Już nie chcę być wiewiórką (okładka  twarda, wyd. 10.2023)

Piękne ilustracje. Tekstu mało i jako rodzic myślę, że za mało tekstu ale dziecko (4 letnie) zadowolone i lubi sięgać po książkę.

Kolejna zabawna historia autora.

Gdybym przyznawała książkom gwiazdki w skali od 1 do 10, to seria o uroczej i odrobinę neurotycznej wiewiórce Wydawnictwa Druga Noga, dostałaby ode mnie 11! Uwielbiam w tych picturebookach absolutnie wszystko! Świetny, trafiający do czytelnika tekst. Błyskotliwe, często zaskakujące zakończenie. Lekko ironiczny, ale zrozumiały dla dzieci humor. I genialne ilustracje, wyśmienicie oddające ekspresję głównej bohaterki. Po tematach dzielenia się („To jest moje drzewo”) i żądzy posiadania („Trochę dużo”), Olivier Tallec zachęca dzieci do spojrzenia na własne życie z życzliwością i akceptacją. I robi to, jak zawsze, z ogromną dawką ciepła i poczucia humoru. Patrząc na swoje odbicie w leśnym stawie, wiewiórka stwierdza, że ma dość! Nie chce już być wiewiórką! Bo sami przyznajcie, co to za życie? Skakanie z gałęzi na gałąź i zbieranie szyszek? Są inne, dużo wspanialsze zwierzęta! Na przykład bobry! Wspólnie pracują, budując lepszy świat. Nasza bohaterka zaczyna więc żyć jak bóbr. Szybko jednak okazuje się, że to bardzo męcząca codzienność. Na szczęście, wiewiórka ma kolejny pomysł. Zostanie jeleniem! To przecież takie szlachetne zwierzę, prawdziwy król lasu! Tylko, ups, myśliwi uważają podobnie. No dobrze, to zostanie jeżem! Będzie wylegiwać się pod listkami, zajadać jeżyny i… dżdżownice?! Ble. Ale ok, wiewiórka ma jeszcze inne pomysły, a autor spełnia wszystkie jej zachcianki. Zostaje więc sową, łuskowcem, żabą, nietoperzem, pingwinem, żyrafą i ślimakiem. Lecz każde z jej wcieleń okazuje się niewypałem. Gdy wymęczona bohaterka dochodzi w końcu do wniosku, że chce znowu być wiewiórką, czeka na nią duża, włochata niespodzianka. Ta wesoła, genialnie zilustrowana historia, nauczy dzieci, że nie ma sensu szukać wad we własnym życiu i marzyć o cudzym. Bo to, co na pierwszy rzut oka wydaje się być atrakcyjne, w dłuższej perspektywie niekoniecznie musi być dla nas. Gorąco polecam! Od 3 .

Trawa w ogródku obok jest zawsze bardziej zielona, a u sąsiada przecież częściej świeci słońce. I tu nie o trawie czy niesprawiedliwych warunkach atmosferycznych, ale o tym, że życie innych, nie raz nie dwa, wydaje się bardziej barwne, sensowne, ciekawe. Z naciskiem na "wydaje się", bo gdyby wskoczyć w skórę jednego czy drugiego, to nagle nasza wyidealizowana perspektywa może na głowie stanąć. Zatem do owego stanięcia na głowie Was zapraszam. Małych i dużych. Uśmiejecie się, a może i pit stop w codziennym pędzie zrobicie. Bo gdzie lepiej się zatrzymywać niż w lesie? Nasza przeurocza, ale i zadziorna Wiewiórka, wiewiórką być już nie chce. Ma dość. Bezwzględnie. Czas w innym ciele się poczuć. Odkryć satysfakcję, niezbadane lądy znaleźć, światy podbić. Nieco się rozpędziłam. Może by tak najlepszym ze wszystkich bobrów się stać? W końcu tamy na rzekach budować można i jest się potrzebnym. Jednak, czy to nie jest zbyt męczące, myśli. Jest, a jakże! W głębi siebie przecież o jeżowym kolczastym byciu marzyła. Od zawsze. Nie inaczej. Bo jeż zwija się w kłębek i śpi pod listkami. Kto by nie chciał?! Jednak to jedzenie dżdżownic budzi w niej poważne dylematy. A może sową być i wypatrywać w nocy co magicznego może się wydarzyć? Choć czy nie lepiej łuskowcem lub pingwinem cesarskim...Żyrafą? Tyle znaków zapytania. A myśleliście, że życie rudej kity jest proste... O zakładaniu przebrań, chowaniu się w nie swoim futerku i szukaniu siebie. O porównywaniu i sile wyobrażeń, która może unieszczęśliwić. O zazdrości i nieakceptacji, które nigdy na dobre nie wychodzą. Wreszcie o powrocie do samego siebie, bo okazuje się, że tam najwygodniej. I te radosne, jesienne ilustracje, które uśmiech wywołują. Ty, ja, on i ona - mamy życia szyte na miarę. I jak się okazuje, w tych innych - lepszych z pozoru, może być za ciasno lub zbyt obszernie. Ot co. #Współpracareklamowa

„Wszędzie dobrze, gdzie nas nie ma”. Zgadzacie się z tym powiedzeniem? Idealnym przykładem potwierdzającym tę tezę, jest książka Oliviera Tallec „Już nie chcę być wiewiórką”. Bo nasza bohaterka, wiewiórka, nie chce już nią być. Przecież życie innych zwierząt na pewno jest ciekawsze. Dlatego postanawia wejść w życie bobrów, jeleni, jeża, a nawet sowy. I nie jest szczęśliwa, gdy okazuje się, że to życie nie jest dla niej. „Już nie chcę być wiewiórką” to momentami naprawdę zabawna książka dla dzieci, ale jednocześnie pokazująca różnorodność i dająca możliwość eksplorowania nowych ścieżek. Sam tytuł daje do myślenia, a gdy się w nią wczytamy, dostrzeżemy, że: • rozwija empatię, akceptację innych • zachęca do eksplorowania; można odnaleźć w niej ducha odkrywcy • pomaga zaakceptować siebie. Koniec końców, wiewiórka doceniła siebie i postanowiła powrócić do swojego wcielenia • rozwija wyobraźnię; może zachęcić do tworzenia własnych pomysłów Warto zauważyć, że jest tu ukryty wątek zazdrości. Wiewiórka zazdrości innym zwierzętom ich życia i dlatego postanawia zmieniać się po kolei w bobra, jelenia, jeża, sowę. Bardzo podoba mi się ta książka. Tak po prostu.

Jak to czasami łatwo powiedzieć, że inni mają lepiej, że łatwiej być kimś innym i żyć jego życiem. Tak właśnie myślałam wiewiórka, która miała już dosyć bycia wiewiórką. Nudne i samotne, nic nieznaczące zbieranie szyszek i skakanie po gałęziach to zajęcia nie dla niej. A że wiewiórka zmienną jest to metamorfozy, których doświadczyła udowadniały jej, jak mylne mogą być czyjeś wyobrażenia, a to o poważnych bobrach, szlachetnych jeleniach, czy spokojnych jeżach. Wszystko wyglądało inaczej, dopóki nie doświadczyła uciążliwości bycia kimś innym na własnej skórze. Skąpana w jesiennych barwach opowieść o samoakceptacji i to w najlepszym wydaniu. To książka, która doskonale łączy w sobie życiowe mądrości z oryginalnym poczuciem humoru, co w efekcie końcowym daje nietuzinkową lekcję tolerancji, zrozumienia i wdzięczności. Zabawna, wartościowa, przepięknie i pomysłowo zilustrowana książka, którą dzieci pokochają i do której będą z przyjemnością wracać.

Wiewiórka już nie chce być wiewiórką! Ma dość dotychczasowego życia. Wydaje jej się, że wszyscy dookoła mają lepiej niż ona. Każdy wiedzie życie wartościowsze i ciekawsze od jej życia... Najpierw postanawia być bobrem. Praca takich bobrów jest bardzo ważna i potrzebna ale orzy okazji bardzo ciężka. Nikt nie uprzedził Wiewiórki ze aż tak trudna... Może lepiej będzie zostać jeleniem? Wiewiórka zawsze marzyła o tym, by nosić na głowie piękne poroże . Jednak życie jelnia także okazuje się wymagające. Wiewiórka nie czuje się dobrze także w skórze jeża, a nawet pingwina i ... żyrafy. Czy w końcu uda się jej odnaleźć sens życia? Uwielbiamy książki o Wiewiórce i pieczołowicie zbieramy wszystkie części. To jedne z tych książek, które łączą humor i mądrość. A dla nas to połączenie idealne. A Wy znacie już tę serię?