Łempicka. Tryumf życia (okładka  twarda, wyd. 11.2020)

O wyjątkowej kobiecie można pisać tylko w wyjątkowy sposób. Skoro potrafiła pławić się w luksusach, narkotykach, kochankach obu płci, tembr opowieści o niej musi być bardzo erotyczny i wymowny. Nie brakuje w tej książce nawiązań do pochodzenia Tamary – jej ojciec był rosyjskim Żydem, a Tamara z miłości poślubiła polskiego szlachcica Tadeusza Łempickiego herbu Junosza. Ta familia miała w rodzinie wieszcza, „bo matka Tadeusza, Maria Zofia Norwid, była bratanicą Cypriana Kamila Norwida, a Tamara, wychowana przez babkę Klementynę w kulcie polskiej kultury, oczywiście znała poezję Norwida, który przyjaźniła się z uwielbianym przez nią Chopinem” [s.44]. Do malowania Tamarę namówiła siostra, co oczywiście po latach zostało jednak zapomniane. Pomogła jej w tym wszystkim pierwsza wojna światowa, która zmieniła świat, a w tym zmieniła kobiety. „Tamara ścięła włosy, pracowała zawodowo, brała sobie kochanków. Tak jak tysiące innych kobiet, tyle, że ona była wyjątkowa, bo była Tamarą Łempicką, wyzwoloną kobietą, wyzwoloną artystką” [s52]. Czyńska tak plecie swoją o malarce opowieść, że zaczynamy pewne mechanizmy rozumieć, pewne zachowania akceptować, a pewne sprawy nawet nas pociągają. Biseksualność Łempickiej, jej upodobania do pięknych strojów, brylantów, samochodów, do bogatego życia. Choćby wystawne życie i przyjęcia, jakie Tamara organizowała to ciekawe zagadnienie. „Ubierała służące w stroje podpatrzone w Folies Bergēre, a właściwie je rozbierała, bo kostiumy w music-hallu należały raczej do szczątkowych. Lubiła też żywą tacę. Na nagim ciele modelki układała ostrygi i inne afrodyzjaki, jakby tworzyła malarską kompozycję, a potem na oczach gości je zjadała, zlizywała i zapraszała innych do wyuzdanej konsumpcji. Kwestia, gdzie dziewczyna smakuje najlepiej, była zawsze szeroko omawiana” [s.101]. Tamara nie była mężowi wierna, co spowodowało, że ją porzucił. Oczywiście wyszła za mąż drugi raz – stając się baronową. Mam wrażenie, że nigdy nikogo nie kochała poza sobą. Jej sztuka była dla niej najważniejsza. Poświęcała jej wszystko – nawet w pewien sposób sprzedawała się dla korzyści nowych kontaktów czy wystaw. Gdy w maju 1939 roku, jako Żydówka wyjechała z mężem do Stanów Zjednoczonych umknęła przed holocaustem. Obraz Ucieczka przedstawiał kobietę z dzieckiem w ramionach. Ale Ameryka nie przyjęła jej nader szczęśliwie. Drobne sukcesy nie dawały jej szczęścia, nie karmiły jej ego. Amerykanie niewiele rozumieli z jej malarstwa. Gdy dziesięć lat później wróciła do Europy – odwiedziła Paryż, nie było to już to samo miasto. Nie było dawnych radości, kochanków, dawnego życia. Długo cierpiała na depresję. Leczyła się w klinice doktora Birchera-Bennera w Zurichu, gdzie bywali Tomasz Mann, Rainer Maria Rilke, Hermann Hesse czy Yehudi Menuhin. Po latach już, jako wdowa zamieszkała w Cuernavace w Meksyku, w mieście wiecznej wiosny. „Zamieszkała pod wulkanem. Tak długo żyła na wulkanie, a przyjechała umrzeć pod wulkanem. Każdy ma swoje Pompeje” [s.197]. Mówiono różnie o jej sztuce, ale zawsze doceniano źródła klasycznego piękna jej malarstwa. „Dzisiaj, kiedy jesteśmy świadkami przedśmiertnych drgawek sztuki, zachowajmy nadzieję, że dzięki nielicznym artystom, którzy pozostali wierni swemu powołaniu, sztuka malarska rozkwitnie na nowo i wejdzie w okres odrodzenia, który raz jeszcze uczyni z niej powód do radości. Taki cel chce osiągnąć Tamara swoją pracą” [s.195]. Dodam, że w lutym 2020 „Portret Marjorie Ferry” sprzedano na aukcji w londyńskim Christie’s za 82 miliony złotych. Malarka bardzo by się z takiej ceny ucieszyła.

Poziom Harlequina Enterprises Limited. Taka Postać, taka Malarka, takie życie, a tu... Wydanie w twardej okładce, a w środku, NIC!!! Czasy są średnie, edukacja kulturalna leży, ale są pewne granice, Ech.

Ciekawa historia ponadczasowej artystki, która lubiła zachwycać, szokować zarówno obrazem, jak i słowem.

Interesująca książka o intrygującej postaci. Bardzo ciekawe fakty z życia malarki.

Genialna, czyta się jednym tchem 👏❤️

Czytalam lepszą

Niepowtarzalna. Bezkompromisowa. Konsekwentna. Niepokorna. Narcystyczna. Jej dzieła zdobią ściany takich gwiazd jak Madonna czy Barbra Streisand. Skoncentrowana na misternym budowaniu swojej legendy, do której dorzucała to i owo. Jej obrazy są nasycone barwami, a akty mają kubiczne formy. Artystka, gwiazda bohemy lat przedwojennych, garściami czerpiąca z życia. Niedawno odwiedziłam wystawę jej poświęconą w Muzeum Narodowym w Lublinie. Tamara Łempicka. To o niej barwnie, ciekawie i nietuzinkowo pisze Małgorzata Czyńska w „Tryumfie życia”. Autorka nie uprawia sztampowej encyklopedycznej biografii. Przedstawia malarkę z krwi i kości, nie stroniącej od używek, alkoholu i jednonocnych przygód. Kolorowego ptaka, którego największą pasją było malarstwo. Malarkę, która płótnom oddała wszystko. Jak wspomniałam, nie jest to biografia, brak jej chronologii, dat, ułożenia, niemniej stanowi niezwykle barwny dodatek do tradycyjnych opowieści o tej niezwykłej kobiecie.

Fajnie przyglądać się życiu artystki, ówczesnym zwyczajom, imprezom, romansom, podróżom.Ta książka jest tak fantastycznie napisana, że przez chwilę czułam się, jakbym towarzyszyła artystce w jej życiu w czasie rzeczywistym. Przeniosłam się w czasie i chciałam żeby ta chwila trwała dłużej.

Średnia książka i średnia biografia pomimo niezwykłej bohaterki.

bardzo dobra biografia watro przeczytać, polecam każdemu