Na drodze bez powrotu. Pierwsze przejście grani Mazeno na Nanga Parbat (okładka  miękka, wyd. 08.2017)

Książka po części ciekawa lecz dla mnie trochę ciężka. Tak naprawdę dopiero końcówka mnie wciągnęła. Sam wyczyn bohaterów niesamowity. Trochę trzeba poczekać w napięciu na rozwój sytuacji.

Fajnie jest spojrzeć na himalaizm oczyma himalaisty i prześledzić do się dzieje tak naprawdę w jego głowie w trakcie wspinaczki.

Mega długi czas oczekiwania.... Dopiero zabieram się za lekturę, ale recenzje obiecujące.

Świetna książka. Czyta się ja jednym tchem. Relacja tych, którzy to przeżyli.

Wciąga. Niesamowita historia.

Bardzo ciekawa

Super

„Na drodze bez powrotu” to tytuł historii opisującej wejście na Nanga Parbat, jeden z ośmiotysięczników leżący w Himalajach. Mógłby to być tytuł trzymającego w napięciu do ostatniej strony kryminału, z dużą ilością trupów i opisami mrożącymi krew w żyłach. Sandy Allan, autor i zarazem główny bohater opowieści wspinał się od najmłodszych lat, a jego największym marzeniem było zdobycie tej właśnie góry. Przygotowywał się do tego przedsięwzięcia bardzo długo, kilkakrotnie wcześniej podejmował próby zdobycia góry, jednak bez powodzenia. W końcu, w wieku prawie pięćdziesięciu lat zorganizował wyprawę na tą „górę śmierci”. Nie było łatwo znaleźć chętnych, Nanga Parbat ma bardzo złą opinię, wielu himalaistów zostało na niej na zawsze. Na wspinaczy czeka tam wiele niebezpieczeństw, lawiny, nagłe zmiany pogody, wiatr, który może spowodować upadek równoznaczny ze śmiercią, mróz, a przede wszystkim rozrzedzone powietrze, będące same w sobie zagrożeniem. Wyprawa Sandy’ego trwała niezwykle długo, osiemnaście dni, na szczyt dotarła tylko dwójka najwytrwalszych i o mało co nie przepłacili tego życiem. Największe wrażenie zrobił na mnie opis zejścia. Miało być krótkie i łatwe, a okazało się gehenną, drogą w kierunku śmierci, walką z własnym organizmem i kiedy wszystko zdawało się prowadzić do nieuchronnej katastrofy, cóż można było robić: nie tracić nadziei a przede wszystkim opanowania. I to jest właśnie to co w tej książce zauroczyło mnie najbardziej. Dokładny opis tego jak poradzić sobie w ekstremalnej sytuacji zagrożenia życia i wyjść cało z najgorszej opresji. Takie sytuacje zdążają się nam wszystkim, nie tylko himalaistom w wysokich górach. Można by potraktować książkę jako poradnik przetrwania w trudnych warunkach. Licząca 250 stron historia nie jest łatwą lekturą, zawiera naprawdę drastyczne opisy, ale nie można się od niej oderwać, wciąga czytelnika i nie wypuszcza aż do ostatniej linijki. Na końcu zamieszczone są zdjęcia, może nie najlepszej jakości, ale pokazują z czym musiał się zmierzyć autor. Gorąco polecam szczególnie tym, którzy, tak jak ja, próbują zrozumieć dlaczego ktoś wchodzi na górę ryzykując życie własne, ale też spokój własnej rodziny. Polecamy, zespół dobrerecenzje.pl

Ludzki heroizm w czystej postaci. Dziewiąty co do wielkości szczyt świata, Nanga Parbat, grań Mazeno i garstka śmiałków (szaleńców?), chcących dotrzeć tam, gdzie dotarcie może okazać się niemożliwe. Z garstki śmiałków została finalnie dwójka. Książka jest niezwykłym zapisem tego, jak mimo przeciwności, ekstremalnych warunków i pomimo braku zaopatrzenia osiągnęli cel. Momentami to wszystko brzmi i czyta się jak niezły thriller. Lub zapiski z poczynań szaleńców... Szaleńcy, czy nie - cel osiągnęli. A to już budzi tylko i wyłącznie wielki podziw. To jest coś... nie tylko o górach. To także książka o tym, czym (i kim) jest człowiek - mianowicie istotą pełną pasji, marzeń, pragnień i celów... dla których, jeśli starczy mu sił, motywacji i hartu ducha, jest w stanie poświęcić naprawdę wiele. Historie takie jak ta tutaj pokazują, że czasem warto... Warto się nie poddać i iść po to, czego chcemy. Może trywialnie to zabrzmi, ale nieraz największym ograniczeniem jesteśmy dla nas... my sami. Warto z tym walczyć. Książki takie jak ta za każdym razem wywołują dyskusję nie tylko o ludzkiej odwadze, ale także o szaleństwie, które pcha ludzi w góry na (nieraz) wręcz pachnące samobójstwem ekspedycje, z których nie każdy wraca z powrotem. Myślę, że wszyscy ci, którzy nie czują tego bakcyla - nie zrozumieją... Ja chyba też do końca nie rozumiem... i podejrzewam, że nie zrozumiem. Mogę jedynie podziwiać. Odwagę. Hart ducha. I niezwykłe przykłady heroizmu - to jest bowiem, tak jak napisałem na wstępie, heroizm w czystej postaci. I jest to rzecz naprawdę godna podziwu. Dziękuję Wydawnictwu Bezdroża za egzemplarz recenzencki. Recenzja znajduje się także na moim blogu: https://cosnapolce.blogspot.com/2017/11/na-drodze-bez-powrotu-pierwsze.html

Pasjonujące historie o śmiałkach, którzy dokonali niemożliwego od dawna pasjonują niemalże wszystkich. Co popycha takie osoby do zmierzenia się ze swoimi lękami, do dzielenia się swoimi pasjami? Powstało całkiem sporo książek przybliżającym nam takie osoby i ich misje, które nie zawsze kończą się dobrze, jednak to nie powstrzymuje kolejnych osób. Pasjonująca historia podjęcia jednego z ostatnich wielkich wyzwań himalaizmu. W lipcu 2012 roku sześcioosobowy zespół wyruszył, by przejść trzynastokilometrową grań Mazeno na Nanga Parbat. W trakcie wyprawy zrezygnowały cztery osoby. Pozostało dwóch pięćdziesięciokilkuletnich śmiałków: Sandy Allan i Rick Allen. Osiemnaście dni w drodze, w większości powyżej 7000 metrów, pod koniec prawie bez jedzenia, ostatnie pięć dni bez picia. Wyprawa zakończyła się sukcesem. Mężczyźni jako jedyni przeszli tę drogę i zdobyli Nanga Parbat — górę, która niejednemu przyniosła śmierć... Ocalili życie, zyskali sławę, ale wiele poświęcili. Co sprawiło, że podjęli to ryzyko? Jak udało się im dokonać tego, czego nie udało się dokonać wcześniej innym, młodym, utalentowanym alpinistom? Kim stali się po powrocie? Tyle możemy się dowiedzieć z okładki. Podsumowując niezwykła książka, przede wszystkim o harcie ducha i odwadze garstki ludzi, którzy ośmielili się mieć marzenia i podążali za nimi. Polecam wszystkim tym, którzy podziwiają takich ludzi, a być może sami marzą o takiej wyprawie w nieznane-można by rzec.