Korea Północna. Dziennik podróży (okładka  miękka, wyd. 05.2020)

Historia, książka nad którą warto pomyśleć

Polecam

Koreańska Republika Ludowo-Demokratyczna, czyli Korea Północna, to jedno z najbardziej hermetycznych i kontrowersyjnych państw na świecie. Kiedy tylko słyszymy tę nazwę, od razu przychodzi nam na myśl socjalizm, całkowita cenzura, bezgraniczne, wręcz fanatyczne oddanie przywódcy, nienawiść do Ameryki, konflikt nuklearny i Kim Dzong Un przyglądający się wojskowej paradzie. Przez wiele lat z tego kraju docierały do nas mrożące krew w żyłach opowieści, ale tylko nielicznym udało się uzyskać zgodę na wjazd do Korei, a jeszcze węższej grupie pozwolono uwiecznić panujące tam realia. Jednak wycieczki zawsze muszą odbywać się pod ścisłą kontrolą opiekunów, którzy decydują co, jak i gdzie można nagrać, w które miejsca pojechać i które fragmenty trzeba z nagrań usunąć, żeby przedstawić kraj w jak najlepszym świetle oraz idealnie oddać panującą w kraju doktrynę. Wszystkie te zakazy i nakazy doprowadziły do tego, że dalej trudno znaleźć odpowiedź na pytanie, jak naprawdę wygląda życie w Korei Północnej. Michael Palin odbył podróż do tego owianego złą sławą kraju w 2018 roku w ramach serialu dokumentalnego nagrywanego dla brytyjskiej telewizji. Podczas całej dwutygodniowej wyprawy prowadził dziennik - wszystkie swoje spostrzeżenia opisywał w małym, niebieskim kołowym skoroszycie i to właśnie na jego podstawie napisał później tę książkę. To obraz, na który nie nałożono cenzury (a przynajmniej autor nic nie wspomina na ten temat). "Dziennik podróży" przedstawia kraj, tak, jak widzi go ktoś obcy i wychowany w zupełnie innym świecie - w komercjalizmie i wolności słowa. Ktoś, dla kogo panujące w Korei zasady są dziwne, niezrozumiałe i absurdalne. Palin przyznaje się do tego, że popełniał gafę za gafą, niejednokrotnie doprowadzając do niekomfortowych sytuacji, wprowadzając swoich opiekunów w konsternację lub zażenowanie niewygodnymi pytaniami lub nieodpowiednim (jak na północnokoreańskie standardy) zachowaniem. Ta książka jest zderzeniem znanego nam dobrze świata i porządku rzeczy z rzeczywistością, która wydaje nam się zupełnie nie do pomyślenia. Z drugiej strony pokazuje, że Korea to nie tylko fanatyczne oddanie dla wodzów, w jakim obywatele zostali wychowani czy też fakt, że nie mogą oni pozwolić sobie na ani jedno słowo krytyki na temat rodziny rządzącej lub warunków, w jakich przyszło im żyć (z czego większość z nas dobrze zdaje sobie sprawę). To także blichtr i przepych tylko na pokaz oraz ukryta za nimi bieda i zacofanie. Jednak podczas swojej relacji autor cały czas starał się pokazać, że Koreańczycy to też ludzie, a pod zamordyzmem, kłamstwami i przerażającymi nagłówkami gazet toczy się w tym kraju prawdziwe życie. Jeśli chodzi o samą formę, to Palin opisuje wydarzenia z każdego dnia, uzupełniając je o własne spostrzeżenia, wnioski i uczucia. Są to zazwyczaj krótkie opisy, konkretne, ale bardzo obrazowe i pełne treści. Spodziewałam się co prawda, że będą one zabawne, napisane ciętym językiem i odkrywcze, ale niestety nie byłam całkowicie usatysfakcjonowana. Nie zrozumcie mnie źle, tę książkę pochłania się z ogromną przyjemnością i znalazłam w niej kilka zabawnych, kąśliwych uwag, ale ostatecznie czuję niedosyt (również pod względem informacyjnym) i najchętniej obejrzałabym dokument, który nagrywali. Natomiast warto na pewno wspomnieć o stronie wizualnej, bo książka jest wydana bardzo ładnie, z dbałością o szczegóły i dopracowaną szatą graficzną. Znajdziecie w niej mnóstwo zdjęć, a do tego pachnie po prostu obłędnie (czy to dziwne pisać coś takiego w recenzji?). Ale w końcu tym cechują się wszystkie książki Insignis, tak więc nie spodziewałam się zupełnie niczego innego.

Są takie kraje i miejsca, o których się marzy, czy wręcz musi się odwiedzić „przed śmiercią”. I ja mam kilka takich, a jednym z nich jest właśnie Korea Północna. Kraj odcięty od reszty świata, komunistyczny, gdzie przywódcy narodu są czczeni prawie jak bogowie. Niechętnie wpuszcza się tam obcokrajowców, a już amerykanów i to z kamerami to w ogóle. A jednak w 2018 roku udał się tam Michael Palin, pisarz, scenarzysta, komik, producent filmowy i jeden z twórców i członków słynnej grupy Monty Pythona. Zrealizował wiele reportaży z różnych wypraw, m.in. na oba bieguny, Saharę, czy Himalaje. Udało mu się wjechać z ekipą filmową do Korei Północnej, ale na ściśle ustalonych zasadach, których nie można było łamać. Ta książka, to jego w sekrecie pisany dziennik, który jest relacją z kilkunastu dni spędzonych w tym niesamowitym kraju. Już od samego początku czytelnik wsiąka w opowieść Palina. Pisze on w bardzo przystępny sposób, prosto, ale bardzo obrazowo. Opisuje ten kraj, inny niż wszystkie, pełen sprzeczności i osobliwości. No bo co powiecie o kraju, w którym jest najwyższy na świecie niezamieszkany wieżowiec? Albo można się ostrzyc tylko na jedną z 15 zatwierdzonych fryzur? Gdzie prowincja jest taka sama jak dekady temu, a ciągnik to wciąż towar deficytowy w takich miejscach? A jednocześnie to kraj pełen cudownej przyrody, serdeczności zwykłych ludzi i prostego życia. Autor opisuje jak działa reżim, jak funkcjonuje propaganda, opisuje swoje rozmowy z przewodnikami, żołnierzami, rolnikami czy artystami na usługach propagandy. Nie omieszka wspomnieć, ze każdy ich krok i każdy kadr musiał być zatwierdzony, a jednocześnie czuł, że dostał więcej swobody niż się spodziewał. Książka wypełniona jest wieloma fotografiami, którymi autor starał się oddać klimat tego kraju pełnego kontrastów. Opisywał wymagania jakie stawiano obcokrajowcom (np. w jaki sposób można fotografować pomniki przywódców) i które jego ekipa musiała respektować, aby w ogóle mogli nakręcić swój reportaż. Swoją wizytę w Korei Północnej opisuje w taki ciepły, ale nie pozbawiony humoru sposób, z szacunkiem do ludzi, którzy w tym kraju żyją. Cała książka sprawia wrażenie pogawędki z autorem, podczas której, nad kuflem piwa, człowiek zasłuchuje się w jego opowieść i chłonie każde słowo z pełnym zafascynowaniem. Jeśli spodziewacie się jakiś krwawych wydarzeń i dramatycznych akcji, to w tej książce ich nie znajdziecie. Michael Palin skoncentrował się na pokazaniu życia w Korei Północnej, tym jak ten kraj funkcjonuje, jak żyją w nim zwykli ludzie. Pokazał pełne absurdu nakazy czy zakazy, a jednocześnie starał się ukazać jak funkcjonuje społeczeństwo jednego z najbardziej przerażających reżimów na świecie. Ja momentalnie wsiąkłam w tą opowieść, dałam się porwać do tego dziwnego kraju i choć w ten sposób mogłam zobaczyć jak on wygląda. W czasach, gdy wolność słowa to podstawa naszego życia, gdy nie boimy się, że za źle zrobione zdjęcie, albo niepochlebną opinię o rządzących możemy trafić do więzienia, wizyta wraz z Palinem w kraju, gdzie o przywódcach, czy to żywym czy martwych, nie można mówić inaczej niż pochlebnie zrobiła na mnie spore wrażenie. Bo przecież to nam pokazuje, że coś, co jest dla nas oczywistością, gdzieś na świecie jest czymś nie do pomyślenia. Jeśli lubicie wspomnienia z podróży w ciekawe miejsca, takie do których zapewne większość z nas nigdy nie dotrze, to serdecznie zachęcam do sięgnięcia po dziennik z podróży Michaela Palina i przekonanie się na własne oczy, jak wygląda kraj wciąż niedostępny dla większości z nas. Polecam.

Za kurtyną zła. Korea Północna to kraj, który budzi ciekawość wielu z nas. Dzieje się tak z przyczyn oczywistych - bardzo niewiele jest w XXI wieku miejsc na świecie, które odcięte są od świata komunistyczną, żelazną kurtyną. Każda relacja z KRLD jest w związku z tym na wagę złota. Takiej relacji podjął się Michael Palin - znakomity przed laty komik, członek legendarnej grupy Monty Pythona. Dla wielu czytelników zaskakujący może być fakt, że niezapomniany Galahad z "Monty Pythona i Świętego Graala", czy Piłat z "Żywota Briana" może być także podróżnikiem, kronikarzem i świetnym reporterem w jednej osobie. A jednak :) Michael Palin to nie tylko komik, ale także człowiek wielu innych talentów. Oto owoc jednego z nich. Palin spędził w Korei Północnej dwa tygodnie. Niby niewiele, a jednak nawet w tak względnie krótkim czasie można wiele zobaczyć i przyjrzeć się wielu rzeczom. Co oczywiste, komunistyczne władze nie wszystko mogły i chciały Palinowi pokazać, jednak on potrafił czytać między wierszami i dotrzeć do prawdy - nawet do tej starannie ukrytej. W efekcie dostajemy do rąk arcyciekawy reportaż będący obrazem codzienności Koreańczyków z północnej części półwyspu. Owa codzienność pełna jest kontrastów - z jednej strony pełna drapaczy chmur, z pozoru bogata stolica, z drugiej zaś zacofane, biedne i nieomal nieuprzemysłowione tereny rolnicze stanowiące większą część kraju. W oczy rzuca się także rezerwa i obawa mieszkańców w stosunku do przybyszów z zewnątrz - nic dziwnego w kraju, w którym kara śmierci może grozić za nieprzekonująco manifestowany żal lub entuzjazm... Mimo tych przeszkód Palin zdołał w bardzo interesujący sposób udokumentować koreańskie tradycje, kulturę i codzienne życie mieszkańców KRLD. Wyłania się z tego refleksja, że szalenie szkoda iż Korea Północna jest tak bardzo odgrodzona od reszty świata - ten kraj ma w sobie wiele tajemnic i interesujących ciekawostek, które mogłyby uczynić zeń bardzo atrakcyjny turystycznie kierunek podróży dla wielu ciekawych świata podróżników. Swoistą ciekawostką jest fakt, że podróż Palina do KRLD została zekranizowana odcinkowym filmem dokumentalnym, niniejsza zaś książka to jego sfabularyzowany dziennik z podróży. Dziennik, którego Palin musiał w trakcie podróży pilnować jak oka w głowie... Bardzo dobrze, że dziennik ów ocalał :) Gorąco polecam! Dziękuję Wydawnictwu Insignis a egzemplarz recenzencki. #KoreaPółnocna #DziennikPodróży #MichaelPalin #Insignis https://cosnapolce.blogspot.com/2020/07/korea-ponocna-dziennik-podrozy-michael.html

IG @angelkubrick Koreańska Republika Ludowo-Demokratyczna to współczesna Zosia Samosia. Dżucze, doktryna polityczna, którą wprowadził Kim Ir Sen, zapewnia niezależność polityczną, samodzielność ekonomiczną, ideologiczną oraz militarną. Panuje tam tak głęboki zamordyzm, że do dnia dzisiejszego nikt nie ma odwagi tu podskoczyć, ani w kraju, ani poza nim. Pomniki Wielkich Wodzów są ogromne i górują na przestrzenią publiczną, są niezbitym dowodem na to, że panujący tutaj reżim się gloryfikuje, bez względu na wszystko. Do tego egzotycznego (bo nie dla wszystkich dostępnego) kraju wybrał się na prośbę Channel 5 Television najmłodszy członek Latającego cyrku Monty Pythona, Michael Palin. Okazuje się, że angielski aktor, scenarzysta, a potem także podróżnik, może nieco więcej niż zwykły turysta, ale czy Korea odsłoni przed nim swoje prawdziwe oblicze? "Korea Północna. Dziennik podróży" to prywatne zapiski Michaela, które powstały przy okazji kręcenia materiału o tym dziwnym kraju. Dosłownie ZAPISKI, bo przy wjeździe mógł zabrać ze sobą tylko zeszyt i długopis. Jak przeżyć bez mapy? Nie wiem, jak robią to inni turyści, członek Monty Pythona dostał obstawę, która pilnie go obserwowała podczas odwiedzania kolejnych punktów na ich trasie. Jak myślicie, ilu uciśnionych, smutnych lub niezadowolonych ludzi spotkał na swej drodze? Czy ktoś odważył się poddać w wątpliwość rządy Kim Dzong Una? Jak czuje się człowiek z zewnątrz w kraju, gdzie każdy obywatel wyprany jest ze swojej indywidualności? I najważniejsze, czy w tym kraju da się cieszyć z dnia codziennego? " Dziennik podróży" Palina to zapis jego doświadczeń i spostrzeżeń, spisał tyle, na ile mu pozwolono. Nie spodziewajcie się wnikliwego reportażu, gwarantuję jednak, że książka Was nie zawiedzie. To była bardzo ciekawa i pouczająca podróż, którą czytelnik może odbyć siedząc w domu, w dodatku w najlepszym towarzystwie Sir Michael Palina.

Michaleowi Palinowi, znanemu najbardziej z grupy Monty Pythona, udało się wyjechać do Korei Północnej. Kręcił tam reportaż. Dzięki temu właśnie i dzięki wielu notatkom, z małego notesika, udało się również stworzyć książkę. Stanowi ona zapis 15 dni spędzonych w kraju, dla nas tak egzotycznym. 🇰🇵 Korea Północna stanowi dla przeciętnego człowieka (by nie pokusić się o stwierdzenie, że dla każdego) miejsce niedostępne. Znane jedynie z nielicznych relacji, budzące grozę i fanatycznie zapatrzone w przywódców. Tym niemniej z wielkim zainteresowaniem sięga się po relacje tych osób, którym w jakikolwiek sposób udało się tam być. Z moja lekturą książki, wczoraj zbiegła się informacja o kolejnej strzelaninie na granicy z Koreą Południową. Tajemniczy i mroczny obszar nie budzi naszych pozytywnych uczuć. 🇰🇵 Palin z sobie typową narracją, podbarwioną nieco humorem opowiada o swoim pobycie. Nie będę zdradzać wam szczegółów jak to jest od środka. Sami znajdziecie informacje jak wygląda życie w tym kraju. Jak wielki jest kult władzy obecnej i przeszłej. Jak wygląda nauka, czy rolnictwo oraz jakie znaczenie ma tam praca. Pokazuje również sytuacje, które przeciętnego mieszkańca innej części globu mogą wprawić w zdziwienie lub bez mała oburzenie. 🇰🇵 Palin wykonał wspaniała robotę. Dobry język, konkretny i rzeczowy, podbarwiony zdjęciami robi wrażenie. Czyta się bardzo przyjemnie i czasami to samo dwa razy, bo człowiek nie wierzy. Poważnie traktowany socjalizm, wszechobecny kult władzy i pracy to rzeczy, które przebijają się na plan pierwszy. Nasunęła mi się również pewna konkluzja. Jak łatwo jest zapanować nad narodem, jeśli ten w porę nie dostrzeże, że małymi krokami jest tłamszony, że władza niszczy ludzkie prawo do wolności i swobody wyboru, a wcześniej ustalone prawo zmienia się pod potrzeby małej grupy ludzi. Polecam.

Kto jest chętny na wycieczkę do najbardziej hermetycznego na świecie, owianego tajemnicą kraju? Przewodnikiem będzie były członek grupy Monty Pythona, znany globtroter Michael Palin. Opowiada sympatycznym językiem o rzeczach niewiarygodnych, przerażających, budzących zdziwienie, grozę i współczucie. Ale wnioski pozostawia czytelnikowi. Dziennik wzbogacony licznymi i dość rzadkimi fotografiami. Wiele kontrastów i nieprawdopodobnych rzeczy. Korea Północna to ludzie na każdym kroku eksponujący dumę ze swojego kraju, a jednocześnie uwięzieni w systemie wymagającym bezwzględnej lojalności, w którym największym zagrożeniem jest wolność słowa. Reżim odbiera wybór, wymaga bezwarunkowego posłuszeństwa i miłości do przywódców. Siłą napędową jest propaganda. Socjalizm traktuje się tu bardzo poważnie, a symbolice przywiązuje ogromną wagę. Pieśni patriotyczne rozbrzmiewają na dzień dobry i zagrzewają do pracy. Władza panicznie boi się napływu wiadomości z zewnątrz, nawet Biblii czy mapy (a co dopiero smartfona!) nie można wwieźć do tego kraju. Zero reklam. Strój, zachowania czy fryzury - wszystko odgórnie narzucone. Rolnictwo bez mechanizacji, a z drugiej strony broń jądrowa przerażająca cały świat. W przestrzeni publicznej widoczna mania wielkości przywódców. Ale dowiemy się też o największym niezamieszkałym budynku świata, ulicy Naukowców Przyszłości, Dżucze czy budowaniu z "prędkością Czollimy". Wiele nieprawdopodobnych ciekawostek.

Kiedy słyszymy hasło: Korea Północna, pierwsze, co nam do głowy przychodzi to reżim. Ostry, bezprecedensowy, starający się za wszelką cenę ukryć wszystko, co tylko może, by przypadkiem ludzie „z zachodu” nie zobaczyli, jak naprawdę wygląda ta wyimaginowana utopia. Michael Palin zabiera nas w niezwykłą podróż i ze szczegółami opowiada o tym, w jaki sposób przygotowywał się do wyprawy, która zmieniła jego postrzeganie podróżowania. Co udało mu się zobaczyć oraz o swoich osobistych obserwacjach. Książa jest pełna cierpkiego humoru, błyskotliwa i szczera. Każdy, kto choć trochę interesuje się tamtym regionem świata, na pewno znajdzie w tej książce coś dla siebie. ” „Wolność słowa jest nieodłącznym elementem naszego życia publicznego” stwierdzam. „Ludzie mogą mówić o swoich przywódcach, co tylko chcą. W moim kraju możemy ich krytykować, jeśli zrobią coś złego. A ponieważ są tylko ludźmi zdarza im się to dość często.” Riposta So Hjang jest błyskawiczna. ” To właśnie tak bardzo nas odróżnia. Nasi przywódcy są wspaniali. Nie są tylko pojedynczymi ludźmi. Reprezentują masy. Niemożemy więc ich krytykować, bo wtedy krytykowalibyśmy samych siebie, prawda?”

Zapraszam na recenzję: http://chbelleap.blogspot.com/2020/05/tworca-synnego-monty-pythona-w-podrozy.html Książka Korea Północna. Dziennik podróży, to zapis podróży, który w ujmujący sposób zabiera nas w odległe rejony Korei Północnej właśnie. Książka jest pięknie wydana, znajdziemy tu mnóstwo fotografii, wykonanych podczas piętnastu dni pobytu autora na terenie Korei Północnej, dzięki nim można przenieść się na miejsce i wczuć w klimat opisywany przez Palina. Lekki, żywy i przystępny język, powoduje, iż czytelnik towarzyszy pisarzowi w podróży. Wspaniały humor i lekkość dziennika, powoduje, iż z wielką przyjemnością, poznajemy nie tylko życie tamtejszych obywateli, zamieszkałych zarówno w mieście, jak i na prowincji, ale też widzimy kontrasty, jakich pełna jest Korea Północna, przerażający reżim, a jednocześnie pełni dobroci prawdziwi ludzie, ciekawe jedzenie. Książkę, ja pochłonęłam w jeden wieczór, wciąga, fascynuje, otwiera oczy!