Jak sprzedać nawiedzony dom (okładka  twarda, wyd. 01.2024)

Świetnie napisana książka kolejna na moim regale od tego autora. Bo jeżeli chcecie się dowiedzieć jak napisać horror, który będzie straszył, opowiadam o relacjach rodzinnych, o traumach z dzieciństwa, poruszy temat łąkarstwa, nawiedzenia to macie tu książkę idealną. Dreszczyk emocji gwarantowany. Polecam dobrze się czyta.

Bardzo dobra, trzymająca w napięciu, chociaż trywialna historia nawiedzonego domu.

👍😈

San Francisco. Louise to czterdziestoletnia kobieta, która staje przed najważniejszą rolą swojego życia- oczekuje przyjścia na świat swojego pierwszego dziecka. Zamiast cieszyć się z tej informacji- zamartwia się zarówno samym faktem jak i niepewnością w jaki sposób wieść tę przyjmą jej najbliżsi. Ku jej zdziwieniu wiadomość o potomku zostaje pozytywnie odebrana a i również pojawiło się światełko w tunelu na poprawienie relacji rodzinnych. Niestety radość nie trwa długo. Pięć lat później Lousie otrzymuje telefon od swojego brata, który informuje ją o tragicznym wypadku i śmierci obojga rodziców. Śmierć ta jest początkiem całej historii. Kobieta nie chce wracać do rodzinnego domu, który aż kipi wspomnieniami. Kolejnym trudnym do zniesienia faktem jest odczyt skomplikowanego testamentu, sporządzonego przez tragicznie zmarłych, z którego wynika, że rodzinny dom przypada synowi, natomiast wszystko co wchodziło w skład niecodziennego hobby matki- lalki, czy pacynki przypada córce. Dom, który jest szykowany na sprzedaż sprawia wrażenie, że nie ma zamiaru być sprzedany. Jakie tajemnice kryją się wewnątrz starego domu? Rodzinny dom staje się niewygodnym elementem w życiu Lousie i Marka. Dla mężczyzny jest powodem do szybkiego zysku, a dla kobiety- barierą sentymentalną niepozwalającą się z nim rozstać. Grady Hendrix stworzył opowieść łączącą horror z elementami humorystycznymi. Opiewa w wiele skrajnych emocji- dramatu, tragedii, smutku, bólu nadając im nieco ironicznej interpretacji wplatając czarny humor narzucając na to płaszcz grozy. Ludzka tragedia, dramat, trudne relacje z bratem i dom, który na pozór wydaje się bastionem dzieciństwa, powrotem do korzeni staje się pułapką, w której przyjdzie stoczyć walkę o życie z czymś co jest złe, stanowcze i łatwo nie zamierza odpuścić. Autor stopniowo budował atmosferę poprzez użycie setek lalek, które sprawiają wrażenie że obserwują każdy krok bohaterów, skrzypiąca zakurzona podłoga, a z każdym dniem kolejne powracające wspomnienia z dzieciństwa sprawiają, że z każdą stroną atmosfera robi się coraz bardziej mroczna, niewyobrażalna i trudna do zrozumienia z perspektywy rodzeństwa. Brat z siostrą będą musieli zmierzyć się z mrocznymi sekretami swojej rodziny, rozstrzygnąć co jest prawdą, a co wytworem własnej wyobraźni, zmierzyć się z wydarzeniami które mózg wyparł i odłożył do pudełka z napisem „zapomnieć i nigdy nie otwierać". „Jak sprzedać nawiedzony dom” to historia, która przerazi, rozbawi ale również pozostawi w głowie czytelnika pewną refleksję nad ludzkimi relacjami, a szczególnie tymi najważniejszymi jakie panują w rodzinie. On the Other Side

Jedni boją się pająków, inni mają lęk wysokości, a jeszcze ktoś inny może powiedzieć, że przerażają go lalki i klauny. W przypadku książki, o której za chwilę Wam opowiem, ostatnia z wymienionych wcześniej grup będzie miała twardy orzech do zgryzienia! O lalkach można powiedzieć całą masę przyjemnych rzeczy ale czy nie zgodzicie się ze mną jeśli powiem, że niektóre lalki wyglądają dosyć upiornie?! Co dopiero możemy powiedzieć o manekinach!!! Brrr!!! No dobrze! Już dobijam do brzegu! Pewnego dnia Louise odbiera telefon od brata, którego nie widziała od lat i z którym wiążą ją bardzo nietypowe relacje. Mówiąc wprost - rodzeństwo wydaje się sobie obce, a nawet się nienawidzi. Brat Louise przekazuje kobiecie wiadomość o wypadku, w którym zginęli ich rodzice. Louise zostawia swoją małą córeczkę z byłym mężem i wyrusza na pogrzeb. Na miejscu spotyka brata, który bez ogródek zaczyna czyścić dom rodziców, by jak najszybciej wystawić go na sprzedaż. Louise mimo początkowej niechęci przyznaje bratu rację - dom należy opróżnić i sprzedać. Jednak nie będzie to takie proste. Matka rodzeństwa od lat zajmowała się rękodziełem i tworzyła wszelkiego rodzaju lalki i kukiełki. Okazuje się, że wytwory kobiety nie dadzą tak łatwo usunąć się z domu. Kiedy do głosu dochodzi Pupkin wszystkie koszmary dzieciństwa ponownie ujrzą światło dzienne. Grady Hendrix stał się dla mnie gwarantem dobrej lub nawet bardzo dobrej książki. Czy tym razem Hendrix również był w formie? Biorąc do ręki najnowszy horror Hendrixa już na starcie w nasze oczy rzuca się naprawdę rewelacyjne wydanie Wydawnictwa Zysk! Książka poprzecierana i zarysowana tu i ówdzie w mistrzowski sposób jest stylizowana na dosyć stary egzemplarz. I to był strzał w dziesiątkę! Podczas lektury książki łapałem się milion razy na skojarzeniach ze starymi horrorami z lat 80, opowiadającymi o poczynaniach morderczych laleczek. Dzisiaj takich filmów chyba już nie ma! Czytając zatem powieść Hendrixa z sentymentem wracałem do szczeniackich czasów kiedy mogliśmy podziwiać podobne wyczyny nawiedzonych lalek prosto z kaset VHS! Niektóre momenty kojarzyły mi się bardzo mocno z tego typu horrorami, inne wyglądały jak żywcem zaczerpnięte z legendarnych "Pogromców duchów"! Hendrixie brawo! Autor zabiera nas do pewnego domu położonego w spokojnej dzielnicy. Okazuje się, że jego mieszkańcy właśnie zginęli w tajemniczym wypadku samochodowym.Po latach do rodzinnego domu wraca Louise, która wraz ze swoim młodszym bratem, Markiem musi uporządkować stary dom by wystawić go na sprzedaż. A będzie tutaj naprawdę co porządkować! Kiedy kobieta wchodzi do domu rodziców i zaczyna przeglądać salon, w którym dosłownie z każdego miejsca spoglądają na nas szklane oczy lalek czujemy się nieco nieswojo. Kiedy Louise przechadza się po domu, mamy wrażenie, że czujemy unoszący się dookoła kurz! Telewizor, który sam się włącza, lalki, które go oglądają i które z czasem zaczną same się przemieszczać, dziwne odgłosy to jedynie preludium do czekającego naszych bohaterów koszmaru! Sam początek książki jednak nie zwiastuje, że będziemy mieć do czynienia z rasowym horrorem. Pan Hendrix bardzo mocno, bardzo skrupulatnie i dosadnie zarysowuje przed nami konflikt rodzeństwa, który narastał z biegiem lat. Pyskówki, wzajemne oskarżanie i niedopowiedzenia z czasem zaczęły powodować we mnie lekkie znużenie. Nie chciałem czytać rodzinnej dramy tylko sprawnie napisany horror! Z czasem jednak rodzinne konflikty schodzą na drugi plan i zaczyna się właściwa akcja! Wtedy dopiero zaczyna się dziać! Autor przedstawia nam horror, w którym wywleka na wierzch wszystkie koszmary z dzieciństwa naszych bohaterów. Mamy retrospekcje, które czyta się naprawdę świetnie! Fragmenty odnoszące się do przeszłości były dla mnie rewelacyjnymi przerywnikami! Mamy stwory zrodzone w dziecięcej wyobraźni i cały szereg zjawisk paranormalnych! Hendrix wypala nam prosto w twarz rasowym, świetnie napisanym horrorem! Kiedy wydaje się, że cały koszmar już się skończył, że bohaterowie już mogą spokojnie odetchnąć autor daje nam kolejnego pstryczka w nos! Otóż nie! Wtedy dopiero rozkręca się prawdziwa zabawa! Końcowe starcie w nawiedzonym domu to jeden wielki, świetnie skomponowany chaos! "Jak sprzedać nawiedzony dom" to kolejna świetna pozycja na liście książek Hendrixa. Na samym początku autor nieco zbyt mocno skupia się na konflikcie bohaterów, ale kiedy już się z nim uporamy czeka nas nagroda w postaci świetnie napisanego horroru, który swoim klimatem zaprowadzi nas wprost do wspomnień z naszego dzieciństwa. Do tej pory po książki Hendrixa sięgałem bez zastanowienia, bo każda kolejna powieść była bardzo dobra. Tym razem autor ponownie stanął na wysokości zadania i oddał w nasze ręce świetnie napisany horror.

Grady Hendrix to amerykański pisarz, dziennikarz i autor wielu horrorów. "Jak sprzedać nawiedzony dom" to najnowsza powieść Hendrixa, która w polskim tłumaczeniu ukazała się zgoła niedawno, bo pod koniec stycznia. Sam tytuł zabrzmiał tak oryginalnie, że nie potrzebowałam więcej - bez wahania sięgnęłam po książkę. I wiecie co? Od razu przepadłam. Fabularnie czytelnik poznaje Louise: pracowitą, zawsze poukładaną i umiejącą postawić na swoim kobietę. Wychowuje ona sama pięcioletnią córkę, Poppy, i za wszelką cenę próbuje przy tym nie popełnić identycznych błędów co jej matka. W ogóle gdyby mogła, to Louise chętnie zapomniałaby o przeszłości. A jednak nie może, ponieważ niespodziewanie dowiaduje się o tragicznej śmierci rodziców. W związku z tym zostaje zmuszona do powrotu w rodzinne strony, do miasta i domu, którego szczerze nienawidzi. Gdy dociera na miejsce, okazuje się, że wiele spraw dość mocno się pokomplikowało. Dziwnym trafem wszystkie związane są z jej młodszym bratem, Markiem. Osobą, którą Louise wyjątkowo gardzi. Ale wystarczy tylko załatwić kilka spraw, w tym sprzedać dom, by mogła wrócić do Poppy i swojego poukładanego, doskonałego życia. Tylko jak sprzedać dom, który okazuje się nawiedzony? Czy to w ogóle możliwe? Zręcznie wymyślona fabuła, mistrzowsko wykreowani bohaterowie z krwi i kości oraz błyskotliwa, zabawna, ale momentami mrożąca krew w żyłach historia to zaledwie kilka powodów, dzięki którym pokochałam się z twórczością Grady'ego Hendrixa. "Jak sprzedać nawiedzony dom" już od pierwszych stron powaliło mnie swoją oryginalnością oraz wyjątkowym dopracowaniem. Podczas czytania odniosłam wrażenie, że autor stworzył plan, który skrupulatnie i bez żadnych odstępstw realizował. Wszystko zostało dopięte na ostatni guzik. Całość totalnie zagrała, a przy tym sprawiała wrażenie, jakby działa się w rzeczywistości, tak prawdziwe się wszystko wydawało. W "Jak sprzedać nawiedzony dom" pojawiają się dwa aspekty, o których muszę wspomnieć i które kompletnie zmiotły pozostałe. W pozytywnym tego słowa znaczeniu, oczywiście. Pierwszy dotyczy stworzenia bohaterów. Louise, Mark, ich rodzice oraz inne, poboczne postacie otrzymali własny, niekwestionowany przydział cech charakteru. Posiadali zalety i mnóstwo wad, a przy tym często się gubili, popełniali błędy oraz robili wszystko, by sprawiać wrażenie jak najbardziej żywych. Autor dla każdego wymyślił realistyczną przeszłość, a także doskonale budował relacje i stwarzał konflikty. Umiejętność godna pozazdroszczenia. Drugim aspektem była wspaniale zbudowana, gęsta atmosfera. Towarzyszyła mi ona niemal przez całą książkę, dzięki czemu czułam, że czytam horror. Czułam lęk, lekką niepewność podszytą obawą przed dalszymi wydarzeniami. Znalazło się też parę momentów, gdzie miałam ochotę uciec. Motyw nawiedzonego domu okupowanego przez opętane laleczki wywarł na mnie piorunujące, mocne wrażenie - nigdy w życiu nie kupię żadnej lalki. Serio. Najsłabszym elementem "Jak sprzedać nawiedzony dom" było zakończenie. Po doskonałym wprowadzeniu i intrygującym środku historii oczekiwałam wielkiego bum. Czegoś, co wstrząśnie moim światem, co zmiecie mnie z podłogi. Końcówka ostatecznie okazała się tylko niezła. Zabrakło mi wszechobecnej grozy i tego upiornego uczucia, które towarzyszyło mi za każdym razem, gdy Louise przekraczała próg domu rodziców. Podsumowując, Grady Hendrix stworzył naprawdę dobrą, wartą polecenia książkę. Już dawno nie wsiąkłam aż tak w historię jak w "Jak sprzedać nawiedzony dom". Genialni bohaterowie, gęstniejąca co stronę atmosfera i opętane laleczki to coś, w co warto iść, jeżeli lubi się horrory.

🏠Tytuł: „ Jak sprzedać nawiedzony dom” 🖋️Autor: Grady Hendrix 📚Wydawnictwo: Zysk i S-ka 📑Ilość stron: 405 „Jak sprzedać nawiedzony dom” to klasyczna powieść grozy z okładką niczym z największego koszmaru. Osoby cierpiące na pediofobię raczej nie powinny sięgać po ten tytuł (pediofobia– strach przed lalkami). Tutaj nie dość, że lalki (porcelanowe, plastikowe, szmaciane) się pojawiają, to również mówią i się ruszają. Oczywiście być może tylko w wyobraźni bohaterów, ale to musicie ocenić sami. Rozdział 1 to jedyne kilka stron, podczas których czytelnik ma szansę poznać relacje panujące w czteroosobowej rodzinie Joynerów. To jedyny moment, w którym rodzice Louise jeszcze żyją i odwiedzają kobietę w San Francisco, aby wesprzeć ją w pierwszym trymestrze ciąży. Potem książka jest już podzielona na kilka części: ZAPRZECZENIE, GNIEW, TARGOWANIE SIĘ, DEPRESJA, POGODZENIE SIĘ. Cała historia rozpoczyna się w rozdziale 2, w którym to Louise, wychowująca samotnie pięcioletnią Poppy, odbiera telefon od swojego brata Marka, który informuje ją o tragicznej śmierci obojga rodziców. Kobieta jest wstrząśnięta tą informacją i postanawia jak najszybciej lecieć do Charleston, aby dowiedzieć się więcej na temat wypadku, spotkać się z rodziną i mało sympatycznym bratem, dopełnić formalności związanych z pogrzebem i testamentem rodziców. Na miejscu okazuje się, że Mark zajął się już większością spraw. Również oczyszczaniem rodzinnego domu, w którym obecnie mieszkali rodzice. Kobieta nie jest zachwycona tym pomysłem i dochodzi między rodzeństwem po ostrej wymiany zdań i przepychanki. Mark jest wrogo nastawiony do siostry i nie ma zamiaru jej w niczym ustępować. Tymczasem testament rodziców jeszcze bardziej zaognia sytuację w rodzinie i powoduje, że niełatwo będzie im się dogadać w sprawie rodzinnego domu. Tytułowy dom ... Właśnie tam prosto z lotniska udaje się Louise. Chce zrobić obchód i ocenić sytuację. Jednakże "spacer po domu" nie wychodzi jej na dobre. Ma dziwne wrażenie, że nie jest tam sama, a grający w salonie telewizor tylko wzmaga to uczucie. Dom jest przerażający, pogrążony w żałobie, przytłoczony lalkami, które były pasją Nancy Joyner. " Wpatrywały się w nią setki lalek mamy. Na sofie klauny, na podłodze arlekin, na półce powyżej niemieckie lalki bisque, mnóstwo lalek za szklanymi drzwiami przeznaczonej dla nich szafki". Dla mnie brzmi przerażająco. Dodajcie do tego włączający się telewizor, dziwne dźwięki na strychu i przemieszczające się lalki. Pacynki, które mówią i potrafią zaatakować oraz ukrywany w tajemnicy przed rodzeństwem sekret rodzinny, dotyczący śmierci jednego z jej członków. "Jak sprzedać nawiedzony dom" to tytuł, obok którego nie mogłam przejść obojętnie. Wszyscy, co mnie znają wiedzą, że bardzo lubię filmy, seriale i dokumenty dotyczące nawiedzeń i duchów. Książka jest bardzo klimatyczna a autor "głęboko wchodzi" w postacie. Kolejny raz potwierdza się teza, że wydarzenia z dzieciństwa mają niesamowity wpływ na naszą osobowość, na to kim jesteśmy. Niesamowita jest relacja Marka i Louise. Ten pierwszy jest z początku pokazany jako nieudacznik i typowy przegryw życiowy. Potem zyskuje w oczach, współczujemy mu i usprawiedliwiamy jego działania. Atmosfera zła jest tu odczuwalna w każdym zakątku domu, a czytając, z każdą stroną odczuwasz coraz większy niepokój i masz ochotę krzyczeć "nie idź tam, to zbyt niebezpieczne". Zjawiska paranormalne, z którymi zmaga się ta rodzina, są bardzo realistyczne i aż miałam ciarki w niektórych momentach. To bardzo dobra, klimatyczna i wciągająca powieść z gatunku grozy.

Grady Hendrix wielokrotnie udowodnił wyjątkowość swojego talentu. Twórczość autora wymyka się wszelkim schematem i zaskakuje czytelnika na każdym kroku. Jego historia są nietuzinkowe, oryginalne i tak intrygujące, że nie sposób się od nich oderwać. Fabuła bawi się formą oraz porusza wiele motywów, ukazując ogrom pracy jaką autor wyłożył w swoją najnowszą powieść. Z jednej strony doskonale wiedziałam czego mogę się spodziewać, ponieważ już wcześniejsza jego książki miło mnie zaskoczyły, a jednak z zawartym tchem przerzucałam kolejne strony. To połączenie groteski i horroru, ujawnienie wszystkich ludzkich słabostek i prawdziwej natury człowieka a także przygoda z dreszczykiem, która pełna jest ukrytych znaczeń. Hendrix włada wspaniałym stylem, plastyczność jego przekazu pobudza nasz szare komórki a wyobraźnia pracuje na najwyższych obrotach, gdy kolejne podszepty pojawiają się w tle i sugerują, że za moment wydarzy się coś niezwykłego. Mam ogromną słabość do historii z o nawiedzonych domach, więc porzuciłam wszystko co obecnie czytałam na rzecz nowej powieści Hendrixa. I to był strzał w dziesiątkę! Otrzymałam bowiem fabułę wielowymiarową, nieszablonową oraz intensywną od zaskakujących pomysłów, stawiającą na silne emocje i wymykającą się wszelkim schematom. Czytamy bowiem o rodzinie, która wraz z upływem czasu rozeszła się w różne strony a dziś, po śmierci tych najważniejszych osób, drogi rodzeństwa przecinają się na nowo. Louise nie chce wracać w rodzinne strony i tym bardziej nie ma ochoty na kontakt ze swoim bratem Markiem a jednak doskonale wie, że tylko wspólnymi siłami uda im się sprzedać dom po rodzicach. Nie wystarczy bowiem odmalować ścian, by przykryć jego tajemnicę. Wszystko w tej historii ma konkretne uzasadnienie. Autor skrupulatnie prowadził nas przez przemyślaną fabułę, gdzie poruszane motywy idealnie łączyły się z gęstą atmosferą. Na początku dogłębnie staramy się poznać bohaterów i przeanalizować ich wady oraz zalety, ponieważ stają przed nami osoby z krwi i kości, z którymi bez problemu potrafimy się utożsamić. Wszystko zaczyna się więc powoli, skupiając się na detalach i konkretnych osobach, a dopiero później rozwija się sam motyw nawiedzonego domu. Autor żongluje emocjami i na równi z mrokiem zabawia nas pomysłowymi scenami, więc tuż po dreszczach przerażenia biegających nam po plecach na twarzy może pojawić się szczery uśmiech. Ten zawiły miszmasz gatunkowy, wymykający się wszelkim schematom sprawia, że w naszych dłoniach ląduje pomysł inny niż wszystkie i zdecydowanie warty poznania. "Jak sprzedać nawiedzony dom" budzi wiele skrajnych emocji. Wszystko jest tutaj jednak na swoim miejscu i absolutnie nie mam do czego się przyczepić. To książka jakiej potrzebowałam – oryginalna, nietuzinkowa, pękająca w szwach od nadmiaru emocji i budząca lęk przed tym co może wydarzyć się na kolejnych stronach. Charyzmatyczna kreacja bohaterów stworzonych na podstawie wad i zalet, a także pomysł na nawiedzoną posiadłość ponownie wybiły twórczość Hendrixa ponad przeciętność. Jeśli szukacie książki przy której codzienne obowiązki przestaną mieć znaczenie – oto idealna propozycja.

JAK PORADZIĆ SOBIE ZE STRATĄ Jak sprzedać nawiedzony dom – a raczej jak sprzedawać nawiedzone domy – to już pokazał nam kiedyś Chuck Palahniuk w swojej wyróżnionej nominacją do Bram Stoker Award dla najlepszej powieści „Kołysance” z 2002 roku. Czyli tak o sprzedawaniu domów zamieszkanych przez duchy i upiory wyprzedził Hendrixa o ponad dwie dekady, bo „Jak sprzedać nawiedzony dom” to powieść nowa, wydana w oryginale ledwie rok temu. Ale ja nie o tym miałem, a po prostu o nowej powieści dobrego autora, jednego z lepszych, jeśli chodzi o współczesny rynek książek grozy. No i co tu dużo mówić – dobrze jest. Wiadomo, dość prosto i niewyszukanie, jeśli chodzi o pisarstwo to taka lekka rozrywka, która ma klimat, szaleństwo i to, czego horrory wymagają – dobrego zaplecza obyczajowego. Głównej bohaterce życie ułożyło się, jak ułożyło, że najpierw bała się powiedzieć rodzicom, że jest w ciąży – choć swoje lata przecież już miała – a teraz, kilka lat później, gdy wszystko jest, jak być powinno, nagle przychodzi informacja o śmierci rodziców. No i się zaczyna. Ona i jej brat, dziedzice majątku, choć specyficznie podzielonego, będą musieli, acz niechętnie, połączyć siły, by pozbyć się domostwa i wspomnień, które teraz wywołują ból. Rodzinne sprawy to jednak nie wszystko, bo dom kryje swoje sekrety i… Ja i Grady Hendrix aż do niedawno jakoś się rozmijaliśmy. Bo może i lubię horrory, ale współczesna proza to najczęściej tak duże rozczarowanie, że wolę jednak albo sprawdzonych autorów, albo klasykę. Szkoda nerwów i czasu. No ale w końcu i Grady’ego poznałem, bo „Final Girls” brzmiało po prostu tak, że musiałem przeczytać. I podeszło mi to całkiem, nie że wybitne było, ale bawiłem się naprawdę na poziomie. Więc już na „Jak sprzedać nawiedzony dom” nawet czekałem i z przyjemnością w to wszedłem. No i powiem, że mi to lepiej weszło niż „Final Girls”, choć temat mniej mój, że tak to ujmę. Bo tu jakby styl lepszy, a i skupienie się bardziej na obyczajowej stronie i fajnej dynamice relacji rodzeństwa – i w sumie rodzinnych, od samego początku, gdzie bohaterka mimo swoich lat boi się powiedzieć rodzicom, że jest w ciąży, przez te relacje z rodzicami… no po wszystko, co dzieje się potem, a co już warto odkryć sami. Ale podoba mi się, że ta książka idzie też w takie jakieś szaleństwo, jakieś takie balansowanie między smutkiem i humorem. Powieść nie straszy – czyli dla mnie norma – ale ma klimat, potrafi zagrać emocjonalnie, a jednocześnie miło bawi się i kiczem / tandetą i odświeżaniem klasyki także. No i to w sumie tyle. Nie jest to wielka książka, ale Hendrix daje radę. Rozrywkowy, lekki horror, prosty, ale przyjemny, fajnie bawiący się motywami. Prosto napisany, ale dający radę i dostarczający przyjemnej zabawy. A no i przy okazji bardzo fajnie wydany, z twardą, stylizowaną na pogniecioną i podniszczoną okładką. Ot dobra powieść grozy dla miłośników tematu albo autora.

Louise dowiaduje się, że jej mama i tata zginęli w wypadku. Postanawia uporządkować sprawy spadkowe oraz pojechać na pogrzeb. Będzie musiała stawić czoła bratu, którego nienawidzi i któremu wszystko przychodziło przez całe życie zbyt łatwo, w przeciwieństwie do niej. Ona musiała na wszystko zapracować. Niestety Mark jest jej najmniejszym problemem. Choć nie ma na to najmniejszej ochoty, będzie musiała przekroczyć próg domu jej rodziców, w którym coś jest zdecydowanie nie tak. Obsesja jej matki na punkcie lalek może wpędzić Louise w niebezpieczeństwo. Ta książka ma lepsze i gorsze momenty. Choć początkowo emocji jest w niej tyle, co przy zbieraniu porzeczek, to wciągnęłam się w jej obyczajową część. Ciekawił mnie konflikt między rodzeństwem, spieranie o sprzedaż domu i podział majątku. Długo zastanawiałam się, gdzie jest horror, gdyż poza epizodem, nie działo się tam nic spektakularnego. W drugiej połowie powieść się rozkręca, a akcja przyspiesza tempa, lecz szczerze powiedziawszy, nie czułam grozy, a niekiedy przytłaczała mnie niedorzeczność w tej historii. Końcówka natomiast była niezła i podciągnęła znacznie moją ocenę. Głównymi bohaterami są wspomniani wyżej Louise oraz Mark. Są niczym zderzenie dwóch światów. Ona sprawia wrażenie ogarniętej życiowo osoby, która ma wszystko uporządkowane. Nie lubi być zaskakiwana i niechętnie wraca do przeszłości. Mark natomiast wygląda na osobę, którą cechuje słomiany zapał, całe życie rodzice wyciągali go z tarapatów, nie ma rodziny i jest całkowicie zafiksowany na punkcie pieniędzy. Do czego dojdzie, gdy tej dwójce przyjdzie złączyć siły w walce z nadprzyrodzonymi, złymi mocami? Tak swoją drogą, nie wyobrażam sobie mieć w domu kolekcje upiornych lalek, pacynek, klaunów. Mimo że nie wierzę, iż mogłyby być nawiedzone, to i tak czułabym się nieswojo, zwłaszcza po zmroku. Zbyt dużo horrorów w życiu widziałam oraz czytałam, bym mogła wśród nich spać. Są zdecydowanie lepsze formy kolekcjonowania rzeczy, np. filatelistyka. Jestem ciekawa, jakie jest Wasze zdanie na ten temat. Nie wiem dlaczego, ale spodziewałam się, że będzie to czarna komedia, jednak zdecydowanie ta książka nie należy do tego gatunku. Według mnie jest to połączenie horroru z dramatem. Każda rodzina ma sekrety i grzeszki, lecz to, co kryje się „za zamkniętymi drzwiami” bohaterów, skrywa mrok sięgający już czasów ich dzieciństwa. Nie mogę na koniec nie wspomnieć o ciekawej okładce, stylizowanej na zniszczoną. W pierwszym momencie chciałam lecieć na pocztę, by ich zrugać nie dość za potężne opóźnienie, to jeszcze za zniszczenie książki, tymczasem mój mąż zatrzymał mnie i pokazał, że ona po prostu tak wygląda specjalnie!