Huśtawka (okładka  twarda, wyd. 05.2015)

Po drugiej stronie nikogo nie ma.Na dole siedzi Pi i czeka na kogoś, z kim mógłby się pohuśtać. Na próżno. Pi zapisuje w swoim notesiku: "Z huśtania nic nie wychodzi, jeśli po drugiej stronie nikogo nie ma." Gdy o huśtawkę uderza wielki świerk, Pi wylatuje w Kosmos. Łapie za rożek księżyc, który zdradza mu, że huśta się ze słońcem. Podczas swej przygody Pi spotyka najróżniejsze stworzenia i dostrzega, że w życiu wszystko się kołysze to w górę, to w dół... Pokręcona historia o małym niedźwiadku który szuka kogoś, kto się z nim pohuśta. Wyniesiony w Kosmos przez świerk, podczas swej wędrówki spotyka mnóstwo niesamowitych i co tu dużo mówić niezwykłych, niemal onirycznych postaci. Marzenie senne które trwa i nie chce się skończyć. Poszukiwania kogoś kto się z nim zaprzyjaźni i pohuśta, skłaniają go do przemyśleń które zapisuje skrzętnie w swoim notatniku. Język opowieści jest stonowany, pełny niedomówień i tajemniczy. Ilustracje to nie tylko ozdoba, ale i uzupełnienie danej sceny. Zastanawia mnie twarz tego misia na ilustracjach.. Magiczna to słowo najpełniej oddaje charakter tej książki. Dzieci kochają takie przypowieści. Z każdego zdania wyziera ciepło i mądrość. Roald Dahl pisał podobne historie, nikt jak On nie umiał opowiadać historii które uwielbiają młode pokolenia. Timo Parvela jest genialny w tym co zrobił i chcę więcej. Dziękuję Eneduerabe za udostępnienie.

Cała historia jest mocno niepokojąca. Podróż Pi osnuta jest oniryzmem, a każde wydarzenie (o zaskakującym zakończeniu nie wspomnę!) rozumieć można na kilka sposobów. Na pewno znacie książki, które dadzą się opisać jedynym tylko słowem: „dziwne”. „Huśtawka” jest jedną z nich. Dla mnie jednak to jedna z najciekawszych etykiet, jakie można przypisać powieści, zwłaszcza w literaturze dziecięcej; niejednoznaczność, wielość interpretacji i ten wgryzający się w podświadomość niepokój to najlepsza mieszanka, jaką można zaserwować młodemu umysłowi. Bardzo polecam!