Herbie Hancock. Autobiografia legendy jazzu (okładka  twarda, wyd. 07.2015)

Świetna biografia jednego z najlepszych pianistów jazzowycch, opis jak zmienił historie muzyki elektronicznej, warto przeczytac i dowiedzieć się jak ciężkie bywają początki muzyków... moze gdyby większość ludzi wiedziała, jak wielkie to poświęcenie, prawdziwi artysci byliby bardziej doceniani.....

Nigdy nie lubiłem czytać biografii, aż do czasu tej książki.
Obowiazkowo, nie tylko dla miłośników jazzu.

Super książka polecam

W zalewie pseudo biografii i autobiografii sezonowych gwiazdek, pojawiła się wreszcie książka, która na miano biograficznej rzeczywiście zasługuje. Herbie Hancock - jeden z najwybitniejszych muzyków historii jazzu zdecydował się opowiedzieć historię swojego życia (współautorem książki jest znana amerykańska ghostwriterka Lisa Dickey). Hancock opisuje siebie jako perfekcjonistę i rzeczywiście swoją autobiografię skomponował niemal idealnie. Nie ma w niej fragmentów przegadanych, dydaktycznych smrodków czy też zbędnego filozofowania co nie znaczy, że autor „prześlizguje się” po kolejnych tematach. Książkę czyta się z taką przyjemnością z jaką słuchało się najlepszych nagrań amerykańskiego pianisty. Hancock pokazuje swoje losy od czasów dzieciństwa, aż do niemal dnia dzisiejszego. To z jednej strony zbiór anegdot i historyjek, które jednak są ze sobą tak płynnie i sprawie powiązanie, że tworzą spójną i wciągającą opowieść. Hancock nie poświęca równej wagi wszystkim okresom swojego życia. Początki kariery, współpraca z Milesem Davisem i Mwandishi zajmują prawie dwie trzecie książki. Miles Davis to zresztą jedna z ważniejsza postać tej opowieści. Hancock nie ukrywa , że niemal do dziś stara się artystycznie podążać za jego filozofią i - oczywiście jeżeli chodzi o muzyczne wybory - powołuje się na Davisa niemal równie często jak na buddyzm. O religii pisze zaś dużo, podkreślając jak ważny to element jego życia i co jej zawdzięcza. Czyni to jednak bez agitatorskiego zadęcia i nachalnej propagandy. Hancock nie kreuje się na wszechwiedzącego geniusza, a raczej pokazuje się jako artysta ustawicznie poszukujący możliwości rozwoju, zmian, korzystający z perspektyw jakie otwiera przed nim los (stąd też oryginalny tytuł tej książki: „Possibilities”, nawiązujący zresztą do dyskografii Hancocka; szkoda, że w polskim wydaniu zastąpiono go mało subtelnym „Autobiografia legendy jazzu”). Bez skrępowania pisze o artystycznych błędach i porażkach. Sporo miejsca poświęca Hancock na opisanie projektów związanych z muzyką filmową i przypuszczam, że wiele osób może zadziwić się listą tytułów do których komponował ścieżkę dźwiękową. Innym tematem, który powraca w kolejnych rozdziałach jest fascynacja muzyka nowymi technologiami i ich praktycznym wykorzystaniem. Hancock nie stroni od opisywania także prywatnej części biografii, ale nie należy tu oczekiwać jakiś sensacji i ujawniania skrywanych głęboko tajemnic. Trzeba też wspomnieć, że jeżeli już o kimś Hancock pisze to pisze dobrze. Próżno szukać tu złośliwości czy negatywnych komentarzy w stosunku do osób pojawiających się na kartach tej książki, a co ciekawe udaje się pomimo to uniknąć efektu zbytniego przesłodzenia i lukrowatości. To szczera opowieść o życiu, wpuszczenie nas za kulisy wydarzeń nie tylko muzycznych, ale i czysto osobistych. Książka zasłużenie obsypana nagrodami w USA. Mankamentem jest brak indeksu osób – choć nie wiem czy to przypadłość jedynie polskiego wydania czy także wersji oryginalnej. Nie zmienia to faktu, że to znakomita i godna polecenia lektura dla fanów jazzu ze szczególnym uwzględnieniem osób muzykujących.

"Jazz polega na życiu w danym momencie. Chodzi w nim o ufanie sobie i szybkie reagowanie na to, co się dzieje. Jeśli sobie na to pozwolisz, otworzą się przed tobą drzwi do wiecznej eksploracji muzyki i życia."

Autobiografię przeczytałam z wielkim zainteresowaniem, chętnie poznawałam kolejne etapy muzycznej twórczości i fakty z życia Herbie Hancocka. Dowiedziałam się także o artystach, producentach i menedżerach, z którymi miał okazję współpracować autor. Poznałam kto był jego mentorem, inspirował, uczył i proponował kierunki rozwoju kariery. Wiele zrozumiałam z procesu, warunków i potrzeb tworzenia, oraz nieustannych poszukiwań artystycznej duszy. Nie przypuszczałam nawet, że tak zaskakująco inspirująca, budująca i pozytywnie nastrajająca okaże się dla mnie publikacja tego legendarnego jazzmana i kompozytora. Czyta się ją z wyjątkową lekkością i zaciekawieniem, to pasjonująco opowiedziana historia, podczas której towarzyszy nam specyficzny klimat, wypełniony brzmieniem, akordami, harmonią, ogromnym wachlarzem muzycznych pomysłów i pełną gotowością do eksperymentowania. I choć nie jestem zaznajomiona z muzyczną terminologią wiele opisów wypełnionych nimi sprawiało, że mogłam wczuć się w przybliżane zagadnienia i konkretne utwory, to taki dodatkowy smaczek przybliżający do zrozumienia i docenienia barwnego świata dźwięków, poddaniu się miłości autora do muzyki. Mam wrażenie, że wielką rolę w tym efekcie odgrywa bardzo dobre tłumaczenie.

W książce znajdziemy wiele ciekawostek, historyjek, anegdot, nieznanych wcześniej opinii publicznej informacji, podawanych niejako zza kulis. Dotyczy to zarówno życia artystycznego jak i osobistego, wyczuwamy prawdziwość i szczerość przytaczanych wydarzeń i wspomnień. Droga do spełnienia zawodowego, pragnienie odniesienia sukcesu, coraz bardziej dojrzałego spojrzenia na otaczającą rzeczywistość, poszukiwania duchowe, wywierają na czytelniku wielkie wrażenie, bo choć wiele osób podąża taką ścieżką życia, niewielu jednak udaje się podchodzić do tego z taką świadomością i zrozumieniem. Autobiografia niczego nie gloryfikuje, a wręcz odwrotnie, pokazuje jak wyciągnąć wnioski z porażek i niepowodzeń, trwać przy własnych przekonaniach i zasadach, pozostać wiernym sobie. Aby spełniać marzenia, trzeba nauczyć się korzystać z szans danych nam przez życie, nie bać się podejmować trudnych decyzji, nawet jeśli wiąże się z nimi ryzyko i odpowiedzialność za innych. Jak zwykle, równolegle z czytaniem biografii zasłuchiwałam się w omawiane utwory muzyczne i miałam okazję spojrzeć na nie z nieznanej mi do tej pory perspektywy. To bardzo miłe uczucie, kiedy wiemy, że książka wzbogaca naszą wiedzę, pozwala też cieszyć się nią w innym wymiarze, dostarczając kilkugodzinnej satysfakcji czytelniczej. Bardzo wysoko cenię również piękną oprawę graficzną książki, z przyjemnością sięgam po takie, które oprócz wciągającej treści, cieszą także nasze zmysły wzroku i dotyku, dzięki temu żyją dłużej w naszych sercach.

bookendorfina.blogspot.com

Pasjonująca opowieść legendarnego jazzmana i kompozytora.
Historia Herbiego Hancocka, złotego dziecka jazzu, wiedzie od trudnych początków w purytańskiej Ameryce, przez pracę w Kwintecie Milesa Davisa, po innowacje, które wprowadzał jako lider własnego przełomowego Sekstetu. Hancock współpracował z niemal wszystkimi wielkimi współczesnymi muzykami: Joni Mitchell, Christiną Aguilerą, Steviem Wonderem, Stingiem czy Carlosem Santaną. Miał olbrzymi wpływ na kształtowanie się zarówno akustycznego, jak i elektrycznego jazzu, R&B i hip-hopu. Pasja, geniusz i pragnienie odkrywania kolejnych gatunków muzycznych przyniosły mu czternaście nagród Grammy i Oscara.
Herbie Hancock po raz pierwszy tak szczegółowo opowiada o swoim życiu i niezwykłej karierze. Zdradza swoje muzyczne fascynacje, przytacza nieznane wcześniej, często szokujące historie zza kulis show biznesu, mówi o swoim wieloletnim małżeństwie, problemach z narkotykami i rasizmem, a także inspiracjach buddyzmem.
Jego autobiografia to nie tylko bezcenny wkład w literaturę jazzową, ale także pozycja, którą powinni przeczytać fani artysty u miłośnicy muzyki.

Kim jest autor?
Herbie Hancock zaczął grać na fortepianie w wieku siedmiu lat. Zanim założył własne zespoły, grał z Milesem Davisem, później nawiązał współpracę z takimi artystami jak Dave Matthews, Paul Simon, Lang Lang, Wayne Shorter. Zdobył Oscara za ścieżkę dźwiękową do filmu "Około północy". W 2011 roku został Ambasadorem Dobrej Woli UNESCO, a dwa lata później otrzymał odznaczenie Kennedy Center. Mieszka w Los Angeles.

Kiedy wzięłam książkę do ręki myślałam, że czytanie jej zajmie mi dużo czasu. Myślałam, że jest ona napisana ciężkim językiem i będzie on dla mnie za trudny. Jednak jak to ze mną bywa, myliłam się. W autobiografię się wciągnęłam i przeczytałam ją w 1,5 dnia.
Dzięki książce poznałam nazwy instrumentów muzycznych. Było ich tak dużo, że teraz nie jestem w stanie wymienić wszystkich lub nawet jakiejś części. Herbie każdy dźwięk pochodzący z tych instrumentów nazywał specjalistycznymi nazwami, które dla mnie są niezrozumiałe. Dla mnie te wszystkie dźwięki to jakiś bełkot bez ładu i składu.

Jestem pod ogromnym wrażeniem, że książkę czyta się tak łatwo i szybko. Bardzo podobała mi się historia przedstawiona przez Herbiego, który w bardzo fajny sposób opisywał tamte czasy. Myślałam, że opis czasów z przed 2000 roku będzie jakiś nudny. Myliłam się.

Nie żałuję czasu, który poświęciłam na tę książkę (bo przecież mogłam w tym czasie czytać inną) i szczerze mówiąc mogę ją Wam polecić. Jeśli interesujecie się muzyką lub bardziej szczegółowo jazzem, ta książka jest jak najbardziej dla Was.



Za egzemplarz do recenzji dziękuję wydawnictwu Sine Qua Non

Obojętnie, czego by się nie napisało o Herbie’em, to i tak będzie to zdecydowanie za mało. Absolutny geniusz fortepianu, genialnie odnajdujący się w praktycznie każdej muzycznej estetyce i współtworzący kilka wzajemnie się uzupełniających gatunków muzycznych od hip- hopu, przez funk do jazzu. Kompozytor nieśmiertelnych standardów Cantaloupe Island, Watermelon Man czy Chameleon i co by nie napisać absolutna legenda. To wszystko w sumie wiadomo bez czytania jakiejkolwiek książki.
Pierwsza w Polsce książka przedstawiająca życie Herbie’ego Hancocka napisana razem z Lisą Dickey i wydana przez specjalizujące się w świetnie pisanych biografiach wydawnictwo SQN, to pozycja, której zdecydowanie mi brakowało na polskim rynku. Tak na marginesie, to brakuje mi jeszcze kilkuset (może grubo ponad kilkudziesięciu) tytułów, ale o tym może kiedy indziej. Trzeba się cieszyć, że jest o Herbim i tyle. Zaraz po Milesie, to druga biografia, którą musi przeczytać każdy jazzfan.
Ja nie umiem czytać muzycznych biografii w oderwaniu od muzyki, dlatego obok książki koniecznie musiało znaleźć się kilka płyt Herbie’ego, o które poszerzyłem swoją płytotekę. Tak też najlepiej czytać. W towarzystwie. A jest to książka, przez którą wręcz się płynie, bo jest napisana przystępnym językiem w zasadzie w formie opowiadania. To Hancock przeciąga nas przez swoje życie snując opowieści o rodzicach i siostrze, później o swych muzycznych fascynacjach i mistrzach, bez których nie byłoby takiego pianisty, jakim dziś on jest.
Mikołaj Szykor
dookolakultury.blogspot.com

Herbert Jeffrey „Herbie” Hancock (ur. 12 kwietnia 1940 w Chicago) − amerykański pianista, kompozytor, aranżer i bandlider jazzowy. Laureat NEA Jazz Masters Award 2004 dowiadujemy się z Wikipedii.

Jeden z najwybitniejszych twórców trendu w muzyce, który ja określam jako swingujący jazz.
Herbie Hancock najjaśniejsza gwiazda na firmamencie jazzowego nieba.

Mam przed sobą książkę Herbie Hancock-Autobiografia Legendy Jazzu.
Piękne wydanie w twardej okładce, zawierające oprócz snującego opowieści Herbiego interesujące zdjęcia z życia i z kariery jazzmana.

Zresztą nazwanie Hancocka jazzmanem to w dużym stopniu uproszczenie,bo Hancock to swoisty człowiek renesansu nie bojący się eksperymentować i działać w nowych trendach muzycznych.
Sporo miejsca poświęca w swoich wspomnieniach innej legendzie, jaką jest Miles Davis.
Zresztą Hancock jako młody pianista zaczynał w zespole Davisa.
Sporą część poświęca również swojemu trudnemu życiu w ubogiej dzielnicy Chicago, jednak nie czyni z tego swojej drogi przez mękę, jest po prostu ukazanie faktów.
Młody i ambitny muzyk nie zawsze miał łatwo, Zapewnienie sobie jakichś środków do życia nie zawsze wiązało się z muzyką.
Pięcie się na sam szczyt jazzowego raju nie było usłane różami, ale się udało.
Mamy teraz tą przyjemność obcować ze znakomitym muzykiem i elektryzującą osobowością.

Książkę czyta się jednym tchem, chwilami żałowałem, że jest taka krótka.
Jak najbardziej polecam, nie tylko fanom jazzu, ale i szeroko pojętej muzyki.
Wydawnictwu SQN dziękuję za udostępnienie mi tej pozycji.

"(...) Siesta Festival, który odbył się w Gdańsku w dniach 24-26 kwietnia 2015. W tym czasie Gdańsk przypominał światową stolicą muzyki world, fado, jazzu i inteligentnego popu (...)" - pewnie tak będzie ale może warto jednak zachować obiektywizm i wstrzymać się z podsumowaniami Festivalu do przyszłego weekendu :-)

Zgadzam się z tym, że książka będzie ciekawą pozycją dla fana Herbiego Hancocka oraz każdego miłośnika jazzu, niemniej jednak polecam ją również tym, którzy lubią czytać biografie i autobiografie w ogóle. Niezwykle ciekawe życie artysty stworzyło historię, którą przeczytałam z wielkim zainteresowaniem.