Dziennik Helgi. Świadectwo dziewczynki o życiu w obozach koncentracyjnych (okładka  twarda, wyd. 03.2013)

Mała Helga jest księżniczką tatusia. Ma dziewięć lat i marzenia. A potem świat zastyga w zdziwionym przerażeniu i nic już nie jest, jak było. Wojna. Helga, jak cała żydowska Praga, nosi gwiazdę Dawida, potem staje się numerem w transporcie, który wiezie ją z rodzicami do Terezina. Getto, stworzone w miasteczku koszarowym w tym momencie wydaje się Heldze końcem jej świata i ziszczeniem koszmarnych snów. Ma wiele szczęścia-to raj, o jakim Żydzi innych narodowości mogą tylko pomarzyć. Pokazowe getto, stworzone dla Komisji Czerwonego Krzyża, żeby uspokoić sumienie świata. Po trzech latach w Terezinie, piętnastoletnia Helga widzi w oczach śmierci swoje odbicie. Jedzie do Oświęcimia. Jej dusza dorośleje z dnia na dzień.Transport do Mauthausen, to dzielenie kawałka podłogi do snu z najgorszymi koszmarami świata - powolna śmierć z głodu i pragnienia. Dusza Helgi jest już bardzo stara. Ale żyje. Takie książki dają prawdziwie świadectwo Holocaustu. Polecam

Na rynku jest wiele książek o podobnej tematyce. Wiele z nich miałem okazję przeczytać, gdyż bardzo lubię czytać historie obozowe.
Książka ta jest niepowtarzalna. Przenosi nas w inny świat obozowy, opisywany z perspektywy dziecka. Było to dla mnie bardzo ciekawe przeżycie. Jest ona o tyle cenniejsza, że to pamiętnik dziewczynki, a nie za wiele jest właśnie takich pozycji.
Uroku książce dodają przepiękne ilustracje. To dzięki nim tak na prawdę możemy widzieć ten straszny świat oczami autorki.

Polecam gorąco!

Czekałam na ta książkę, bo lubię tego rodzaju literaturę.Ale książka mnie rozczarowała- całkowite przeciwieństwo Dzienników Anny Frank. Tutaj momentami nudno, napisane tak że czytając człowiek ma wrażenia, ze to nie działo się naprawdę. Teoretycznie książka-dziennik pisana przez dziecko, co może tłumaczyć infantylny styl.Ale jednak taki niedosyt, czegoś tej ksiażce brakuje. Książka nie wciąga i w gruncie rzeczy zakup niezbyt udany.

Ciekawa, wzruszająca książka. Jak ktoś lubi tematykę wojenno-obozową to polecam. Iwona z Rypina

nie recenzuję książek - są od tego inni

Kolejne dramatyczne świadectwo o obozach koncentracyjnych po które sięgnęłam po lekturze "Dymów nad Birkenau" Dziennik ten jest spisem wspomnień, przeżyć gehenny jakiej doświadczyła Helga i jej bliscy, a także inni Żydzi pochodzący z Czech w czasie II wojny światowej. Jest to obok Dziennika Anne Frank jedyny tak dokładny zapis wspomnień dziecka z pobytu w obozie koncentracyjnym. Helga dziennik zaczyna pisać w 1938 roku. Ma wtedy osiem lat i mieszka z rodzicami w Pradze. Podzielony jest on na trzy części: Praga - ta część opowiada o wkroczeniu Niemiec do Czechosłowacji w 1939 roku, o represjach których ofiarami byli mieszkający tam Żydzi, jej tata traci pracę, ona nie może chodzić już do szkoły, wkrótce dochodzi do pierwszych deportacji, zaczynają znikać bliscy i przyjaciele dziewczynki. Terezin - w tej części Helga spisuje wspomnienia z trzyletniego pobytu w obozie w Terezinie, gdzie została przewieziona wraz z rodzicami. Po trzech latach ojca przewożą do Auschwitz, skąd już nie wróci. Niedługo po wywózce ojca Helga i matka wyruszają w tułaczkę po obozach: Oświęcim, Freiberg, Mauthausen. Tej tułaczce i nieludzkich przeżyciach, których tam doświadczają poświęcona jest trzecia część. Ta część kończy się powrotem Helgi i jej mamy do domu, do Pragi w maju 1945 roku. Książkę wieńczy wywiad z Helgą przeprowadzony przez Neila Bermela w grudniu 2011 roku. A także posłowie tłumacza Aleksandra Kaczorowskiego. Warto zwrócić uwagę na dwie kolorowe wklejki w książce, a mianowicie zdjęcia ze zbiorów prywatnych autorki dziennika, czy dokumentujące wydarzenia z lat 1939 -1945, zdjęcia listów pisanych przez Helgę do jej ojca i wuja i przeszmuglowanych w Terezinie, a także zdjęcia okładki i stron z zeszytów Helgi, w których spisywała bieżące wydarzenia. Druga wklejka natomiast to zbiór rysunków Helgi, które najwdzięczniej oddają przerażającą rzeczywistość obozu w Terezinie. Jej rysunki z resztą przeplatają cały dziennik i jej wspomnienia. "Dziennik Helgi" to próba poradzenia sobie z okrutną rzeczywistością, która otaczała dziewczynkę. Dzięki jej wujowi, który zamurował jej zapiski w ścianie budynku na terenie obozu Terezin, przetrwały one wojnę i dzięki nim możemy poznać historię Helgi, to łamiące serce świadectwo dziecka o Holokauście. Trudno jest pisać, trudno oddać emocje, które niesie dziennik Helgi. To kolejny zapis okrucieństwa Niemców, nieludzkiego traktowania ludzi przez ludzi, obraz ludobójstwa spisany w zeszytach i na kartkach papieru ołówkiem przez dziecko, dziecko, które musiało porzucić bezpieczny azyl dzieciństwa, rodzinnego domu, by dorosnąć i przetrwać to piekło na ziemi. Po tylu ludziach bliskich jej sercu, oddanej przyjaciółce Ewie z Pragi, po kolegach i koleżankach z tajnych szkolnych kompletów, po rodzinie, po ojcu, po pierwszej miłości, poznanej w Terezinie, pozostały autorce zaledwie i aż te wspomnienia zawarte w tej książce. Nie wiem co napisać by zachęcić Was do sięgnięcia po "Dziennik Helgi", mogę jedynie powiedzieć, że każdy powinien go przeczytać, by pamięć o męczeństwie ludzi, którzy zginęli w obozach koncentracyjnych trwała i by była ona przekazywana rzetelnie, bez zafałszowania i ubarwień, właśnie dzięki takim wiarygodnym źródłom. Musimy pamiętać co przeżyli nasi przodkowie i nigdy ponownie do tego nie dopuścić, nie pozwolić by zło powróciło na ziemię.

"Dziennik Helgi" to okrutny, ale autentyczny przekaz o brutalności wojny, której ofiarą padły miliony ludzi. Obraz Holokaustu widziany oczami małego dziecka, naiwnego, ale jednocześnie, paradoksalnie wręcz, nadzwyczaj dojrzałego. Pamiętnik zaskoczył mnie tym, jak wojna zmienia dzieci, jak szybko zaczynają rozumieć wszystko, co dzieje się wokół nich. W książce znajdziemy też obszerny wywiad z Helgą Weissovą, który jest dopowiedzeniem zapisów z jej dziennika. Lektura ważna i wyjątkowa, bo niesie wspomnienie o wydarzeniach, które przeminęły, a które na zawsze powinny pozostać w naszej pamięci.
Ewelina Menkarska, Empik Częstochowa

Pozycja, obok, której nie wolno przejść obojętnie. Jest pamiętnikiem i świadectwem historii Żydów przedstawionym z perspektywy ośmioletniej dziewczynki, która zdecydowała się opisywać niewyobrażalną rzeczywistość czasów obozów koncentracyjnych i getta w okupowanej przez hitlerowców Czechosłowacji. Helga, przedstawiając swe dziecinne zapiski, pokazuje ogromną dojrzałość emocjonalną, która wykiełkowała na brutalności i koszmarze holocaustu. Dzięki niej wspomnienia o tamtych wydarzeniach nie ulegną zatarciu, stając się przestrogą dla nowych pokoleń.
Tomasz Rędzia, Empik Warszawa

Ten dziennik to niezwykle przejmująca książka. Ukazuje całą okrutną prawdę o wojnie i o obozach koncentracyjnych, widzianą oczami dziecka. Są to przerażające obrazy, ale jednocześnie bardzo wartościowe - bo bardziej wiarygodnie nie potrafiłby opowiedzieć o tym żaden dorosły człowiek. Zachęcam do lektury.