Jujutsu Kaisen. Tom 7 (okładka  miękka, wyd. 05.2022)

super

Jujutsu Kaisen robi się coraz bardziej interesujące. Tak chyba najłatwiej opisać moje wrażenia po przeczytaniu kolejnych tomów tej mangi. Fabuła ma tutaj naprawdę szybkie tempo i sporo się dzieje. Podoba mi się takie podejście. Fajne też, że mamy trochę więcej miejsca, by lepiej poznać kolejne postacie i ich historie. Liczę, że będzie tego jak najwięcej, bo na ten moment trochę brakuje mi lepszego poznania plejady ciekawych postaci z tego świata.

kocham choso mega gość

MIĘDZY WÓDKA I ZAGRYCHĄ „Jujutsu Kaisen” to taka seria, która zawsze w pewien sposób pozostawia mnie rozdartym. Bo nieważne, jak dobry byłby dany tomik, zawsze odnoszę wrażenie, że czegoś w nim brakuje. A i że czegoś w nim za dużo też się zdarza. Są w tym cyklu rzeczy, które lubię i są takie, za którymi nie przepadam i bym je zmienił, ale jest też coś, co mnie do tej serii przyciąga i sprawia, że chcę po nią sięgać nawet jeśli znam podobne acz dużo lepsze od niej tytuły. Po ostatnich wydarzeniach uczniowie technikum Jujutsu nie są w najlepszej formie. Ani psychicznej, ani fizycznej. Niestety nie będzie dane im długo odpocząć, bo oto pojawiają się kolejne problemy. Mordercze problemy! Jako wielki fan horroru od czasów niemal niepamiętnych, namiętnie pochłaniałem w swoim horrorowym kształceniu się najróżniejsze tandety. Jeśli rzucilibyście okiem na moją półkę z filmami zobaczylibyście tam cały bezmiar tandety z gatunku grozy, od filmów Tromy, przez takie „perełki”, jak „Da Hip Hop Witch” (przyznam się, odpadłem po kwadransie), na filmach Eda Wooda skończywszy. Przy niektórych bawiłem się nawet całkiem dobrze. Owszem, półka dobrych filmów grozy jest u mnie bogatsza i na pewno bardziej ceniona, ale czym byłoby życie kinomana bez odrobiny tandety, która lepiej pozwoli docenić to, co dobre? Zresztą pewne granice mam i gdyby ktoś nakręcił horror z gwiazdami disco polo, nawet bym na to nie spojrzał. Bo co, jak co, ale disco polo to rzecz dalece poniżej mojej godności. Dlatego też na kicz, a ten w „Jujutsu” się zdarza, się nie skarżę. Problem, jaki mam z tą serią to jej fabuła. I nie chodzi o to, że oryginalności tutaj mało, choć mało, bo wiele jest serii opartych na kopiowaniu schematów, a jednak wciągających, a o poprowadzenie akcji. Bo, tkwi to wszystko, jak to mówią, między wódką, a zagrychą. Gdzieś między dynamicznym horrorem akcji, z tym, że dynamiki wiele tu nie ma, a mroczną opowieścią o walce z dziwnymi stworami, z tym, że ten mrok gdzieś umknął. Wiem, że „Jujutsu” to tytuł dla nastolatków i zbyt wiele krwi i ciężkiej atmosfery być tu nie może – choć są shouneny, które temu przeczą – ale mam wrażenie, że twórca nie może zdecydować się czym chce atakować czytelnika i tkwi tak w bezpiecznym miejscu. I często trochę za dużo przy tym wciska bohaterom dialogów. Ale i tak, jako fan horroru, lubię tę serię i wracać do niej. Bo zawsze coś się tu trafi – jakieś dynamiczne walki, jakieś nastrojowe sceny, to znów humor czy po prostu niezły pomysł. I niezła szata graficzna. Trochę niechlujna, ale sympatyczna. I z tomu na tom lepsza, choć akurat w tym tomie wypada nieco słabiej i widać regres. Kto lubi shounenowe horrory i mu mało, sięgnąć może. Ja osobiście wolę „Chainsawmana” niemniej nadal „Jujutsu” swój urok ma – a na świecie zyskało wielką popularność – więc może Wy będziecie bawić się lepiej.

POPKULTUROWY KOCIOŁEK: Niespodziewany atak zaprzepaścił próbę wyłonienia najlepszego liceum, a tym samym potencjalnie najlepszych egzorcystów. Nic nie jest jednak stracone i nawet odniesione rany nie są powodem zakończenia trwającej rywalizacji. To właśnie taki wątek znajduje się na samym początku tomiku siódmego. Obie placówki postanawiają dokończyć zmagania. Tym razem jednak rywalizację rozstrzygnie mecz baseballu. Nie obejdzie się tutaj oczywiście bez kilku „sztuczek”, nieporozumień, nieznajomości zasad czy wykorzystania posiadanych zdolności. Ten krótki epizod pozwala więc zarówno bohaterom, jak i czytelnikowi odetchnąć od mocnej akcji i oddać się chwili prostej humorystycznej rozrywki. W dalszej części mangi Gege Akutami postanawia wpleść w fabułę zupełnie nowy wątek, w którym głównymi bohaterami będą Yuji, Nobara i Megumi. Trio te będzie musiało wyjaśnić sprawę trzech martwych osób, które wydają się być ofiarami ataku klątw. Nie wiadomo co łączy ofiary i dlaczego stały się one celem mocy nadprzyrodzonych. Każdy odkryty ślad pokazuje jednak szerszy obraz głębszej intrygi, za którą stoją groźni przeciwnicy. Chłonąc kolejne kadry mangi, odnajdujemy więc w nich to co w serii najlepsze. Czyli mroczny klimat, zaskakujące zwroty akcji, większą ciekawie prowadzoną intrygę oraz dużą porcję widowiskowości. Obok tego wszystkiego do zalet siódmej odsłony cyklu, należy również zaliczyć poświęcenie przez autora części miejsca na pokazanie okruchów przeszłości Megumi Fushiguro. Do tej pory postać ta ukazywana była gdzieś na dalszym planie opowieści. Teraz ma szanse nie tylko dobrze zabłysnąć, ale również dobrze wyryć się w pamięci czytelnika (o co zadbał autor).

Kocham, czekam na więcej💘

Super