Niewidoczne dla oczu (okładka  miękka, wyd. 06.2014)

Czy wciąż jest człowiekiem ten, którego ciało posiada głębokie rany? W jaki sposób powinniśmy patrzeć na ułomne, okaleczone ciało? Kto jest w nim uwięziony?

Te pytania są jak smagnięcia biczem, które ścinają z nóg zarówno osobę głęboko upośledzoną, jak i najbliższego świadka jej tragedii. Te pytania zadaję sobie, patrząc na moje cierpiące dziecko.



Z powyższego cytatu nie trudno wywnioskować, o czym opowiada książka Niewidoczne dla oczu. Sophie Lutz napisała przeszywające na wskroś serce świadectwo o swojej córce – głęboko upośledzonym dziecku – Philipine. Nie myślcie sobie jednak, że ta niewielka książka zawiera strony przepełnione żalem matki, która uważa się za niesprawiedliwie potraktowaną przez Boga. Nic z tych rzeczy! Sophie stara się pokazać, jak takie dziecko można kochać i jak zmienia ono ludzi, jak otwiera ich na miłość, mimo że nic teoretycznie nie robi – tylko żyje. Ta historia pokazuje prawdziwe życie, trudne życie, które i tak może być piękne.

Pewnego dnia matka Philipine została zapytana, jak postrzegała osoby niepełnosprawne, zanim urodziła swoją córkę. Obraz, jaki przedstawiła, niewiele różni się od mojego – chore osoby mijała biegiem, nie robiąc nigdy kroku w ich stronę, bo może chciałyby otrzymać od nas więcej, niż my pragniemy im dać. Naturalnie nie czuła do nich pogardy, zawsze była życzliwa, jednak nic ponad to. Teraz ta matka, obdarzona trudem wychowawczym chorego dziecka, mówi, że córka całkowicie zmieniła jej spojrzenie na świat. Utraciła wygodę, jednak zyskała osobę kruchą jak lód, która nauczyła kochać mimo wszystko, nauczyła doceniać ludzkie życie.

W Polsce jest to niemożliwe, ale w innych krajach dzieci takie poddaje się często eutanazji. Nigdy nie zastanawiałam się nad tym głębiej, a po tej lekturze zaczęłam. Przede wszystkim autorka pokazała mi jedną niesamowicie ważną rzecz. Philipine, mimo swego wielkiego upośledzenia, nadal miała uczucia. Gdy spędzała połowę dnia w ośrodku, każda pielęgniarka mogła powiedzieć, co dziewczynka lubi, a czego nie. Philipine uśmiechała się na przykład podczas masażu stóp, a gdy jej bracia śpiewali przy stole, zdarzało jej się wydać nawet jakiś dźwięk! Trudno sobie wyobrazić, jakie to szczęście dla pozostałych członków rodziny, gdy widzą, że ich córka, mimo choroby, jest szczęśliwa.

Nie da się słowami określić mojego wzruszenia podczas czytania tej książki. Skoro kilka słów na papierze potrafi tak człowieka wzruszyć, skoro te kilka kartek potrafi zmusić do ogromnych refleksji, to do jakich uczuć może zmusić choćby spotkanie z Philipine, a co dopiero życie z nią? Książka ta pokaże nam, jakimi my sami jesteśmy ludźmi, pozwoli spojrzeć w głąb siebie. Polecam ją każdemu, kto pragnie zapoznać się z historią pobudzającą uczucia, która również do naszego życia może wiele wnieść. Odkryjcie to, co niewidoczne dla oczu…

Autorka książki to matka głęboko upośledzonej umysłowo Philippine, w książce przedstawia portret swojej córki, ale też opowiada o tym, jak ona sama oraz jej najbliżsi dojrzewali do roli, którą Opatrzność przed nimi postawiła. Historia ta jest napisana w piękny sposób- wiarą, nadzieją i miłością, ale wiarą, nadzieją i miłością nie „lukrowanymi”. Jest to po prostu opowieść prawdziwa, ukazująca trudy i smutki codziennego dnia, przeżywanego z niepełnosprawnym dzieckiem. Pamiętam, że gdy moja młodsza siostra była w ciąży, wiedziała, że dziewczynka urodzi się niepełnosprawna. Gdy się urodziła i miała piąty miesiąc, a jeszcze nie trzymała główki, siostra ze szwagrem chcieli, aby umarła, bo to wstyd z takim dzieckiem się pokazać i co ludzie powiedzą. Gdy więc Ewcia dostała zapalenia płuc siostra nie jechała z nią do lekarza, tylko czekała tak długo, aby nie było dla niej już ratunku i aby nie przeżyła. Dowiedziałam się o tym po latach od swojej mamy i byłam w szoku. Jak można było tak postąpić? Jednak nie mnie należy ich osądzać, ale wiem, że ja bym tak nie postąpiła. Podziwiam panią Sophie, która czekała na narodziny ciężko chorej córeczki z uszkodzonym mózgiem, której lekarze nie dawali najmniejszych szans na przeżycie, a która ku ich zdumieniu przeżyła. Jej upośledzenie obejmuje umysł i zmysły, ale w tym jest głębszy sens, który trzeba odkryć. Historia Philippine i jej najbliższych zmusza czytelnika do zastanowienia się nad sobą samym. Pozwala z pokorą zadumać się nad własnym sumieniem, przyjrzeć się postawom czy opiniom innych, których spotykamy obok siebie, a nie tyko swoim egoistycznym podejściem, że „dobrze, że mnie to nie spotkało”. Czy to jest podejście chrześcijanina? Zachęcam Państwa do refleksji. Polecamy, zespół dobrerecenzje.pl

Mocno poruszająca i bardzo ciekawa historiia Sopie Lutz, której losy po części były mi znane. Książkę na pewno kupię, żeby choć trochę otworzyć się na ludzkie cierpienie, zbudzić drzemiące we mnie pokłady empatii. Warto sięgnąć po tę historię, bo uważam, że oprócz książek fikcyjnych napisanych dzięki ludzkiej wyobraźni warto poznać historie prawdziwe, które uwrażliwiają.

Z jednej strony to bardzo smutna historia a z drugiej daje nadzieję i przypomina co tak naprawdę jest najważniejsze w naszym życiu. To przedstawiona historia o tym jak rodzice i cała rodzina musi przygotować się do opieki nad upośledzoną dziewczynką. Wszystkie trudności zwątpienia i załamania przyćmiewa jedno, niezaprzeczana i najsileniejsza miłość do dziecka.

Historia rodziny, która poświęca siebie dla opieki nad upośledzoną córeczką nie może nie wzruszyć. Swoją opowieść opisuje matka dziewczynki, przedstawia z jakimi trudnościami, wątpliwościami muszą się zmagać. Ale jak podkreśla jest to nic w porównaniu z tym, że ich córeczka żyje. Trochę przygnębiająca ale też pocieszająca książka.

Sophie Lutz, mama czwórki dzieci, w tym głęboko upośledzonej Philippine. Pisze o swojej trudnej codzienności, o zwątpieniu, o kryzysie wiary i o oparciu, jakie daje jej Bóg. Bardzo ciekawa lektura, którą z wielką chęcią przeczytałam. Nie nudziła nie treść, a wręcz odwrotnie. Warto mieć ją w swoim domu.