Madame Zero i inne opowiadania (okładka  miękka, wyd. 07.2019)

Po przeczytaniu recenzji n.t. tej pozycji, z wielką euforią czekałam kiedy i ja będę mogła zanurzyć się w lekturze....... Pierwszy rozdział i nie wróci już do moich rąk. Dla mnie przerażająca, masakryczna, oderwana od rzeczywistości, wprowadza w dziwny świat, niepotrzebnie. Odłożyłam ją z wielkim niesmakiem i przerażeniem. Zdecydowanie nie będzie w ojej biblioteczce. mega mroczna

Madame Zero to takie mroczne bajki na dobranoc dla dorosłych. Hall zasiewa ziarenka w naszych umysłach i pozwala kiełkować naszym interpretacjom. Poczytajcie do poduszki :)))

Świetny zbiór! Opowiadania wysmakowane i przemyślane. Sarah Hall to kobieta, która ma coś ważnego do powiedzenia, polecam wszystkim miłośnikom dobrej literatury :)

Podtrzymuję: napisanie dobrego opowiadania jest trudniejsze od napisania powieści. Ta druga forma daje wolność, można „gadać”, niezbyt przejmując się objętością. Ta pierwsza wymaga powściągania języka i nabijania kilku-kilkunastu stron przyciągającą i porywającą historią. Pisałem już o tym przy okazji Florydy Lauren Groff. Oprócz objętościowych i rzemieślniczych, w grę wchodzą także aspekty czysto ekonomiczne. Wydawcy opłaca się wydać spójną, jednolitą książkę, niż szereg niewielkich opowieści, które, siłą rzeczy, mogą być nierówne. Dziwi też fakt, że w Polsce mało komu chce się pisać opowiadania. Mamy tradycję: Prusa, Sienkiewicza, Dąbrowską, Orzeszkową, Żeromskiego… Coraz więcej pojawia się też zbiorów zachodnich: wspomniana Floryda czy opowiadania George’a Saundersa. Więc dlaczego jest tak mało? A jak jest z Madame Zero Sarah Hall? Oszczędność formy, dozowanie metafor, ograniczanie do minimum językowych fajerwerków: wszelkie formalne aspekty zostają zachowane, inaczej nie da się stworzyć opowiadania. Trzeba potraktować je inaczej. Zadać inne pytanie. Jak w kilku-kilkunastu stronach zmieścić chociaż ułamek prawdy o człowieku, powiedzieć coś o naszym świecie, zaskoczyć czytelnika celnością obserwacji, analizy? Sposób Sarah Hall wydaje się prosty. Czytelnik wchodzi w pierwsze akapity i orientuje się, że świat, o którym czyta, dobrze zna. Żadnych udziwnień, zwykli ludzie, zwykłe problemy, zwyczajne otoczenie. Ze zdania na zdanie robi się coraz dziwaczniej: ludzie zmieniają się w zwierzęta. Fizycznie, to nie jest żadna metafora. I, co więcej, nie wzbudza to w bohaterze Pani Lis szczególnych uczuć, raczej traktuje to jako coś zupełnie normalnego, co bohaterom Hall przydarza się jeśli nie codziennie, to przynajmniej raz na jakiś czas. Dalej: szpital, w którym zakazano wszelkich aborcji; gniew natury w postaci wiatru, pustoszącego brytyjską wieś; wynalezienie nowego rodzaju grypy. Zew natury w Pani Lis to przede wszystkim potrzeba wolności: od konwenansów, codzienności, tego, że życie bardzo często jest bardziej szare, niż oczekiwaliśmy, że miało być inaczej, a niepostrzeżenie zatopiliśmy się w tym, co nam nie odpowiada. Wyjaśnienie proste, ale wprowadzające chociaż namiastkę porządku do świata pierwszego opowiadania. Literatura jednak ma być niepokojąca i uporządkowanie nie zawsze jej służy. Tym, co pozostaje po pierwszym i pozostałych opowiadaniach jest uczucie niezrozumiałego niepokoju. Coś czytelnika martwi, boli, uwiera. I nie zawsze potrafi zdefiniować, co to jest. To prowadzi do kolejnej refleksji, może trochę banalnej, ale często zapomnianej. Czytelnikiem nie kierują wyłącznie racjonalnie poukładane emocje, mające swoje solidne podłoże. Siła opowiadań Hall tkwi właśnie w pokazywaniu nieuświadomionego, w analizowaniu, ale nie rozumieniu, tej ciemnej strony nas samych, strony istniejącej i wychodzącej na światło, ale zawsze jakoś poza nami. Jakbyśmy nosili w sobie dwie osoby. W zupełnie inny sposób można rozebrać inne opowieści. Łączy je niepokój, mrok i fakt, że są bardzo blisko życia przeciętnego czytelnika, a jednocześnie poruszają takie struny, których poruszenia raczej byśmy się nie spodziewali. Depresja klimatyczna: ilu z nas to zna? Ilu z nas boi się tego, jaki los szykujemy swoim dzieciom i pośrednio także sobie samym, ignorując fakt wyrzucania śmieci gdziekolwiek, szafowania wodą, jakby jej zapasy były nieskończone? A czy boimy się wirusów, które nie znają granic? Epidemii w USA, w kilka dni przebywającej ocean i docierającej tu, czymkolwiek to „tu” jest? No właśnie. Można nawet, za pośrednictwem Sarah Hall i jej zbioru opowiadań, wyprowadzić pewną diagnozę: usiłujemy cały czas stworzyć sobie świat wygodny, poddany, urządzać go zgodnie ze swoją fantazją, a tak naprawdę tworzymy cywilizację strachu. Bo coraz bardziej boimy się sami siebie. Tej właśnie metaforycznej drugiej osoby w nas, która potrafi działać poza nami. Madame Zero to zbiór opowiadań, które są produktem naszych lęków, strachów; są eksplorowaniem ciemnej strony Księżyca, wpływaniem na nieznane wody emocji. Te narracje wypływają z nas samych, a my przyglądamy się sobie w ponurym lustrze. Dobrze, że są jeszcze pisarze, którzy nie wstydzą się maksymy Stendhala o zwierciadle obnoszącym się po gościńcu. I odbijającym to, czego wolelibyśmy nie widzieć.

Literatura wysokiej próby! Dawno nie czytałam tak dobrych opowiadań. Publikacje Pauzy mają to do siebie, że ma się poczucie obcowania z czyms wielkim, a przy okazji przystępnym. Każda książkę biorę w ciemno i każda ksiazka zachwyca.