Kotan. Czy mnie kochasz? (okładka  twarda, wyd. 11.2016)

Zawsze budził skrajne emocje. Kiedy rozdawał prezerwatywy i kiedy ogłaszał, że jego idolem jest Jezus. Gdy zakładał pierwsze domy dla narkomanów i gdy wraz z nosicielami wirusa HIV był lżony i poniewierany przez tłum ogarnięty lękiem przed „karą bożą”. Oskarżany o kolaborację z komunistyczną władzą i kierowanie się chęcią rozgłosu, uparcie robił swoje. Pomagał tym, którzy zostali wyrzuceni poza nawias społeczeństwa: uzależnionym, chorym, bezdomnym. Choć od jego śmierci minęło już 14 lat, jego dzieło wciąż żyje – ośrodki leczenia i schroniska, które założył, prowadzą uratowani przez niego ludzie.

Pierwsza biografia Marka Kotańskiego, jaka ukazuje się polskim rynku, nie należy jednak do kategorii współczesnych „żywotów świętych”. Kotan był człowiekiem z krwi i kości – i takiego zapamiętali go ci, którzy o nim opowiadają. Autor, były pracownik Monaru, posiłkując się archiwalnymi dokumentami, nagraniami i zdjęciami, kreśli złożony portret psychologa i działacza społecznego, który odcisnął niezatarte piętno na współczesnej historii Polski.

Od wydawcy:

"Miał południową naturę, był cholerykiem. Jak coś mu nie pasowało, to potrafił zrobić taką awanturę - nie szczędząc przy tym mocnych słów - że wszystko latało po pokoju: papiery, segregatory, itp. Po czym, gdy kurz opadł, zaczynał spokojnie: «No dobrze, no to co robimy?». Inni byli w szoku, bo te emocje miały taką siłę, jakby kometa uderzyła. A on się wyżył i wracał do pracy. To, że ktoś może go oszukać, okraść społeczność, wpisywał w jego chorobę. Był w stanie dalej z nim pracować. Dawał ogień i chciał ognia od ludzi. (...)

Odkąd go nie ma, nikt na nas nie krzyczy. Nie wyrywa z samozadowolenia. Nie potrząsa nami. Nie pokazuje, bez żadnego retuszowania, tego, czego nie chcemy oglądać. „Tu leży człowiek, który pomagał ludziom” - brzmi napis na jego grobie. My pomaganie zostawiliśmy specjalistom, podobnie jak myślenie o tych, którzy tej pomocy potrzebują. Kiedy kilka lat temu w dużym zakładzie fotograficznym w centrum Warszawy odbierałem powiększenia zdjęć na wystawę poświęconą Kotanowi i powiedziałem, że przyszedłem po odibitki dla Monaru, dwudziestokilkuletnia dziewczyna długo szukała wśród kopert mojego zlecenia.
- Dla Monnari? - upewniła się... Nazwa firmy odzieżowej była jej bliższa niż słowo, które 20-30 lat temu elektryzowało w Polsce setki tysięcy ludzi w jej wieku. „Coś jest nie tak” - pomyślałem."

Powyższy opis pochodzi od wydawcy.