Ewa ze swych zgliszcz (okładka  miękka, wyd. 12.2019)

Kawał dobrej literatury, polecam

„Ewa ze swych zgliszcz” to powieść głębokich przeżyć emocjonalnych, nędzy i wykluczenia, a jej bohaterami jest czwórka siedemnastolatków: tytułowa Ewa, Sad, Savita oraz Clélio. To oni wprowadzają w świat dzielnicy biedy Troumaron na Mauritiusie. Dzielnicy fikcyjnej w swej nazwie, ale jakże prawdziwej w swej zbiorowości ludzi, którym przyszło tam żyć wśród zapuszczonych blokowisk. Którzy znaleźli się tam w wyniku kryzysów ekonomicznych, przemian społecznych, migracji. W swej wiarygodności, uniwersalne do innych dzielnic czy przedmieść na wyspie i poza nią. Troumaron to schronienie i zarazem swego rodzaju getto tuż obok turystycznego eldorado. Nędza i przemoc. Ludzie tam mieszkający są jak bezużyteczne odpady produkcyjne, poza nawiasem. Bezrobocie, brak perspektyw, a dla młodych brak autorytetów. To dzielnica wielokulturowości, różnorodności etnicznej, która dla starszego pokolenia ma znaczenie, są oni wzajemnie uprzedzeni rasowo, to dla młodych żadnego, „...chociaż Savita, podobnie jak ja, miała gdzieś sprawy rasowe, ale kiedy została zabita, od razu okazała się symbolem swojej rasy [...] mimo że my, dzieci z Troumaron, mamy w dupie religie, rady, kolory, kadry, wszystko, co dzieli ludzi w tym pieprzonym kraju, my dzieci z Troumaron, należymy do tej samej wspólnoty, która jest uniwersalna, do wspólnoty biedaków i wydziedziczonych i to, uwierzcie mi, jest jedyną wspólnotą, która się liczy.” I młodzi, którzy pchają swój los, każdy na swój sposób. Bez życiowych szans. Młodzi gniewni. Skazani na wykluczenie i biedę, na powielanie ról rodziców. I Ewa, czy uda się odbić od dna, czy uda się jej wyjść ze swych zgliszcz. Niesprawiedliwość społeczna dotyczy nie tylko Troumaron. Polecam.