Książka, która nie chciała być czytana (okładka  twarda, wyd. 05.2022)

Wszystko ok

„Książka, która nie chciała być czytana”, to zabawna pozycja, która zachęca do integracji rodzica z dzieckiem. Na jej stronach nie znajdziemy zbyt wiele treści, ale za to mamy tam masę zabawnych poleceń. Na niektórych stronach pomieszane zostały słowa, na innych wszystkie „r”, zamieniają się w „ł”. Raz czcionka jest duża, raz mała, a jeszcze innym razem w tekście pojawiają się luki, które powinniśmy uzupełnić sami. Całość przypomina nieco scenariusz, w którym napisane jest, które kwestie powinny być mówione przez osobę dorosłą, a które przez dziecko. Oprawa graficzna jest ciekawa. Mamy tu twardą okładkę, kolorową wklejkę w kwiaty oraz mnóstwo prostych, ale interesujących fotografii. Jedynymi kolorami, które tu występują, to czerwony, niebieski, czarny i biały, trochę przywodzi mi na myśl stare pozycje, po które sięgałam, będąc dzieckiem. Myślę, że ta książka jest dobrą rozrywką i dla uszu i dla oczu, a najlepsze jest to, że można do niej wracać nieskończona ilość razy i za każdym razem, zabawa będzie wyglądała inaczej. Uwielbiam pozycje, które łączą dzieci i dorosłych, które wymagają myślenia lub kreatywności i które zostały stworzone do spędzenia razem czasu, a jednocześnie czegoś uczą. Zamysłem autora było stworzenie czegoś, co, jak sama nazwa wskazuje, nie chce być czytane, dlatego robi wszystko, by to utrudnić, ale rodzic oraz dziecko tak łatwo się nie poddadzą i postarają się, by dobrnąć do końca. Sięgając po książeczkę, przygotujcie się na to, że będziecie musieli śpiewać i wymyślać różne rzeczy, w zależności od tego, co aktualnie znajdziecie na stronie. Będzie również trzeba nieco walczyć z książką, na przykład by nie odfrunęła, albo się nie zamknęła. Myślę, że najmłodszym pociechom taka forma zabawy przypadnie do gustu. Ja gorąco Was zachęcam do zapoznania się z tym oryginalnym wytworem.

Książka przekorna, bo któż widział kiedyś książkę, która nie chce być czytana? Jest wręcz odwrotnie. Bo przecież książki są po to, by czytać samemu, by czytać dziecku. Sprawdźcie koniecznie, dlaczego ta książka nie chciała być czytana. W ogóle dzieją się tu dziwne rzeczy: książka zmienia się w kierownicę, w skrzydła, zaczynają się pojawiać słowa na opak, tak że trudno cokolwiek przeczytać i znaleźć sens w całości. Tekst zaczyna maleć i bez lupy ani rusz. Książka buntowniczka, a dziecko nie zasypia, tylko podekscytowane czeka na ciąg dalszy. Tekst głupieje na całego, bo znów zaczyna robić się coraz większy i większy. Pojawiają się obrazki nie mające nic wspólnego z tekstem, a napis „koniec” sygnalizuje koniec czytania. Jednak i tak przewracamy na kolejną stronę…. a tam. Nie zdradzę Wam oczywiście wszystkiego. Koniecznie zajrzyjcie do książki. Ja pokuszę się o stwierdzenie, że to lektura, która buduje relacje. Bo nie ma tutaj mowy o odtwórczym czytaniu. Trzeba się zaangażować. Trzeba porwać dziecko w tę dziwną przygodę spotkania z książką, która nie chciała być czytana. A przecież my razem z dzieckiem buntujemy się przeciwko temu stwierdzeniu i czytamy nadal. Mogę sobie tylko wyobrazić, ile będzie śmiechu przy tej lekturze, może wygłupów, może znaków zapytania – by odpowiedzieć na pytanie: co będzie dalej? Książka jest oryginalnie zilustrowana. Mnie kojarzy się ze starymi grafikami vintage, nie ma tu słodkich obrazków dla dzieci. To lektura i dla małych i dla dużych. Przypominają mi się stare anonse w gazetach z początków ubiegłego wieku. Ja akurat lubię takie klimaty. Mnie się bardzo podoba. I lubię książki, które zaskakują. A ta potrafi zadziwić.

Wybranie książki na dobranoc to zawsze ciężkie zadanie. Nie ten kolor okładki, nie ta postać, za dużo tekstu, za mało. Ale czasem wpada w ręce taka niepozorna rzecz. Wizualnie stylizowana na jakieś baaardzo stare wydanie. Wszystko w kolorach czerni, bieli, czerwieni i błękitu. Co w tym fajnego? Jest taka książka, która nie chce być czytana. Nie, nie chce i już. Ale rodzic i dziecko i tak biorą ją w ręce, chociaż ona nie chce. A jak nie chce to robi wszystko, żeby jej nie przeczytać. A to zmienia się w skrzydła i probuje uciec. Lub zmniejsza tekst, a potem tekst znika. Zamienia R na Ł. Jak to czytać? A dziecko chce, żeby czytać dalej. A książka nie chce. I nadal robi wszystko, by jej nie czytać. Każe śpiewać, wymyślać tekst samemu, bo słowa zniknęły. No nie. Jeśli macie dziecko w domu, rodzinie, okolicy to koniecznie zainteresujcie się tym tytułem. To świetna rzecz, która zmusza dorosłego, by książką się bawił. To nie tylko suchy tekst. To interakcja z dzieckiem, bo książką trzeba kręcić, dmuchać na nią, przybliżać, głaskać. Z nią nie ma nudy, bo jak nudzić się książką, która jest czysta rozrywką i zabawą. A co najważniejsze, dorosły przy niej musi się wygłupiać. A nie ma nic śmieszniejszego niż rodzic, który błądzi, gubi się, sepleni, czy robi z siebie pośmiewisko (w pozytywnym znaczeniu). Ja tą książką jestem zachwycona. A co najważniejsze moja trzylatka też, więc już wiekszej polecajki wam nie mogę zrobić. Bo kiedy grupa docelowa docenia to nie ma się co kłócić tylko trzeba czytać. Albo nie, bo jak mówiłam ta książka nie chce być czytana. Więc bierzesz ją na własne ryzyko.

Nie na darmo mówi się, że to, co zakazane pociąga nas najbardziej. Do mnie dzisiaj przyszła właśnie ta pozycja i jak tylko ujrzałam, że na jej końcu było co do niej ostrzeżenie, to od razu z chytrym uśmieszkiem się w nią zagłębiłam. Przeczytałam historię o tatusiu, który miał właśnie ją przeczytać swojemu dziecku. Jakież było jego zdziwienie, kiedy faktycznie książka robiła co mogła, by jej nie przeczytać! Specjalnie przestawiała litery, by mocno utrudnić czytanie, albo jej słowa były po stronach rozrzucone, by ciężko było zrozumieć co chce nam powiedzieć. W pewnym momencie jej kartki groziły, że się nie otworzą, po czym ostrzegała, że zaraz będzie płonąć! Robiła co mogła, by zniechęcić czytelnika to przeczytania dalszych stron, nawet ukazywała jakieś obrazy szydząc, że i tak nie zrozumiemy o co jej chodzi. Nawet jej słowa zaczęły znikać i sama musiałam z głowy je zastępować, by dalsze czytanie miało sens. To było zaskakujące, bo przecież czytałam ją sama:-) To niewiarygodne jak bardzo jest kreatywna! I nawet ile razy by ją nie czytać, to za każdym razem brzmiała inaczej. Gdybyśmy czytali ją dziecku, to miałoby z niej ogromny ubaw. Nigdy nie jest taka sama, bo brakującymi elementami sprawia, że za każdym razem wychodzi z niej coś innego. Taka książka na każdy dzień i zawsze inna, choć taka sama. Niesamowita pod względem kreatywności i spostrzegawczości. Jedyna w swoim rodzaju, bardzo ją wam polecam🥰

Bardzo zachęcająca pozycja - bo przecież kto się oprze KSIĄŻCE, KTÓRA NIE CHCIAŁA BYĆ CZYTANA? No nie ma bata! Dodatkowo, ona jest przepięknie wydana. Jeśli szukacie prezentu, który będzie elegancki i jednocześnie zabawny, to proszę bardzo. Strzał w dziesiątkę. Teoretycznie jest to książka dla dzieci, ale dorosły także się powinien skusić - a nawet skusić się musi, bo to dorosły ma czytać dziecku tę pokręconą zbieraninę pomysłów, słów, wygibasów i wykrętów, oraz przekrętów.... itd. itp. W trakcie lektury mamy wyjątkową możliwość na wygłupy z naszymi pociechami. Z miejsca musimy wykazać się zdolnościami aktorskimi. To miłe, wręcz rozkoszne - i czy uda nam się poskromić niesforną książkę? Cóż... czas pokaże. KSIĄŻKA, KTÓRA NIE CHCIAŁA BYĆ CZYTANA, jak już wspomniałam, jest przepięknie wydana. Papier, kolorystyka, fantastyczne ilustracje, twarda okładka, kremowa, elegancka, z klasą. Wszystko to w stylu kojarzącym się raczej z starymi, zachwycającymi pozycjami. Tak - jest trochę magicznie. Chcecie, by książka się z was śmiała, by was parzyła, by słowa znikały, litery się zmieniały, anioły na trąbach grały i skrzydła z okładki wyrastały? Zachęcające pytania - prawda? Ładna rzecz, która według mnie może dać nam i dzieciom sporo radości. Warto sprawdzić. książkowe psikusy 7/10 Wydawnictwo Zysk i S-ka

Ile razy, szanowni rodzice, denerwowaliście się podczas czytania waszym pociechom? Mnóstwo, prawda? Utyskiwaliście, że maluch przerywa w najmniej spodziewanym momencie, albo, że przypomina mu się coś, co go poruszyło w środku dnia i koniecznie musi to opowiedzieć, albo też prowadzi swoją własną, dziecięcą narrację. I to, co zwykle przeszkadza nam w momencie, kiedy dziecko powinno się już wyciszać, może okazać się świetną zabawą tuż przed snem i wcale malucha nie przebodźcuje. Ta wyjątkowo psotna propozycja, to kapitalna zabawa i dla dziecka i dla rodzica. Zaskakuje znikającymi wyrazami, ni stąd ni zowąd pokazuje zwierzątka, wyrastają jej nagle skrzydła albo wydaje dźwięki przemieszczającego się samochodu. Nie myślcie tylko, że ona sama z siebie wydaje takie dźwięki. Co to, to nie. Ona wymusza reakcję na czytelniku i odbiorcy. To właśnie ona wskazuje drogę, którą powinni podążać czytający, ale wcale nie hamuje wyobraźni, bo w tę zabawę można bawić się bez końca i wybierać coraz to ciekawsze rozwiązania. Absolutnie wspaniała książeczka, którą również można stosować na zajęciach z dziećmi. Zaangażowanie malucha w tworzenie historii będzie tu dużo łatwiejsze, a dźwięki oraz elementy, które można pokazać podczas zajęć, pobudzą wyobraźnię. Polecam gorąco.

"Książka, która nie chciała być czytana" ma intrygujący tytuł, a jak coś zakazane to z chęcią się sięga. Tak też było tym razem. Na początku nie wiedziałam o co chodzi, ale... 👉 Niespotykanie żywa, krnąbrna i absolutnie magiczna książka stworzona przez pewnego zabawnego jegomościa ze Szwecji Słyszałeś kiedyś o książce, która nie chciała być czytana? Nie? To dobrze. Bo to jest właśnie taka książka. Książka, która jest w stanie zrobić wszystko, co w jej mocy, żeby zostawiono ją w spokoju 👉 Zorientowałam się, że ta książka jest idealna dla dzieci! Mało książek jest na rynku, które są w stanie na dłużej zainteresować dziecko, a ta WŁAŚNIE taka jest! Oprawa graficzna jest piękna, odkrywanie fabuł intrygujące, a dziecko czerpie z tego podwójną przyjemność (testowane na chrześnicy). Bardzo fajna książka, idealna dla rodziców z dziećmi!

"Książka, która nie chciała być czytana" to ciekawa pozycja przez formę, jaką przyjmuje dodatkowo, zachęca do integracji między czytelnikiem a słuchaczem, którymi mogą być rodzic i dziecko. Wiele stron wywołuje uśmiech na twarzy i pomimo tego, że już od dawna nie jestem grupą docelową książki, świetnie się przy niej bawiłam. Strona, na której pojawił się królik, skradła moje serce przez zaskoczenie, jakie wywołała. Pojawia się też parę stron, gdzie współpraca rodzica z dzieckiem jest mile widziana jak strona z lukami, które powinniśmy uzupełnić. Może to stanowić fundament historii opowiadanej przez rodzica lub podpowiedzi co do tworzenia historii przez dziecko. Całość recenzji https://www.instagram.com/p/CeWVupFMTR3/?utm_source=ig_web_copy_link

David Sundin wyszedł naprzeciw oczekiwaniu, że czytać powinno się książki “ambitne” i “wartościowe”, przypominając, że czytanie przede wszystkim powinno dawać radość, a obcowanie z książką powinno być zabawą, a nie męką. Pomysł i wykonanie naprawdę zasługują na brawa – za intrygującą, przewrotną treść i szatę graficzną cieszącą oko. "Książka, która nie chciała być czytana" – wbrew tytułowi – została stworzona po to, by ją czytać i czytać, i za każdym razem odkrywać coś nowego.