Nie pozdrawiam, Ethan (okładka  miękka, wyd. 05.2023)

Świetna książka, polecam :)

Fajna i ciekawa historia,

❤️@basik_z_ksiazka_na_kolanach❤️ #współpracareklamowa z @niegrzeczneksiazki . W wieku siedmiu lat Ethan uważał, ze wszystkie dziewczynki są nudne. Kiedy jego sąsiadką zostaje Rachel chłopiec wcale nie jest zadowolony. Może i udałoby im się nawiązać jakąś spokojną relację gdyby nie ich sprzeczka przy pierwszym spotkaniu. Od tej chwili między nimi nastała wojna. Donosili na siebie wzajemnie, robili paskudne psikusy i wiecznie wszczynali kłótnie. Co najdziwniejsze od zawsze wysyłali sobie listy i maile, informujące o wszystkich wydarzeniach ze swojwgo życia. W ten sposób ich wspólna droga trwala aż do ostatniego roku college'u. Wtedy to Rachel zwariowanym zbiegiem okolicznościzmuszona jest zamieszkać ze swoim "odwiecznym wrogiem #1". Szybko okazuje się, że wspólne mieszkanie nie będzie dla nich proste. Jednak to nie wzajemna nienawiść jest tego powodem a chemia i napięcie między nimi... Jeden pocałunek zmienił wszystko. . Pamiętacie "Twój Carter"? Ja byłam zachwycona! Dlatego tak chętnie sięgnęłam po tą historię. Ponownie - nie zawiodłam się!! To napisana lekkim piórem, pełna humoru historia miłosna. Mówi się, że od miłości do nienawiści wystarczy jeden krok. Historia Rachel i Ethan'a pokazuje, ze działa to też w drugą stronę. Bohaterowie co prawda musieli przeżyć we wzajemnej "nienawisci" większą część swojego życia aby później zrozumieć, że są dla siebie stworzeni 😉. Ich relacja (swoją drogą niezwykle głęboka) jest wyjątkowa od samego początku. Pełna sarkazmu, poczucia humoru i swoistego ciepła. Historia idealna na wolne popołudnie. Gwarantowany relaks i doskonała zabawa. Ja z pewnością wrócę do tej opowieści 😉

🤎 "Nie pozdrawiam, Ethan" Whitney G.; Wydawnictwo Niegrzeczne Książki 🤎 Gdy zaczynałam czytać tą książkę byłam bardzo sceptyczna. Moje pierwsze spotkanie z autorką było naprawdę bardzo kiepskie i bałam się, że tu będzie podobnie...nic bardziej mylnego! Książkę pochłonęłam w jeden dzień, a zaraz przedstawię Wam moje powody ku temu. Lekka, zabawna, z motywem listów, z małą ilością pikanterii...połączenie idealne, prawda? Nie miałam okazji czytać "Twój Carter", ale chyba to nadrobię 🤎 Zacznijmy sobie od głównego motywu, czyli pisanie listów przez wrogów. To jest bardzo interesujące, zwłaszcza, że nasi bohaterowie od lat się nie widzieli, a wymieniają się wszystkimi najważniejszymi wydarzeniami ze swojego życia, dzielą się swoimi porażkami, radościami i wymieniają kąśliwe uwagi, ale mimo to w ich relacji widać jakąś troskę. Muszę przyznać, że pomysł na wymianę listów i ten sposób komunikacji między bohaterami jest genialny! Dodatkowo możemy poznać ich uczucia jakie mają po przeczytaniu danych listów, co wg mnie jest świetne. Na początku poznajemy naszych bohaterów jako dzieci, które dopiero co się poznają, są mali, mieszkają zaraz obok siebie przez wiele lat. Ich relacja cały czas jest wroga. Jednak do momentu, w którym oboje zaczynaja studia. Jak się później okazuje, mają zamieszkać w tym samym miejscu i znosić się w sumie na codzień 😅 i wtedy z racji wrogiej, przechodzą do przyjacielskiej, a później do romantycznej. Myśle, że lubicie te motywy 😏 Te przeplatania sfer czasowych pozwoliło na głębsze poznanie ich relacji i dlaczego zachowują się czasem tak a nie inaczej. Nasi bohaterowie są świetni. I Ethan i Rachel mają swoje wyjątkowe charaktery, są świetnie stworzeni. Ethan jest bardzo uroczy, ale dla mnie czasem aż zbyt idealny. Wszystkie dziewczyny są w nim zakochane i wydaje mi się, że taki motyw występować może tylko w jakichś filmach dla nastolatków (czy tez książkach 😜), a nie w prawdziwym życiu, ale pamietam, ze to jest właśnie książka. Ale przerysowanie jego idealnego charakteru było dla mnie aż zbyt widoczne 🙈 natomiast bardzo podobał mi się ten motyw jeśli o niego chodzi, że chłopak starał się być pisarzem, mimo innych oczekiwan otoczenia. Rachel znowu to troszkę jego przeciwieństwo- większość rzeczy w życiu jej nie wychodzi, jest po wielu zawodach (w różnych sferach życia). Fajnie zostało stworzone tutaj całe to uniwersum studiów, ta cała otoczka i jak to wpływało też na życie naszych bohaterów. Dodatkowo ciekawym elementem jest tutaj "Semestr na morzu", w którym brała udział Rachel. Nigdy o czymś takim nie słyszałam, ani nie czytałam, wiec była to bardzo fajna sposobność do poznania tego motywu! Co trzeba przyznać to to, że czasami pewne sytuacje były tutaj aż zbyt odrealnione i takie... ze ciężko je sobie aż wyobrazić. Choć ogółem nie przeszkadzało mi to jakoś bardzo, to jednak warto o tym wspomnieć, bo wiem, że są osoby, które nie lubią gdy w książkach jest zbyt wiele takiego "bujania w obłokach". Mimo tego trzeba przyznać, że niektóre z tych sytuacji dodawały takiej magii do ich relacji, a to przynosiło nam różne emocje i dawało możliwość jeszcze większego wczucia się w położenie naszych bohaterów. Uważam, że książka ta była naprawdę w porządku i zdecydowanie przekonała mnie, że twórczość Whitney G. nie zostaje u mnie skreślona. Dam jej więcej szans! 🤍 Jeśli będziecie mieli ochotę na coś lekkiego, uroczego i do przeczytania w kilka godzin- zachęcam! 🥰 ⭐️3,5/5 🤎7/10 🤍16 🌶2/10 📖stron: 300 🤎seria: podobna do "Twój Carter", ale nie są powiązane 🔡literki: duże, przyjemne do czytania 📍 gatunek: romans Dziękuje za przeczytanie i do następnego! 🤍

Coś ostatnio strasznie łatwo idzie mi rozdawanie tych 5⭐️ 😅 Ale co zrobić, gdy trafiam na same cudeńka 🤩 Z autorką miałam już kilkukrotnie do czynienia, chociaż nie mogę powiedzieć, żebym zapoznała się z całym jej dorobkiem. Pamiętam za to, że pierwsza książka którą przeczytałam to Turbulencja. No cóż wpadła mi w oko ze względu na tematykę związaną z lotnictwem, nic zaskakującego w moim przypadku 🤪 Pamiętam też, że mega szybko ją pochłonęłam i bardzo spodobał mi się styl autorki. Od czasu do czasu więc sięgałam po jej kolejne książki i jeszcze nigdy nie było tak, żeby, któraś mi się nie spodobała czy nie weszła. Tak więc przeglądając nowości wydawnicze w oko od razu wpadła mi najświeższa pozycja. A że ostatnio na moje półki wpadło dość sporo książek, to sięgam po kolejną bez większego zastanawiania się. Och i jakże się cieszę, że pare dni temu moja dłoń wylądowała właśnie na tej. Cudo! Pochłonęłam, nie mogłam się oderwać, a do tego Mało Mi! Chciałabym więcej Ethana i Rachel! Ale jak to właśnie bywa z wciągającymi książkami - za szybko się kończą 😞 Wszyscy chyba wiemy, że od miłości do nienawiści bardzo krótka droga. A jak to działa w drugą stronę? Czy szczera nienawiść od pierwszych chwil poznania może przerodzić się w miłość? Gdzie leży granica miedzy miłością a nienawiścią? Siedmioletni Ethan z utęsknieniem wyczekuje na nowych sąsiadów. Ulica przepełniona jest paskudnymi babami, więc liczy na nowego sąsiada, z którym będzie mógł spędzać czas. Rozczarowania są okrutne. Tak samo jest w tym przypadku, gdy poznaje siedmioletnią Rachel - swoją nową sąsiadkę - kolejne babsko. Do tego wszystkiego ta mała jędza spycha go ze schodów! A to oznacza wojnę! Tych dwoje nieprzerwanie spędza ze sobą czas jednocześnie szczerze się nienawidząc. Gdy kończą liceum i wybierają się na studia Rachel postanawia spędzić 3 letni kurs na morzu, byle tylko być z dala od Ethana, skoro dostali się na tę samą uczelnię. Czemu więc wciąż ze sobą korespondują? Każde z nich wiedzie swoje życie. Rachel na pełnym morzu, Ethan na kampusie na lądzie. Mimo to wymieniają się listami, opisując swoje przeżycia, dogryzając sobie nawzajem, obrażając się i „nie pozdrawiając się”. Jak wielkim zaskoczeniem dla oboja jest, gdy Ethan wraz z kumplem poszukują współlokatora, a w ich drzwiach pojawia się nie kto inny a właśnie Rachel, która postanowiła dokończyć studia na lądzie. Czy to ta sama Rachel, która ubierała się jak chłopak, nie dbała o to co dzieje się z jej włosami i zbierała figurki bohaterów komiksów Marvela? Zdecydowanie nie, a Ethan zauważa to od razu. Czy to ten sam Ethan, który załaził jej za skórę za każdym razem, gdy tylko się odezwał? No cóż, wystarczy, że Rachel zobaczy go bez koszulki i jej uczucia zaczynają się zmieniać. Chwilowe zawieszenie broni? Chwilowo zostańmy przyjaciółmi? Ktoś tu się prosi o rollercoaster uczuć.

Dzisiaj mam idealną propozycję dla osób, które lubią historie z motywem od wrogów do kochanków. „Nie pozdrawiam, Ethan” to jedna z lepszych książek, która podąża tym tropem i tak bardzo mnie zauroczyła, że cały czas chodzę z uśmiechem na twarzy. Uwielbiałam humor tej książki i relację Ethana i Rachel, która opowiadała o ich przeszłości i teraźniejszości. Podobał mi się każdy aspekt ich historii, od piosenek, które rozpoczynały każdy rozdział, po każdy list, który między sobą wymienili. Whitney G. oferuje nam zabawny, słodki i seksowny romans między romantyczną pasjonującą bohaterką a przystojnym i popularnym chłopakiem, który jest jej największym wrogiem. Tylko czy tak jest naprawdę? W tej historii było o wiele więcej, niż się spodziewałam. Wiedziałam, że będzie tu dużo humoru, niepokoju i seksownych chwil. Ale w żaden sposób nie mogłam przewidzieć zakresu tego wszystkiego. Poznajemy tu Ethana i Rachel, którzy poznali się w wieku siedmiu lat, gdy dziewczynka z rodzicami wprowadziła się w sąsiedztwo Ethana. Od samego początku połączyła ich nienawiść (?), ale oboje lubili spędzać ze sobą czas, głównie sobie dogryzając ale również dzieląc swoimi doświadczeniami. Rachel uwielbia wysyłać listy i robi to, kiedy tylko może, aby powiedzieć Ethanowi, jak bardzo go nienawidzi. Oboje przez lata utrzymywali ze sobą kontakt pisząc pełne złośliwości listy. Pomimo tego, że oboje zaprzeczali (ponieważ tego nie rozumieli), ich przyjaźń rosła, aż nie miała innego wyjścia, jak tylko przekształcić się w słodki i seksowny romans. Książka „Nie pozdrawiam, Ethan” sprawiła, że śmiałam się, frustrowałam i omdlewałam od pierwszej do ostatniej strony. Bardzo podobała mi się relacja Ethana i Rachel i tego, jak została opowiedziana z punktu widzenia ich obu, przeskakując między teraźniejszością a przeszłością. Obserwowanie, jak ich historia rozwija się w poszczególnych rozdziałach, było niezwykle intrygujące. Ich ból i smutek sprawiły, że moje oczy trochę się szkliły, a potem były chwile, kiedy nie mogłam przestać się śmiać. Ich historia jest inna, wyjątkowa i jedna z najlepszych książek „enemies to lovers”, jakie kiedykolwiek czytałam. Whitney G. wykonała niesamowitą robotę z historią Ethana i Rachel i sposobem, którym nam ją opowiedziała. Absolutnie pokochałam główne postacie, które wciągnęły mnie w swoją historię i trzymały jako zakładnika aż do ostatniej strony. Ta książka to idealne połączenie słodyczy, czułości, humoru, miłość i pikanterii. Musicie przeczytać tę książkę.

Tę oraz inne recenzje znajdziesz na http://blog.czyt.am "Nie pozdrawiam, Ethan" to pełna humoru i emocji opowieść, która skupia się na relacji dwójki dzieci, które miały być przyjaciółmi, ale stały się największymi wrogami. Autorka, Whitney G., przedstawia nam historię siedmioletniego Ethana, który z entuzjazmem witającego w sąsiedztwie dziecka, marzy o znalezieniu najlepszego kumpla. Jednakże, gdy Rachel okazuje się być dziewczynką, a do tego jeszcze młodszą od Ethana, chłopiec czuje wielkie rozczarowanie. Co gorsza, gdy Rachel skarży się na Ethana swoim rodzicom, oni zaczynają wojnę. Książka przemyca ważne wartości, takie jak tolerancja, zrozumienie i nauka radzenia sobie z konfliktami. Ethan i Rachel są obdarzeni żywiołowym temperamentem i oboje często doprowadzają swoje kłótnie do skrajności - dosłownie wywołując wybuchy ognia. Ich ostrzeżenia i uszczypliwe komentarze wymieniane za pomocą listków stają się nieodłącznym elementem ich codziennego życia. Autorka wspaniale oddaje atmosferę napięcia i wzajemnej niechęci między bohaterami, co wprowadza dynamiczny rytm w fabułę. Jednym z mocnych punktów tej powieści jest umiejętność autorki do stworzenia wiarygodnych i interesujących postaci. Ethan i Rachel, pomimo swoich wad, stają się postaciami z którymi czytelnik może się utożsamiać i współczuć im w trudnych sytuacjach. Obserwujemy ich rozwój przez lata, gdy trafiają do tych samych szkół, co dostarcza im nowych tematów do wymyślania złośliwości. Jednak w trakcie ostatniego semestru na uczelni coś zaczyna się zmieniać. Czytelnik jest podekscytowany, bo wie, że nadchodzi moment przełomowy w relacji bohaterów. Autorka zaskakuje nas pozytywnie, przedstawiając subtelne zmiany w zachowaniu Ethana i Rachel. Stopniowo zaczynają zauważać pozytywne cechy drugiej osoby i odkrywają, że w rzeczywistości mają wiele wspólnego. Ta ewolucja relacji sprawia, że czytelnik zastanawia się, czy w końcu stworzą prawdziwą przyjaźń. Podsumowując, "Nie pozdrawiam, Ethan" to wciągająca i zabawna książka, która porusza ważne tematy związane z relacjami międzyludzkimi. Świetnie wykreowane postaci, dynamiczna fabuła i przemyślana kompozycja czynią tę powieść godną polecenia zarówno dla młodych dorosłych i dorosłych w sile wieku, którzy pragną odprężyć się i przenieść w świat przygód Ethana i Rachel.

Rachel i Ethan od małego nie darzyli się sympatią. Wzajemna niechęć pomieszana ze złością na to drugie (o wszystko), ciągłe rywalizacje i dokuczanie skończyło się, kiedy dziewczyna zdecydowała się na naukę na morzu, lecz mimo wszystko pisali do siebie listy. Może to dziwne i niezrozumiałe, a może zasada, by mieć wrogów blisko siebie (i chwalić się swoimi osiągnięciami i podbojami) przezwyciężyła i dawała pęd niezdrowej rywalizacji? Jak bardzo koloryzowali swoje opowieści żeby wzbudzić w tym drugim zazdrość? Kiedy dziewczyna schodzi już na ląd, by zakończyć edukację w stacjonarnej szkole okazuje się, że nie jest już brzydkim kaczątkiem, jaki zapamiętał Ethan... On też zmężniał... ale czy ich uczucia względem siebie się zmieniły? Przyznam, że wielokrotnie się naśmiałam podczas lektury. Zawsze trzymam stronę głównej bohaterki, ale tym razem... widzę, że z naszej kobietki jest nie złe ziółko. Już od najmłodszych lat pokazywała swój temperament. Wiedziała jak się odgryźć, była wygadana, a nawet potrafiła przyłożyć swojemu sąsiadowi. Chociaż początkowo było mi przykro, kiedy opisywała swoją samotność i brak koleżanek w szkole to szybko zrozumiałam, że nasza Rachel nie zawsze mówi całą prawdę. Przeskoki do ich dzieciństwa, mieszane z codziennością, systematycznie odkrywały przed nami ich specyficzną relację. Drobne zgryźliwości i próba wyparcia się swoich uczuć była wręcz zabawna, bo moja romantyczna dusza szybko wyobraziła sobie zakończenie. A skoro już o nim mowa: bardzo podobała mi się końcówka i kierunek w jakim poszła cała fabuła. Nietuzinkowy i oryginalny. Historia wielu nieporozumień, których młodzi ludzie nie potrafili rozwiązać i musieli zmierzyć się z nimi w teraźniejszości. O tym, że od problemów nie da się uciec. Walce serca z rozumem, samotności wśród tłumu, pragnienia bycia dla kogoś ważnym i wyjątkowym, potrzebie przynależności do grupy i posiadania przyjaciół oraz prawdziwej, bezwarunkowej przyjaźni. Jest to kolejna książka Autorki, którą przeczytałam z wielką chęcią i z czystym sumieniem #piekielniepolecam samemu ją poznać. Nie jest tak ognista jak pozostałe powieści z repertuaru Pani Whitne G, ale tym razem mamy bardziej rozczulającą fabułę z dużą dawką poczucia humoru i cieszę się, że Autorka pozwoliła nam się poznać od tej strony.

Fakt wiadomy nie od dziś: między miłością a nienawiścią istnieje bardzo cienka linia, a gdyby tak pod płaszczem tej drugiej skrywać tą pierwszą? Ethan i Rachel są arcywrogami. To nie przeszkadza im w nieustannym wysyłaniu listów do siebie, w których dzielą się każdym ważnym wydarzeniem w swoim życiu. Taki stan rzeczy ciągnie się praktycznie od czasów gdy mają obydwoje po siedem lat aż po studenckie chwile, gdzie kobieta po trzech latach nauki na morzu powraca na ląd, by stacjonarnie dokończyć studia. Podczas poszukiwania mieszkania trafia na super ofertę, ale okazuje się, że ma być współlokatorką swojego byłego sąsiada. Jak się pewnie domyślacie będzie barwnie, bo spotkanie tejże dwójki twarzą w twarz po paru latach będzie niebywale emocjonujące, a jakby tego było mało Rachel zmieniła kompletnie swój styl i już nie wygląda jak chłopczyca z sąsiedniego domu. Lubię książki Whitney, tak po prostu. I choć wolę te pełnowymiarowe, to nowelki od niej również mają w sobie "to coś". Jak i w przypadku "Twojego Cartera" tak i tutaj przepadłam bez reszty w historii tejże dwójki i niesamowicie cieszę się, że jest to "normalna" książka a nie jej skrócona wersja. Szczerze mówiąc i tak było mi mało tych rozdziałów, nie wzgardziłabym jeszcze paroma scenami z przekomarzaniem się głównych bohaterów, czy urywków ich listów bo niejednokrotnie zaśmiałam się przy nich na głos. Pod płaszczykiem nienawiści już od początku można było dostrzec między nimi wzajemną fascynację, a dodatkowo sekrety, którymi się dzielili... spójrzmy prawdzie w oczy, prawdziwym wrogom się takich rzeczy nie mówi. Myślę, że po prstu każde z nich musiało dojrzeć do tego. Ale wiecie, ta książka to nie tylko chwile przekomarzań, czasem karykaturalnych zachowań, czy też słodkich uniesień. To również spełnianie ambicji rodziców, brak pogodzenia się z odejściem kogoś ważnego w życiu, czy poczucie braku dopasowania się do rówieśników. Wierzcie mi, niejeden akapit złapie za serce, może spowoduje wzruszenie. Polecam, to naprawdę udana pozycja, którą czyta się ekspresowo!

Znają się odkąd skończyli 7 lat i zostali sąsiadami. Od tej pory toczą ze sobą walkę i nie wahają się przed niczym. Kiedy dorastają i życie popycha ich w innych kierunkach, nadal pozostają listy, w których mogą opowiadać jak bardzo się nie lubią i prześcigać kto jest lepszy. Kto się czubi, ten się lubi? Nie pozdrawiam, Ethan jest drugim tomem Sincerely Yours, ale poświęcony jest kompletnie innym bohaterom, możecie czytać bez znajomości Twój Carter (jednak warto sięgnąć i po nią, także bardzo mi się podobała). Już pierwsze ich spotkanie w dzieciństwie pełne jest zgrzytów i niechęci. I tak pozostaje aż do studiów. Rachel wraca do normalnego toku studiów. Z racji, że nie jest zbyt lubiana, a na dodatek ludzie nie chcą czytać wysyłanych przez nią listów, zachodzi pomyłka i nie ma gdzie mieszkać. Jest zdesperowana i potrzebuje mieszkania na cito. Ethan i jego przyjaciel także potrzebują pilnie kogoś do współdzielenia czynszu. Kiedy jednak zjawia się u nich Rachel, wróg numer jeden Ethana, on nawet nie chce słyszeć o tym, żeby to ona została ich nową współlokatorką. Jego prośby nie zostają wysłuchane. Ta gorzko-słodka znajomość wkracza na nowy etap, a żadne z nich nie jest gotowe na wspólne mieszkanie. Czy ona zawsze była taka piękna? Ta książka jest świetna! Podobają mi się rozdziały z teraźniejszości przeplatane anegdotami z dzieciństwa i nastoletnich czasów. Jednak poza tymi wesołymi scenami, mamy też takie, kiedy naprawdę któreś z nich potrzebuje wsparcia i może na nie liczyć. Z kart tej powieści tryskają emocje, ironia, humor, ale także przyjaźń, a nawet miłość. Jednak dwa trudne charaktery mają to do siebie, że ciężko o porozumienie. Bardzo dobrze bawiłam się przy lekturze. Z zaciekawieniem śledziłam rozwój wypadków i z uśmiechem na ustach czytałam retrospekcje. Podoba mi się to, że książka nie jest wulgarna i naszpikowana erotycznymi scenami, z czym kojarzą mi się inne historie autorki. Jednak nutki pikanterii nie zabrakło i tu 😉 I jeszcze jedno, jestem fanką obu okładek z tej serii. Polecam.