Miejsce na ziemi. Miasteczko Anielin. Tom 3 (okładka  miękka, wyd. 03.2023)

Już dawno nie miałam przyjemności czytać tak relaksującej trylogii! Ciepła, delikatna (choć poruszająca także tak trudne tematy jak choroba, śmierć, niespełniona miłość), opowiadająca historie wielu bohaterów, z których każdy niesie swoją własną historię i daje nadzieję, że dobro rodzi dobro, a karma często wraca 😉 To naprawdę niezwykle przyjemna lektura, taka idealna na utulenie siebie, na zatopienie się w życiu mieszkańców małego miasteczka. To książka niosąca przesłanie iż naprawdę warto być dobrym, a przyjaźń i miłość pomagają przenosić góry 🧡

"Nie ma ludzi idealnych, tak jak nie ma idealnych miejsc, ale ważne, by znaleźć dla siebie miejsce najlepsze, najbardziej przyjazne, o dobrej aurze, dające poczucie bezpieczeństwa i spokój". "Miejsce na ziemi" to 3 tom serii "Miasteczko Anielin" pani Iwony Mejzy. Czy Anielin to miasteczko idealne, by nazwać je miejscem na ziemi? Dla wielu jego mieszkańców tak, bo to nie tylko urokliwy zakątek, ale ludzie, którzy nie są obojętni na los innych. Pomagają sobie, wspierają, pocieszają dobrym słowem, są przyjaźnie nastawieni, choć los ich często nie oszczędza. Spotykamy znów naszych dobrych znajomych i z ciekawością i życzliwością kibicujemy ich dokonaniom. Marta i Marcin próbują ułożyć sobie życie wraz z rezolutną Polą. Dziewczynka skradła serce wielu ludzi i odegra znaczącą rolę w wydarzeniach kolejnych dni. Właściciele księgarni, bracia Pruscy, zaskoczą znów społeczność miasteczka, ale prawdziwą niespodziankę będzie miała ich przyjaciółka Eliza Prodi. Starsza pani z energią wkroczyła w spokojną codzienność i zaangażowała mieszkańców w organizację swych urodzin, czyniąc przy okazji wiele dobra. Z sympatią obserwujemy też babcię Czesię, czuwającą nad najbliższymi, a z uśmiechem na ustach perypetie w rodzinie księdza Ludwika. I tak jak w życiu, radość przeplata się czasem ze smutkiem, ale gdy ma się wokół bliskie osoby, to łatwiej przezwyciężyć problemy i sięgnąć po szczęście. Razem można marzyć i spełniać marzenia, bo "każdy ma swoje miejsce na ziemi, tylko zdarza się, że musi dużo czasu upłynąć, zanim je znajdzie, oswoi, pokocha". "Moje miejsce na ziemi" to ciepła i wzruszająca opowieść o docenianiu małych radości w życiu, skłaniająca do refleksji i wyzwalająca dużo emocji. Zachęcam do odwiedzenia Anielina, by otulić się tą pełną uroku i tajemnic z przeszłości historią.

Miasteczko Anielin swój urok i blask zawdzięcza ludziom, którzy je zamieszkują. A trzeba przyznać, że mieszkańcy tego urokliwego miejsca są wyjątkowi. Różnobarwni i nietuzinkowi. Każdy odrębny i z własną historią życia. Życia, które nie zawsze było łaskawe. Życia, które często rzucało kłody pod nogi. Jeśli chcecie poczuć się jak celebryci i ogrzać się w blasku fleszy to wpadnijcie z wizytą do Elizy. Obowiązkowo zajrzyjcie też, do rezolutnej Poli która z pewnością uraczy was swoimi dziecięcymi przemyśleniami. Natomiast bracia Pruscy i Marcin polecą dobrą książkę a ksiądz Lucek pomoże w duchowych rozterkach. Iwona Mejza podarowała nam piękną historię, która bawi, wzrusza i skłania do przemyśleń. Można by pokusić się o stwierdzenie, że autorka napisała sagę" o ludziach, w których możemy przeglądać się jak w lustrze". Ja bynajmniej odnalazłam tam siebie i o dziwo w więcej niż jednym bohaterze.😉 Na koniec parafrazując utwór Ireny Santor "Deszcz" Powiem tak a nawet zanucę: I tak trudno się rozstać, I tak trudno się rozstać, No, nawet nie wiadomo, kiedy minął ten czas I tak smutno na duszy, I ból w sercu mam , Bo tak wspaniałych przyjaciół opuszczać żal. I tak trudno się rozstać, I tak trudno się rozstać, Z księgarnią braci Pruskich, Z pyszną pizzą u Romano, I pachnącym, chrupiącym chlebem od Agaty Jarosz. I tak trudno się rozstać , I tak trudno się rozstać, Mnie chyba tutaj zaczarować musiała życia piękna treść... Polecam czytajcie ❤️📖Bardzo dziękuję autorce za piękną sagę. ❤️

„Każdy ma swoje miejsce na ziemi, tylko zdarza się, że musi dużo czasu upłynąć, zanim je znajdzie, oswoi, pokocha.” „Miejsce na ziemi” Iwony Mejza, to trzeci tom serii Miasteczko Anielin. Jak cudownie było po raz kolejny zawitać do świata bohaterów z którymi bardzo się zżyłam. Zarówno pierwsze tomy „Przyjaciółka” oraz „Rodzinne strony”, tak i ten mam wrażenie, że został napisany niczym historia, która wydarzyła się naprawdę. Bo takie rzeczy się dzieją i wszystko jest tu tak naturalne, że momentami mam wrażenie, że bierzemy w tych wydarzeniach czynny udział. A historia opowiadana przez Panią Iwonę, toczy się tuż za rogiem. Bohaterowie zaś, stają się naszymi przyjaciółmi. Dlatego też, czytając tę książkę, delektowałam się każdą stroną, bo mając świadomość, że to już ostatni tom, trudno mi było się rozstać z bohaterami. „Powinien się nauczyć, że co było, nie wróci, a dbać należy o to, co jest, żeby nie zaprzepaścić.” Bardzo polubiłam Martę i Pole i cieszę się, że Marta odważyła się zrobić krok do przodu. Mimo wciąż powracających wspomnień i żałoby, którą w sercu będzie nosić zapewne jeszcze bardzo długo, postanowiła zawalczyć o szczęście. Czy to im się uda? W końcu, tyle się wydarzyło i ta tajemnica, która nadal jest tajemnicą? Czy Marta z Marcinem podejmą decyzję o tym by, Pola ją poznała? Póki co, dla dobra dziewczynki postanowili jednak, nie zdradzać jeszcze wszystkiego, bo jak to Eliza Prodi powiedziała: „(…) zawsze uważałam, że jak ktoś chce coś powiedzieć, to powie, a jak milczy, to albo nie chce, albo ma dobry powód do milczenia.” Tak też pewne tajemnice, niech pozostaną nimi jeszcze trochę. A czy ujrzą światło dzienne, musicie sami przeczytać. Będąc zaś przy haśle „tajemnica”, każdy w tej książce je ma. Ale dzięki temu, jest ona tak wciągająca i z każdą stroną odkrywamy coś nowego. W poprzednim tomie, Marcin próbował poznać tajemnice rodzinną, bo jak uznał, czuje się nie kompletny. Nie zdążył jednak dowiedzieć się wszystkiego, bo jedyna osoba, która mogła coś jeszcze wiedzieć odeszła z tego świata. Ale czy faktycznie jedyna? A może właśnie był jeszcze ktoś, kto znał prawdę o przeszłości rodziny Marcina, i dopiero teraz postanowił się ujawnić? Co takiego wydarzyło się kilkanaście lat temu? Kim była Halinka i co łączyło ją z rodziną Marcina? Oj… tu również sporo się wydarzy. Kochani nie mogę Wam zdradzić nic więcej. Bo ta książka, jest tak napisana, że odkrywanie tych tajemnic, to czysta przyjemność. Dlatego też warto zapoznać się z tą serią od pierwszego tomu. Dodam jedynie, że miłym zaskoczeniem była dla mnie Eliza, która jakoś w poprzednich częściach nie przypadła mi do gustu. A w tej części ją bardzo polubiłam. To co zrobiła…, jak wielkie serce, okazało się, że ma i… to jaką mądrością się wykazała. Bardzo zaowocowało u mnie na plus. Bo pomagać tak, by ktoś inny nie czuł się skrępowany, a odebrał tą pomoc, jako coś naturalnego, to trzeba umieć wykazać się ogromnym sprytem. „Bo czasem trzeba pomóc, nawet wbrew woli, bo nie zawsze uświadamiamy sobie, że potrzebna jest nam pomoc!” Bardzo, ale to bardzo ją polubiłam. Oczywiście moją sympatię skradli wszyscy, bo tych osób się nie da nie lubić. Każdy ma coś za uszami, ale każdy jest tylko człowiek i ma dobre serduszko. Chociaż niekiedy potrzeba czasu, by się do tego przyznać. Mogłabym pisać w nieskończoność, ale nie będę, bo bardzo Was zachęcam, jeśli jeszcze nie czytaliście żadnego tomu, by sięgnąć po całą serię Miasteczka Anielin. Moje serce skradła ta seria i jestem pewna, że i w Waszych zagości na dłużej. Bardzo dziękuję autorce, Pani Iwonie, że stworzyła to piękne miejsce na ziemi, gdzie ma się ochotę zatrzymać i zostać na dłużej. Mam również cichą nadzieję, że to jednak nie koniec…, że może kiedyś bohaterowie znów zaczną się domagać o uwagę i dowiemy się co u nich słychać. A Was kochani gorąco zachęcam do lektury. Za egzemplarz recenzencki dziękuję Wydawnictwu Dragon.

Niecierpliwie czekałam na tę książkę, na ciąg dalszy historii mieszkańców Anielina - bo przecież tyle spraw zostalo jeszcze niewyjaśnionych, tak bardzo gryzła ciekawość o dalsze losy ludzi, którzy, przynajmniej dla mnie, stali się osobami bliskimi i których los żywo mnie obchodził ... Minął już rok od wypadku, w którym zginęli Marylka i Tadzik Wójciccy. Wydawałoby się, że wszystko powoli się ułożyło i życie wrócilo w koleiny codzienności, ale nie. O ile Pola i babcia Czesia pogodziły się z sytuacją i po prostu żyją dalej, to Marta wciąż nie może dać sobie rady - nie ma w niej zgody na to co się stało, jest niepewna przyszłości, a codzienność przytłacza. Zmuszona do zajęcia się Polą i pomagania babci, usiłuje żyć chwilą - bo to już wie, że jutra może nie być. Ale nie umie zaakceptować faktu, że nie ma wpływu na to, co się wydarzy i że nie uda się wszys­tkiego za­pla­nować i przewidzieć - bo życie jest po prostu pełne nies­podzi­anek ... Marcin natomiast pogodził się, że jest jak jest i skupił się na teraźniejszości, na zbudowaniu wspólnego życia z Martą i Polą. Pracuje u braci Pruskich, choć dla niego to nie praca, a czysta przyjemność. Nawet zamieszkanie pani Elizy w domu braci, nic w tym względzie nie zmieniło. Za to życie Ksawerego, Teofila i wielu innych osób stało się bardzo intensywne - pani Eliza zmusiła do dobrowolnego zwiększenia aktywności prawie wszystkich mieszkańców Anielina. Ponieważ potrafi dużo zobaczyć i zrozumieć, nie brakuje jej też pomysłów, postarala się po prostu by pomóc potrzebującym w sposób niezauważalny a skuteczny. I choć nie ma tu zakończenia "żyli długo i szczęśliwie", to zamknięcie pewnych spraw staje się początkiem kolejnych, przejściem do następnego etapu życia, którego zapewne nie poznamy, bo to ostatnia część serii. Miasteczko Anielin oczarowało mnie od pierwszego wejrzenia. Tu każdy żyje po swojemu, ale też nie jest sam - jest wśród ludzi, którzy nie odmówią pomocy, a nie raz udzielą jej bez proszenia. Nie wszyscy są idealni, nie ma tak dobrze, jak wszędzie, tak i tu są czarne owce. A jednak większość mieszkańców nie chce żyć nigdzie indziej, uważają, że to tu jest ich miejsce na ziemi. Jeśli wyjeżdżają - to wracają, nawet z daleka, tak jak Romano. Anielin z powieści móglby być i moim miejscem na na ziemi - m. in. dlatego, że tu szanuje się ludzi niezależnie od wieku; i głos dzieci jest brany pod uwagę, i ludzi starszych. Często ludzie mocno starsi są mniej lub bardziej świadomie spychani przez otoczenie na margines życia - bywa, że sami się o to proszą. A przecież można tak jak w Anielinie, żyć w przyjaźni ze światem, robić swoje, kochać, realizować pragnienia nie przejmując się, że "w tym wieku nie wypada ..." - bo nie wypada tylko szkodzić innym! Tak, nasze miejsce na ziemi, to to miejsce, gdzie jest nam dobrze. Dobrze z ludźmi, którzy w nim są, lub dobrze w miejscu, w którym jesteśmy. Albo jedno i drugie - i tak jest najlepiej. Myślę, że można przejrzeć się w tej książce jak w lustrze - świat Anielina jest odbiciem naszego świata i życia, znanych nam wszystkim problemów, emocji i radości. I wszystko to jest pięknie napisane, delikatnie, z zadumą, w sposób, który daje nadzieję, że tak czy inaczej, ale będzie dobrze. I dyskretnie zwracający naszą uwagę na wiele ważnych spraw - jak choć by na to by za­wsze patrzeć na sprawy także z per­spek­tywy innej osoby, nie tylko włas­nej. By pamiętać, że warto pomagać i warto doceniac to co jest, to co mamy, a nie tylko gonić za ... - czasami nie wiadomo czym. I żebyśmy chcąc dobrze, a nawet jeszcze lepiej, wierząc że tylko dzięki naszym działaniom, świat jeszcze jakoś funk­c­jonuje nie utrudniali życia innym, nie byli uciążliwi - pozwólmy po prostu tym innym być szczęśliwym, na ich wlasny sposób. Książkę otrzymałam z Wydawnictwo Dragon

Miasteczko Anielin. Miejsce, w którym każdy każdego zna, gdzie nie trzeba prosić o pomoc, aby ją otrzymać. To miejscowość, w której czas płynie inaczej, a ludzie nie są sobie wilkiem, tylko przyjacielem. Iwona Mejza w swojej najnowszej książce „Miejsce na ziemi” po raz trzeci i niestety ostatni zabiera nas do tego niezwykłego miasteczka… Życie Marty i Poli nareszcie zmierza ku stabilizacji i spokoju. Marcin na dobre zagościł w Anielinie. Pracuje w księgarni u braci Pruskich, zamierza spędzić resztę życia ze swoimi dwiema dziewczynami. Pogodził się już z faktem, że niedane będzie mu odkryć tajemnicę swojej rodziny. Jednak jeden telefon potrafi zmienić wszystko. Tymczasem w spokojnym dotąd miasteczku, Eliza Prodi postanawia świętować swoje okrągłe urodziny. W organizację hucznego przyjęcia postanawia zaangażować większość swoich znajomych i przyjaciół z sielskiego miasta. Jednak przyjęcie urodzinowe, jest tylko elementem do spełnienia jej jednego z marzeń. Bardzo rzadko spotykam się z książkami, przy których czas jakby się zatrzymuje. Płynie sobie bardzo powoli i spokojnie, gdzie panuje sielskość i życzliwość. I nie są to powieść nudne i usypiające, a wręcz przeciwnie: uspakajające i zarazem wciągające. Taką właśnie powieść, która pozwala nacieszyć się tą anomalią czasową i wyjątkową fabułą oraz fantastycznymi bohaterami stworzyła Iwona Mejza. Od pierwszej części trylogii pokochałam Anielin i mieszkających tam ludzi. Jest mi niezmiernie szkoda, że wraz z przeczytaniem ostatniego słowa w książce „Miejsce na ziemi” będę się musiała rozstać z bohaterami. Bardzo miło było znowu zagłębić się losy mieszkańców tego miasteczka. Wejść z butami do ich życia, towarzyszyć im w ich dobrych i złych chwilach, w ich codzienności. W swojej najnowszej książce autorka zabiera nas do tej urokliwej miejscowości parę miesięcy później po zakończeniu drugiego tomu. W życiu niektórych bohaterów nastąpiły duże zmiany, u innych trochę mniejsze. Największym zaskoczeniem dla mnie była zmiana w życiu pani Felicji, ale nie zdradzę, jaka, bo co to by była za przyjemność z czytania tej książki. Autorka nie bez powodu nadała tytuł „Miejsce na ziemi” trzeciemu tomowi, albowiem w tym tomie każdy z bohaterów, próbuje odnaleźć szczęście i znaleźć dla siebie to, co dla niego najważniejsze. Co do bohaterów to dalej kocham ich wszystkich, jednakże zabrakło mi tej rezolutnej, małej Poli, która skradła moje serce w poprzednich tomach. W ostatnim tomie postać Poli straciła to coś, co dawało jej ten urok małego – dorosłego. Podsumowując: niesamowicie było wrócić mieszkańców Anielina, którzy skradli moje serce, do miasteczka, w którym niejedna osoba chciałaby zamieszkać. Żałuje tylko, że to już koniec przygody z braćmi Pruskimi, Martą, Polą, Marcinkiem, Felicją i resztą mieszkańców. A jeśli Wy jeszcze nie znacie mieszkańców Anielina, polecam Wam poznać całą trylogię, byście mogli, jak ja, zakochać się w miejscu i ludziach stworzonych przez Iwonę Mejzę.

Miasteczko Anielin ma coś w sobie, dobrze się w nim czuję. Może jego anielska nazwa sprowadza jakąś błogość, wewnętrzny spokój. Anielin to przykład miasteczka slow life, w którym żyje się niespiesznie. Nie lubię wolnej akcji, lecz tu jakoś inaczej płynie czas. Anielskie ploteczki i komentarze wciągają, anielski łańcuch informacyjny działa bez zarzutu. Bohaterowie szukają swojego miejsca na ziemi. Różnie im to wychodzi. Bracia Pruscy są moimi ulubieńcami. Pozytywnie zaskoczyła mnie Felicja. Agata dalej ma problemy z Markiem i sklepem. Za Elizą nie przepadałam, choć jej postać zmieniała się na korzyść. Romano to jedyny bohater, który stracił w moich oczach. Nie ogarnia rzeczywistości po powrocie. Ciepłe kluchy z niego. Mało męscy ci młodzi mężczyźni w tej powieści. I mało rezolutnej Poli i babci Czesi. Marta i Marcin krążą wokół siebie, nie potrafią podjąć decyzji o przyszłości, co mnie irytowało. Marcin tracił w moich oczach jako mężczyzna, który nie potrafi podjąć decyzji. Duchowe rozterki tej pary od początku mnie męczą i nużą. Mało życia w tych młodych ludziach. Mogliby się uczyć od starszego pokolenia. Zauważyłam, że pisarka ma tendencję do wybielania postaci. Z czasem łagodnieją, stają się lepsze. Eliza myśli częściej o szczęściu innych. Marek urósł do rangi bohatera. Wszyscy są „cacy”. Jednak los nie szczędzi bohaterom zmartwień i kłopotów. Wiadomo, że każdy ma w przeszłości jakieś zadry, problemy, ale jak prawi Eliza – trzeba żyć tu i teraz i brać życie za bary. Doktor Mariusz dodaje od siebie, by unikać nadmiernego rozczulania się i korzystać z życia. I to jest dla mnie najważniejsze przesłanie tej powieści. Kilka mądrości życiowych, które wplotła autorka do fabuły, nadaje jej głębszy wymiar, skłania do refleksji i do wdrożenia ich w życie. Miło było wrócić do Anielina. Czas upłynął mi szybko, choć z półroczną przerwą. Nie wiem dlaczego i po co pisarka urwała akcję w tragicznym momencie i z sierpnia przeniosła ją do grudnia. Zostało wiele niedomówień, zawieszonych emocji, pytań bez odpowiedzi, jakby autorka nie miała pomysłu na rozwój dramatycznych wydarzeń. Wprawdzie później zostało wszystko wyjaśnione, ale to już nie to samo. Trochę dynamiki akcji by nie zaszkodziło, a wręcz przeciwnie. Taki nostalgiczny ten tom. Słabszy w porównaniu do poprzednich. Czegoś mi brakowało. Siłą są ludzkie historie przypominające te realne, jednak mężczyźni słabo wypadają na tle przedsiębiorczych kobiet. Zakończenie moim zdaniem wyszło przeciętnie, nie wszystkie wątki zostały zakończone. „Miejsce na ziemi” to ciepła powieść obyczajowa w stylu slow life z przesłaniem. Cieszmy się życiem i czerpmy z niego garściami, bo jutra może nie być. Jest i słodko, i gorzko, często nostalgicznie. Jak w życiu. Sielskie, anielskie miasteczko zaprasza.

"Miejsce na ziemi" jest trzecim i zarazem ostatnim tomem serii Miasteczko Anielin. Bardzo zżyłam się z jej bohaterami, kibicowałam im, byłam ciekawa ich dalszych losów, stali się częscią mnie, i niezwykle trudno jest mi się z nimi rozstawać. 😊 Zastanawialiście się, jakie jest Wasze miejsce na ziemi? Ja już wiem. To miejsce, w którym po prostu czuję się dobrze. Dobrze wśród otaczających mnie ludzi. Ale zdradzę Wam, że gdybym miała wybór, to chciałabym zamieszkać w takim miejscu jak urokliwy Anielin. Jestem oczarowana tym miasteczkiem i jego mieszkańcami. Mimo że każdy żyje w nim jak chce, to nie czuje się samotny. Otaczają go życzliwi ludzie gotowi, by pomóc, nawet wtedy, gdy o tę pomoc nie prosi. Oczywiście czarne charaktery również się pojawiają, dzięki czemu historia jest realna.  😊 Choć książka jest ciepła, delikatna, to nie brak w niej emocji i poważniejszych akcentów. Tak jak w życiu, które przecież nie zawsze jest idealne. Momenty radości przeplatają się ze smutkami, troskami, zmartwieniami, ale gdy mamy obok siebie kogoś bliskiego, kto wesprze, pomoże, podaruje chwilę rozmowy czy dobrą, nienachalną radę, dużo łatwiej jest poradzić sobie z problemami. Razem wszystko wydaje się prostsze, znośniejsze.  😊 Bohaterowie są wyraziści, zostali obdarzeni zaletami, wadami (choć tych w tym tomie jest jakby coraz mniej) i słabościami. Wydają się być zagubieni, wewnętrznie rozdarci, boją się wejść w nowy związek, by ponownie nie cierpieć. Trochę wkurzało mnie niezdecydowanie Marcina. Powinien podjąć decyzję jak na prawdziwego mężczyzną przystało. Zdarza się, że gonimy za tym, co nierealne, iluzoryczne, nie dostrzegając tego, co mamy na wyciągnięcie ręki. Szczęście jest tak blisko... Należy pamiętać, że życie nie zawsze daje drugą szansę, dlatego warto rozejrzeć się wokół. Nie można też układać innym życia na siłę. Niech każdy będzie szczęśliwy tak, jak wybrał, na swój własny sposób.  😊 Iwona Mejza podkreśla, jak ważni są ludzie. Zwłaszcza nie zapomina o tych starszych, którzy mogą być pomocni, potrzebni innym, zaś ci młodsi mogą korzystać z ich życiowego doświadczenia.  😊 Życie nie zawsze jest przewidywalne, nigdy nie możemy być pewni, czym nas zaskoczy, dlatego trzeba korzystać z niego jak tylko się da. W każdej rodzinie są jakieś tajemnice, nieporozumienia, które wymagają wyjaśnienia. Bez tego jakże trudno jest budować stabilną przyszłość.  😊 "Miejsce na ziemi" to ciepła, nieco nostalgiczna, słodko-gorzka powieść, w której dobro, przyjaźń i miłość mają moc sprawczą. To historia ukazująca skomplikowane relacje rodzinne i zacieśnienie między nimi więzi. Zmusza do wielu refleksji, daje nadzieję na lepsze jutro. Sprawdźcie, czy w Anielinie jest anielsko!

Każdy powinien mieć swoje miejsce na ziemi. Niektórzy szczęściarze już je znaleźli, inni stracili, a jeszcze inni wciąż uparcie go szukają i marzą o tym, by w końcu je odnaleźć. Jak Autorka wspomniała we wstępie: „Nie ma ludzi idealnych, tak jak nie ma idealnych miejsc, ale ważne, by znaleźć dla siebie miejsce najlepsze, najbardziej przyjazne, o dobrej aurze, dające poczucie bezpieczeństwa i spokój [...]”. Bardzo trafne, ale czy możliwe do zrealizowania? Czy każdy kiedyś odnajdzie takie miejsce? Ponownie spotykamy mieszkańców pełnego uroku miasteczka Anielin położonego u podnóża Beskidów. Tym razem Marcin z Martą są „po słowie”, co ucieszyło babcię Czesię i małą rezolutną Polę. Eliza Prodi zadomowiła się już nie tylko u braci Pruskich, ale i w miasteczku. Nie wszyscy ją w pełni zaakceptowali, ponieważ charakterek kobieta ma silny i dominujący, zawsze i wszędzie idzie jak po swoje, uważając, że we wszystkim ma rację. By zjednać sobie mieszkańców, postanowiła zorganizować swoje urodziny, przy okazji nie tylko angażując mieszkańców Anielina, ale również ratując podupadający sklepowy interes Agaty. Urodziny ekscentrycznej starszej pani były huczne i pełne niespodzianek. Tymczasem Jowita marzy, by wraz z nadejściem grudnia, czyli czasu cudów i spełniania najskrytszych życzeń do Anielina wrócił Romano. Fantazjuje nie tylko o ponownej pracy w pizzerii, ale i o odmianie w życiu prywatnym. Co przyniesie los naszym bohaterom? Czy każdy z nich zawinie bezpiecznie do swojego portu? Miejsce na ziemi to III, a zarazem ostatni tom z cyklu Miasteczko Anielin. Przez wszystkie części mogliśmy uważnie śledzić losy jego mieszkańców i im kibicować lub się na nich zżymać. Wspólnie z nimi przeżywaliśmy wzloty i upadki, radości i smutki. Mogliśmy poczuć, co to znaczy prawdziwa przyjaźń, wsparcie, miłość, zrozumienie, przebaczenie, rozpoczynanie życia na nowo. Razem z nimi podejmowaliśmy trudne decyzje i bacznie obserwowaliśmy wynikające z nich konsekwencje. Jednych bohaterów lubiliśmy mniej, inni wzbudzali współczucie, śmieszyli, irytowali, a z jeszcze innymi można się było utożsamić. Śledzenie ich codzienności sprawiło, że czułam przypływ optymizmu, że po najmroczniejszej nocy pełnej koszmarów przyjdzie piękny dzień, który może zmienić życie na lepsze. Żal było mi zakończyć przygodę z mieszkańcami miasteczka Anielin. „Każdy ma swoje miejsce na ziemi, tylko zdarza się, że musi dużo czasu upłynąć, zanim je znajdzie, oswoi, pokocha”. Za możliwość zapoznania się z treścią książki dziękuję Wydawnictwu Dragon.

Są takie powieści po które sięga się ze szczerym uśmiechem na twarzy i bez wątpienia można do nich zaliczyć twórczość Iwony Mejzy. Śledzę przygody bohaterów z Anielina od samego początku i muszę przyznać, że długo musiałam szukać tak serdecznej, szczerej i życiowej opowieści. Książki to cykl zdarzeń opisany w odpowiedniej chronologii, więc polecam czytać całość zgodnie z czasem wydawania poszczególnych tomów. Zapewniam jednak, że każdy miłośnik obyczajowych powieści odnajdzie się w tym cudownym miejscu i zadomowi, a już na pewno nikt nie będzie chciał opuszczać miasteczka Anielin, bo wydaje się, że tutaj wszystkie troski przestają mieć znaczenie. Autorka w cudowny, barwny i bardzo emocjonalny sposób uchwyciła przygody swoich bohaterów nawet w trzecim tomie nie zwalniając tempa choćby na minutę. Ponownie wracamy do Marty i rezolutnej, ciekawej świata Poli. Dziś wiemy, że chociaż życie ich nie rozpieszczało to w końcu znalazły swoje szczęśliwe miejsce. Marcin również zadomowił się w Anielinie, podjął pracę w księgarni braci Pruskich i oświadczył się Marcie. Nawet jeśli wciąż ciągną się za nimi demony przeszłości i nie odkryta historia to wydają się zadowoleni z tego co wypracowali. Jednak żaden spokój nie trwa wiecznie, szczególnie, gdy do głosu zostanie dopuszczona energiczna starsza pani Eliza Prodi. Fabuła dotyka problemów z którymi mierzymy się na co dzień, więc utożsamienie się z postaciami przychodzi bardzo łatwo. W dodatku autorka nie szczędzi nam emocji, nie omija uczuć goszczących w postaciach, więc doskonale rozumiemy z czym się mierzą. W tle przewijają się rodzinne sekrety, na pierwszym planie pojawia się rozgardiasz związany z przyjęciem pani Elizy, więc nikt nie będzie się ani nudził, ani nikt nie zarzuci, że opowieść jest monotonna, ponieważ uśmiech radości czasami równoważy łzy wazruszenia. Cudownie było powrócić do Anielina i wszystkich bohaterów. Dobrze było również patrzeć jak układają sobie życie i dążą do równowagi. "Miejsce na ziemi" to zatem nastrojowa, klimatyczna i bardzo otwarta na czytelnika historia, której strony przerzucają się same. Iwona Mejza utrzymała równie wysoki poziom co w poprzednich częściach i pokazała, że powieść obyczajowa może być nie tylko zaskakująca, ale i bardzo wciągająca. Całą serię Miasteczko Anielin bardzo Wam polecam!