Kwiat wiśni i czerwona fasola (okładka  miękka)

Chodź, chodź, podejdź bliżej... Spójrz, jak setki malutkich kwiatów machają Ci w rytm podmuchów wiatru. Dlaczego ta wiśnia rośnie właśnie tutaj? - spyta Cię staruszka. Dlaczego posyła delikatne płatki do wnętrza sklepu? Ktoś ją tutaj posadził - odpowiesz. I skupisz się na nakładaniu kolejnej porcji azuki na stygnące dorayaki. A staruszka jeszcze wróci. Staruszka wróci i będzie prosić Cię o to, żebyś przyjął ją do pracy. Pracy, której Ty tak nie lubisz. Prawda, Sentaro? Pracy, która zatrzymała Twoje życie w miejscu, pogrzebała marzenia o karierze pisarza, która cały czas przypomina o zaciągniętym od losu długu. Starsza kobieta wkrótce Ci się przedstawi. Tokue - powtórzysz. Ona robi pastę z czerwonej fasoli od 50 lat, wiesz? Dopiero, gdy spróbujesz jej azuki, zrozumiesz, że naprawdę jej potrzebujesz. Twoje uprzedzenia będą Cię powstrzymywać. Pomyślisz - może pracować na zapleczu, żeby nikt jej nie widział. Odstraszyłaby klientów. A Tokue uparcie będzie szukała kontaktu z ludźmi, którzy przyjdą skosztować naleśników z jej doskonałą pastą. I w końcu, jeszcze o tym nie wiedząc, podarujesz jej normalność i oddasz wolność. Wolność, której zazna po raz pierwszy od 50 lat... To historia, którą chciałabym podarować wielu osobom w prezencie. Najpiękniejsza historia o głębokich i nieoczywistych przyjaźniach. Kruche szczęście złapane w zdania. Wzruszająca lekcja tolerancji. Strach przed chorobą wypowiedziany szeptem. I jeśli ktoś zapyta mnie: Jaką książkę mogę dać komuś w prezencie? - odpowiem: „Kwiat wiśni i czerwona fasola”. I nie oznacza to, że jest to książka do niczego, no bo jak to dla każdego? To oznacza, że to książka tak piękna i mówiąca o tylu ważnych wartościach, że dostać ją w prezencie, to prawdziwe szczęście.

Naprawdę świetna książka dająca wiele do myślenia. Każdy powinien ją kiedyś przeczytac. Cudownie zbudowane portrety głównych bohaterów. Głębokie opisy emocji. Naprawdę ciepła i wzruszająca do łez książka. Jedna z najlepszych jakie ostatnio czytałam.

Bardzo ciężko było mi się zabrać do tej książki zważywszy na fakt że jestem osobą co czytam zadko tak około co kilka miesięcy dostaje motywacji i zaczynam czytać i jak dostałem takiej motywacji sięgnąłem po ta książkę bo w końcu jak miałem to czemu nie. I dobrze że to zrobiłem, książka w momentach trochę przynudzala ale nie tak bardzo by dać ja na jakiś czas na bok bo te momenty to bylo z np 5 minut po czym historia znów jest niczego sobie. Dam zamysł historia o chłopaku sentaro który jest osobą chamska i arogancka zmienia się w trakcie czytania tej książki, zmiana jest odczuwalna z rozdziału na rozdział, a moral tej historii był naprawdę pouczający jeśli można to tak nazwać. Czytało mi się ja bardzo świetnie polecam

Kwiat wiśni i czerwona fasola to bardzo klimatyczna opowieść, która przewodzi na myśl piękną baśń snutą na dobranoc przez ukochaną babcię. Historia jest nieśpieszna, emocjonalna i pokrzepiająca. Bohaterowie przedstawieni w powieści są jak balsam dla duszy. Relacje młodego mężczyzny, starszej, doświadczonej przez los kobiety i nastolatki są niesamowicie wartościowe. Przypominają one o sile przyjaźni niezależnej od wieku, statusu, płci czy innych różnic. Książka dostarcza radości, ale i smutku. Jest to historia pouczająca, z morałem, charakterystycznym dla baśni. Powieść ta nie jest długa, lecz na długo zostaje w pamięci.

Uważam, że naprawdę książka warta przeczytania. Była taka jakby lekka, szybko się ją czytało, wzruszająca momentami. Bardzo szczegółowe opisy miejsc albo odczuć bohaterów. Myśle, że młodszym czytelnikom też by się spodobała. Historie bohaterów były poruszające, dzięki nim można spojrzeć na świat od innej strony.

Kameralna i wyjątkowo pięknie napisana książka o przyjaźni. Fabułę tak naprawdę można by streścić w kilkunastu zdaniach, ale nie ma to najmniejszego znaczenia, ponieważ jest to wyjątkowo mądra, pokazująca co w życiu jest najważniejsze opowieść. Długo po skończeniu lektury zostaje z czytelnikiem.

Przygotowywanie idealnej pasty z czerwonej fasoli trochę nas uwodzi, więc może tym bardziej zaskakująca jest trudna historia w niej pokazana. W największych ciemnościach pojawia się choćby światło księżyca, które niesie nadzieję i zawsze jest ktoś, komu jesteśmy potrzebni.

Cudownie zbudowany portret głównego bohatera. Głębokie opisy emocji. Książka porusza ważne tematy w nienahalnym stylu. Jest też interesującym oderwaniem od znanego nam stylu pisania. Jedynie korekta mnie zawiodła

Przecudowna książka. W życiu nie czytałam tak poruszającej a za razem bardzo ciekawej historii. Polecam każdemu z całego serca. Zdecydowanie jedna z najlepszych książek jakie czytałam

szczerze, ta książka zapowiadała się naprawdę ciekawie. opisy gotownia, które ciągły się przez ¾ książki mnie nudziły. nie byłem w stanie wyłapać żadnego morału z tej książki🤷