Orędzie. Czas przyszłości (okładka  miękka, wyd. 09.2010)

Niechaj ta opinia rozpocznie się pytaniem: Czym jest ta książka? Moja odpowiedź: zjawiskiem. Inne określenia nie byłyby jej godne. Zastanawiam się, jakim cudem została napisana książka, która jest równie złożona i banalna, łącząca parę gatunków, ukrywająca swój główny motyw, czerpiąca garściami z różnych inspiracji i tworząca własną koncepcję pewnych odwiecznych tematów. Taka książka, a jednocześnie niedoceniana przez czytelników? Coś musi być nie tak albo z książką, albo z czytelnikami. Nie mnie ocenić tych pierwszych, ale na koniec napiszę o tym parę słów.

Czym ta książka nie jest? Na pewno nie można jej uznać, za czystej wody science-fiction, a przynajmniej, nie stara się pretendować do tego miana. Obcy, nagły rozwój technologii, latające samochody itp. to tylko tło. Logiczna konsekwencja, nadająca smaczku historii. Podobnie wydarzenia światowe to również nie do końca czyste political fiction, czyli rozważania autora: "co by było gdyby...Chiny chciały podbić świat". Jest to raczej wyśniony sen autora i kolejna logiczna konsekwencja tego, co jest rdzeniem książki. A jest nim biblijna Apokalipsa, koniec znanego nam świata. Ale została ona subtelnie wpleciona, nie wyłazi na prawo i lewo, jak wrzód na tyłku. Nie mamy ordynarnego ukazania Plag, Antychrysta, Bestii i innych zjawisk apokaliptycznych, za to mamy wojny domowe i jedną światową, rozruchy i ataki mniejszości islamskich, przylot obcych - quasi-zbawców ludzkości czy rozwój techniki, w tym tej służącej do zabijania ludzi. A do tego pożogę i prawdziwe zniszczenie ludzkości, rozwijające się stopniowo jednak na wielką skalę. Przy czym książka ani na chwilę nie wydaje się mistycznym mambo-dżambo. Za to im dalej w książce, tym mocniej odczuć można, że wszystko zostało dobrze zaplanowane, a każdy odgrywa precyzyjną rolę w scenariuszu, napisanym przez Wielkiego Scenarzystę.

Bardzo dobrze sprawdzają się tutaj też dygresje pozornie o niczym nie świadczące i niepotrzebne w fabule. Np. scena, gdy matki, żony (i kochanki) głównych męskich bohaterów siedzą wspólnie, gawędzą o świecie i pieką ciasto. Niepotrzebny element? Z pozoru tak, ale jak on pięknie buduje nastrój opowieści! Ile emocji przekazuje, a do tego jakie dodatkowe informacje dyskretnie podsuwa! Takich naprawdę króciutkich mini opowieści jest dużo.

Osobnym elementem jest przebieg wydarzeń na świecie. By nie psuć niespodzianki, nic tu nie opowiem, jedynie nadmienię, iż autor ma duuużo zaufania do naszych rodaków. Wydaje się, iż w sercu każdego z Polaków drzemie pragnienie, byśmy jako ludzie i naród byli inni, niż jesteśmy naprawdę; by Polska z ekhem...przeciętnego kraju wróciła do chwały i potęgi, jaką stanowiliśmy w Europie w czasach średniowiecznych, renesansowych i barokowych. Z czasów odparcia Krzyżackiej zarazy, oblegania Moskwy, bycia przedmurzem świata chrześcijańskiego przed inwazją islamu i odsieczy wiedeńskiej. Piękne to pragnienie, jednak według mnie, lata zaborów i okupacji komunistyczno-socjalistycznej za bardzo nas zmieniły. Ale każdemu wolno pomarzyć!

Pewnym malutkim mankamentem jest nie do końca wyraziste przedstawienie niektórych głównych postaci. Nie jest to na tyle uciązliwe, by od razu spisać książkę na straty. Tak naprawdę bohaterowie również sprawiają wrażenie przede wszystkim tła dla wydarzeń na świecie. Albo może owe wydarzenia przytłaczają swoim ciężarem bohaterów?

Ta mini cegiełka na pewno zaskakuje. Zaliczam ją do średniego kalibru książek-kloców, które są kamieniami węgielnymi mojej biblioteczki - obok Tolkienowskiego trójpaku Władcy Pierścieni, Atlasa Zbuntowanego Ayn Rand czy najważniejszej książki - Biblii. Co jednak odróżnia Orędzie od tych cegieł, to fakt, iż czytało mi się je szybko, sprawnie i przyjemnie. Jest to jedna z nielicznych książek, które miałem ochotę czytać dopóki sen mnie nie zmorzył w nocy. Wystarczy załapać bakcyla opowiedzianej historii, a potem przepada się na kilka godzin, aż do ostatniej strony. Niczym przynęta na wędce, Orędzie kusi swoją wielotorową i pozornie skomplikowaną historią, by następnie bezlitośnie wyciągnąć Czytelnika-rybę z wody.

Na koniec, słowo o opiniach. Z tego, co zauważyłem, większość nie dlatego ocenia słabo tę książę, że jest słabo napisana, lecz dlatego, iż nie zgadzają się z zaproponowaną tam wizją świata. Ja również nie zgadzam się ze wszystkimi wątkami (np. baaardzo pobłażliwie potraktowałem sceny, gdzie najwyżsi politycy np. Polski są wręcz mężami stanu i podają się do dymisji za swoją nieudolność. Taaaaak, jak mówiłem, pomarzyć zawsze można). Jednak uznałem, iż ocenianie książki, a wręcz samego autora tylko dlatego, iż prezentuje coś, co nie zgadza się z wizją naszego wyobrażenia o świecie - po prostu jest bezsensowne i bezcelowe. Jeśli to nie jest traktat filozoficzny, tylko beletrystyka, to dlaczego obniżać jej ocenę, tylko dlatego, że ktoś ma inne zdanie? Jest to wielce niesprawiedliwe. Masz lepszą wizję - sam napisz!

Wypatrzywszy na półce tę solidna cegłę już czułem przyjemny dreszczyk z nadchodzącego czytania. Niestety ..rozczarowanie. Wielkie rozczarowanie. Powieść jest chaotyczna. Czytając odnosi się wrażenie , że autor podczas pisania dołączał kolejne pomysły ale bez próby logicznego połączenia. Może to wszystko wyjaśni się w kolejnych tomach, w końcu ma być to trylogia. Następna sprawa to scenografia S-F. Nie wiem czy autor czytuje współczesną fantastykę ale styl i pomysły robią wrażenie zaczerpniętych z powieści Borunia i Trepki. A zupełnie rozczulił mnie miotacz protonowy...Generalnie ocena ledwie 3.

ORĘDZIE – Czas Przyszłości
Zastanawiałem się długo, jak sklasyfikować powieść. Nie jest to typowe SF. Książka dająca wiele mądrości i przemyśleń. Zrozumiałem, że aby ją pojąć trzeba mieć sporo wiedzy i doświadczenia życiowego. Dlatego uważam, że nadaje się dla każdego czytelnika, a nim jest czytelnik starszą osobą, tym bardziej doceni twórcę tego dzieła. Oczywiście młody człowiek, też będzie miał z książki wiele satysfakcji. Odbierze ją, jako ciekawą opowieść i przygodę.
Gorąco polecam
Wiktor

Po pięciu latach ponowne przeczytałem Orędzie. I znów jestem zachwycony. Zarazem też starszy o kolejne pięć lat życia i doświadczenia. Książkę odbieram inaczej, dostrzegam inne walory akcji, zauważam sceny i szczegóły, na które wcześniej nie zwróciłem uwagi. Polecam z całym przekonaniem i wiem, że za kolejne pięć lat znowu do niej powrócę. Na marginesie wiele spraw, które autor porusza w swojej wizji przyszłości jest coraz bardziej aktualne.
Czekam na TOM II !!!

Są gusta i zachwyty. Na mnie osobiście, książka wywarła ogromne wrażenie. Jestem miłośnikiem SF, ale bardzo poważam realizm w tym, co może nadejść. Autor jest doskonały, w tym, co napisał. Polecam gorąco książkę, każdy znajdzie coś dla siebie. Chyba tylko nie galaktycznego SF, ale wszystko inne na najwyższym poziomie. TOMASZ

Oceny powyżej 1 to w tym przypadku sadyzm - skazywanie niewinnych ludzi na spotkanie z.... jak to ująć delikatnie? Moim osobistym typem na gniot dziesięciolecia. Ten literacki nowotwór porównać można do pawia po imprezie w remizie. Niby jest w nim wszystko, ale wracać się do tego nie chce, a samo wspomnienie budzi niesmak.