Elżbieta II. O czym nie mówi królowa? (okładka  miękka, wyd. 04.2016)

ELŻBIETA II – O CZYM NIE MÓWI KRÓLOWA?- Marek Rybarczyk


Czy patrząc na fotografię ostatniej wielkiej Królowej tego świata , siedzącej majestatycznie w fotelu , za jej plecami w tle najczęściej otaczonej przez męża Filipa, syna Karola i tego najważniejszego i ukochanego wnuka ksicia Williama- podejrzewasz choć jak wielkimi są dziwakami, ekscentrykami i jakie pod woskowymi uśmiechami chowają się natręctwa i małe obsesje?

Wyobrażasz sobie Elżbietę, królową, która z jednej strony przeżyła siedmiu papieży, dwunastu pierwszych premierów, spotykała się z największymi tego świata ALE konie są ważniejsze dla niej niż ludzie, psy stawia przed członkami rodziny, chętnie strzela do jeleni, sama ubrana w chustkę i prochowiec łapie w balmoralskiej jaskini nietoperze…?

Sztywny jak kij , wysoki małżonek Filip – spróbuj zobaczyć go oczami swojej wyobraźni nago , w damskim, kelnerskim fartuszku jedynie -jak podaje do stołu zakąski kumplom w trakcie wybujałych seksualnie przyjęć organizowanych regularnie w ścisłym gronie wysoko postawionych osób ze świata polityki , biznesu i kultury... – a przecież to ojciec przyszłego króla , mąż największej współczesnej Królowej.

A Karol- ekscentryk z przerośniętym ego, wiecznie czekający na w kolejce do tronu , gadający do roślin w ogrodzie , pro-ekologiczny książę z jednej strony skąpy tak bardzo ,że chodzi w pocerowanych gaciach – z drugiej wymagający by codziennie służba gotuwała mu mnóstwo jaj na twardo – z których on wybiera JEDNO , o dość brązowej skórce … na swoje śniadanie. Zakochany bez pamięci w Camilli , powszechnie nazywanej kobietą – koniem, szukający w jej ramionach chyba bardziej uczuć matki niż żony- za co zdecydowanie odpowiada przedziwny , bezduszny sposób wychowywania dzieci w rodzinie Windsorów…

I cień księżnej Diany- przez te 18-ście lat od jej tragicznej śmierci wiszący milcząco nad Monarchią i choć rugowany przez cały sztab PR-owców Królowej i dworu- naznaczył i wymusił zmiany w wizerunku Rodziny .Beneficjentką ich zostanie księżna Kate czy Lady Di bis zdaniem niektórych- jej trochę uwspółcześniona ale i poprawiona wersja – dyskretniejsza, posłuszniejsza , poprawniejsza. Nie miałaby jednak szans na szczęście , gdyby nie to , co dla niej wywalczyła jej popularna kiedyś dziś powoli zapominana , teściowa. Swoją drogą zauważyłeś może , jak sprawnie usunięta została pamięć o Dianie wśród rodziny królewskiej ? Nawet przy narodzinach wnuków nie wspomniano o niej choć słowem, grobu jej nigdy nie odwiedził Karol, prócz dość kuriozalnej fontanny żadne miejsce w Anglii nie nosi jej imienia.

Elżbieta za parę dni kończy 90 lat… „Firma” , którą zarządza wraz z jej odejściem powoli przejdzie w fazę zmierzchu.Już teraz Windsor Palace to rodzaj skansenu w którym w odrealnionych nieco warunkach żyje grupa ekscentryków pomimo wszelkich prób nie umiejąca bardziej otworzyć się na zewnętrzny świat i nie znajdująca sposobu na inne zaistnienie Monarchii w dobie zmieniającego się tak szybko świata.

Jakie znaczenie dla Brytyjczyków ma fakt posiadania Królowej? Czy naprawdę jest tak kochana przez naród tak , jak nam się wydaje? Ile jeszcze lat uda się utrzymać przy życiu ten teatr spinający współczesność z odchodzącą w niebyt epoką sprzed wojny?

Jakie jeszcze trupy w szafie chowa Królowa?

Marek Rybarczyk to nie rządny sensacji pismak z "Pudelka" czy innej, podobnej, kolorowej prasy goniącej za skandalem. Jako wieloletni korespondent w Londynie, dziennikarz BBC , publicysta Newsweeka i autor pisujący do m.in. POLITYKI czy FOCUSA przez wiele lat swej dziennikarskiej pracy codziennie śledził skryte życie Królowej. Udało mu się stworzyć niezwykły portret jednej z najciekawszych postaci obecnego świata , najdłużej w historii rządzącego władcy, najbardziej tajemniczej , kochanej i nienawidzonej równocześnie, pracowitej ale i zdziwaczałej osoby na tle zmieniającej się rzeczywistości. Efekt jest zaskakujący i powalający.

Powiem tak- czytałam kilka biografii Elżbiety II – żadna z tą nie może się równać. Jeśli z mojej notatki odniosłeś wrażenie ,że autor pisze wyłącznie o skrywanych i wstydliwych incydentach dotyczących życia Royalsów- przepraszam. Właśnie ukazanie ,że uciekanie w dziwactwa było i jest po części efektem ubocznym i odskocznią od konwenansów, rutyny oraz oczekiwań , jakie wobec nich mają obywatele Brytanii ale i Europy – jest ogromną wartością książki.

Pierwszy raz dzięki właśnie tej książce zobaczyłam żywych ludzi, świat który odejdzie wraz z Królową ,mam inne spojrzenie i mogę przewidzieć jak wyglądać będzie monarchia za jej następcy i w duchu liczę ,że nie będzie to Karol …


Książka udostępniona mi przez wydawnictwo ZNAK ale naprawdę gorąco zachęcam do czytania. Powiem jeszcze że będzie świetnym prezentem np. na Dzień Matki – bo czyta się jak sagę, powieść, kryminał i komedię w jednym ;-) a równocześnie poznajemy kawał historii.

uż od dziecka byłam ogromnie zafascynowana filmem pt. "Pamiętnik księżniczki" i oglądałam go po kilkanaście razy, śledząc i analizując każdy aspekt życia królestwa. Uwielbiałam taką tematykę i byłam ciekawa, jak takie życie wygląda naprawdę. Obowiązek czy przyjemność? Radość czy przymus? Teraz, kilka(naście) lat później, w moje ręce wpadła historia o prawdziwej, wspaniałej królowej Elżbiecie II, która w mediach zawsze ukazywana jest jako osoba niesamowicie szczęśliwa i spełniona. Jaka jest prawda? Zawsze marzyła, aby zostać królową?

Co prawda, nigdy nie przepadałam za biografiami i nie sięgałam po nie zbyt chętnie. Dla tej jednak zrobiłam wyjątek i z ogromną radością zagłębiłam się w treść, którą przekazuje nam Marek Rybarczyk, były dziennikarz BBC oraz korespondent w Londynie. Elżbieta II jest kobietą znaną na całym świecie, jednak wiele jej tajemnic było skrywane przez dziesiątki lat. Nadszedł czas, aby to zmienić.

W biografii mamy okazję poznać królową przed jej uroczystym koronowaniem. Dowiadujemy się, jakim sposobem znalazła się na tronie oraz jak wyglądało jej życie zanim oficjalnie wstąpiła w królewskie szeregi. Tak naprawdę, Elżbieta nigdy nie miała zostać tak ważną dla świata osobą, jednak los zdecydował inaczej i ta wspaniała kobieta "czyni" dobrą robotę. Pomimo, że pełni tak wiele funkcji zarówno rodzinnych jak i politycznych, sprosta każdemu wyzwaniu i wciąż jest pełna werwy, nawet mając 90 lat.


poniedziałek, 25 kwietnia 2016

"Elżbieta II. O czym nie mówi królowa?" Marek Rybarczyk


"Kim jest kobieta, która wyrosła na jedną z najtwardszych władczyń w historii Europy? W młodości nieśmiała i zamknięta w sobie, ale też atrakcyjna jak pin-up girl i zdyscyplinowana jak żołnierka. Zna się na koniach jak mało kto i zawsze wie, na którego postawić. Nie znosi braku punktualności, herbatę pije w porcelanie tylko jednego producenta, a dla monarchii była gotowa poświęcić szczęście jedynej siostry. Jej powiernikami byli ukochana niania i Winston Churchill. Nigdy nie miała być królową."

Już od dziecka byłam ogromnie zafascynowana filmem pt. "Pamiętnik księżniczki" i oglądałam go po kilkanaście razy, śledząc i analizując każdy aspekt życia królestwa. Uwielbiałam taką tematykę i byłam ciekawa, jak takie życie wygląda naprawdę. Obowiązek czy przyjemność? Radość czy przymus? Teraz, kilka(naście) lat później, w moje ręce wpadła historia o prawdziwej, wspaniałej królowej Elżbiecie II, która w mediach zawsze ukazywana jest jako osoba niesamowicie szczęśliwa i spełniona. Jaka jest prawda? Zawsze marzyła, aby zostać królową?

Co prawda, nigdy nie przepadałam za biografiami i nie sięgałam po nie zbyt chętnie. Dla tej jednak zrobiłam wyjątek i z ogromną radością zagłębiłam się w treść, którą przekazuje nam Marek Rybarczyk, były dziennikarz BBC oraz korespondent w Londynie. Elżbieta II jest kobietą znaną na całym świecie, jednak wiele jej tajemnic było skrywane przez dziesiątki lat. Nadszedł czas, aby to zmienić.

W biografii mamy okazję poznać królową przed jej uroczystym koronowaniem. Dowiadujemy się, jakim sposobem znalazła się na tronie oraz jak wyglądało jej życie zanim oficjalnie wstąpiła w królewskie szeregi. Tak naprawdę, Elżbieta nigdy nie miała zostać tak ważną dla świata osobą, jednak los zdecydował inaczej i ta wspaniała kobieta "czyni" dobrą robotę. Pomimo, że pełni tak wiele funkcji zarówno rodzinnych jak i politycznych, sprosta każdemu wyzwaniu i wciąż jest pełna werwy, nawet mając 90 lat.


W owej książce poznajemy wiele skrywanych przez Elżbietę II sekretów, tych większych i mniejszych. Wiecie, że królowa nigdy nie skończyła studiów? Lub że lubiła droczyć się z żołnierzem w budce, który salutował jej za każdym razem, gdy koło niego przechodziła? Jak myślicie, co robiła? Czytelnik znajdzie tu wiele ciekawostek, tajemnic, sekretów, intrygujących rodzinnych historii i wiele aspektów życia królewskiego, o którym przeciętny człowiek nie ma nawet pojęcia.

Oprócz ciekawie i barwnie opisanego życia Elżbiety II, w pięknie wydanej książce znaleźć można również kilka dodatkowych, błyszczących stron ze zdjęciami królowej. Zdjęcia przedstawiają Elżbietę przed przejęciem tronu oraz po tym wydarzeniu. Pomimo, że nigdy nie miała zostać królową, spisuje się wspaniale i wszyscy Brytyjczycy podziwiają ją i jej siłę wobec innych. Jest delikatna, uśmiechnięta, pewna siebie i zarządza w bardzo przemyślany sposób. Wiele tajemnic jej rządów zostało wyjaśnionych na kartach tej książki.

livingbooksx.blogspot.com

Elżbieta II. O czym nie mówi królowa?

Książka Marka Rybarczyka „Elżbieta II. O czym nie mówi królowa?” nie mogła powstać w bardziej odpowiednim momencie. Dlaczego? Otóż 21 kwietnia brytyjska monarchini obchodzić będzie swoje 90 urodziny, co niewątpliwie będzie nie tylko okazją do świętowania dla całego „wyspiarskiego” narodu, ale także czasem wszelkiego typu podsumowań.
Publikacja składa się z 12 rozdziałów, z których każdy rozpoczyna się cytatem słów głównej bohaterki lub kogoś z jej bliskiego otoczenia. Rozdziały te prowadzą czytelnika przez przez życie i panowanie Królowej a także dzieje brytyjskiej monarchii od narodzin Elżbiety Windsor aż do czasów obecnych. Prezentują ewolucję, jaką musiało z konieczności przejść Imperium Brytyjskie oraz jego władczyni. Historia opowiadana przez autora kończy się rozdziałem pod bardzo znamiennym tytułem: „Ostatnia taka królowa”. I nie sposób nie zgodzić się z tym zdaniem. Elżbieta II to ikona. Postać, która dla wielu od zawsze była, jest i będzie na zawsze. Z końcem jej panowania, które (jak zapewnia sama zainteresowana) nastąpi wraz z jej śmiercią, zakończy się również pewna epoka. Epoka nie tylko w dziejach Wielkiej Brytanii, ale i całego Zachodu.
Marek Rybarczyk w swojej książce pisze o Elżbiecie II z wielką dozą wyrozumiałości, stara się za wszelką cenę przedstawić ją w jak najlepszym świetle, wytłumaczyć chłód i wyniosłą fasadę, za którą przez większą część życia ukrywa się monarchini. Według niego sposób wychowania oraz „gorset” norm, obyczajów i tradycji krępujący całą rodzinę królewską tłumaczy postępowanie głównej bohaterki i stawia ją na pozycji osoby skrzywdzonej przez los. Przyjmując taki punkt widzenia, automatycznie Marek Rybarczyk wychodzi z założenia, że jedyną słuszną opcją przestawienia królowej jest ukazanie jej jako jednaj z nas, zwykłych ludzi, która tyle musiała poświęcić dla dobra korony i kraju, że wymaganie od niej, aby cokolwiek zmieniała zakrawa na świętokradztwo. Autor nie ukrywa swojej sympatii dla głównej bohaterki i wyższych sfer, co nierzadko powoduje stronniczość i „manipulowanie faktami” tak, aby przedstawić Elżbietę Windsor i monarchię brytyjską w jak najlepszym świetle.
Autor nie ogranicza się jednak do przedstawienia czytającym tylko i wyłącznie osoby monarchini. Rozdział w książce otrzymał również królewski małżonek – książę Filip, sporo miejsca poświęcone zostało także Karolowi i Dianie, których losy bez wątpienia miały znaczący wpływ na obecny kształt elżbietańskiej monarchii.
Rybarczyk podaje czytelnikowi fakty (także te, o których na brytyjskim dworze się nie wspomina – jak prohitlerowskie sympatie Edwarda VIII, czy niezliczone romanse księcia małżonka) w bardzo ciekawej i przystępnej formie.
Zdecydowanym minusem książki jest uporczywe powtarzanie części informacji. Tekst o tym, że królowa i jej małżonek od wielu lat mają oddzielne sypialnie pojawia się przynajmniej kilkanaście razy. Podobnie kilka innych fragmentów. To może denerwować, zwłaszcza jeśli wychodzi się z założenia, że czyta się książkę od początku do końca, a nie kilka akapitów z każdego rozdziału, nie ma więc konieczności co chwila przypominać, co zawiera tekst znajdujący się kilka czy kilkanaście stron wcześniej.
Książka nie jest również wolna od błędów, niestety. Tym, który najbardziej mnie irytował jest odmiana włoskiego słowa „paparazzi”, które to zapożyczenie się na sposób polski nie odmienia. A u Rybarczyka nagminnie pojawia się wariant „paparazzimi”, jakby nie można było napisać zwyczajnie dziennikarzami, czy fotografami. Chwilami też działała mi na nerwy interpunkcja autora, można było bowiem odnieść wrażenie, że przecinki „skaczą” tam, gdzie same chcą, nie zawsze trzymając się zasad i miejsc, w których powinny się znajdować.
Mimo tych „wad” książkę czyta się szybko, sprawnie, a całość jest dość ciekawa. Plusem są również informacje „wtrącone” do tekstu przez autora na stronach z szarym tłem. Często są to ciekawostki, do których zwykły śmiertelnik nie ma dostępu, a które pozwalają na moment zajrzeć na drugą stronę murów otaczających królewskie zamki i pałace.

Nie ma osoby na świecie, która nie wiedziałaby, kim jest Elżbieta II. Uwielbiam czytać o tej postaci i jej rodzinie. Dowiadywać się nowych rzeczy, więc gdy tylko dostałam okazję zrecenzowania pozycji o tej kobiecie nie zastanawiałam się ani chwili dłużej. Musiałam ją poznać jak najszybciej. Dodatkowego smaczku dla mnie dodawał fakt, że to jest pozycja polskiego autora. Miałam, więc ogromne oczekiwania względem tej książki.

Poznajemy Elżbietę od najwcześniejszych lat jej życia, kiedy jeszcze nie było możliwości by miała kiedykolwiek zasiąść na brytyjskim tronie. Była córką drugiego w kolejce następcy tronu. Jej wujek Edward VIII wydawał się idealnym przyszłym królem. Jednak jego miłość do dwukrotnej rozwódki Wallis Simpson doprowadził do tego, że musiał zrzec się tronu, a jego miejsce zajął Jerzy VI, czyli ojciec Elżbiety zwany, jako Król Jąkała. Młodszy z Windsorów nie był przygotowany do roli króla. Jego ojciec Jerzy V w królewskim zamku wprowadzał rygor, co dla wrażliwego Alberta było ogromnym stresem. Jednak podołał roli króla. Jerzy VI kochał swoje córki, ale wychowywanie dzieci w rodzinie królewskiej nie jest łatwe. Elżbieta jej siostra miały masę opiekunek, ale były pozbawione rodzicielskiej miłości, co z pewnością wpłynęło na dorosłe życie przyszłej królowej.

To, że dla Elżbiety II nie było nic ważniejszego od monarchii to doskonale wiedziała. Poświęciła dla kraju nie tylko szczęście swojej siostry, ale również najstarszego syna, którego wraz z mężem zmusiła do ślubu z Dianą Spencer. Te sytuacje idealnie pokazują jak nieszczęśliwe życie królowej przekładało się na jej decyzje. Elżbieta po prostu nie miała uczuć nawet do własnych dzieci. Myślę, że oprócz braku miłości od rodziców wpłynęło na to nieudane małżeństwo z pięć lat starszym Filipem. Wszystko to sprawiło, że młoda królowa poświęciła się przede wszystkim monarchii i obce jej były uczucia matki.
W książce poznajemy dość szokujące fakty jak, np. to, że rodzina królewska nie od początku była przeciwna Hitlerowi. Edward VII, który abdykował liczył na to, że Hitler pobije Anglię i przywróci go na należne mu miejsce na tronie. Dodatkowo zawsze przedstawiano małżeństwo Elżbiety i Filipa, jako dobrane, zgodna i zakochane w sobie do szaleństwa. Marek Rybarczyk daje znam zupełnie inny obraz Filip nie jest już świętym i idealnym mężem. Na dodatek możemy już podejrzewać, po kim książę Harry odziedziczył zamiłowanie do imprez i pięknych kobiet.

Jak zazwyczaj nie przeszkadza mi brak przypisów w biografiach i wystarcza mi tylko sama bibliografia to przy dość kontrowersyjnych faktach, jakie podaje nam autor przydałby się jakiekolwiek odnośniki. Mam na myśli głównie te dotyczące księcia Filipa, bo nie mam pewności skąd autor zaczerpnął informację i czy czasem sobie tego nie wymyślił.

Elżbieta II jest ostatnią królową, która trzyma w ryzach monarchię na wyspach. Czy po jej śmierci rodzina królewska będzie miała jeszcze rację bytu? Ciężko powiedzieć, bo Karol mimo ostatnio lepszych notować wśród poddanych nie jest ich ulubieńcem. Kolejne odrodzenie może nastąpić dopiero, gdy na tron wstąpi William wraz ze swoją żoną Kate. Pytanie czy monarchia dotrwa do tego czasu?

„Elżbieta II. O czym nie mówi królowa?” jest dobrą pozycją. Można się dowiedzieć kilku faktów, ale z powodu braku przypisów należy brać na nie pewną poprawkę. Wiemy już, że życie w rodzinie królewskiej nie jest kolorowe i nie ma się, czemu dziwić, że Kate i William chcą dla swoich dzieci prywatności i miłości najbliższych. Chcą ich wychowywać w rodzinnej atmosferze, pokazać, że najważniejsza jest zawsze rodzina. Jeśli lubicie takie pozycje biograficzne to ta książka powinna się wam podobać. Ja mogę Wam ją polecić z czystym sumieniem.

„Monarchia może zachwycać i cementować tradycję, ale to dziwaczny, dość okrutny system.” ~ Marek Rybarczyk, Elżbieta II. O czym nie mówi Królowa, Kraków 2016, s. 12.

Gdyby ktoś zapytał mnie, z czym kojarzy mi się dynastia Sachsen-Coburg-Gotha, zapewne umilkłabym zażenowana własną ignorancją i rozpaczliwie szukałabym w pamięci strzępów wiedzy z lekcji historii. Gdyby jednak ktoś zapytał mnie, co kojarzy mi się z dynastią Windsorów, na pewno w pierwszej kolejności wymieniłabym księżną Dianę. W 1997 roku miałam lat 5 i wciąż mam przed oczami widok mojej płaczącej mamy, oglądającej transmisję z pogrzebu księżnej. Zatem z rodziną Windsorów mam przebłysk osobistego wspomnienia. Cóż jeszcze? Zapewne wymieniłabym księcia Karola, bo zawsze wydawał mi się tragikomiczny (czeka biedak na tron tyle lat i doczekać się nie może) i oczywiście księcia Williama i księżną Kate z dziećmi, jednak jest to efekt dostępności tego tematu (a także faktu, że ich dzieci są urocze). Pewnie nie zapomniałabym też o imprezowiczu, księciu Harrym. Co ma zatem dynastia Sachsen-Coburg-Gotha do Windsorów? Jeśli nie wiecie, to dowiecie się z książki.
Uświadomiłam sobie jednak, że wśród tego kolorowego tłumu nie wymieniłam Królowej. Poszukując przyczyn, doszłam do wniosku, że królowa Elżbieta zawsze była dla mnie jakimś bliżej nieokreślonym bytem, który był, jest i prawdopodobnie jeszcze długo będzie. Nigdy się nad nią specjalnie nie zastanawiałam, po prostu uznawałam za coś oczywistego, że jest Królową brytyjską, że panuje od niepamiętnych czasów i że w zasadzie wiem o niej niewiele, ponieważ jest Królową (a zwykli ludzie nie mogą wiedzieć zbyt wiele o królowych).
Książka Marka Rybarczyka kazała mi spojrzeć na brytyjską monarchinię z innej perspektywy. Przede wszystkim spojrzeć na nią jak na człowieka, który też ma swoją historię, który skądś pochodzi, który został (lub nie) wychowany w określony sposób, któremu czegoś brakło, a czegoś miał za dużo. Dzięki biografii Królowej zaczęłam zastanawiać się nad przyczynami skandali, które wybuchały w tej rodzinie. Z zaskoczeniem stwierdzam, że wcześniej podchodziłam do tematu bardzo bezrefleksyjnie, na zasadzie „Robią tak, bo to arystokracja, a oni mogą zachowywać się dziwnie”. Nie dociekałam przyczyn, a przecież to też jest rodzina, żywy organizm, zwykli ludzie, tyle że z tzw. „dobrym” pochodzeniem.
Nie chcę w recenzji zdradzać zbyt wiele, ponieważ Elżbieta Windsor jest postacią niezwykle interesującą i warto poświęcić jej swój czas (czego ona raczej by dla nas nie zrobiła). Sama książka napisana jest w sposób lekki, czyta się ją bardzo płynnie. Informacje zawarte w biografii poparte są solidną bibliografią i widać, że autor poświęcił mnóstwo czasu, by stworzyć rzetelny obraz tej niezwykłej kobiety. Jedyny minus, który wychwyciłam, to powtarzalność niektórych informacji i lekki brak uporządkowania ich. Natomiast nie przeszkadzało mi to w odbiorze, zatopiłam się w lekturze i po skończeniu jej mam wielką ochotę na poznanie niektórych pozycji, które wykorzystywał pan Rybarczyk przy tworzeniu książki. Jednocześnie wydaje mi się, że „Elżbieta II. O czym nie mówi Królowa?” jest pozycją dla osób, które nie są ekspertami w temacie dynastii Windsorów, które, tak ja ja, dopiero chcą się czegoś o nich dowiedzieć. Dla ekspertów brytyjskiej monarchii książka może być mniej lub bardziej uporządkowanym zbiorem znanych informacji na temat Elżbiety II. Niemniej sądzę, że jest warta polecenia- chociażby po to, żeby odetchnąć z ulgą, że nie jest się monarchą.

W tym roku Elżbieta II będzie świętowała swoje 90. urodziny (formalnie w kwietniu, oficjalnie w czerwcu). Na pewno będzie o niej głośno, warto więc dowiedzieć się czegoś więcej o „ostatniej królowej” – świetną ku temu okazją jest lektura książki Marka Rybarczyka „Elżbieta II. O czym nie mówi królowa?”.
Marek Rybarczyk był dziennikarzem BBC i przez wiele lat korespondentem „Gazety Wyborczej” w Londynie. Dzięki temu mamy pewność, że dostajemy relację osoby, która wie, o czym pisze, a jednocześnie charakteryzuje Elżbietę II z dystansem i obiektywizmem, którego może brakować Brytyjczykom.
Konstrukcja książki jest bardzo przejrzysta: 12 rozdziałów chronologicznie opisujących życie Elżbiety, od dzieciństwa do dzisiaj. Tytuł publikacji jest jednak trochę mylący, bo królowej dotyczy może nieco ponad połowa książki, reszta koncentruje się na szeroko rozumianej rodzinie Windsorów (głównie Karolu i Dianie). Poza tekstem głównym możemy przeczytać także umieszczone w ramkach ciekawostki, które uatrakcyjniają lekturę. Dużą zaletą książki są zdjęcia: zarówno te oficjalnie, jak i bardziej prywatne. Autorowi należy się szacunek za liczbę źródeł, z których korzystał podczas pisania. Są to nie tylko biografie wydane w Polsce, ale i te anglojęzyczne, artykuły prasowe i audycje radiowe.
Negatywną stroną książki jest jednak jej język. Rozumiem, że to publikacja popularna, ale słowo „royalsi” razi, podobnie jak kolokwializmy „stara malutka”, „szarogęsi się” czy „żółtodziób”. Wątpliwe jest też nadmierne psychologizowanie autora, odwoływanie się do Freuda i superego Elżbiety, pisanie o „uczuciowym autyzmie”. Czasem ostrze krytyki Rybarczyka jest chyba zbyt ostre (sugerowanie, że królowa „nie potrafi powiedzieć bez kartki jednego poważnego zdania”).
Na plus przemawia jednak fakt, że możemy zajrzeć za kulisy sprawowania władzy, zobaczyć, jak wygląda zwyczajny dzień niezwyczajnej osoby (choć niektóre szczegóły są zbędne, np. że królowa lubi równo pokrojone warzywa...). Choć o Elżbiecie mówi się dużo, dzięki książce możemy poznać kilka mniej znanych faktów (np. że korzysta ze smartfona i laptopa albo o jej religijności). „Elżbieta II...” to nie tylko charakterystyka królowej, ale i Brytyjczyków; autor kreśli portret społeczeństwa, opisując np. reakcje na krytyczne artykuły w prasie czy kolejne skandale w rodzinie Windsorów. Dla polskich czytelników na pewno ciekawa będzie szeroko opisana historia księżnej Diany – autor był w Londynie w dniach jej największej popularności, śmierci i żałoby po niej; przytacza teorie spiskowe na temat jej śmierci. Wspomina także o temacie dla Brytyjczyków niewygodnym: związkach Windsorów z III Rzeszą.
Portret Elżbiety II kreślony przez Marka Rybarczyka jest niejednoznaczny. Z jednej strony akcentuje jej chłód i dystans, z drugiej ¬– podkreśla miłość do zwierząt, pokazuje, że ma poczucie humoru (o swoich kapeluszach królowa mówi: „wyglądam w nich jak owca”). Należy zaznaczyć, że nie jest to książka historyczna, nie ma ambicji, by być naukową biografią – to publikacja popularna, którą czyta się lekko, łatwo i przyjemnie, dowiadując się jednocześnie kilku ważnych rzeczy z życia brytyjskiego dworu.

O brytyjskiej rodzinie królewskiej powstało tyle książek, że można nimi zapełnić ogromną bibliotekę każdego fana royalsów. Po przeczytaniu wielu z nich ma się jednak wrażenie, że wciąż na nowo czyta się opowieść o tych samych brudnych skandalach. Odgrzewanie smutnych historii o księżnej Dianie, teorie spiskowe o zamachu na jej życie, potwornie snobistyczny książę Karol, nieudane małżeństwa dzieci królowej – te chwytliwe tematy dawały zarobić nie jednemu dziennikarzowi i niejednemu autorowi książek. A nam pozwalały zajrzeć pod kołdry szlachetnie urodzonych, otrzeć się o życie pełne przepychu i bogactwa.

„Elżbieta II. O czym nie mówi królowa” to jednak zupełnie inna pozycja. To portret kobiety, która nie zaznała normalnego życia a jej jedynym celem było świecić przykładem na bogato zdobionym świeczniku monarchii. A okazuje się, że królowa – podobnie jak każdy z nas, ma swoje przyzwyczajenia, słabostki i tajemnice. Niestety, im bardziej królowa je ukrywa, tym bardziej nierealna i odległa wydaje się swoim poddanym, którzy coraz mocniej zastanawiają się po co im taki skostniała instytucja jak monarchia. Młode pokolenie, coraz mniej przywiązane do tradycji, może uznać pewnego dnia, że royalsi to zupełnie zbędny element na liście państwowych płac. Co daje Elżbiecie nadzieję na przetrwanie? Jej wnuk i jego piękna żona Kate, która wniosła w zimne mury pałacu Windsorów powiew świeżości i przybliżyła go zwykłym poddanym. Tysiące kobiet w Wielkiej Brytanii i na świecie chciałoby być jak ona a każdy strój jaki założy, znika ze sklepów w sekundy po publikacji zdjęć księżnej. Królowa zrozumiała, że pomimo swego umiłowania do tradycji i stałości dworskiego protokołu, powinna częściej pokazywać swą ludzką twarz i przygotować monarchię na nową erę. Temu zawdzięczamy bogatą obecność rodziny królewskiej w mediach społecznościowych czy promocję olimpiady z Bondem i Królową w roli głównej.

Główne pytanie Marka Rybarczyka w jego książce brzmi – a co po Królowej? Co będzie z royalsami po jej śmierci? Czy monarchia będzie miała wtedy jakiekolwiek znaczenie dla obecnych młodych pokoleń Brytyjczyków? Wydaje się, że największą tajemnicą o której nie mówi nam Królowa jest mimo wszystko jej zdolność do rozumienia społeczeństwa i nowych mediów. Konsekwentnie zmienia bowiem wizerunek swój i swojej rodziny i robi to dobrze – jej wnuk, jego żona i ich dwoje baby royals są tego najlepszym przykładem. Z nimi u boku Babcia narodu może spać spokojnie – skończyła się era skandali i rozwodów. Przed nami kolejne pokolenie Windsorów – bajkowa rodzina otoczona tajemnicą błękitnej krwi o której zapewne przeczytamy jeszcze niejedną książkę!

Serdecznie polecam wielbicielom tematu, to pierwsza od wielu miesięcy książka o royalsach, która nie jest odgrzewaniem tych samych skandali z pierwszych stron brukowych gazet.

Elżbieta II jako jedna z najpotężniejszych kobiet na świecie jest jednocześnie jedną z najbardziej tajemniczych osób publicznych. Nie dziw zatem, że każda publikacja dotycząca brytyjskiej monarchini wzbudza już na samym początku ogromne zainteresowanie.
„Elżbieta II. O czym nie mówi królowa” jest książką Marka Rybarczyka - reportera BBC i autora wielu publikacji, w tym także tych dotyczących brytyjskiej rodziny królewskiej. Ta konkretna jest biografią traktującą szeroko o życiu Elżbiety II. Począwszy od narodzin w towarzystwie ministra, poprzez dosyć samotne dzieciństwo, pierwszą miłość, małżeństwo, lata kryzysów i skandali, aż po rok 2016. Rok szczególny, w którym to Elżbieta II świętuje swoje 90 urodziny.
Elżbieta II, dziś najdłużej panująca monarchini brytyjska, wcale nie miała zostać królową. W skutek zawiłych perturbacji i niejakiego skandalu związanego z abdykacją jej wuja, Edwarda VIII. Tron zatem przejął jej ojciec, a ona sama zajęła pierwszą pozycję w kolejce do objęcia władzy. Czekając, z niemałym oporem stara się zdobywać podstawową wiedzę, obserwując ojca sprawującego urząd nabywa też mnóstwo zwyczajów i cech których już nigdy się nie pozbędzie, a także pierwszy raz się zakochuje. Co istotne, miłość tę udaje się doprowadzić do ołtarza, lecz zdecydowanie nie można orzec, że małżeństwo Elżbiety i Filipa należy do tych wspaniałych, bajkowych opowieści. W zwrocie „(…) i żyli długo i szczęśliwie” spokojnie można to szczęście wykreślić. Od tej pory autor wyraźniej przedstawia Elżbietę jako kobietę nieszczęśliwą, znającą jednak wartość urzędu który wkrótce przejmuje. Królowa poświęca swoje życie, a także życie swoich najbliższych po to aby utrzymać i wzmacniać monarchie za wszelką cenę. Kryje się za sztywnym protokołem i z ogromną sumiennością i zorganizowaniem wypełnia swoje obowiązki. Autor pragnął ukazać Elżbietę nie jako monarchę lecz jako człowieka – kobietę tkwiącą w nieudanym małżeństwie, mająca problemy z mężem, a także dziećmi. Przeżywającą skandale i kryzysy uderzające w jej rodzinę, a tym samym w monarchię. Elżbietę zasadniczą, opanowaną, nieco egoistyczną oraz zaangażowaną jedynie w sprawy urzędu, wyścigi konne oraz opiekę nad swoimi ukochanymi psami corgi.
Okazuje się, że mimo że królowa nie udziela wywiadów wiadomo o niej całkiem dużo. Autor w naprawdę przystępny sposób dawkuje informacje, co sprawia, że książkę czyta się jednym tchem. Dodatkowo w potoczysty tekst wplecione zostały ciekawostki i anegdoty dotyczące monarchini, a także rodu Windsorów oraz zdjęcia doskonale ilustrujące przebieg życia królowej. Lektura obowiązkowa dla każdego zafascynowanego życiem brytyjskiej monarchii!

Książka z kategorii "przeczytana i tęsknię". Marek Rybarczyk były dziennikarz BBC i wieloletni korespondent "Gazety Wyborczej" stara się przybliżyć osobę Elżbiety II wraz ze wszystkimi skandalami, wydarzeniami, które towarzyszą jej życiu. Monarchia kojarzy się z krystalicznie czystą władzą. Z królową, której życie jest uporządkowane i moralne. Takie też powinno być życie jej dworu i wszystkich ludzi, którymi się otacza czy z którymi przyszło jej żyć. Czy takie jednak jest? Marek Rybarczyk skutecznie obala ten mit. Pisze o skandalach, zdradach, problemach zamiatanych pod dywan. O spiskach, intrygach, wstydliwych sytuacjach. Jak się okazuje nawet królowa jest tylko człowiekiem ze wszystkimi problemami bliskimi ludziom. I jej nie omija zdrada, łzy, rozczarowanie, zgryzota. I choćby starała się z całych sił wraz z całym sztabem PR tuszować skandale, które mają często miejsce za pośrednictwem rodziny królewskiej to one i tak ujrzą światło dzienne.
Marek Rybarczyk opisuje życie królowej niezwykle barwnie. Wprost nie można oderwać się od lektury. Dowiadujemy się o poglądach, nawykach, sympatiach i antypatiach królowej, jej słabościach i cechach charakteru. Lektura często może wręcz wprawić w osłupienie.
Elżbieta II z pewnością jest postacią niezwykłą. Ostatnią taką królową, jakby zamkniętą w kapsule czasu. Daje zapewne Brytyjczykom poczucie ciągłości, bezpieczeństwa, stałości.Zapewne czasy postelżbietańskie będą już zupełnie inne, mimo że i dziś monarchia nie ma już aż tak dużego znaczenia, jak niegdyś. Trudno znaleźć osobę o tak niezwykłej charyźmie, tak skłonną do poświęcenia dla monarchii nawet swoich dzieci, tak oddaną królestwu. W książce znajdziemy jednak również i to ludzkie oblicze królowej, które może nas zadziwić.Królowa bywa osobą dowcipną i otwartą. Nie wiadomo tylko, kiedy trafi się na jedno z dwóch jej oblicz.
Książka jest bogata w opisy codziennego życia Elżbiety II i jej rodziny. Dowiadujemy się o rytuałach panujących w królestwie i zasadach jakie tam panują. Autor nawiązuje również do wielu znanych postaci, które były lub są związane z królową (przodkowie Elżbiety II, księżna Diana, Beatlesi, Doris Lessing, Lady Gaga i wielu innych). Obfituje również w wiele wydarzeń, które miały miejsce w życiu Elżbiety II i to zarówno tych oficjalnych (jak choćby koronacja), jak i tych mniej oficjalnych (zapoznanie Elżbiety z Filipem, jazda autobusem czy wyprawa na herbatę z nianią).

Serdecznie polecam nie tylko tym, którzy uwielbiają czytać biografie czy interesują się historią. Polecam każdemu, chcącemu mile spędzić czas z lekturą.

Wielka Brytania, zaraz obok Norwegii, należy do moich ulubionych krajów. Miejsc, w których mogłabym się urodzić i z których nie chciałabym uciec. Państw, których kulturę i historię śledzę z zainteresowaniem i nieudawaną fascynacją. Mimo to, nigdy nie interesowałam się za bardzo królową Elżbietą II. Była (i nadal jest) ona dla mnie jednym z (żywych) symboli Anglii.

Z ogromnym zainteresowaniem, ale i z małymi oznakami strachu sięgałam po książkę o królowej Elżbiecie II. Ciekawa, ponieważ sama pozycja wydaje się niezwykle interesująca. Ze strachem, gdyż bardzo rzadko sięgam po autobiografie, czy biografie. Nie wiedziałam, czy czeka mnie dość przyjemna lektura, czy też może przedzieranie się przez stosy mniej lub bardziej ciekawych informacji.

A z czym się spotkałam? - z niezwykle przykrą, lecz interesującą historią życia Elżbiety II i jej najbliższej rodziny.
Od najmłodszych lat wychowywana w złotej klatce, złapana w sidła fałszywej miłości, spoglądająca ukradkiem na upadek swoich najbliższych, z kamerami i mediami depczącymi po piętach. Kobieta woląca zwierzęta od ludzi, wiecznie otoczona służbą i traktująca rolę królowej jako najwyższą świętość.

Nie mogłabym nie lubić królowej. Przed tą lekturą była dla mnie ona porządną kobietą żyjącą w luksusach, sztywną, acz uroczą staruszką, która szczyci się swoją długowiecznością i latami świetnego panowania. Po przeczytaniu jej biografii do skąpej gamy moich uczuć doszło olbrzymie współczucie. Czytając o większości faktów z jej życia, miałam wrażenie, że autor przelał na papier scenariusz mniej lub bardziej przykrej telenoweli. Według niego, jego źródeł oraz paru książek o rodzinie Windsorów, które wymienia, życie królowej było bardziej usłane kolcami, niż płatkami róż.

Jako, że w mojej recenzji nie chciałabym zdradzać bardziej interesujących szczegółów biografii autorstwa pana Rybarczyka, pozostaje mi tylko dopisać, że pozycja ta jest warta przeczytania. Nie tylko dlatego, że zaledwie parę dni temu obchodziliśmy urodziny królowej, ale także po to, by choć w małym stopniu być świadomym, że ta białowłosa staruszka ze zdjęć, Elżbieta II, to nie tylko ikona światowej kultury, postać wręcz wżarta w historię współczesną, ale także kobieta z krwi i kości, która w swoim utkanym ze złota życiu, śledzona przed media niemal od początku swojego istnienia, zetknęła się z niejedną ludzką przykrością.

P.S. Książek nie należy oceniać po okładkach, jednak w tym przypadku nie wspomnienie o pięknej, minimalistycznej, ale niezwykle interesującej okładce byłoby grzechem!