No Grave But The Sea (CD)

PiJacka załoga Alestorm wyruszyła w kolejny rejs. W tym roku mija 10 lat od chwili założenia zespołu, a właściwie zmiany nazwy z Battleheart na Alestorm. Jeśli uważacie, że dekada to dobry czas, aby panowie nieco zmądrzeli, spokornieli i podeszli poważniej do swojej kariery muzycznej, to jesteście niebywale naiwni. ;) Alestorm nadal tworzą mężczyźni o duszach małych chłopców, którym w głowie wyłącznie zabawa. "No Grave But the Sea" to zbiór dziesięciu kawałków (żadnych intro/outro czy instrumentalnych), które tworzą prawdopodobnie najbardziej jajcarski album w dorobku tej grupy. Muzycznie mamy tutaj do czynienia z nowoczesnym power metalem, doprawionym szczyptą symfonicznego power ("To the End of the World" mocno przypomina dokonania grupy Gloryhammer) oraz metalcore'u ("Alestorm"). Najwięcej uwagi poświęcono refrenom - melodyjne i łatwe do zapamiętania momentalnie wpadają w ucho, a na koncertach publika będzie wielokrotnie je chóralnie odśpiewywać. Zmianie uległy konstrukcje utworów - nowy gitarzysta w szeregach grupy (Mate Bodor) zadowolił się rolą statysty, a kompozycje są bardzo proste, bez silenia się na jakiekolwiek złożone partie. Wielkim hitem na koncertach będzie z pewnością "Fucked with an Anchor" - najbardziej wulgarny kawałek w dorobku zespołu, ale i jednocześnie z wyjątkowo chwytliwym refrenem. Nie mogło zabraknąć również kolejnej wycieczki do knajpy, tym razem Alestorm zaprasza na kiełbaski i piwo do niemieckiej tawerny w "Bar ünd Imbiss". Ten utwór to kolejna wariacja doskonałych "Nancy the Tavern Wench" i "The Sunk'n Norwegian" Całość wieńczy "Treasure Island", ale w odróżnieniu od fantastycznych "Sunset on the Golden Age" czy "Death Throes of the Terrorsquid" utwór ten wypada mało przekonująco. Jak więc ocenić najnowsze dzieło Alestorma? Cóż, zagorzali fani zespołu na pewno nie poczują się rozczarowani. Mnóstwo zwariowanych piosenek, których najlepiej słucha się przy wysokoprocentowych trunkach, to stały wizerunek zespołu. Wizerunek, który nie każdemu rzecz jasna przypadnie do gustu. Starsi wielbiciele pirackich opowieści znanych z płyt Running Wild mogą kręcić nosem, ale wielbiciele nowoczesnego power (Sabaton, Powerwolf, Bloodbound) prędko nie wyjmą płyty z odtwarzacza. ------------- Przestrzegam przed zakupem wersji w Mediabooku, na której znajdziecie drugi krążek... z odgłosami psów zamiast wokali. To żart ze strony muzyków, ale nie warto za niego płacić. Oprócz standardowych gadżetów (flagi, koszulki, etc.) ukazała się piękna gumowa kaczuszka, którą warto zakupić do swojej kolekcji. Maluchy będą miały frajdę, a pewnie i niejeden starszy fan Alestorm uśmiechnie się na widok rozkosznej kaczuni.

Świetna płyta, słucham jej cały czas. Alestorm w całej krasie i okazałości :D

Uwielbiam ich brzmienie :-)

Piraci brzmią trochę bardziej metalcore'owo, ale to zrozumiałe, w momencie kiedy zmienili gitarzystę. Byłem sceptycznie nastawiony po premierze singla 'Alestorm', ale płyta mi się podoba.