Mój kochany kotopies (okładka  twarda, wyd. 05.2020)

W Wydawnictwieo Literatura w serii „Poduszkowce” ukazała się książeczka „Mój kochany Kotopies”. To historia brzydkiej maskotki, którą napisała Beata Ostrowicka. Przytulanka nie udała się babci Joli, nie przypominała ani kota, ani psa i wylądowała w starym koszu na strychu. W trakcie zabawy odkryła ją siedmioletnia Ola. Odtąd nie rozstawała się z cudakiem ani na krok. Uwielbienia dla pokracznej zabawki nie rozumiały koleżanki Oli. Wyśmiewały wygląd Kotopsa i kazały się go pozbyć. Początkowo Ola chciała wyrzucić pluszaka, schowała go nawet przed wścibskimi koleżankami do szuflady. Następnie umieściła go pod łóżkiem. Kotopies tęsknił wtedy za ciemnym strychem u babci i bał się, że wyląduje w śmietniku. Aż pewnego dnia Ola zabrała swojego ulubieńca do szkoły i pokazała, oznajmiając wszystkim „to jest mój kochany Kotopies”. Ta historyjka mogła się zdarzyć w każdej rodzinie i w trakcie kontaktów z rówieśnikami, dlatego warto porozmawiać z młodym czytelnikiem o jego uczuciach w trakcie lektury. Nie zawsze to co najdroższe i podoba się innym jest lepsze. Ola potrafiła obronić swoje przywiązanie do niezwykłej zabawki. Kochała Kotopsa, chociaż był inny i cieszyła się z jego obecności. Przytulała, powierzała malutkie tajemnice, smuciła, że się nie podoba innym i zasypiała spokojnie. Książeczka o Kotopsie została przepięknie zilustrowana przez Elżbietę Grozdew. Duże, kolorowe ilustracje pozwalają snuć opowieści o tym, co przydarzyło się małej Oli. Na podstawie obrazków można opisać Kotopsa i smutek na buzi Oli. Zobaczymy wspaniałą ilustrację tortu urodzinowego i portret Oli i zabawki. „Mój kochany Kotopies” pokazuje małym czytelnikom, że każda zabawka jest ważna i ważne są nasze uczucia wobec ulubieńców. Czasem trzeba bronić swojego zdania, dla dobrego samopoczucia. Sądzę, że będzie to ulubiona historyjka dziecka, które zostanie obdarowane książeczką. Warto sięgnąć po kolejnego „Poduszkowca”, bo to mądra i wartościowa książeczka.

Oj... Jest tak ładnie zilustrowana. I tematycznie wydała mi się fajna. Bohaterka ma na imię Ola, jak moja córka, nawet tak jak ona kąpie się z pluszakiem, ale potem następuje treść cokolwiek przytłaczająca. Może byłaby bardziej odpowiednia dla starszych dzieci (choć okładka opatrzona jest znakiem "3+"), bo jest tam kwestia presji rówieśniczej i szkoły... ale kurcze blaszka, zakończenie wcale mnie z tego przytłoczenia nie podniosło... A jestem dorosła.