List do dziadka (okładka  miękka, wyd. 09.2021)

Fantastycznie napisana powieść o życiu nastolatki zmieniającej się w piękną i silną kobietę. Jeśli ktoś jeszcze nie czytał to bardzo polecam, ale uprzedzam bez paki chusteczek się nie obędzie.

Fajnie się czyta ale dużo sytuacji pominiętych i po zakończeniu czytania pozostawia niedosyt. Czego w niej brak.

Po lekturze tej książki warto siąść i się zastanowić na pewnymi rzeczami.

Niesamowita historia , pierwszy raz płakałam czytając książkę. Polecam ,

Super

Anna Wysocka stworzyła historię rodem z filmów Patryka Vegi. Tak właśnie myślałam o "Liście do Dziadka", do jednej trzeciej jej dzieła. Potem wszystko się zmieniło, a zwłaszcza moje podejście. O ile technicznie nie mam się do czego przyczepić, tak fabularnie owszem. Na początku myślałam, że to będzie pamiętnik zrozpaczonej wnuczki. Szybko zrozumiałam, że to pełna bólu, strachu i tęsknoty opowieść o poznańskich blokowiskach. Gdzie od przemocy aż huczy, a ustawki są nieodłączną częścią życia miejscowych dresiarzy. Autorka bardzo realistycznie przedstawia brutalną prawdę o problemie alkoholizmu i przemocy, który dotyka znacznej części społeczeństwa. Śmiem twierdzić, że to jedna z mocniejszych książek, jakie ostatnio czytałam. Aneta - główna bohaterka, wraz ze starszym bratem Andrzejem, dorastała wśród krzyków i bicia. Jedynym azylem, chociaż na krótki czas, był dom dziadków. Dziadek bardzo dbał o swoje wnuki, można wyczuć, że trochę faworyzował dziewczynę. Jednak kiedy go zabrakło, nigdzie już nie czuła się bezpiecznie. Ojczym, który był jej katem sprawiał, że straciła sens i chęci do życia. W akcie desperacji kiedy nie tylko ojczym, ale i brat urządzali libację, a ten drugi również wmieszał się w narkotyki, powiedziała sobie dość. Dość ciągłego poniżania. Dość okładania jej ciała silnymi ciosami. Dość! Matka jak zwykle nie reagowała, jedynie stała w miejscu i płakała, tylko na tyle było ją stać. Dlatego Aneta wzięła sprawy w swoje ręce i zaczęła treningi fizyczne, pod bacznym okiem Dzikiego. Szefa grupy dryblasów, którzy byli odwiecznymi wrogami jej brata i jego kumpli. Nabrała siły i masy mięśniowej, dzięki czemu była w stanie bronić się przed ciosami oprawców, a nawet zadać cios zanim ojczym zdążył zrobić to pierwszy. Piekło. Właśnie to kryło się za drzwiami mieszkania, w którym żyła. Wieczna melina i hałas. Wszędzie pijani ludzie, porozlewany alkohol i porozsypywane prochy. Terror, w postaci dwóch silnych mężczyzn, którzy nie powinni nigdy podnosić na nią ręki. A jednak to robili, i to dość często. Takie wspomnienia nachodzą ją bardzo często. Choć teraz jakoś sobie radzi w tym złym miejscu. Tyle, że odtrąciła pomoc Dzikiego i potraktowała go w okropny sposób. Tak bardzo nie chciała odkryć przed nim kart i zwierzyć się z tego przez co przechodziła. Ucząc się i pracując na zmianę udawało jej się unikać domu przez kilka godzin dziennie. Co odbierała jako zbawienny czas, w którym mogła odpocząć od całej tej patologii, która kryła się za drzwiami tamtego mieszkania. Przysięgła sobie, że wyjdzie na prostą i ułoży sobie życie. Ale przede wszystkim, nigdy więcej nie pozwoli nikomu podnieść na siebie ręki. W pracy poznała Piotrka, nieśmiałego chłopaka, który długo za nią chodził, zanim postanowiła dać mu szansę. Tylko, co jeśli to nie do końca była dobra decyzja? Dziękuję za egzemplarz recenzencki Annie Wysockiej! Nie jestem w stanie ocenić tej książki. Naprawdę nie mam pojęcia jak mogłabym ją ocenić, biorąc pod uwagę, że jest inspirowana prawdziwymi wydarzeniami.

„𝓛𝓲𝓼𝓽 𝓭𝓸 𝓭𝔃𝓲𝓪𝓭𝓴𝓪” „List do dziadka” to historia Anety dziewczyny, której życie wyglądało jak ciągły bieg po torze z przeszkodami. Strach, ból, wstyd nie odstępowały jej na krok. Zanim zdecydujecie się sięgnąć po tę z pozoru niepozorną książkę przygotujcie się na olbrzymią dawkę emocji. Ta historia wyryje tunel do waszego serca i zostanie tam na długo. Jedyną dobrą rzeczą w życiu Anety był niewątpliwie dziadek. Dziadek, który rozumiał ją jak nikt inny. To on nauczył ją wszystkiego co mogła i co niejednokrotnie wykorzystywała by poradzić sobie z problemami. Był jej nauczycielem i przyjacielem. Osobą której stratę przeżywała boleśnie. Po jego śmierci straciła nie tylko przyjaciela ale i miejsce w którym czuła się bezpiecznie. Miejsce do którego uciekała ilekroć w domu znowu działo się źle... Aneta wraz z bratem, matką i ojczymem mieszkała w jednym z poznańskich blokowisk. Jej życie różniło się jednak znacznie od życia przeciętnej nastolatki. To co działo się za drzwiami ich mieszkania już na zawsze pozostawiło blizny zarówno na ciele dziewczyny jak i w jej głowie. Ojczym znęcał się fizycznie i psychicznie nad całą jej rodziną a matka biernie się temu przyglądała. Kiedyś brat obiecał jej że jak podrośnie i potrenuje to zrobi z ojczymem porządek. Niestety życie w takich warunkach nie uchroniło chłopaka przed staniem się takim samym jak ich oprawca. Aneta doświadczyła wiele krzywdy również ze strony brata. Dziewczyna nie mogła znieść takiego życia, kilka razy próbowała je sobie odebrać. Jednak jakaś nieokreślona siła uparcie chciała by żyła. Może tą siłą był dziadek, który opuścił ją fizycznie ale duszą ciągle przy niej był? Życie Anety nabiera odrobinę cieplejszych barw za sprawą koleżanki, która pomogła jej znaleźć pracę. Niedługo potem poznaje mężczyznę z którym zaczyna się regularnie spotykać. Czy los Anety w końcu się odmieni? Czytając „List do dziadka” czułam jakbym zaglądała do czyjegoś pamiętnika. Gdzieś z tyłu głowy cały czas siedziała myśl że jest to prawdziwa historia. Ta świadomość potęgowała emocje jakie odczuwałam podczas lektury. To przerażające, że gdzieś na świecie nawet w tej chwili jest dziecko, które przeżywa piekło podobne do tego jakiego doświadczyła nasza bohaterka. I jest w tym samo...bo ludzie najczęściej udają, że nic nie widzą i nic nie słyszą. Odwracają głowy a tymczasem komuś dzieje się niewyobrażalna krzywda. Dlaczego tak się dzieje? Dlaczego nie reagujemy? Czy wszechobecna znieczulica zawładnęła i naszymi sercami? Aneta to fajterka. Jej życie to jeden wielki ring na którym musi nieustannie walczyć by przetrwać. Autorka oddała w nasze ręce historię niezwykle poruszającą. Historię prawdziwą. Jestem pełna podziwu dla bohaterki tej książki, że mimo tego całego koszmaru przez jakie przeszła i pomimo wielu chwil załamania potrafiła wyjść na prostą. Polecam książkę z całego serca a Autorce dziękuję za zaufanie i możliwość poznania tej historii.

Aneta przeżywa swój prywatny koniec świata związany z utratą dziadka, a do tego tkwi w centrum koszmaru, z którego nie jest w stanie się uwolnić. Dziewczyna mieszka z matką, bratem i ojczymem, który nie cofnie się przed niczym. Jest tyranem, który nawet nie potrzebuje pretekstu do tego, aby na kimś się wyżyć. Matka zaś zupełnie podporządkowuje się swojemu facetowi, nie martwiąc się o swoje dzieci i ukrywając prawdę przed wszystkimi. Jak poradzi sobie z tym wszystkim Aneta? Na początku dość ciężko było mi wczuć się w tę książkę, ponieważ miałam wrażenie, że autorka zbędnie opisuje dość banalne i codzienne kwestie. Szybko dotarło do mnie, że jest to zabieg jak najbardziej konieczny i udany, pokazujący jak bardzo Aneta jest przywiązana do dziadka i czasu spędzanego w jego domku, jaką tęsknotę odczuwa aktualnie. Główna bohaterka ma głowę na karku. Mimo tego, że jest bardzo empatyczną osobą, która podchodzi do wielu rzeczy emocjonalnie, wspominając lepsze czasy, to w obliczu problemu postępuje sensownie, nie użala się nad sobą, tylko szuka rozwiązania. Dąży do celu, próbuje żyć normalnie w naprawdę ciężkich warunkach, nie pozwalając sobie przy tym na słabość. Oczywiście gorsze momenty też następują. Każdy w sytuacji Anety miałby dość. Aneta kilka razy próbuje wszystko zakończyć, ale nie jest to płytkie, atencyjne i przesadzone. Ona naprawdę ma dość. Ma prawo mieć dość. W obliczu przemocy, tyranii. W zagrożeniu życia. Zabrakło mi gdzieś po drodze rozwiązania kwestii Dzikiego i Anety. I nie podobały mi się wstawki "ha, ha, ha", choć pojawiły się jedynie kilka razy na początku. Do niczego więcej nie mogę się doczepić. Jak przebrniemy przez lekki początek do pierwszej, makabrycznej sceny i uświadomimy sobie, przez co główna bohaterka przechodzi, to nie jesteśmy w stanie odłożyć tej książki ani na sekundę. Ta cieniuteńka książka to ogrom emocji i szokujących wydarzeń, a także autentycznie opisanych stanów emocjonalnych i psychicznych głównej bohaterki. Autorka otwiera oczy, uświadamia, że to, co się dzieje za zamkniętymi drzwiami, nie zawsze musi być jedynie kwestią, która nas nie dotyczy. Wiele osób potrzebuje pomocy. Jeśli o czymś wiemy czy cokolwiek podejrzewamy, postarajmy się pomóc. Zwykła rozmowa, pytanie, wsparcie - to nic nas nie kosztuje. Dodatkowy plus za Chylińską. A minus jeszcze za opis z tyłu na okładce. Jeśli chcecie przeczytać tę książkę, to nie czytajcie opisu, serio. Na moją korzyść działała tutaj naprawdę słaba pamięć, bo nim przeczytałam książkę, to zdążyłam już zapomnieć, o czym z opisu miała być. I bardzo dobrze, bo w opisie... napisane jest prawie wszystko, co dzieje się w książce.

📚Lubię czasem sięgnąć po książkę autora, którego jeszcze nie znam, albo debiutanta. Dobrze zapoznać się z innym stylem pisania, ze świeżymi pomysłami i nowym podejściem do pisania. 📚Z przyjemnością więc zagłębiłam się w lekturze "Listu do dziadka", choć muszę przyznać, że historia ta niesamowicie mną wstrząsnęła i zupełnie rozwaliła mnie emocjonalnie. Po prostu ścisnęło mi serce z bólu i przerażenia, a szok i niedowierzanie długo jeszcze szarpały moją duszę.. 📚Niezwykle poruszająca, przepełniona dramatami i tragicznymi zdarzeniami historia oparta na faktach. Opowiedziana jest w formie listu Anety do swojego ukochanego, nieżyjącego dziadka, z którym łączyła ją szczególna relacja. 📚Aneta wychowuje się w patologicznej rodzinie, w której ojczym nadużywa alkoholu i pod jego wpływem znęca się psychicznie i fizycznie nad żoną i dwójką jej dzieci. To mało powiedziane, on po prostu ich katuje, okłada czym popadnie aż do nieprzytomności. Najgorsze, że żadne z nich nie jest w stanie mu się przeciwstawić, nawet matka nie staje w obronie swoich dzieci.. 📚Jedynym wytchnieniem dla dręczonej Anety są częste wizyty na wsi u ukochanego dziadka. To tam jest wreszcie spokojna, tam wiedzie niemal normalne i szczęśliwe życie. 📚Dziadek jednak umiera i świat nastoletniej Anety się wali. Nie ma już dokąd pojechać, by się zregenerować, by choć na chwilę zapomnieć o terrorze w domu. Śmierć dziadka jest dla niej ogromnym ciosem i wpływa na jej dalsze losy. 📚Aneta postanawia zrobić wszystko co możliwe, by uwolnić się od ojczyma i brata, który pod jego wpływem (oraz przy udziale alkoholu i narkotyków)również się nad nią znęca. 📚Czy uda jej się odzyskać spokój i kontrolę nad swoim życiem, czy może pozwoli wciągnąć się w świat używek i beznadziei.. 📚Ogromnie poruszyła mnie historia Anety. Aż trudno uwierzyć, że to wszystko wydarzyło się naprawdę.. Gdzie byli sąsiedzi, gdzie była opieka społeczna, gdzie była szkoła i nauczyciele?? 📚Szokująca, trzymająca w napięciu, niezwykle emocjonalna i dramatyczna opowieść. Przerażające przeżycia dziewczyny, jej próby samobójcze i bezradność przyprawiły mnie o łzy, łzy bezsilności, łzy przerażenia..

„W jednej sekundzie odebrano mi ciebie i nadzieję na lepsze życie, w którym byłabym wolna jak ptak i mogłabym żyć na własnych warunkach, bez cierpienia, bez strachu, bez przemocy.” Poznań, blokowisko jakich wiele, niewielkie mieszkanie, w którym mieszka Aneta z matką, ojczymem i bratem. Codzienność tej rodziny zależy od nastroju ojczyma Anety – despotycznego tyrana, który życie najbliższych zamienił w piekło. Człowiek ten znęca się psychicznie i fizycznie nad rodziną, za milczącą zgodą matki. Jedyną odskocznią dla Anety od tej przygnębiającej codzienności są częste wizyty u ukochanego dziadka na wsi. Dziadek staje się dla Anety kimś najważniejszym na świecie, to tu dziewczyna znajduje spokój, zrozumienie, pocieszenie i nabiera dalszych sił do mierzenia się z dramatyczną codziennością. Wszystko co dobre w życiu Anety kończy się w chwili śmierci dziadka… Dzieciństwo, które powinno być radosne, beztroskie, szczęśliwe zostaje zamienione w koszmar i ma ogromny wpływ na dalsze życie. Fabuła – ciekawie poprowadzona jest swoistym, poruszającym listem skierowanym do ukochanego dziadka. Aneta to dziewczyna, która mi zaimponowała, buntuje się, ma za sobą próby samobójcze, jednak zawsze się podnosi i prze do przodu, do lepszego życia. To dziadek czuwa nad nią, w specyficzny sposób ją chroni, ukazuje się w snach i pokazuje światełko w tunelu. Piękna, silna więź jaka łączy dziadka z wnuczką jest wyjątkowa. To on nauczył ją wytrwałości, zaradności, uczulił na piękno otaczającego świata i krzywdę drugiego człowieka. Trwanie, życie z oprawcą, strach, niepewność, ból. Ważniejsze od poczucia bezpieczeństwa i spokoju jest to co powiedzą inni. Bo nie wypada, bo wstyd… Przerażające… Poruszająca, mocna dosadna, bardzo życiowa opowieść, oparta na prawdziwych wydarzeniach. Daje do myślenie, nie pozostawia obojętnym. Za iloma drzwiami, za cichym przyzwoleniem innych rozgrywają się ludzkie dramaty? Powieść czyta się szybko, jednak były chwile, gdy musiałam przystanąć, coś ściskało w środku. Z całego serca polecam, niesie nadzieję. Czasem wystarczy jeden uśmiech, jeden dobry gest, aby zmienić coś w życiu innych. Tatiasza i jej książki :)