Joanna Jędrzejczyk. Wojowniczka (okładka  miękka, wyd. 03.2017)

Naprawdę dobra pozycja. Proto napisana, dobrze się czyta. Polecam.

najbardziej szczera książka jaką dotąd czytałam, polecam gorąco :)

Książka fajna, natomiast już trochę nie na czasie.

Książka obowiązkowa dla każdego sportowca!

Ciekawa, dająca odpowiedzi na wiele pytań.

Bardzo prawdziwa książka

Ocena biografii Joanny Jędrzejczyk jest trudna. Dla jej fanów, którzy śledzili jej walki to bez wątpienia 5/5, bez naciągania oceny, bo książka napisana jest rewelacyjnie. Kiedy zacznie się ją czytać, nie sposób się od niej oderwać. Niestety w każdej beczce miodu pojawia się łyżka dziegciu. Pomimo świetnej narracji, można mieć czasem kłopot z chronologią wydarzeń a to dlatego że w przeciwieństwie do wielu biografii książka jest luźnymi opowieściami z życia mistrzyni a nie jest podzielona na lata, dlatego pewne wydarzenia przeplatają się w różnych rozdziałach. I właśnie dla nie fanów JJ, może to stanowić pewien kłopot. Jednakże, nawet dla osób nie śledzących walk MMA książkę można ocenić na 4,5/5. Biografia pokazuje zmagania Joanny Jędrzejczyk w drodze do mistrzostwa UFC. Można się z niej dowiedzieć, jak wiele razy została ona oszukana, jeżeli chodzi o wynagrodzenie za walkę, jak wiele razy musiała sama zebrać pieniądze, żeby wyjechać na mistrzostwa. Gdyby nie pomoc wielu ludzi oraz ogromna pasja do sztuk walki, JJ dziś nie byłaby tu gdzie jest teraz. Pracowałaby być może w sklepie swoich rodziców a frustrację z powodu porzucenia marzeń dusiłaby w sobie. Warto tę książkę przeczytać, naprawdę, nawet jeśli nie jest się fanem MMA - ja nie jestem. Często wydaje nam się, że znanym ludziom było łatwo znaleźć się na szczycie, albo że zarabiają ogromne pieniądze. Biografia pokazuje, że nic bardziej mylnego. Można być jak JJ wielokrotną mistrzynią świata w muay thai a ledwo wiązać koniec z końcem. Droga do sukcesu usłana jest wieloma przeciwnościami. Joanna Jędrzejczyk pokazuje, że same dobre chęci nie wystarczą. Oczywiście, żeby osiągnąć sukces potrzebna jest samodyscyplina, codzienna praca. Ale to także - co opisuje mistrzyni - inwestowanie z nadzieją, że pieniądze w końcu się zwrócą. Bo zbyt wiele razy Joanna Jędrzejczyk musiała pokrywać koszty z własnej kieszeni. Sama pasja nie wystarczyłaby do osiągnięcia sukcesu, gdyby nie zaryzykowanie pieniędzy oraz ogromna wiara, że w końcu się uda. Bez wątpienia Joannę Jędrzejczyk trzeba podziwiać. Na koniec jeszcze jedna kwestia - papier i czcionka. Wiele osób nie zwraca na to uwagi, ale są takie książki, które bardzo ciężko się czyta z uwagi na rodzaj czcionki oraz papier - często jest makulaturowy, ściemniały. Biografia JJ została wydana w sposób profesjonalny: bardzo dobry papier i czcionka, do tego wkładki ze zdjęciami. Podsumowując: można się przyczepić do braku chronologii ale bądźmy szczerzy, kogo to obchodzi, skoro mamy do czynienia z rewelacyjną narracją. Warto ją kupić, także dlatego, że niewielka kwota (ale lepsze to niż nic) z jej sprzedaży trafi do autorów. Biografia nie sprawiła, że nagle polubię MMA, ale podziwiam Joannę. Zdecydowanie jest wzorem do naśladowania. Poza tym książka dodała mi optymizmu i wiary, że może któregoś dnia i ja spełnię swoje marzenie...

Świetna książka, przedstawia idealnie świat zawodników i jak mają ciężko kiedy zbijają wagę

Wzór dla wszystkich kobiet, które czują się słabe i potrzebują wsparcia. Książka wciąga!

Myślisz, że znasz Joannę Jędrzejczyk? Skłonny jestem przypuszczać, że co najwyżej wiesz, jak wygląda. Ja, owszem, uważałem, że dobrze ją "znam", albowiem śledziłem jej poczynania na długo wcześniej, nim stała się rozpoznawalna. Wiedziałem naprawdę sporo o jej karierze i walkach sprzed ery UFC. Mogłem rzucać na lewo i prawo datami, walkami i rezultatami. Niczym Janusz Pindera w trakcie komentowania gali bokserskiej. I powiem Ci coś... Myliłem się. Powiedzieć wówczas, że ją znam było takim samym nadużyciem, jak upieranie się, że mam talent do baletu. Bardzo się myliłem. Uświadomiła mi to lektura książki "Wojowniczka" - biografii Asi, którą napisała wspólnie z Przemkiem Osiakiem, świetnym dziennikarzem, specjalizującym się w sportach walki. Kilka tygodni temu poznałem Asię osobiście, podczas promocji książki. Stałem w kolejce po autograf i wspólne zdjęcie. Wokół, lekko licząc z 500 osób. Dziś zastanawiam się, ile spośród nich przeczytało "Wojowniczkę", a ile zadowoliło się samym podpisem na książce. To między innymi z myślą o Was piszę te słowa. O tych z Was, którzy z radości wspólnego zdjęcia, bardzo często zapominali zabrać ze sobą dopiero co zadedykowaną książkę. Wyobraź sobie, że jest jesień, a Ty wyjechałeś na krótki urlop do domku nad jeziorem. Chcesz się wyciszyć, by przemyśleć kilka ważnych spraw, oderwać się od codziennej gonitwy i tak zwyczajnie odpocząć. Rozpalasz w kominku, nalewasz sobie grzańca i siadasz w wygodnym fotelu. Patrzysz na ogień, ogarnia Cię spokój, a myśli toczą walkę o palmę pierwszeństwa w Twojej głowie. Tuż obok w fotelu siada Joanna Jędrzejczyk, nakrywa się kocem z polaru i bierze łyk ciepłej herbaty. Uśmiechacie się do siebie, jak gdyby nigdy nic, po czym ona mówi: "Posłuchaj, jak to ze mną naprawdę było...". Taki klimat odczuwasz czytając "Wojowniczkę". Masz wrażenie, jakby Asia siedziała tuż obok i opowiadała Ci swoją historię. Prawdziwą, nie zaś poddaną medialnej selekcji. Opowieść jest szczera i prosta, dzięki czemu wiesz, że autentyczna. Z każdą godziną dociera do Ciebie, jak mało o niej wiedziałeś i jak płytki obraz jej osoby dotychczas miałeś. Asia opowiada Ci nie tylko fakty, ale przede wszystkim emocje. Mówi wprost, co czuła w obliczu palety wydarzeń, jakie miały miejsce w jej życiu. "Ludzie narzekają, a nie robią nic, żeby było lepiej. Zawsze starałam się robić choćby jeden kroczek, aby poprawić swój byt. Aby zbliżyć się do tego, co chcę osiągnąć w życiu. Nie czekałam na cud, chociaż wierzę, że ten cud się zdarzył. Było nim odnalezienie wielkiej pasji, której poświęciłam się w stu procentach." - kontynuuje Asia, a Ty nie chcesz jej przerywać. Uważnie słuchasz, momentami mając wrażenie, że sam brałeś udział w co poniektórych historiach. Zanim się orientujesz zaczyna świtać, a Ty mówisz: "Dziękuję Asiu, że mogłem Cię poznać.". Bartosz Soczówka