Okruchy lodu (okładka  miękka, wyd. 10.2023)

Mała wieś na Podkarpaciu. Tu życie toczy się swoim rytmem, a mieszkańcy wiedzą o sobie wszytko, choć nie wszytko werbalizują. Każdy z nich niesie bagaż doświadczeń, niestety często bardzo bolesnych. Lauri przyjeżdża na Podkarpacie do ciotki. Tutaj chce odpocząć od ostatnich ciężkich przeżyć w rodzinnej Finlandii, ale okazuje się, że wbrew pozorom nie jest tu aż tak spokojnie. Mężczyzna poznaje Jarzębinę- dziewczynę oryginalną tak jak jej imię. Choć ma ona na koncie zatarg z prawem to przez lokalną społeczność uznawana jest za kogoś blikiego ideałowi. Choć ten fakt nie przestaje zadziwiać Lauriego, to prawdy o Jarzębinie może dowiedzieć się tylko od niej samej. Sąsiedzi i bliscy milczą. Ale czy ona jest skłonna ujawnić swoją przyszłość? Czy instynkt policyjny zadziała i Lauri pozna jej przeszłość i rolę w specyficznej, odrobinę tajemniczej ale też zżytej społeczności? "Okruchy lodu" to powieść autorstwa Patrycji Żurek,  przepełniona smutkiem, bólem i traumami, ale w jakiś tajemniczy sposób dająca nadzieję.  Autorka skupiła się w swojej książce na różnych obilczach przemocy domowej, ale również na dążeniu do przepracowania trudnych tematów i na wdzięczności. Wykreowała szczegółowo bohaterów, którzy stają się bardzo charakterystyczni. Każdy z nich niesie na barkach bagaż doświadczeń, bolesnych doświadczeń i win z dawnych lat. Oprócz pary głównych bohaterów spotkamy tu bezdomnego Jana, którego na dno sprowadził hazard, Wiesławę szykującą się na  pierwsze samotne święta po śmierci męża, czy Kwiaciarkę porzuconą przed laty przez narzeczonego. Najboleśniejszy jest jednak motyw Dobrawy, wychowanej w patriarchacie, co nie pozwala jej wyrwać się z życiowego bagna. Dużo smutku doswiadczycie czytając "Okruchy lodu" , ale jedność w opisanej społeczności, ich solidarność, wzajemne wsparcie i chęć niesienia pomocy otula wręcz ciepłem i nadzieją. Ta opowieść choć zimowa z pewnością nie jest banalną  historyjką z choinką w tle. Została sklasyfikowana jako powieść obyczajowa i romans, choć moim zdaniem to chwilami thriller psychologiczny. Sekrety, napięcie budowane od pierwszych stron, mroźny tajemniczy klimat i nietuznkowi bohaterowie za tym przemawiają. "Okruchy lodu" to historia o ludziach, których życiowe doświadczenia zmroziły,  ale w ich sercach pozostał żar, który potrafi roztopić lód i ogrzać w potrzebie. To moje drugie spotkanie z twórczością autorki, diametralnie inne od poprzedniego. Ale cechą wspólną nadal pozostaje grom nadziei, którą można wyczytać pomiędzy wierszami.

ZIMOWA OPOWIEŚĆ O TYM, ŻE ZLODOWACIAŁE SERCE ROZTOPIĆ MOŻE NAWET MROŹNA AURA Powieść świąteczna zazwyczaj kojarzy nam się z sielskim klimatem, lukrowa atmosferą, kolorowymi światełkami, prezentami, Mikołajem, zapachem świątecznych potraw, jest nastrojowo, magicznie i wszystko zmierza do happy endu. OKRUCHY LODU to powieść, która została poprowadzona zupełnie inaczej. Zaczynamy od zimna, lodu, serc obudowanych skałami, problemów … . Na pierwszym planie jest to przede wszystkim historia Lauriego i Jarzębiny, ale bohaterów z ważnym przekazem jest znacznie więcej. Poznajemy również Jana, Wiesławę, Dobrawę, Elizę i wielu innych. Każde z nich skrywa jakiś sekret mniej lub bardziej widoczny dla ludzi z otoczenia. Bohaterowie nie są szczęśliwi, jednak przyzwyczaili się do swojego życia, są mocno zakorzenieni w swojej codzienności i trudno im zrobić krok do przodu w kierunku zmian na lepsze. Czy świąteczny czas przyniesie im chociaż małe chwile radości? Akcja książki dzieje się w małej podkarpackiej miejscowości. Wszyscy się tu dobrze znają i każdy wie co powiedzieć o swoich sąsiadach. Sensację wzbudza przyjazd Lauregio. Społeczność jest mała, ale w książce dzieje się dużo, zarówno dobrych jak i złych rzeczy. Patrycja Żurek dostarcza Czytelnikowi wielu emocji, pokazuje bolesną rzeczywistość, ludzkie problemy, niełatwe doświadczenia. Nie boi się w powieści świątecznej sięgać po trudne tematy takie jak: przemoc, uzależnia, śmierć bliskiej osoby. Do całej historie świetnie pasuje klimat zimy, która ma nie tylko znaczenie jako pora roku, ale też symboliczne związane ze zmianami i nadejściem wiosny, jako czasu zmian i nowych szans. Na policzkach czuć mróz, a pod nogami słychać jak skrzypi śnieg. Jest smutno i refleksyjnie, ale Autorce udało się też w doskonały sposób wrzucić między wersami iskierkę nadziei, uśmiechu, wiary w ludzi i dobro. Przyjemnie było poczuć odrobinę ciepła, zobaczyć szansę na wyjście z patowej sytuacji. OKRUCHY LODU to książka tak zupełnie inna od tych pojawiających się na rynku w okresie świąt. Ma świetną zimową i tajemniczą okładkę oddającą klimat historii. Niesie przesłanie, skłania do przemyśleń i wywołuje lawinę emocji. Zabiegani, zajęci głupstwami, zapominamy, że wśród nas, tuż obok są osoby, które potrzebują pomocnej dłoni. Dobre słowo, akceptacja, wsparcie potrafią zdziałać cuda. OKRUCHY LODU to książka aktualna przez cały rok i zdecydowanie warta uwagi.

W swej najnowszej powieści Patrycja Żurek przenosi nas to małej miejscowości na Podkarpaciu. Autorka w interesujący sposób przedstawia część mieszkańców wsi oraz Lauriego, mężczyznę który na stałe mieszka i pracuje w Finlandii, a teraz przyjeżdża w odwiedziny do ciotki. Spośród mieszkańców wsi, najciekawszą postacią jest Jarzębina, nazywana przez miejscową społeczność Jarzką. Kobieta jeszcze niedawno pracowała jako dziennikarka, lecz po powrocie do rodzinnej miejscowości skupia się na pomaganiu sąsiadom, chcąc tym samym odpokutować swoje grzechy z przeszłości. On policjant na przymusowym urlopie, a ona była więźniarka, oboje naznaczeni ciężką przeszłością, nie mający oparcia u najbliższych. Czy będą potrafili cieszyć się zbliżającymi się świętami, skoro w ich głowach kotłują się myśli niekoniecznie napawające świąteczną radością? Autorka nie bała się poruszenia ciężkich tematów w tej zimowej powieści i zrobiła to w niezwykle przystępny sposób. „Okruchy lodu” to nie jest typowa świąteczna historia, choć nie można jej odmówić zimowego klimatu. Mieszkańcy pewnej podkarpackiej wsi mierzą się nie tylko z mrozem, ale i z problemami osobistymi czy niefortunnymi decyzjami, a część z nich nie ma głowy do organizowania wigilijnej wieczerzy. I kto wie, czy przez te realne kłopoty w części domostw, święta w ogóle dojdą do skutku. To przepełniona bólem i smutkiem opowieść o cierpieniu dzieci, o kobietach napiętnowanych, krzywdzonych przez mężczyzn, którzy powinni być ich największych oparciem. O kobietach, które nie potrafią powiedzieć „dość”, nie potrafią odejść od swoich mężów-katów, bo przecież przysięgały im przed Bogiem. Na szczęście nie brakuje też tych przyjemniejszych momentów, jakimi są zwykła sąsiedzka przyjaźń, solidarność mieszkańców wsi, chęć niesienia pomocy czy wsparcia drugiej osobie. „Okruchy lodu” to bardzo wartościowa i poruszająca opowieść o drugich szansach oraz radzeniu sobie z przeszłością, gdzie problemy życia codziennego nawarstwiają się i powodują, że ludzie stają się spragnieni ciepła i bliskości, które będą potrafiły rozmrozić powstały w ich sercach lód. A kiedy jest najlepszy czas na okazywanie czułości, wsparcia i miłości, jeśli nie w okresie świąt Bożego Narodzenia? Ta powieść daje nadzieję na to, że po każdej zimie, nawet tej najmroźniejszej i najbardziej bezlitosnej, przychodzi wiosna zapowiadająca nowe, lepsze, cieplejsze dni.

Ludzie noszą blizny, niektóre widać, niektóre nie. Bywają okaleczenia, które wcale się nie goją. Są cały czas, a grudzień dla wielu osób jest czasem jątrzenia się ran. Bywa, że plastrem na te rany jest drugi człowiek, ciepła dłoń przyjaciela... "Okruchy lodu" to książka, która nie ma w sobie wielkiej dozy sielskiej atmosfery świąt Bożego Narodzenia. Pokazuje inną stronę świątecznej magii, tę która znajduje się w sercach i kruszy lód w sercach innych. Topi go dobrem. W małej podkarpackiej wsi krajobraz przybrał białą szatę. Często hula wiatr, który przenika na wskroś. Ludzie tutaj mieszkający znają się bardzo dobrze. Jarzębina mieszka sama, a jej największym celem jest pomaganie innym mieszkańcom. Tych którzy potrzebują pomocy niestety nie brakuje. Lauri przyjeżdża do Polski. W Finlandii zostawił mamę i przykre wspomnienia. Zatrzymuje się u cioci, siostry swojej matki. Mężczyzna początkowo nie potrafi zrozumieć dlaczego mieszkańcy wynoszą Jarzębinę na piedestał. Miejscowi wiedzą skąd kobieta ma więzienne tatuaże. Te naznaczenia wzbudzają w Laurim, byłym policjancie zgrozę. Nastawia się przeciw kobiecie negatywnie. Ciocia sprytnie wtrąca się między tych dwoje. Kobieta wie co robi. Nie tylko delikatnie kieruje siostrzeńcem, ale też sprowadza do Polski swoją siostrę. Ma ważny powód. W tej małej społeczności dużo się dzieje. Dzieją się dobre rzeczy i bardzo złe. Jedno jest pewne, ludzie nie są obojętni na krzywdę. Chcą pomóc tym którzy tej pomocy potrzebują. Niektórzy potrzebujący muszą dojrzeć, aby zrozumieć, że ta pomoc jest im niezbędna. Niektórzy uważają, że wcale na nią nie zasługują. W książce znajdziemy kilka scen obdzierających człowieka z godności i jednocześnie miłość, która tą godność przywraca. Poruszająca. Przejmująca. Wciągająca. Tak o tej książce mogę napisać. Jednocześnie gdzieś we mnie siedzi złość, że niektóre wydarzenia mogą mieć miejsce w rzeczywistości. Patrycja Żurek nie szczędzi czytelnikowi emocji i mocno pokazuje bolesną stronę rzeczywistości.

“Postanowił żyć teraźniejszością, to wydawało się najsensowniejsze. Okruch lodu w jego piersi zamienił się w mocno bijące serce. I to mu odpowiadało”. Lauri czuje, że musi odpocząć, nabrać dystansu do wydarzeń, jakie niedawno miały miejsce w jego życiu. Postanawia wyjechać do ciotki, która mieszka w niewielkiej wiosce na Podkarpaciu. Tam poznaje Jarzębinę, kobietę, która ma podobnie jak on bolesną przeszłość za sobą. Początkowo wydaje się, że tych dwoje dzieli kompletnie wszystko, zaczynając od tego, że ona miała zatarg z prawem, a on jest policjantem. Pozory, to tylko pozory, świąteczny czas ma swój niepowtarzalny urok, wpływa pozytywnie na ludzi. Serca Jarzębiny i Lauriego wydają się być zimne i obojętne na wszystko. Czy ten czas będzie im sprzyjał i oboje spojrzą w przyszłość bez własnych uprzedzeń? Zwyczajna codzienność mieszkańców wioski, ich troski i radości. Nigdy nie jest za późno by zacząć od nowa. Lekkość pióra Autorki robi pozytywne wrażenie. Jest naturalnie, swojsko, barwnie, realnie, z wnikliwością ukazane emocje, jakie stają się udziałem naszych bohaterów. A ci bardzo dobrze wykreowani, wyraźnie ukazane ich osobowości. Z przyjemnością wkroczyłam w ich życie, zżyłam się z nimi. Autorka podejmuje trudne, życiowe problemy, robi to z dużą empatią, bez zbędnego upiększania, czy narzucania własnej oceny. Ukazuje jak ważny w życiu każdego z nas, jest drugi człowiek, jego bliskość, wzajemna troska, zrozumienie, życzliwość. Skrywane tajemnice, niemoc, cierpienie, bezradność, odrzucenie, popełniane błędy. Niewielka, specyficzna społeczność, w której wszyscy się znają, szerzące się plotki są na porządku dziennym. Uczucie, które przychodzi niespodziewanie, daje siłę i niesie nadzieję na lepsze jutro. Bardzo życiowa, poruszająca opowieść. Wciąga, otula swoim klimatem. Bolesne życiowe doświadczenia, popełnione błędy i nadzieja. Serdecznie polecam, Tatiasza i jej książki :)

Co sprawiło, że poczułaś się ostatnio szczęśliwa? Jakaś drobnostka, mała rzecz, a może coś wielkiego? W małej podkarpackiej wsi mieszka wiele osób, które nie potrafią odnaleźć choć odrobiny szczęścia. Ich każdy dzień jest szary, ponury, zwłaszcza kiedy ulice pokryje gruba warstwa śniegu. Jarzębina walczy ze swoją przeszłością, która nie pozwala o sobie zapomnieć, Wiesława cierpi po stracie męża, Jan próbuje jakkolwiek połączyć koniec z końcem, brakuje mu niemalże wszystkiego, a Dobrawa utknęła w relacji małżeńskiej. Do tego Lauri, który przyjeżdża do ciotki z Finlandii, bo tam nie potrafił odnaleźć iskry nadziei na lepsze jutro… Czy uda im się „dojrzeć do zmian” na lepsze… niestety nie wszystkim… a może jednak… Często sięgamy po książki po to, aby zapomnieć o naszych problemach, ale bohaterowie również je mają, czasem bardzo poważne. I takie osoby spotkamy w świecie wykreowanym przez @patrycja.zurek.pisarz . Gdzie nie spojrzysz tam jest cierpienie, ale może czasem warto się nad nim pochylić, aby coś zmienić w swoim życiu, aby dostrzec rozwiązanie, aby się na nie zdobyć, aby kolejne dni były lepsze. To właśnie okres świąteczny jest dobrym momentem na takie rozważania, bo przecież większość z nas marzy o tej wyjątkowej magii, która potrafi zdziałać cuda. Zima, śnieg… czy mogą przynieść coś dobrego? A może serca ludzi wtedy zamarzają? To historia, która porusza wiele trudnych tematów, przemoc w rodzinie, fizyczną i psychiczną, nie poradzenie sobie z traumami, utrata bliskich, śmierć, ale mimo panującego mrozu są takie momenty, które mogą roztopić lód, bo każdy z nas potrzebuje miłości, dostrzeżenia przez drugą osobę, wsparcia w trudnych chwilach. Warto wierzyć w ludzi, bo choć czasem odwracają od nas wzrok to właśnie te osoby potrafi mogą nam też pomóc. To powieść skuta lodem, ale pokazująca, że warto czekać na słońca, które roztopi nawet te najbardziej zatwardziałe serca.

"Okruchy lodu" Patrycja Żurek Patrycja Żurek w niezwykły sposób porusza trudne tematy które zamieszcza w swoich książkach. Ta historia porwała mnie od pierwszej strony, dopiero gdy skończyłam czytać odłożyłam książkę. Wszystko we mnie wrzało emocje które we mnie wzbudziła ta historia musiałam wyciszyć, poukładać, zrozumieć... Autorka w subtelny sposób przybliża nam społeczne problemy o których ciężko się rozmawia ,nie lubimy dzielić się swoimi porażkami życiowymi, oceniamy za szybko ,a gdy widzimy zło odwracamy oczy bo nie chcemy się wtrącać... Jarzebina i Lauri to moi ulubieńcy. Każdy z nich boryka się ze swoimi traumami ,dźwiga w swoim sercu przeżycia o których ciężko zapomnieć...starają się żyć ale to co wydarzyło się w przeszłości tkwi w nich i czują żal, że los tak dotkliwie ich doświadczył.... Dobrawa -kobieta której nie mogłam zrozumieć miałam ochotę potrząsnąć nią ...Czy nie widzi jak jest krzywdzona ? Dlaczego nie chce przyjąć pomocy ? Zaślepiona, gotowa do poświęceń bo tak trzeba ... Z nadzieją że wszystko się zmieni ,będzie dobrze bo tak wpoili jej rodzice... Jan Terlecki który pogubił się w swoim życiu. Miał żal do siebie że zawiódł ...To wyjątkowy człowiek który uratował chłopca w mroźną noc...a jak do tego doszło musicie koniecznie przeczytać. Na szczęście w tej podkarpackiej wsi mieszkają ludzie którzy mają wielkie serca i nie zostawią nikogo w potrzebie . Każdy z nich mimo swoich życiowych doświadczeń niesie pomoc drugiemu, wspierają się, wspólnie rozwiązują problemy które dotykają sąsiadów. Autorka w wyjątkowy sposób pokazuje nam jak niewiele potrzeba by ktoś otworzył się gdy widzi wyciągniętą dłoń. Nie odwracajcie się od ludzi którzy potrzebują pomocy ,rozmowy ,czy wsparcia. Każdy z nas popełnia błędy I tak niewiele potrzeba by przekreślić całe swoje życie.... Pani Patrycjo dziękuję za tą wartościową, wyjątkową powieść ❤️ Polecam całym sercem

"Okruchy lodu" Patrycja Żurek w niezwykły sposób porusza trudne tematy które zamieszcza w swoich książkach. Ta historia porwała mnie od pierwszej strony, dopiero gdy skończyłam czytać odłożyłam książkę. Wszystko we mnie wrzało emocje które we mnie wzbudziła ta historia musiałam wyciszyć, poukładać, zrozumieć... Autorka w subtelny sposób przybliża nam społeczne problemy o których ciężko się rozmawia ,nie lubimy dzielić się swoimi porażkami życiowymi, oceniamy za szybko ,a gdy widzimy zło odwracamy oczy bo nie chcemy się wtrącać... Jarzebina i Lauri to moi ulubieńcy. Każdy z nich boryka się ze swoimi traumami ,dźwiga w swoim sercu przeżycia o których ciężko zapomnieć...starają się żyć ale to co wydarzyło się w przeszłości tkwi w nich i czują żal, że los tak dotkliwie ich doświadczył.... Dobrawa -kobieta której nie mogłam zrozumieć miałam ochotę potrząsnąć nią ...Czy nie widzi jak jest krzywdzona ? Dlaczego nie chce przyjąć pomocy ? Zaślepiona, gotowa do poświęceń bo tak trzeba ... Z nadzieją że wszystko się zmieni ,będzie dobrze bo tak wpoili jej rodzice... Jan Terlecki który pogubił się w swoim życiu. Miał żal do siebie że zawiódł ...To wyjątkowy człowiek który uratował chłopca w mroźną noc...a jak do tego doszło musicie koniecznie przeczytać. Na szczęście w tej podkarpackiej wsi mieszkają ludzie którzy mają wielkie serca i nie zostawią nikogo w potrzebie . Każdy z nich mimo swoich życiowych doświadczeń niesie pomoc drugiemu, wspierają się, wspólnie rozwiązują problemy które dotykają sąsiadów. Autorka w wyjątkowy sposób pokazuje nam jak niewiele potrzeba by ktoś otworzył się gdy widzi wyciągniętą dłoń. Nie odwracajcie się od ludzi którzy potrzebują pomocy ,rozmowy ,czy wsparcia. Każdy z nas popełnia błędy I tak niewiele potrzeba by przekreślić całe swoje życie.... Pani Patrycjo dziękuję za tą wartościową, wyjątkową powieść ❤️ Polecam całym sercem

Jarzębina jest bardzo lubiana w pewnej podkarpackiej wsi. Kobieta pełna wigoru, zawsze gotowa pomóc. Wszyscy wiedzą o jej dawnym życiu. A informacje które krążą są mniej lub bardziej prawdziwe. Lauri ucieka z Helsinek. Zostawia za sobą dom rodzinny i pracę w policji. Gdy spotyka na swojej drodze Jarzkę ma pewność, że jego osąd jest właściwy. Czy na pewno? "Okruchy lodu" to najlepsza książka Patrycji Żurek i od razu Wam ją polecam. Jest to lektura poruszająca niezwykle trudne i poważne tematy a napisana jest w piękny i klimatyczny sposób. Zamknięta społeczność, wieś w której każdy ma swoje za uszami i swoje problemy. Gdzie ludzie nie odwracają oczu, a historie bohaterów przeplatają się jak oczka w zimowym swetrze. Autorka nakreśliła barwne postci z pokiereszowaną linią życia. A zrobiła to w sposób znakomity. Czytając czujemy jak okruchy lodu osiadają na naszej skórze, wdzierają się w nasze serce, by za chwilę stopnieć pod wpływem dobra. To przepiękna historia naznaczona bólem, przemocą, odrzuceniem, zagubieniem i traumą. Autorka pokazuje różne oblicza cierpienia, przepracowanie własnych emocji, zmierzenie się z przeszłością i jej demonami. Tytułowe okruchy lodu czuć zarówno w powietrzu jak i w sercach bohaterów. Czytelnik przemierza ścieżki ich życia, które doprowadziły do takich skutków. Wraz z bohaterami mierzy się z ich przeszłością i dokonuje zmiany w teraźniejszości. To opowieść o drugich szansach, o tym że nie jest za późno, by zacząć od nowa, że przeszłość nas nie skreśla. Pomimo ogromu cierpienia trudno odłożyć tę książkę i przejść do własnej codzienności. Ta historia trzyma nas mocno i pozostawia trwały ślad w sercu. To absolutnie ważna zimowa powieść. Druga na mojej czytelniczej drodze tak mocna i wstrząsająca. Czytajcie!

Jeżeli myślisz, że ta książka to słodkie bajdurzenie o świętach, to muszę Cię rozczarować. W tej książce znajdziesz mnóstwo życiowej prawdy, która jest okraszona spadającym śniegiem. Może gdzieś w oddali słychać dźwięk dzwoneczków, śnieg skrzypi nam pod nogami, jednak ludzkie losy są na pierwszym planie. Kolejny raz przekonuję się, że Patrycja Żurek ma świetne pióro i jej książki na długo zapadają w pamięć. Gdzieś daleko na Podkarpaciu, kiedy zamieć śnieżna warstwa po warstwie tworzy śnieżne zaspy, mieszkańcy pewnej wsi, zaczynają odsłaniać przed nami skrywane tajemnice i traumy. Każdy z nich zmaga się z jakimś demonem przeszłości, który albo staje w drzwiach uśmiechnięty i wprasza się na herbatę, albo codziennie nie daje o sobie zapomnieć, wymierzając cios w policzek. Kiedy na takiej zaśnieżonej drodze spotyka się dwoje ludzi, mający podobne odczucia, zmrożone serca, jest nadzieja na to, że ich los zacznie się odmieniać. Autorka stworzyła realne postacie, bohaterów, którzy żyją wśród nas. Nie oszczędzała ich, dała im role, które emocjonalnie mocno nas raniły, niczym ostry nóż. Ukazała nam bolącą prawdę o przemocy w rodzinie i wyższości władzy nad zwykłym człowiekiem. Założone maski dość mocno zaczynały uwierać, samotność, odkupienie dawnych win. Idealnie odegrany teatr tragizmu, ludzkiej egzystencji, walki o ciągłe usprawiedliwianie się, umartwianie i uzależnienie. Jednak między wierszami rozpycha się nadzieja, wiara w ludzi, uśmiech, przychylne spojrzenie. Przekonanie, że nie ma sytuacji bez wyjścia, wybaczenie sobie i innym. Gdzieś tli się ciepło, które zaczyna wywoływać w bohaterach pokrzepienie, ufność i ewentualną możliwość na lepsze jutro. Nie przechodźcie obojętnie obok tej książki! Czytajcie!