Mnich, który kochał koty (okładka  miękka)

Świetna

Polecam

Polecam

Polecam

Super,

Super

Ok

♥

Wiedzieliście, że nie ma czegoś takiego jak TERAŹNIEJSZOŚĆ? To ciekawe, prawda? Bo przecież w momencie, w którym pomyślimy o obecnej chwili, jest ona już przeszłością :) Wbrew pozorom, wbrew temu, że przypisuje mi się romantyczną naturę, stąpam twardo po ziemi, mam racjonalny i analityczny umysł. Nie uwierzę, jeśli danej kwestii nie sprawdzę, nie znajdę odpowiedzi. A jednak w moim życiu ogrom miejsca zajmują kwestie, może nie metafizyczne, ale nie do końca namacalne. Przykładowo, wierzę w pozytywne myślenie, w wizualizację, wierzę, że szczęście przynoszą człowiekowi drobne radości i… wdzięczność za to, co już mamy. Wracając jednak do wspomnianej na początku teraźniejszości. Do takich rozważań skłoniła mnie przecudowna książka. Żaden tam poradnik, żaden motywator, a historia pewnego człowieka, którego złamało życie: opuściła ukochana, stracił pracę. Zdarzenia te były punktem zapalnym. W pewnym momencie podjął decyzję o rzuceniu wszystkiego i… wyruszeniu do Indii. Indii, które zmieniły jego postrzeganie świata. Po lekturze „Mnicha, który kochał koty”, utwierdziłam się w przekonaniu, że kiedy pozwalam dość do głosu swojej prawdziwej naturze, okazuje się, że ona doskonale wie, co w życiu jest naprawdę ważne. Wie, że muszę KOCHAĆ (przede wszystkim siebie) i że w niektórych momentach potrzebuję CISZY i spokoju (to bardzo ważne). I takie rozmyślania towarzyszyły mi podczas całej lektury. Ta książka to żyła życiowego złota. Piękna. Mądra. Inspirująca. Skłaniająca do nieustannych rozważań. Polecam ją z całego serca :)

- A, to Ty - powiedziałam sama do siebie, gdy, nieco wystraszona, uniosłam wzrok i cień, który tak szybko przemknął po ciemnym korytarzu, okazał się nikim innym, a Latte. - Co tam, Kocie? Spojrzała na mnie dużymi, miodowymi oczami i powoli przymrużyła powieki. Odpowiedziałam jej tym samym gestem i dodałam: „Ja Ciebie też”. Wskoczyła na kanapę i usiadła tuż obok. Ostatni raz spojrzałam na telefon. Na tapecie od wielu lat mam ustawione to samo zdjęcie. Uśmiechnęłam się. Zrobiłam je w Warszawie. Widać na nim napis: „Zawsze jesteś we właściwym miejscu we właściwym czasie”. Wygasiłam ekran i wyciągnęłam rękę po książkę. Przewróciłam trzy pierwsze kartki z przyjemnym dla ucha szelestem i zaczęłam czytać wprowadzenie. Pierwsze zdanie brzmiało: „Wszystko dzieje się zawsze we właściwym czasie i miejscu”. 🐈„Mnich, który kochał koty” - Corrado Debiasi🐈 Zgubiłam się. Labirynt wąskich i zatłoczonych uliczek Waransi wydawał się nie mieć wyjścia. Przystanęłam przy straganie z owocami. Kupiłam świeżego ananasa i lassi. Przyniosły orzeźwienie, ale na krótko. Szłam dalej przed siebie coraz bardziej osłabiona. Ściskałam w dłoni kartkę z adresem, który zdawał się nie istnieć. W końcu zemdlałam. Gdy się obudziłam, nie miałam pojęcia, gdzie jestem. Najpierw zauważyłam koty. Niektóre przeciągały się leniwie na swoich posłaniach, inne przemieszczały się bezszelestnie po sali. Gdy moje zmysły zaczęły się wyostrzać, zwróciłam uwagę na melodię, która brzmiała coraz wyraźniej w moich uszach. Flet. Ktoś grał na flecie. Wsłuchałam się w melodię. Chciałam się podnieść, żeby zlokalizować źródło dźwięku, a wtedy ponownie spowiła mnie ciemność… Spędziłam tam siedem dni, zanim zaczęłam kontynuować podróż. W tych 7 dniach było więcej życia niż zmieściłoby się w 70. W tych 7 dniach padły słowa, które będę pamiętać przez kolejne 700. Po tych 7 dniach zostaną wspomnienia na przynajmniej 7 lat. _ Jeśli szukacie książki: oryginalnej, mądrej, uniwersalnej, cieplej, ważnej, innej, świeżej, dającej do myślenia i krótkiej, ale bardzo treściwej - właśnie znaleźliście. „Mnich, który kochał koty” to lektura, którą się smakuje. Którą trzeba czytać powoli. Która jest warta Waszego czasu. Chwila, w której czytaliście tę recenzję należy już do przeszłości. Mam nadzieję, że chwila, w której będziecie czytać tę książkę, stanie się kiedyś Waszą teraźniejszością. Tym momentem, który mija, nim zdążymy uchwycić go myślami. Tym jedynym, w którym żyjemy. _ Zamykam książkę i tulę ją do serca. - Już się nie boję. Już nie. Zaczytana Querida