Nie przywitam się z państwem na ulicy. Szkic o doświadczeniu niepełnosprawności (okładka  miękka, wyd. 08.2019)

Koniecznie do przeczytania! Piękna, bardzo potrzebna, serdeczna, z humorem!

Publikacji o tematyce dotyczącej różnego typu niepełnosprawności oraz historii osób borykających się z nimi jest na rynku wydawniczym wbrew pozorom całkiem sporo, wiem o tym, ponieważ miałam szansę zapoznać się z częścią spośród nich. Niemniej jednak, gdy tylko jakiś czas temu zobaczyłam zapowiedź książki, o której chcę Wam dzisiaj napisać to wiedziałam, że na pewno po nią sięgnę. Stało się tak, dlatego, że już na wstępie książka ta wręcz urzekła mnie trzema rzeczami: - swoim intrygującym tytułem - graficzną, prostą, a zarazem bardzo zagadkową okładką - opisem okładkowym Autorką jest Maria Reimann, antropolożka kultury i tłumaczka. Jest ona również współzałożycielką Interdyscyplinarnego Zespołu Badań nad Dzieciństwem UW oraz współautorką innych publikacji. Poruszona przez nią w najnowszej książce tematyka nie jest jej obca, gdyż sama zmaga się z wrodzonym zanikiem nerwu wzrokowego. „Nie przywitam się z państwem na ulicy” to książeczka niewielka objętościowo, ma zaledwie 168 stron, a mimo to niosąca w sobie ogromny ładunek edukacyjny, kładzie również niebagatelny nacisk na to, jak ważne jest okazywanie innym empatii oraz bycie uważnym wobec siebie nawzajem. Maria Reimann z jednej strony ukazuje nam losy kobiet, które na skutek pewnych uwarunkowań genetycznych spowodowanych brakiem części lub całości jednego z chromosomów X posiadają zespół wad wrodzonych noszący nazwę Zespół Turnera. Najważniejsze cechy występujące u osób z zespołem Turnera to: niski wzrost, słabo zaznaczone cechy żeńskie oraz w większości przypadków bezpłodność. Bohaterki zawartych w książce rozmów, choć często jest to dla nich bardzo dużym wyzwaniem psychiczno-emocjonalnym opowiadają o trudnościach natury nie tylko fizycznej, lecz także tej mentalno-osobowościowej, która wbrew pozorom często bywa trudniejsza do udźwignięcia. Według mnie warto pochylić się nad ich wypowiedziami, aby, choć trochę zrozumieć, jak na co dzień czują się one w świecie nazwijmy to kolokwialnie przeciętnych ludzi. Drugim aspektem, na który autorka zwróciła w swej książce uwagę są wszechobecne stereotypy i nadal istniejąca (niestety) niewiedza społeczna dotycząca tego, jak zachować się w stosunku do osoby w jakikolwiek sposób odbiegającej od przyjętego za standardowy wizerunku jednostki. Maria Reimann ukazała bardzo dobitnie, iż bardzo często znacznie większą przysłowiową kłodą pod nogi jest reakcja otoczenia, w jego bliższych i dalszych kręgach niż jakakolwiek odmienność istoty ludzkiej sama w sobie. Zdecydowanie polecam Wam lekturę „Nie przywitam się z państwem na ulicy”, bo uważam, że dla uważnego czytelnika będzie ona z jednej strony skarbnicą informacji na bardzo istotny temat, z drugiej natomiast otworzy Wam oczy na wiele zdawać by się mogło drobiazgów, które w gruncie rzeczy mogą ułatwić i uczynić znacznie znośniejszym codzienne życie drugiego człowieka. * https://www.facebook.com/Ksiazkowoczyta * https://ksiazkowoczyta.blogspot.com/2019/11/innosc-dziwnosc-wyjatkowosc-niczym-sie.html

Najtreściwsze 168 stron jakie ostatnio przeczytałam. W tej książce chodzi o doświadczanie niepełnosprawność, a nie o użycie historii innych ludzi. Przeczytać tę książkę to jak stanąć po drugiej stronie lustra. „Nie przywitam się z Państwem na ulicy” to książka zbudowana na przeżyciach i przemyśleniach, ale też potwierdzona badaniami naukowymi. Prosta, ludzka i mimo trudnego tematu pogodna. Mówi o pokonywaniu barier. Sile grupy i potrzebie rozmowy, dzielenia doświadczeń. Pokazuje, że niepełnosprawność to też normalność. po więcej zapraszam na www.readlikeagirl.pl

Książka skłoniła mnie do refleksji nad tym, jak traktuję osoby niepełnosprawne, co właściwie wiem o przeżywaniu niepełnosprawności - bardzo doceniam książkę za ten moment zadumy. Autorka pozostawia nas bez odpowiedzi na zadane pytania co uważam również za duży plus. Niestety zmęczyło mnie jednak czytanie w kółko tych samych zwrotów - bardzo dużo powtórzeń i tych samych przemyśleń. Być może spodziewałam się po książce większej różnorodności przemyśleń, z którymi pozostawi mnie autorka.