Dziennik norymberski (okładka  twarda, wyd. 04.2012)

Proces Norymberski widziana "od środka" oczami psychologa nadzorującego oskarżonych. Niezwykle wiciągająca.

"Dziennik norymberski" to poruszająca i wstrząsająca książka. Ukazuje mechanizmy działań ludzkich i to, w jaki sposób zachowują się, gdy ich ideały upadają. Jedną z jej największych zalet jest to, że pokazuje czytelnikowi, w jaki sposób ludzie ślepo oddani psychopatycznemu przywódcy narodu, nawet po jego przegranej nie są zdolni do przyznania się do własnych błędów i win. Książki tej, choć charakteryzuje się dość swobodną formą, nie należy traktować jak lektury łatwej w odbiorze, przede wszystkim ze względu na jej tematykę. Autentyczne wypowiedzi jej bohaterów niosą za sobą olbrzymi ładunek emocji i nie są to bynajmniej emocje pozytywne. Polecam, ponieważ jest to książka, która daje do myślenia, która każe na nowo zastanowić się nad ludzką psychiką i tym, co popycha ludzi do popełniania zbrodni - w tym przypadku zbrodni największej w historii.

Książka, która zmienia świadomość. Wywraca wnętrzności na drugą stronę i każe stawiać pytania o istnienie Boga, ale też o istnienie czegoś, co tak dumnie nazywamy człowieczeństwem. O granicach cierpienia i ludzkiej wytrzymałości, o winie, która nigdy do końca nie może być odkupiona. Poraża i zapada w pamięć na zawsze.

Choć bez wątpienia nie jestem znawczynią tematu, jaką życzyłabym sobie być, pozycji z półki ‘II Wojna Światowa’ przeczytałam już wiele. Sporo słabych, kilka wybitnych, najwięcej jednak przeciętnych. Do tego też zbioru zaliczyłabym ‘Dziennik Norymberski’. Od lektury historycznej wymagam przede wszystkim obiektywizmu, a tego czytelnikom pan Gilbert nie jest w stanie zagwarantować. Doprawdy nie ma potrzeby na każdej stronie podkreślać, jaką potwornością był holocaust – nikt przy zdrowych zmysłach nie mógłby twierdzić inaczej, za to takie i podobne powtórzenia są w stanie szybko zniechęcić do dalszej lektury. Nie trzeba też ośmieszać hitlerowskiej elity bardziej, niż zrobiła to ona sama w czasie procesu – nawet mało zainteresowani tematem zdają wiedzą, jakiego typu byli to ludzie. Poprzez powyższe oraz ukazywanie swojej wyższości nad podsądnymi (zupełnie jakby było to wielkie osiągnięcie) autor kompletnie zniweczył trud włożony w przygotowanie materiału faktograficznego. Wielka szkoda.