Jak zostać zwierzem telewizyjnym? (okładka  miękka, wyd. 11.2015)

Lekka i dowcipna lektura adresowana raczej dla pokolenia 50 - latków, czyli osób pamiętających początki telewizji.

Jedna z najbarwniejszych osobowości polskiego dziennikarstwa, zdradza, jak wygląda medialne życie poza kamerami.

Ciekawa książka o pracy w telewizji, zawiera kilka zabawnych historii. Polecam

Do poczytania przed snem. Lekka, zabawna, jak Dorota Wellman.

Miałam ochotę na chwilę oddechu od kryminału. Chciałam pośmiać się, oderwać od zmartwień i troszkę „odmóżdżyć”. Oczekiwałam, że zwierz będzie prostą i szybką pozycją, taką do poczytania do poduszki. Teraz spokojnie mogę powiedzieć, że spełnił moje oczekiwania. Książka jest swego rodzaju pamiętnikiem dziennikarki - opowiada o tym, co ją ukształtowało, jak wyglądała telewizja w czasach prehistorycznych (w okresie powstawania pierwszych prywatnych telewizji). Przybliża nam blaski i cienie pracy we współczesnej telewizji. Porusza tematy od Sasa do lasa, co w tego typu literaturze jest chyba zaletą. Każdy, kto chce zajrzeć przez dziurkę od klucza do świata mediów znajdzie tu coś dla siebie. Chcesz wiedzieć dlaczego praca dziennikarza jest trudna? Jakie wypadki zdarzają się na lajfach? Czy Panią Wellman można pomylić z Panią Bem? Kto ubiera prezenterów? Dlaczego Prokop był niebieski? Jak radzić sobie z głupim gościem? Te i wiele innych ciekawostek znajdują się w książce. Opisane są w typowy dla dziennikarki sposób – wprost i bez ogródek, z mnóstwem przykładów i anegdot, a przede wszystkim z wielkim dystansem do siebie i całego show biznesu. Fajnie, że autorka jest z nami szczera - nie kryguje się i nie mówi, że ma gorzej niż przeciętny Kowalski. Musi wstawać codziennie o 4 rano, a jej czas pracy jest nienormowany. Wręcz przeciwnie Pani Wellman podkreśla, że jest wybranką. Kocha swój zawód i dzięki niemu może zobaczyć rzeczy niedostępne dla szarego człowieka. Oczywiście nie są to puste słowa – przytacza nam kilka przykładów niecodziennych przeżyć. Czytając książkę, nie da się nie uśmiechać. Historie są bardzo ciekawe, a sposób przekazania wyśmienity. Do tego wspaniałe ilustracje autorstwa Andrzej Rysuje. Wszystko to składa się na naprawdę ciekawą całość. Poniżej kilka smaczków :) „Na balu, który prowadziłam, pan, pijany jak bela, poczuł do mnie miętę (…) Na scenę wkroczyła jego małżonka i zakrzyknęła: - zostaw panią Bem w spokoju! – Rozpoznawalność, to jest to.” „Teraz najlepiej, żeby prezenterki pogody miały nogi do samej szyi i wymiary 90/60/90 (…) Często mam wrażenie, że nie wiedzą o czym mówią (…) Są gwiazdami kolorowej prasy, w której rzadko opowiadają o pogodzie, za to chętnie rozbiorą się w piśmie dla panów.” Nie chcę zdradzać najciekawszych fragmentów, bo cała siła tej książki tkwi w sposobie przekazania treści. Pani Dorota ma niebywały talent do prowadzenia opowieści, jeżeli ktoś chce w lekki i zabawny sposób poznać kilka tajemnic telewizji, to ta pozycja powinna go zaciekawić. !! więcej na FB - bookalove !! :) zapraszam

Mam nadzieję, że przed monitorem nie znajduje się ani jedna osoba, która by nie wiedziała kto to jest Dorota Wellman? A jeżeli, jakimś cudem się taka osoba znalazła, to gratuluję życia bez telewizora, Internetu i jakiejkolwiek prasy.

Książka Jak zostać zwierzem telewizyjnym? jest zarazem odpowiedzią na zadane pytanie tytułowe, ale nie tylko, ponieważ po jej przeczytaniu uważam, że jest to pewnego rodzaju reportaż, a może i nawet pamiętnik. A dodatkowo znajdziecie tu rysunki: Andrzej rysuje.

Czy moim zdaniem książka przybliży przyszłym dziennikarzom pewnych wskazówek dotyczących pracy w telewizji? Zapewne tak, ale nie do końca. Każdego roku coś się zmienia, nikt przecież nas nie zapewni, że telewizja śniadaniowa będzie trwać wieki.

Nie wiem dlaczego tak naprawdę sięgnęłam po tę pozycję, w końcu nie mam marzenia by zostać dziennikarką, ale zdecydowanie mogę napisać, że ta lektura mnie nie zawiodła. Tak jak wspomniałam wcześniej jest to pewnego rodzaju pamiętnik. W szczególności duża część tej pozycji jest poświęcona latom pracy w Dzień Dobry TVN. Przedstawione są tu wpadki, zażenowania, nietrafne wywiady, czyli coś takiego co nas interesuje, czyli życie telewizji od kuchni.

Śmiem stwierdzić, że praca w telewizji nie jest usłana różami. Zdarza się wiele wpadek, które widzowie zapamiętają na długie lata. Konkluzja z tej lektury jest jedna: nigdy nie wiesz co może się wydarzyć. Jednak oprócz tej prywatnej spowiedzi Doroty Wellman znajdziecie tutaj różne wskazówki co robić, albo czego nie robić. Dowiecie się jak się nie ubierać, czy jak się przygotować do wywiadu. Oczywiście zawsze można „zaświecić” głupotą, ale pamiętajcie: zawsze znajdą się widzowie, którzy was ocenią.

Czy polecam tę pozycję? Zdecydowanie tak, ale może nie traktujcie jej jako kompendium wiedzy o telewizji, a o pamiętniku Doroty Wellman, która przy okazji swoich wpadek i wydarzeń z planu potrafi wyciągnąć wnioski i poradzić wam czego nie robić.

Wellman pisze o wszystkim, w charakterystycznym dla siebie, mocno anegdotycznym stylu, a tekst uzupełniają rysunki autorstwa Andrzej Rysuje. Lektura jest rozrywką na dobrym poziomie. Ma tylko jeden poważny mankament: jest to iście teleekspresowy opis zdarzeń. Oczywiście stosunkowo mała ilość tekstu dobitnie sugeruje, że planowany jest ciąg dalszy wspomnień, mimo to szkoda, że tak barwne perypetie zostały potraktowane tak skrótowo. To sprawia, że książka pozostawia po sobie duży niedosyt.
Więcej na http://kulturalnadzielnica.blogspot.com/

Uwielbiam Dorotę Wellman, jej dystans, poczucie humoru, inteligencję… "Jak zostać zwierzem telewizyjnym" to książka, w której panią Dorotę słychać na każdej stronie :-) Czyta się świetnie, doskonale relaksuje i poprawia humor :-) Zdecydowanie jeden z przyjemniejszych prezentów, jakie w tym roku znalazłam pod choinką :-)