El Roi (okładka  twarda, wyd. 10.2023)

Miłość, nienawiść, ból, strata, cierpienie, rozpacz, szczęście, nadzieja, wiara.... Emocje, tyle emocji... Chłód i ciepło jednocześnie otacza teraz moje serce. Krążą, płyną, tańczą we mnie, a jednocześnie gdzieś obok, daleko stąd... Łzy spływają wolno po policzkach, koją, ale i umacniają w niemocy. Słowa giną gdzieś w odmętach umysłu, myśli skupiają się na czymś zupełnie innym, ludzkim i duchowym zarazem. Krążą, płyną, tańczą szukając ujścia. Trzymają mnie za rękę, prowadzą w najgłębsze zakamarki duszy, puszczając z wolna co jakiś czas. Krążą, płyną, tańczą ze mną i we mnie te nowosądeckie zmory. Słyszę ich płacz i śmiech, które zamieniają się w rytmiczny śpiew. W opowieść o tym co było, jest i będzie, a z okna widzę Nowy Sącz, nasz Nowy Sącz.... Pisanie czegokolwiek więcej nie ma sensu. Czytajcie, śmiejcie się i płaczcie...

Bardzo dobry debiut i po prostu książka. Powieść poprzez umiejętną narrację i strukturę książki wręcz "ciągnie" czytelnika ze sobą i bierze w podróż po Nowym Sączu, Urugwaju i tradycjach żydowskich, ale robi to tak, że odbiorca nie ma nic przeciwko temu. Finał też bardzo dobry. Nawet, jeśli nie lubicie literatury pięknej, to tutaj bardzo dobrze miło spędzicie czas i dużo się dowiecie, ponieważ aspektów historycznych jest tutaj co niemiara.

Perspektywa osobistej historii zawsze jest inna niż ogólne spojrzenie. Pojedyncze historie poszczególnych ludzi to siła tej książki. Inspirowana historiami rodzinnymi oraz lokalnymi. Pokazuje i scala w jednej książce różne postaci i miejsca.

Ta książka sprawiła że pokochałem czytanie. Gorąco polecam. Dobra robota !

Polecam gorąco

"El Roi" to poruszająca lektura, która przybliża losy trzech bohaterów. Ich ścieżki splatają się w bardzo nieoczekiwany sposób. W powieści przeczytamy o Jakubie, który jest podróżnikiem i dziennikarzem z Urugwaju, Esterze - młodej Żydówce z Nowego Sącza oraz o Adeli, która dzieli się historią swojej rodziny w cieniu Auschwitz. Pozornie pomiędzy tą trójką nie ma żadnego związku, jednak jak później się okazuje łączy ich wiele - wspólna historia sięgająca do czasów II wojny światowej. "El Roi" zachwyca od pierwszych stron swoją głębią i dojrzałością. Opowiada o trudnych wyborach, nieidealnych relacjach rodzinnych. Przez karty powieści przeplatają się wątki straty, miłości, poszukiwania tożsamości. Autorka dużą uwagę przykłada do historii narodu żydowskiego rzetelnie ją opisując. "El Roi" prowadzi czytelnika przez labirynty krajobrazów, ludzkich emocji i losów. Wciąga od pierwszych stron bez reszty. Nie jest to łatwa lektura, zagląda w te zakamarki świadomości, których nie chcielibyśmy otwierać. Finał powieści zaskakuje, rzuca nowe światło na historie opowiedziane przez bohaterów. "El Roi" Beaty Skrzypczak zmusza czytelnika do refleksji o życiu, prawdzie i poszukiwaniu własnego ja.

„El Roi” Beata Skrzypczak. 🌌 RECENZJA 🌌 Muszę się Wam do czegoś przyznać... Kiedy wzięłam pierwszy raz do ręki książkę „El Roi” z zamiarem oddania się lekturze, przez kilkanaście pierwszych stron zupełnie nie wiedziałam, co mam o niej myśleć. Z jednej strony poczułam jakiś powiew świeżości na rynku czytelniczym, bo musicie wiedzieć, że takie książki gdzieś giną w tłumie. Jest inna, jest wyjątkowa, a jej fabuła jest mocno indywidualna, choć nie rzadka, bo to o czym opowiada ciekawi, bo nie często poznajemy historię pokoleń. Losy bohaterów książki to opowieść o przeżywaniu życia w obliczu różności tego, co zgotował dla nich los, ale opowiedzieć o tym mogła tylko osoba, która tego z uwagą słuchała i była w stanie rozumieć jak ważne jest czy było właśnie to dla poszczególnych osób tym dotkniętych. Autorka oddała w to całe serce, to czuć, co jest ogromnym plusem, bo dzięki temu wróciłam do tej książki, kiedy myślałam, że to się nie wydarzy. Ale wydarzyło... Czas, w którym sięgnęłam po nią był za trudny, by przeżywać tę historię i się na niej skupić, bo to nie łatwa opowieść. To do czego miałam się przyznać, to fakt, że tematyka, na której w głównej mierze oparta jest książka nie jest mi ani bliska, ani daleka. Jest znana, zasłyszana, ale nigdy mocniej się w nią nie zagłębiałam. Wcale nie musimy się znać, by zrozumieć ją lepiej. Jest napisana tak, że Wy po prostu chcecie ją poznać bliżej, a ważny jest każdy szczegół. Uważność jest tutaj pożądana, bo losy bohaterów książki splatają się w momencie, kiedy wszystko o czym przeczytaliście to całość i sens, zaskoczenie i ogrom emocji. Jednym słowem warto, a każdy kto się zawahał na pewno poczuł to co ja, wierzę w to. „El Roi” to debiutancka opowieść Beaty Skrzypczak tak dobra, że kiedy się do niej przekonacie, wręcz nieodkładalna. Opowiada o życiu, bólu, traumach przeszłości, miłości, tęsknocie za życiem, bolesnych prawdach i wieloletnich tajemnicach z perspektywy trzech osób- Estery, młodej żydówki z Nowego Sącza, która po śmierci babci chce poznać przeszłość swojej rodziny, Jakuba- dziennikarza i podróżnika zamieszkałego w ramach pracy w Urugwaju, który spotyka kobietę, dla której jest gotów poświęcić wszystko, oraz Adeli, która opowiada swojemu umierającemu mężowi o losach jej bliskich, którzy przeszli przez piekło Auschwitz. Wydawać by się mogło, że trzy historie nie mają wspólnego mianownika, ale im głębiej zanurzacie się w książkę, tym więcej staje się jasne. Jest jak księga tajemnic, którą małymi krokami odkrywamy. Ile razy byłam zaskoczona, nie mówiąc o ciekawości, która była ciągle pobudzana. Autorka to czarodziejka, potrafi czytelnika nieraz zaskoczyć i namącić w głowie, czujemy to co czuli bohaterowie książki, przynajmniej ja rozumiałam ich emocje. Ta książka jest jak kufer z listami, którego otwieramy, a za każdym razem odkrywamy coś czego nie sposób się spodziewać. Jak zaklęcia, które odczytujemy, ale nie wiemy jaki przyniosą rezultat. Naprawdę cieszę się, że ta książka wybrała sobie dla mnie moment. Historia trzech kobiet porusza i skłania do refleksji, cieszę się, że autorka chciała o tym opowiedzieć. Kiedy dotarłam do końca i przeczytałam słowa od autorki ta książka stała się jeszcze bardziej wyjątkowa, bo autorka jest jej częścią, jak dużą dowiecie się tego tylko z książki. Chciałabym, aby tę historię przeczytało więcej osób, nawet jeśli to nie jest gatunek, który lubicie czytać. Ja jestem tego przykładem, że warto poszerzać czytelnicze horyzonty, bo nigdy nie wiadomo co nas czeka.

Nie miałam oczekiwań, zwyczajnie chciałam tę książkę przeczytać. Tak, jakby coś mi podpowiadało, że powinnam. Moje przeczucie mnie nie zawiodło. . Estera po śmierci babci postanawia poznać przeszłość swojej rodziny. Adela, czuwa przy łóżku umierającego ukochanego, opowiadając mu o swojej przeszłości i wojennych losach swojej rodziny. Jakub w Urugwaju spotyka kobietę, która wywraca jego życie do góry nogami. Troje bohaterów, trzy różne kraje i jedna nić łącząca. . Nie często sięgam po literaturę piękną, ale Beata Skrzypczak odczarowała ten gatunek. Jeżeli tak wygląda debiut, to ja nie mam pytań, chcę więcej. "El Roi" jest wymagającą książką, trzeba poświęcić jej swój czas, dać więcej uwagi. W książce jest dużo zwrotów obcojęzycznych, co znacząco spowalniało moje czytanie, ale było swego rodzaju lekcją. Przez chwilę czytelnik może czuć się zagubiony, nie rozumiejąc, co wspólnego ze sobą mają wiodące postacie. Jednak z czasem tajemnica zostaje ujawniona. Autorka snuje opowieść opartą na kanwie wydarzeń historycznych, dotyczących losów narodu żydowskiego. Wplata w treść przypowieści biblijne, dzięki czemu treść zyskuje niebanalny charakter. Choć tłem są wydarzenia bolesne, rozdzierające serce, to z drugiej strony mamy kontrast w postaci wspomnień, dotyczących jakże innych, lat 90tych. Warto podkreślić, że nie wszystkie wydarzenia to fikcja literacka, o czym wspomina sama Autorka. "El Roi" to w moim odczuciu historia poszukiwania swojej życiowej drogi, swojej tożsamości, nie tylko narodowej, ale też religijnej. Temat wiary poruszany w książce świetnie pokazuje dzisiejsze problemy związane z duchowością, obecnością Boga w życiu człowieka. Cieszę się, że Beata porusza ten temat. "El Roi" to historia o miłości, która przecież ma różne oblicza. Estera jest w tej książce głosem wielu, którzy dręczeni niesprawiedliwością, pełni żalu, nękani przez przeszłość, kurczowo się jej trzymają i nie mogą ruszyć do przodu. Zakończenie złamało mi serce, choć w głębi duszy czułam taki koniec. Jestem pod wrażeniem kunsztu językowego Autorki, wiedzy i przygotowania się. Nietuzinkowa i ujmująca jest to powieść, pełna symboli, analogii, tajemnic. To jest książka, którą będę Wam gorąco polecać. Ma wyjątkowe miejsce w moim sercu. Zdecydowanie jest to jedna z najlepszych książek, jakie przeczytałam w tym roku. To była wspaniała i wzruszająca podróż.

Dzisiaj przychodzę do Was z książką naszej bookstagramowej koleżanki, której efektem ciężkiej pracy jest "El Roi". To pięknie napisana historia o losach Żydów, o wojnie, obozach, oraz odrywaniu właśnie tożsamości. Trzy historie i trójka bohaterów, wzbudzają emocje, które zapadają w pamięć. Estera to Żydówka, która postanawia odkryć historię swej rodziny śledząc losy zmarłej babci. Adela, przy łóżku umierającego ukochanego, wspomina okropne czasy wojny, obozów koncentracyjnych, ale również te dobre czasy młodości. Dziennikarz Jakub natomiast spotyka w Urugwaju kobietę, bez której nie wyobraża sobie dalszego życia, choć ta miłość jest dość niepokojąca. Te z pozoru różne historie mają jednak coś, co je łączy. Nie jest to książka łatwa. Nie uda się jej czytać z hałasem w tle, włączonym Tv lub między inna lektura. Wymaga od czytelnika całkowitego zaangażowania. Zakwalifikowana do gatunku literatury pięknej, wymaga naszej refleksji i skupienia. Znajdziecie w niej wiele wątków z życia autorki, zarówno Nowy Sącz, miasto, które darzy wielkim sentymentem, jak i losy jej babci, które przelała na karty tej książki. Zagłębicie sie w uczuciach przejmującego skutku, ale również szczęścia i radości. Nie może zabraknąć zachwytów nad samym wydaniem książki. Twarda oprawa, matowo- błyszczące elementy oraz cudowna wklejka- jest się czym zachwycać. Idealna lektura dla ambitnych

Skończyłam i czuję pustkę. „El Roi” mój głos spokojnej, niespiesznie opowiadanej przy kominku historii od pierwszego rozdziału dotknął najbardziej czułej struny mojej duszy. Poziom wrażliwości, subtelności, piękno języka to wszystko sprawia, że całkowicie rezonuje ona z moją duszą. Książka przedstawia nam historie opowiadane przez trzech narratorów Adelę, Esterę i Jakuba pozornie niezwiązane ze sobą jednak z każdą kolejną stroną zapętlające się coraz mocniej, aż do ostatnich stron gdy nagle wszystko staje się dla nas jasne. Historie jednocześnie smutne i bolesne oraz radosne i niosące ukojenie. Historie holokaustu, straty, buntu, przymusowej emigracji, odnajdywania się na nowo, szalonej, niszczącej miłości, miłości matki do córki, miłości szczerej i bezinteresownej, odnalezienia swojej wiary i pogodzenia się z przeszłością. Historie, dzięki którym możemy poczuć na własnej skórze klimat Polski lat ’90, gorącego Urugwaju z latynoskim temperamentem i semityzmu z wszystkimi blaskami cieniami. Historie pełne mistycyzmu i tego czego wydaje się, że wszyscy szukamy w wierze. A obok tego wszystkiego widzimy niesamowitą empatię autorki, która dostrzega i efemerycznie ujmuje trudne, niewygodne tematy, które każdy z nas czuje przez skórę, ale nie zawsze umie ubrać w słowa połączoną z odwagą wplecenia swoich prywatnych, rodzinnych historii.