Małgorzata Walewska. Moja twarz brzmi znajomo (okładka  twarda, wyd. 05.2022)

Małgorzata Walewska szerszej publiczności znana jest z jurorowania w programie Polsatu „Twoja twarz brzmi znajomo”. Cześć fanów pamięta Ją jednak z sal operowych, gdzie wyśpiewywała najsłynniejsze arie. Książka, którą przygotowała wraz z Agatą Ubysz, jest wywiadem-rzeką z artystką. Czytając ma się nieodparte wrażenie, że praca kronikarska nad publikacją była czystą przyjemnością, gdyż Walewska uwielbia opowiadać, mówić i wspominać. Ubysz momentami wręcz musiała sprowadzać śpiewaczkę na ziemię, gdyż mnogość anegdot i wątków groziła całkowitym zaplątaniem i czytelnik już nie wiedziałby o czym właściwie mowa. Autorka wywiadu pilnowała jednak dzielnie i sprowadzała rozmowę na właściwe tory. A opowieści w książce znajdziemy całe mnóstwo. Od dzieciństwa, przez kłopotliwe nieco z racji wykonywanego zawodu macierzyństwo, po karierę, aż do choroby i zwolnienia nieco tempa. Ot życie artystki! Walewska wspomina swoich idoli muzycznych, nauczycieli i mentorów. Swoich maestrów. I mimo że opowieść rozpoczyna się w dość tragicznym momencie - utratą przytomności w trakcie występu, nie brak w niej i lżejszych i komicznych sytuacji. Przytoczę choćby fakt, że diva jest włascicielką dość potężnego rozmiaru stopy, przez co w obuwie zaopatrywała się dawniej w… sklepach dla transwestytów. Wśród największych operowych scen, Walewska sporo uwagi poświęca również swojej młodzieńczej wyprawie do Nepalu, przy okazji której poznała m.in. Jerzego Kukuczkę. W publikacji nie zabrakło licznych zdjęć, w tym z Luciano Pavarottim (którym artystka szczególnie chętnie się chwali). Dużą zaletą tego książkowego projektu jest fakt, że obie panie przyjaźnią się w życiu prywatnym. Łatwiej więc było wyłowić pewne informacje i emocje w wywiadzie. Książka jest napisana lekko i aż dziw bierze, że tak szybko dobrniemy do końca lektury. Czujemy się jak po przeczytaniu kilku stron w kobiecym magazynie, a nowych faktów znamy ogrom. Dla tych, którzy znają i uwielbiają - nie trzeba polecać. Dla całej reszty - warto zapoznać sie z filmikami na YouTube z wystąpień Walewskiej (o których sama w tekście wspomina) i zobaczyć lubianą jurorkę w nieco innej roli, a później przeczytać wywiad i otworzyć oczy na życiorys wielkiej artystki operowej.

Książka wywiad? Zdecydowanie nie. To książka rozmowa. Jakbym słuchała dwóch przyjaciółek przy kawie, pełnych zrozumienia, mądrości i po zjedzeniu przysłowiowej beczki soli. W sumie przecież dokładnie tak jest. Co może być sednem takiej rozmowy? Można powiedzieć, że życie zawodowe, jednak mam swoje własne spostrzeżenia. Książka pozwoliła mi zobaczyć to wszystko na co wcześniej byłam ślepa. Widziałam tylko piękną kobietę o cudownym głosie, który czaruje nie tylko podczas śpiewu. Uwielbiam słuchać wypowiedzi Pani Małgorzaty, to brzmienie głosu, ten spokój i jakieś bezpieczeństwo bijące z niego. Jednak to wszystko jest tylko oprawą. Dzięki książce zobaczyłam kobietę silną, pełną pasji i miłości do tego z genialnym poczuciem humoru. Kogoś kto mówi szczerze o swoich kompleksach jak i atutach. Taka rozmowa dwóch przyjaciółek to doskonały pomysł na książkę. Jest lekko, zabawnie, czasami refleksyjnie, jednak zawsze szczerze aż do bólu. Czy można wiele w życiu osiągnąć i pozostać człowiekiem stąpającym po ziemi? Po tej lekturze mogę powiedzieć, że tak. Książka kończy się słowami ,, Jeszcze tylu rzeczy nie powiedziałam!" Ja mogę powiedzieć jeszcze tylu rzeczy nie usłyszałam. Ta lektura jest jak preludium do dalszej rozmowy. Wciąż jest tak wiele pytań, tyle tematów które chciałoby się by były rozwinięte. Zapraszam Was do lektury 💚 oprócz doskonałej treści jest cała galeria zdjęć. Książka uwodzi swoją oprawą, dbałością o szczegóły. Jest piękna w treści i formie.

Pan Ibisz naprawdę nie umie śpiewać. Wciąż słychać jego oryginalny głos. Pani Walewska przyznaje mu 10 pkt. Przypadek, nie sądzę. Pan Ibisz przekazuje swoje 10000 fundacji Polsat. Nepotyzm w stylu pis