Klub przyjaciół nie do pary (okładka  miękka, wyd. 09.2020)

"Klub przyjaciół nie do pary" to książka utrzymana w bardzo lekkiej konwencji powieści dla młodzieży, ale jednocześnie dotykająca na wskroś współczesnych problemów młodych ludzi wkraczających w dorosłość. Problemów, których fundament pozostaje niezmienny od lat, ale forma w XXI wieku przybrała zupełnie inną postać. Mowa tutaj o akceptacji odmienności, poznawaniu własnych potrzeb, budowaniu poczucia własnej wartości, nierównościach w poziomie życia, czy też ośmieszaniu ze względu na wygląd zewnętrzny. Z tymi kwestiami nastolatkowie borykają się od wielu lat, ale jak autorka pokazuje w swojej książce, w dzisiejszych czasach jest to o wiele bardziej skomplikowane, gdyż era Instagrama opanowała umysły młodych. Z tego też względu to bardzo aktualna opowieść, generująca w czytelnikach szereg refleksji w temacie tego, co jest tak naprawdę ważne i warte pielęgnowania. Trafionym zabiegiem zastosowanym przez Catherine Wilkins jest przeplatanie się ze sobą dwóch pierwszoosobowych narracji głównych bohaterek. Otóż młody czytelnik otrzymuje możliwość wejścia w umysły Grace i Erin poprzez ich wpisy w pamiętnikach, jakie obie prowadzą. Dzięki takiej perspektywie, a w zasadzie dwóm perspektywom, konkretne wydarzenia nabierają wielowymiarowego wydźwięku, co ułatwia spojrzenie na daną sytuację z dwóch różnych stron barykady. Ta dość krótka i skondensowana opowieść niesie ze sobą kilka ważnych przesłań, jakie młody czytelnik z pewnością wychwyci pomiędzy wierszami przemyśleń młodych dziewczyn, ale jej wątkiem przewodnim jest przyjaźń, która w okresie nastoletnim pełni niebagatelną rolę i staje się elementem niezbędnym do budowania własnej tożsamości. Dlatego też autorka tak mocno skupia się na tej płaszczyźnie, pokazując różne obrazy tej relacji, w której czasami nie brakuje zazdrości i rywalizacji. W szczególności widać to na przykładzie rodzącej się przyjaźni pomiędzy Grace i Erin, ale także w przypadku Nicole i fanklubu Grace. Catherine Wilkins nie mogłaby chyba wymyślić lepszego tytułu tej książki bowiem zawiera on w sobie słowa kluczowe będące podstawą do zrozumienia ukazanej w niej historii. Są nimi szeroko rozumiana przyjaźń i klub, dzięki któremu dziewczyny rozwijają swoją pisarską pasję, a czytelnik otrzymuje kilka stworzonych przez nie, ciekawych mini opowiadań. Poza tym samo połączenie przez autorkę tak różnych charakterologicznie postaci i ukazanie na zasadzie kontrastu ich problemów oraz spojrzeń na daną sytuację, okazuje się niezwykle intrygujące i zajmujące. Catherine Wilkins w głównej mierze zaprasza do nastoletniego świata młodych czytelników, ale nie tylko, gdyż dorosły odbiorca również znajdzie w tej książce pewne uniwersalne treści.

Erin i Grace są swoim całkowitym przeciwieństwem jak ogień i woda, jak ciepło i zimno, jak lato i zima. Grace pochodzi z bogatej rodziny i jest szkolną gwiazdą, ma wysokie mniemanie o sobie, uważa się za najpiękniejszą, najzdolniejszą, najmądrzejszą uczennicę w szkole, Erin natomiast pochodzi z ubogiego domu, nie stać jej na markowe ciuchy, ani na obiad w restauracji, woli wtopić się w tłum, jest szkolnym pośmiewiskiem. Obie te dziewczyny łączy miłość do Charlotte Bronte, obie dołączają do jej fanklubu i muszą zacząć ze sobą współpracować, a nie jest to łatwe zadanie, gdyż nie przepadają za sobą nawzajem. „Klub przyjaciół nie do pary” to lekka historia dla młodzieży, a raczej dla dzieci dopiero wchodzących w nastoletni wiek. Przedstawia świat z poziomu piętnastolatek, dla których głównym problemem jest zła poza przy selfie. W ich świecie królują telefony, social media i Netflix. Ot, współczesne nastolatki. Czasami myślę sobie, że chętnie wróciłabym do czasów, w których moim największym zmartwieniem była krosta lub jedynka z matematyki. Nie ma jednak co umniejszać tych problemów, kilkanaście lat temu był to dla mnie „koniec świata”. Wiadomo, że dzieciaki nie będą martwiły się sytuacją polityczną kraju, czy też efektem cieplarnianym. Pozwólmy dzieciom, być dziećmi, Kiedyś zatęsknią za tą beztroską. Jak już dało się z mojej wypowiedzi wyczytać, ta powieść nie jest dla mnie mistrzowskim dziełem, ale miło spędziłam przy niej czas. Podoba mi się zaprezentowany kontrast między głównymi bohaterkami, który jest niczym zderzenie dwóch światów. Ukazuje również to, co dzieje się w świecie rzeczywistym: dzieci pochodzące z biednych rodzin, będące niepełnosprawne lub wykazujące większą wiedzę, często są nieakceptowane, wyśmiewane, szykanowane. Cierpią w samotności, gdyż ciężko znaleźć przyjaciół w takich warunkach, a szkoła staje się swoistym „polem bitwy”. Myślę, że jest nawet gorzej, niż wtedy gdy my byliśmy w wieku szkolnym. My nie mieliśmy social mediów, dziś łatwo zrobić komuś zdjęcie lub nagrać filmik i wrzucić go do sieci. Forma narracji jest pierwszoosobowa, na przemiennie poznajemy wpisy w pamiętnikach Erin oraz Grace. Czytelnik ma dzięki temu okazję poznać ich myśli. Wie, czego się boją, co je martwi, a co sprawia im radość. Ma przewagę nad bohaterkami, gdyż poznaje je obie, podczas gdy one nie mają pojęcia, co siedzi w głowie tej drugiej. Powieść liczy niespełna dwieście pięćdziesiąt stron, do tego została napisana dużą czcionką, ale w tej lekkiej, krótkiej, niekiedy zabawnej książce, ukryte jest przesłanie. Ukazuje, jak ważna jest przyjaźń oraz to, że pozory mogą mylić. Polecam młodszym miłośnikom literatury.

Erin i Grace to dwie zupełnie różne dziewczyny. Grace – to zapatrzona w siebie nastolatka, dusza towarzystwa, wiernie podążająca za wyznacznikami mody. Z kolei Erin jest skromna i nie znosi być w centrum zainteresowania, nie dba o swój wygląd - dlatego zawsze stoi na uboczu. Jednak łączy je jedno – miłość do książek i ulubionej angielskiej pisarki. Czy to wystarczy, aby dziewczyny zaczęły ze sobą rozmawiać i wspólnie spędzać czas? „Przyjaciółki nie do pary” to świetna pozycja dla nastolatek. To książka, która porusza problemy młodych ludzi dotyczące swojego wizerunku, mody, przyjaciółek i pierwszych miłości. To książka napisana w formie pamiętnika w której możemy przeczytać o skomplikowanych relacjach z rówieśnikami. Narracja prowadzona jest z perspektywy dwóch dziewczyn dzięki czemu książka staje się ciekawsza i bez reszty pochłonie młodego czytelnika. Moim zdaniem to doskonała pozycja dla dorastających dziewczyn, które poszukują siebie i nie zawsze potrafią dostrzec problemy innych.