Lampka (okładka  twarda, wyd. 11.2020)

Miła lekka taka trochę baśniowa opowieść. Czytajac ja ma się wrażenie takiego powrotu do dzieciństwa. Do świata syren latarni morza. Bardzo miła lekka lektura.

Ciekawa lektura.

Polecam.

Ok

Literatura dziecięca i ta kierowana do młodszej młodzieży zawsze bywa dla mnie idealną lekturą na rozluźnienie, a także mogę odkryć nowe perełki. Na mojej półce cierpliwie czekała Lampka, do której zbierałam się dość długo. W końcu jednak doczekała się swojej wielkiej chwili i udało mi się ją poznać bliżej. Czy powieść ta przypadła mi do gustu i będę ją polecać? O tym w tej recenzji. Lampka nie ma łatwego życia. Mieszka w starej latarni i codziennie wyręcza swojego ojca – każdego wieczora wspina się po schodach i zapala światło, które stanowi niezbędną pomoc dla pływających po morzu statków. Pewnego dnia wydarza się tragiczny wypadek, którego skutki zmieniają życie dziewczynki całkowicie. Czy uda jej się powrócić do życia, które znała? No i czy w domu admirała rzeczywiście jest potwór? Szczerze mówiąc, kiedy zaczynałam lekturę tej pozycji, nie miałam pojęcia czego się spodziewać. Widziałam kilka recenzji, które bardzo zachwalały tę historię, ale co byłoby w momencie, gdyby mnie ta historia nie kupiła? Tych myśli w mojej głowie było sporo, ale na szczęście - dla mnie i po części dla Was, tak się nie wydarzyło. Lampka bardzo mi się spodobała i odpowiadając na początkowe pytanie - będę ją polecać. Główna bohaterka wzbudziła moją sympatię. Lampka to dziewczynka mądra, silna, odważna i niezwykle troskliwa. Widać gołym okiem, jak bardzo kocha swoich rodziców i jak mocno zależało jej na tym, by ojciec był z jej dumny. Nie ukrywam, że ten wątek mnie poruszył i sprawił, że zapragnęłam wejść do tej historii, wziąć dziewczynkę w ramiona i powiedzieć, że jest cudowna i warta wszystkiego, co najlepsze. Można więc już przez to domyślać się, iż autorka bardzo dobrze wykreowała tę postać. Historia, którą postanowiła opowiedzieć Annet Schaap, pełna jest niewypowiedzianego bólu, rozczarowania, bezsilności i strachu. Doskonale czuć te emocje podczas lektury i sprawiają one, że mimo świetnie zarysowanej i poprowadzonej fabuły oraz przyjemnego stylu pisania, książkę czyta się wolniej i z większym skupieniem. Jestem na to doskonałym przykładem - mogłabym pochłonąć tę książkę w trzy godziny i tyle, ale nie chciałam tego - chłonęłam tę powieść w wolnym tempie i pozwoliłam, by autorka poprowadziła mnie swoją ścieżką. To, że piszę tak pochlebne słowa na temat tej pozycji to nie przesada – tak po prostu jest. Powieść ta kojarzyła mi się w pewnym stopniu z Tajemniczym ogrodem, który również uwielbiam, choć historia Lampki opowiada o czymś zupełnie innym. Jest to opowieść jednocześnie magiczna, fantastyczna, ale też mocno prawdziwa. Z tego też powodu wydaje mi się, że warto pochylić się nad tą pozycją i ją poznać. Jest tego bardzo, ale to bardzo warta. Jeżeli szukacie właśnie takiej książki, która jest nie tylko świetnie napisana, ale i angażuje czytelnika emocjonalnie, to Annet Schaap i Lampka z pewnością zaspokoją Wasze czytelnicze potrzeby.

Zdarzają się takie lektury z pogranicza baśni i realistycznego świata, dzięki którym czytelnik ma szansę przeżyć niesamowitą literacką przygodę. Przedstawiamy dziś książkę wyjątkową z gatunku tych, które na zawsze zostaną w głowach i sercach. Uwielbiamy takie książki i jeśli któraś trafi w nasze ręce – chcemy się nimi dzielić z całym światem. Można o nich pisać i mówić bez końca. „Lampka” jest właśnie jedną z takich lektur i zarówno dziesięciolatka, jak i jej ponad siedemdziesięcioletnia babcia czytały na wyścigi. Przepiękny styl, wspaniała fabuła umiejscowiona w nadmorskim klimacie, baśniowość trochę przypominająca disneyowską Małą Syrenkę, trochę klimat „Tajemniczego ogrodu”, a do tego perfekcyjny przekład i ta dbałość o każdy szczegół...tak. To zdecydowanie książka idealna, chociaż idealnego życia w niej mało. Bohaterką jest córka latarnika; mała dziewczynka, która przejmuje na siebie obowiązki ojca pogrążonego w rozpaczy po śmierci żony, prowadzi dom, a każdego wieczoru samodzielnie wspina się na szczyt wieży, aby zapalić latarnię i umożliwić statkom bezpieczne zawinięcie do portu. I nikt nie wiedziałby, że tak odpowiedzialnego zajęcia podejmuje się dziecko, gdyby pewnego burzowego dnia nie Lampce nie zabrakło zapałek, przez co jej mały, w miarę stabilny świat nie wywróciłby się do góry nogami i cała prawda wyszła na jaw. Nasza bohaterka musi zamieszkać w tajemniczym Czarnym Domu na klifie, o którym krążą plotki, iż zamieszkuje go potwór. Czy tak jest naprawdę? Piękna, wzruszająca, subtelna do granic opowieść, w której baśń i rzeczywistość idą ręka w rękę. Niesamowite studium bezgranicznej miłości dziecka do rodzica oraz umiejętność wybaczania zapiera czytelnikowi dech. Lampki nie sposób nie lubić: dziewczynka choć drobna i delikatna ma duszę prawdziwej wojowniczki. Nie boi się stawić czoła siejącemu postrach potworowi ani potężnemu admirałowi. Walczy o swoje przekonania i na przekór światu z każdej sytuacji znajduje wyjście, nawet jeśli miałoby ono dla niej samej okazać się tragiczne w skutkach. Pełna tęsknoty za zmarłą mamą i bólu z powodu postępowania ojca nie waha się ruszyć mu z pomocą. To właśnie latarnik jest pierwszą osobą, o której myśli po przebudzeniu i ostatnią, do której biegną jej myśli przed zaśnięciem. Co najważniejsze, dla przyjaciół zrobi wszystko i nie ma znaczenia, czy jest to potwór, przed którym wszyscy uciekają, czy opóźniony w rozwoju chłopiec. Przyjaciel jest dla lampki jak rodzina, a dla rodziny podejmie największe ryzyko. To także książka o samotności wynikającej ze śmierci matki, o sile stereotypów i akceptacji społecznej. O inwalidztwie, nieprzystosowaniu i inności. Kolejny argument przemawiający za tym, iż jest to książka, w której zarówno młodszy, jak i starszy czytelnik znajdzie coś dla siebie. Dzięki Wydawnictwu Dwie Siostry mamy możliwość doświadczenia istnej fontanny emocji i to takich emocji, które naprawdę długo pozostaną w myślach, które można na spokojnie przeżywać i analizować. Które angażują czytelnika i zmuszają go do refleksji. „Lampka” to wyjątkowa książka i jeśli szukacie wyjątkowego prezentu dla wyjątkowego człowieka, oto ona. Polecamy bardzo, bardzo gorąco. Piękne wydanie w twardej, eleganckiej okładce, na której ilustracja (nie wiem czy tylko nam) przywodzi na myśl obrazy van Gogha. W środku całe mnóstwo wspaniałego tekstu podzielonego na części i rozdziały. Zdania brzmią jak muzyka i wszystko, dosłownie wszystko dopięte jest na ostatni guzik. Wspaniała czytelnicza przygoda dla dzieci 10+.

Doskonała pozycja zarówno dla młodzieży jak i dla dorosłych. Ja czytałam ją z zapartym tchem. Bardzo polecam! A więcej na moim blogu: http://ciutwiecej.pl/2021/01/dobre-ksiazki-dla-dzieci-daj-gryza-fungarium-madrale-lampka/