Hold Time (CD)

Czwarty solowy album wokalisty M. Warda z Portland, nagrany po przełomowej w jego karierze płycie "Post-War", która zapewniła mu wsparcie takich znakomitości, jak Norah Jones, Conor Oberst, White Stripes i Jim James z My Morning Jacket.

Do tego czasu Matt Ward był raczej mało znanym wokalistą, związanym ze sceną folkową z Portland. Zwrócono na niego baczniejszą uwagę po ukazaniu się bardzo stylowego albumu "Transistor Radio", poświęconego złotym czasom radia przełomu lat 50. i 60., kiedy to 24 godziny na dobę nadawano muzykę z singli na 45 obrotów. Następna płyta, wspomniana "Post-War" - zbiór uniwersalnych songów, doskonale wpisujących się w nastroje panujące w USA po inwazji na Irak - stał się dla Warda przepustką do popularności już na skalę krajową. Miała na to wpływ tak doskonała jakość jego piosenek, jak i odrobina pomocy ze strony nowych przyjaciół. A znaleźli się wśród nich i Conor Oberst z Bright Eyes, który zapewnił mu udział w trasie The Monsters of Folk, a potem posadę gitarzysty w Bright Eyes podczas dowodzonej przez Bruce'a Springsteena trasy propagandowej Vote for Change, zachęcającej do masowego udziału w wyborach prezydenckich w 2004 roku. Niedługo potem Warda zaprosiła osobiście Meg Ryan, by wystepował jako support podczas amerykańskiego tournee White Stripes w 2005 roku. To tylko trzy z kilku "nadprogramowych" jego działań, które mocno opóźniły przygotowania do nagrania następnego autorskiego albumu, "Hold Time" (do tych "opóźniaczy" można by także jeszcze dorzucić gościnny udział w nagraniu nowego albumu Nory Jones, przygotowanie "tribute albumu" kultowego folkowego gitarzysty Johna Fahey'a, produkcję solowej płyty Jenny Lewis z Rilo Kiley, no i wreszcie nagranie już bardziej własnego albumu "She & Him's Volume One" w duecie z Zooey Deschanel).Był więc M.Ward artystą bardzo zajętym, co na szczęście nie wpłynęło na jakość "Hold Time" - zestawu nowych utworów, który wprawdzie może sprawić wrażenie nieco eklektycznego, ale jednak nie pozostawiającego cienia wątpliwości co do tożsamości ich autora, jego rozpoznawalnego stylu gry na gitarze i niepowtarzalnego głosu, raz jedwabistego, jak u klasycznego croonera, raz szorstkiego, przesiąkniętego whiskey i papierosowym dymem, jak, nie przymierzając, u Toma Waitsa. Zresztą już od czasów "Transistor Radio" Ward konsekwentnie stawia na różnorodność swojej muzycznej oferty, zawsze jednak dochowując wierności swym pierwotnym folkowym i country'owym korzeniom, ale też dając upust swojej fascynacji latami 50. i 60. Czy będzie to jakby echo Buddy'ego Holly'ego w "Jailbeard" i Hanka Williamsa ("One Hundred Million Years"), czy ukłon w stronę klasycznej stylistyki dawnych ballad Johnny'ego Casha ("Fischer Of Men"), bluesa (zaśpiewany w duecie z Lucindą Williams "Oh Lonesome Me") czy psychodelicznego rocka ("Never Had Nobody Like You", "Epistemology"). Dawno minęły czasy, gdy w 2003 roku Ward nagrywał w samotności swój debiutancki "Transfiguration Of Vincent". Dzisiaj wspierają go w studiu różni zaprzyjaźnienie z nim artyści. W przypadku "Hold Time" są to, obok wspomnianej Williams, Jason Lytle, Tom Hagerman z DeVotchKi i Zooey Deschanel.