nie liczą się drobne gesty, pamięć o uroczystościach, zwraca natomiast uwagę na powierzchowność, nie zagłębiając się w analizę ludzkich uczuć. Dodatkowo do perfekcji opanował sztukę manipulacji i posługiwania się półprawdami, a Natka nigdy nie wie, kiedy chłopak kłamie, a kiedy jest z nią szczery.

Jednak czy pomysł, żeby spotykać się z Bartkiem niejako na złość Jackowi jest słuszny i etyczny? Na dodatek koło Jacka zaczyna niczym sęp krążyć Agnieszka i nawet udaje jej się schwytać ofiarę. Natka zostaje z gonitwą myśli, rozdartym sercem i licznymi problemami zarówno w szkole, jaki w domu. Mama „czepia się” oceny dziewczyny, na siłę próbując wychować geniusza i zaspokoić swoje ambicje, a w szkole Globus i Kropka naciskaj

Rodzice zawsze posuwali mi książki do czytania. Nigdy przez żadna nie przebrnęłam do końca mimo, że była to klasyka najpierw dziecięca potem młodzieżowa i sławne nazwiska autorek. Pamiętnik po raz pierwszy przeczytałam zabierając go koleżance, bo nie chciała ze mną gadać, tylko wciąż czytała. Zabrałam i połowę przeczytałam na lekcjach, resztę w domu. Dopiero jej oddałam. Potem poprosiłam o zakup i przeczytałam kilka razy. Na Pamiętnik nastolatki 2 wyczekiwałam z niecierpliwością. Tez mam swój domowy egzemplarz. Przeczytałam go już dwa razy i czekam na więcej!!!!

Jest zajefajna! Zgadzam się z poprzedniczką. Beata Andrzejczuk jeśli ma stanąć po jakiejś stronie, stanie po naszej! To nasz pisarka! I choć nic nie mam przeciwko Pani Siesickiej, czy ,,Klasie Pani Czajki" - to nikt nas nie rozumie tak, jak Beata Andrzejczuk. Ona ogarnia co się dzieje, rozumie co czujemy i jak to jest jak się ma naście lat. Nie wiem ile ma lat autorka ale duchem ma naście. Inaczej nie potrafiłaby pisać tak zarąbistych książek o nas i dla nas. Uwielbiam ją. Jest otwarta i szczera

Przeczytałam ,,Pamiętnik nastolatki" i ,,Pamiętnik nastolatki 2" Obie są świetne. Wciągają bardzo i nie można się oderwać od czytania. Czyta się szybko. Książki są bardzo prawdziwe. Gdy czytałam, to wydawało mi się, że czytam o sobie. W ciągu ostatnich lat to najlepsze moim zdaniem książki dla młodzieży! Ja wole takie od zagranicznych autorów. Bo wszystko rozgrywa się w Polsce, tu i teraz! Ja akurat mieszkam we Wrocławiu, więc wiem nawet, w które miejsca chodzili bohaterowie :)

Wszystko to sprawia, że książka Beaty Andrzejczuk jest niesamowicie wartościowa, gdyż jednocześnie odbijają się w niej problemy nastolatek (i nie tylko). Z drugiej jednak strony „Pamiętnik nastolatki 2” jest „głośny”, wesoły, pełen rysunków oraz szalony jak młodość, której doświadczać pragniemy podczas lektury. Krótko mówiąc: autorce udało się stworzyć książkę, która żyje i w której – na miejscu Natki – może odnaleźć się każda z nas.