Opowieści o Białej Księżniczce (okładka  miękka, wyd. 09.2019)

Jako fan jednotomówek waneko musiałem kupić te mangę manga jest ładnie narysowana wewnątrz i zewnątrz ma też kolorowe strony w niektórych miejscach, mangę czyta się szybko i przyjemnie.

Sentymentalne, ale i urocze i nieco mroczne <3

Idealna dla młodego wielbiciela mangi.

Rodzimy rynek w ostatnim czasie przeżywa prawdziwy renesans wydawniczy pozycji tworzonych przez grupę CLAMP. Jednym z tytułów, który ukazał się nakładem Wydawnictwa Waneko są Opowieści o Białej Księżniczce. Piękna manga w upojnym baśniowym klimacie ze sporą dawkę melancholii przebijającą się przez enigmatyczną treść. Stosunkowo krótka pozycja, która obrazuje wszystko to co najlepsze w twórczości popularnych mangaczek. Według starych podań przemierzając zimowe bezkresne białe pejzaże, czasem można spotkać tajemniczą piękną niewiastę. Biała Księżniczka, przez wielu nazywana Panią Lodu lub Boginią Śniegu, stępuje z nieboskłonu, aby przez chwilę poobserwować zwykłe ziemskie życie. Niektórzy powiadają, że dostrzegając krzywdy ludzi, zaczyna ona płakać, a wtedy z nieba dość obficie zaczynają lecieć śniegowe płatki. Brzmi to wszystko dość baśniowo, ckliwie i niebywale prosto i dokładnie takie jest. Cała historia to trzy dość krótkie opowieści. Młoda kobieta wyruszająca w góry, aby zgładzić wilka, który zabił jej ojca; mężczyzna po wieloletniej tułaczce powracający do swojej ukochanej; wojownik zagubiony w górach pragnący za wszelką cenę przeżyć. Swoistego rodzaju klamrą fabularną łączącą wspomniane historie jest prolog i epilog mangi, w której czytelnik ma okazję zobaczyć tytułową Białą Księżniczkę, która swoim smutnym spojrzeniem obserwuje świat śmiertelników. Zarówno fabuła, jak i poszczególni bohaterowie stanowią tutaj tylko ukryte za kurzawą śnieżną tło dla najważniejszego aspekty dzieła, którym są rysunki. Epizodyczny charakter scenariusza oraz objętość całego dzieła nie pozwala na większe rozbudowanie historii czy mocniejsze skupienie się na konkretnych postaciach pokazując ich złożoną osobowość. Struktura kolejnych z pozoru niepowiązanych ze sobą opowiadań jest bardzo prosta bez zbędnego zagłębiania się w szczegóły. Nie oznacza to jednak, że w tytule w ogóle nie mamy żadnego motywu przewodniego. Jest nim człowiek i jego nie zawsze pełna szczęścia egzystencja. Autorki postarały się jednak o to, żeby łącząca fabułę warstwa nie był nazbyt oczywista jak w innych komisach i możliwa do naprawdę szerokiej interpretacji przez poszczególnych odbiorców, za co należą im się słowa uznania. Niestety nie każdy jednak będzie miał ochotę na dogłębną analizę dzieła i doszukiwanie się konkretnych znaczeń. Jeśli oceniać tytuł pod względem klimatu, mamy tutaj do czynienia z czymś z pogranicza życiowego dramatu (losy poszczególnych postaci) i nutki fantastyki w wymiarze Japońskiego folkloru, do którego CLAMP lubi dość często sięgać. Artystki przyzwyczaiły już swoim fanów do tego, że wykorzystując wierzenia ludowe, dość często kształtują je one do własnych potrzeb. Tak też jest w tym przypadku, tytułowa Biała Księżniczka w kulturze Japońskiej jest utożsamiana ze śnieżnym demonem polującym na zagubionych ludzi i pozbawiających ich życia. Tutaj ukazana jest jako urodziwa niewiasta, której ulotna zimowa ziemska egzystencja ogranicza się do obserwacji śmiertelników i dostrzegania ich cierpienia. Zdecydowanie najlepszym elementem całego dzieła jest warstwa artystyczna. Już kilka pierwszych kolorowych stron pokazuje, że artystki postanowiły połączyć tutaj dość typową komiksową oprawę graficzną z czymś o wiele bardziej gustownym. Cała recenzja na PopKulturowy Kociołek

ŚNIEG JEJ ŁEZ Po latach zaniedbywania na naszym rynku niegdyś kultowego kwartetu mangaczek z grupy Clamp, znów nadeszły dla nich lepsze dni. Nie w Japonii co prawda, nie dla fanów niedokończonego nigdy „X”, ale dla miłośników ich prac jako takich już tak. Z okazji dwudziestolecia istnienia wydawnictwo Waneko postanowiło bowiem przypomnieć nam kilka prac autorek. Dwie serie, „Magic Knight Rayearth” i „Card Captor Sakura” od pewnego czasu ukazują się regularnie, teraz jednak przyszedł czas także na jednotomowy zbiór krótkich form „Opowieści o Białej Księżniczce” i trzeba powiedzieć, że każdy miłośnik Clampa będzie z tej opowieści bardzo zadowolony. Podobno w śniegach można spotkać ją – Białą Księżniczkę, zwaną także Boginią Śniegu. Podobno, kiedy pada śnieg, ona płacze. Ile prawdy jest w tej legendzie? O tym już niedługo przekonają się różni ludzie. Młoda dziewczyna wyrusza z misją pokonania wilka ludożercy. Bestia, która zabiła jej ojca musi ponieść śmierć, a ona sama gotowa jest na wszystko, choć wie, że nie ma wielkich szans w starciu z potworem, któremu nawet jej ojciec nie dał rady. Czy zdoła przetrwać? A może odkryje coś, czego zupełnie się nie spodziewała? Potem pewien mężczyzna opuszcza ukochaną. Ona obawia się, że nigdy go już nie zobaczy. On obiecuje powrócić – nawet jeśli miałoby mu to zająć lata. Ale jakiej misji się podejmuje? I co z tym wszystkim mają wspólnego legendy o Białej Księżniczce? Na koniec czeka nas opowieść o mężczyźnie, który zagubiony w śniegach spotyka parę czapli. Budzi w nim ona wspomnienia, a jednocześnie rodzi pytania powinność. Powinność względem bliskich i kraju. Co wyniknie z tego spotkania? „Opowieści o Białej Księżniczce” to manga typowa dla Clampa. A przynajmniej typowa, jeśli chodzi o szatę graficzną. Do takich mang – gęsto rozrysowanych, klimatycznych, zaludnionych wysokimi, smukłymi, często onirycznymi postaciami i ze sporą dawką symboliki – przywykliśmy i takie właśnie pokochaliśmy. Owszem, niniejszy tomik, jak na coś dziejące się w mroźnej scenerii przystało, jest pozbawiony znacznej ilości czerni, doszło za to wiele klimatycznych odcieni szarości i typowego dla autorek przywiązania do detali. Jeśli zaś chodzi o fabułę, mamy tu fantastykę osadzoną w realiach legend i podań. Dobrze rozpisaną, czytającą się szybko i przyjemnie, mającą też w sobie ciekawą akcję i przede wszystkim swój urok. Ale nie można też zapomnieć o wydaniu. Niby standardowe, ale tym razem obwolutę dostajemy wydrukowaną na grubszym papierze, która wypada naprawdę znakomicie. Do tego dochodzi też uroczy bonus w postaci bardzo ładnej pocztówki, a także porcja kolorowych stron. W skrócie: miłośnicy Clmpa, fantastyki i legend będą zadowoleni. „Opowieści o Białej Księżniczce” to kawał świetnej mangi serwującej nam trzy opowieści, prolog i epilog dla nieco starszych czytelników. Polecam i mam nadzieję, że kolejne utwory mangaczek zagoszczą na naszym rynku.

Doskonale wiem, że tematyka śmierci i tragedii przez wielu nie jest postrzegana pozytywnie (chodź oczywiście co kto lubi). Mimo to okładka tej książeczki rozkochuje w sobie serce czytelnika. Pokochałam ją i ja. I gdybym znowu ją zobaczyła, znowu bym się zakochała! Legendy nie są moją mocną stroną i prawdę powiedziawszy nie spodziewałam co spotkam w owej książeczce. Opowiadania, które mamy w tym tomiku opowiadają głównie o łzach Białej Księżniczki. Wszystko dzieje się zimą – białą, srogą. Młody człowiek jest w podróży i w zimnej scenerii spotyka kobietę – piękną, młodą, smutną. I tutaj „kończy” się wprowadzenie – zabieg doskonały jak na moje oko. Następnie poznajemy historię młodzieńca, któremu ukochana obiecała czekać, aż ten powróci do domu. Spotykamy dziewczynę, której najbliższym przyjaciel – wilk – którego źle osądziła, a później staje się jej przyjacielem, traci go. Możemy śledzić historię kiedy młodzieniec chcąc wrócić do domu ze złości morduje ukochanego pewnej bogini. Wszystko jest okraszone śliczną kreską. Tekstu chodź jest mało, jest dobrej wielkości i właśnie w takich miejscach jak powinny, co daje nam nastrój nostalgii. Piękne, mroczne, smutne. A jednak przy samym końcu mamy okazję dowiedzieć, dlatego opady płatków śniegu, są właśnie określane łzami Białej Księżniczki.