Dziewczyna z walizką (okładka  miękka, wyd. 12.2016)

Fajnie się czyta, jest sporo śmiałych scen, lepsza od wielu innych tego typu książek. Polecam

Bardzo słabiutka

Lidia - bohaterka tej książki, podbija świat, odnosi tam niebywałe sukcesy. Ma jednak odwagę - w odróżnieniu od większości naszych emigrantów - zmierzyć się także skutecznie ze swoją polskością. I ten wątek wydaje mi się szczególnie ciekawy w "Dziewczynie z walizką":
"Moje nieco rozdrażnione dłonie wczepiają się kurczowo w papierową mapę Polski, w papierowe plany poszczególnych miast..." To pozwala także na ciekawą refleksję po latach: "...Paryż - zużyty, wypruty z treści, próżny, dekadencki - mam już za sobą.." Właśnie ten życiowy moment zwrotny wydaje mi się najciekawszy w biografii bohaterki książki, wraz z pytaniem: co dalej? To się czyta rzeczywiście jednym tchem.

Fiction ou morceau d'autobiographie ? Bien malin qui pourrait le dire. L'auteur peut-être ? Elle assure pourtant que ce n'est qu'une fiction. Pas si sûr !... Car ce texte transpire la réalité. Une réalité dure, impitoyable, brûlante... Celle des milieux artistiques, des coins "branchés" de la capitale française avec ses excès sublimes mais aussi ses reniements, ses zones d'ombre, ses intrigues, ses relents de décadence... C'est un roman dur, tranchant, sensuel (sexuel aussi !), très humain aussi, en prise directe avec la dure réalité que rencontre cette "fille à la valise"... Polecam !!

Coś się jednak w tej naszej wspaniałej ojczyźnie musiało ZDEFEKTOWAĆ, skoro Lidia wybrała emigrację. Wolność wyboru wcale nie jest taka łatwa. Wymaga wyrzeczeń, ryzyka, odpowiedzialności za własne życie. Gdy inni robią zaledwie jedno okrążenie - ona MUSIALA zrobić tych okrążeń tysiące! Ale co najważniejsze : dała radę !

Bardzo inspirująca lektura - książka do czytania "na kilka razy".

Co skłoniło 32-letnią Kędzierską Fontaine, gwiazdę światowej rewii do napisania książki? Z pewnością to, co artystom często najbliższe – własne życie. Postać głównej bohaterki Lidii z pewnością wzorowana jest na samej autorce. Bo i życiorys Aleksandry to scenariusz na powieść, w tym momencie autobiograficzną: urodziła się w Gdyni, tam uczyła się baletu, potem wyjechała kształcić się do Linzu i Barcelony, a jako 19-latka zadebiutowała w najsłynniejszej rewii świata na Champs-Élysées. Tam, po kilku tygodniach, została Blue Belle Girl. W Chinach przez kilka miesięcy, już z własną grupą taneczną, tworzyła rewię. Z Makau, Malezji, Indochin, Karaibów i wyspy Saint-Barthelemy ma wiele wspomnień.
Taniec, wytrenowane do granic możliwości ciała, które zachowują magnetyczny erotyzm, blichtr i pióra – to właśnie życie choreografki i tancerki Lidii. "Paryż − zużyty, wypruty z treści, próżny, dekadencki – mam już za sobą. Paryż leżący niegdyś między moimi udami, Paryż strzelający szampanem i spermą, spływającymi zimnymi strumyczkami wprost do Sekwany". Ale stolica Francji to nie tylko to. Bohaterka "Dziewczyny z walizką" zostaje przedstawiona czytelnikowi jako nastolatka, której codzienność zakłócają rodzinne dramaty, podsycane przez przemoc ojca, trud wyborów i konieczność mierzenia się z przeciwnościami losu. Wraz z rozwojem fabuły do przodu gna życie Lidii (a może Lidii-Aleksandry?). Studia w Austrii, Barcelonie, potem Paryż. Kiedy świat zamiera z przerażenia po wydarzeniach w redakcji "Charlie Hebdo", Lidka postanawia wrócić do przeszłości i opisać swoje życie.
Stolica Francji to życie na walizkach i kolejne loty w nieznane. Jednak pewne zdarzenie w barze na Bastille, znajomość, która się tam rozpoczęła i wysłany SMS – zmienią życie Lidii na kilka lat. Jednak "wraz z upływem czasu, czytając po raz któryś »Mdłości« Jean-Paul Sartre’a, coraz częściej zdarza mi się myśleć o sobie: »Ona«". Rusza lawina zdarzeń, przetykana sugestywny, często wręcz prowokacyjnymi opisami.
Łatwo zapomnieć się w opowieści Aleksandry Kędzierskiej Fontaine, zauroczyć światem, który opisuje, specyficznym sposobem narracji. Autorka z łatwością żongluje emocjami czytelnika, kreując niezwykłą atmosferę i intrygującą fabułę, tworzy także nawiązania do twórczości Sartre’a czy Geneta. Paryski sznyt tej autobiograficznej powieści będzie magnesem dla tych, którzy szukają zmysłowej i ekscytującej lektury.

Tuż po lekturze: nie mam wątpliwości. Niesamowita historia kobiety, zręcznie napisana, a do tego z mnóstwem zagadek i pytań kierowanych wprost do czytelnika, żeby je sobie sam rozwiązał. Dodatkowo jest tu dyskretnie zadanie pytanie o Paryż, o Europę... i o Polskę. Z całą pewnością to nazwisko: Aleksandra Kędzierska Fontaine będzie wracać. Ciekawa książka! Autorka już zalazła niektórym za skórę. Inspirowana kulturą francuską narracja jest odważna i do bólu prawdziwa, właśnie to może się nie spodobać zwolennikom "naszości" i przaśności. Niewykluczone więc, że ktoś będzie miał teraz ochotę Autorkę zgilotynować albo - nie daj Boże - spalić na stosie. Tym większe gratulacje dla Pani Fontaine za odważną książkę!

Być może jest w tej książce zbyt wiele śmiałych scen, jednak trudno się dziwić bohaterce tej opowieści, która wyrusza z szaro-burej Polski, jako nastolatka... Jest w Lidii - emigrantce ogromny ładunek twórczych emocji - to się czyta !

Oglądałam paryski film udziałem autorki: to piękne, że Pani Fontaine bywa na grobie Fryderyka Szopena. Pewnie Szopen więcej dał Polski światu, niż niektórzy, mordujący ludność cywilną ,"żołnierze wyklęci..". Robi Pani dla Polski na świecie świetną robotę, Pani Aleksandro Fontaine: proszę dalej walczyć o sens polskiej kultury! Gratulacje wielkie. I proszę bardzo zbyt szybko nie uciekać z Polski.., choć myślę, że Pani jednak nas opuści..

Wlasnie w "KINO Polska" oglądamy "Czerwony" widzę pewne podobieństwo z Kieślowskim w tej kobiecie z walizka; jest tutaj coś z tej atmosfery. Czuje się wyraznie, że autorka, pani Kedzierska Fontaine; jest pod urokiem Kieślowskiego i jego sposobu obrazowania. To chyba także pragnienie laczenia sztuki fabularnej z pasją dla dokumentu. Bycie jedną nogą w Paryżu, a drugą nogą w Warszawie daje Lidii możliwość odbicia się od każdego z tych miejsc. Rzeczywisty dystans z jednej strony do "polskości", a z drugiej strony do "francuskości" to największy i niewątpliwy walor tej opowieści :-) Przeczytalisny calość i nie żałujemy.