Dziadek skater. Cedryk (okładka  miękka)

SZKOŁA PSOT Komiksu europejskiego, takiego familijnego chyba nie da się nie lubić. Bo „Asteriks”, bo „Smerfy”, bo… Dobra, długo można by wymieniać. A skoro długo, to dużo tego jest, więc mogłoby się wydawać, że już temat się wyczerpał, że jest przesyt, że forma się zużyła. A jednak nie. W ostatnich latach potwierdziło to kilka pozycji, od „Lou” zaczynając, przez „Diabełki”, na „Cedryku” właśnie skończywszy. I chociaż początkowo z tych nowości to właśnie „Diabełki” kupiły mnie bardziej, teraz muszę przyznać, że „Cedryk” jest lepszy i z czystym sercem polecam go i młodym, i starszym. Cedryk potrafi. Oj potrafi. Psocić, ale to też się liczy, prawda? Więc psoci, w szkole średnio mu idzie, ale za to potrafi wymyślić co zrobić, by rodzice go nie ukarali. A mają za co. Już to by wystarczyło, by zająć jego życie, ale przecież jeszcze kocha się w dziewczynie z klasy, a przecież są jeszcze inni ludzie w ich otoczeniu… Za dużo lubię komiksowych opowieści, by powiedzieć, że familijny komiks europejski należy do zdecydowanej czołówki. Ale jest tu kilka serii, które szczególnie zapadły mi w pamięć i w sercu zostały. „Asteriks” czy raczej ogólnie serie, do których przyłożył rękę Goscinny (bo i „Iznogud”, i „Lucky Luke”, i wiele innych), „Smerfy”, „Lou”, „Ptyś i Bill”, „Kid Paddle”, „Titeuf”… Nie wiem czy „Cedryk” do nich dołączy, ale na pewno bawię się znakomicie. Dlaczego? Bo lubię takie opowieści o niegrzecznych dzieciakach, których kreatywność na polu psot przerasta nasze wyobrażenia. Kocham tą kreatywność autora scenariuszy, który w „Cedryku” znakomicie lawiruje między tym, co dziecięce i niegrzeczne zarazem, bez zbaczania w nieodpowiednie kierunki. A dzieci ugrzecznienia nie lubią, a dorośli to całkiem tego nie trawią. Pewnie są wyjątki, ale… Właśnie, a tutaj scenarzysta wykorzystuje te nasze odczucia, by dać nam opowieść, która bawi, uczy i urzeka czytelników w różnym wieku. Nadal marzy mi się, żeby Egmont wydał w końcu zbiorczo „Titeufa”, bo to chyba mój ulubieniec na polu takich niegrzecznych historii dla całej rodziny, ale „Cedryk” to dobry jego następca na polskim rynku. A pamiętajmy, że to rzecz dużo wcześniejsza, bo na rynku obecna od 1986 (swoją drogą jeden z autorów, Raoul Cauvin, zmarł rok temu), świetnie przy tym narysowany, klasyczny, a jednak atrakcyjny dla współczesnych odbiorców. Świetna rzecz. Dobrze, że przed nami jeszcze tyle przyjemności, bo seria liczy sobie 34 cześć, a choć polskie wydanie zbiera po trzy z nich, przed nami jeszcze masa rozrywki. I to jakiej.

Już po raz drugi spotykamy się z sympatycznym chłopcem o imieniu Cedryk. Obserwujemy, jak podejmuje próby (bardziej lub mniej udane) na ukrycie swoich złych ocen. I zadajemy sobie pytanie, czy wreszcie zdobędzie serce uroczej Chen? Cedryku, bądź mężczyzną! Pierwsza część pokazuje nam między innymi wybory na reprezentanta w klasie chłopca, próby uniknięcia kary za niewłaściwe stopnie oraz…spotkanie jego ukochanej ze znienawidzoną kuzynką! Przechodząc przez kolejne rozdziały, czasami nie mogłam powstrzymać się od śmiechu. Kreatywność Cedryka w unikaniu kar za różne wybryki oraz to, co działo się wokół, wywoływało u mnie niekontrolowane chichotanie. Patrząc na to z perspektywy osoby dorosłej, która czasem tej beztroskości dzieciom zazdrości, muszę powiedzieć, że to naprawdę świetna pozycja. Wspomnień czar… Opowieść, w której mama Cedryka wspomina moment spotkania z jego tatą, wzruszyła mnie szczególnie. Ten błysk w oku, radość ze wspomnień i miłość płynąca ze słów przypomniała mi chwilę, gdy moja mama opowiadała, jak poznała swojego męża, a mojego ojca. Co do naszego bohatera – niezwykle ubawiłam się reakcją jego dziadka, który nawet wtedy nie mógł się powstrzymać od dogryzania zięciowi. Więcej na: CzasoStrefa

PopKulturowy Kociołek: Cedryk tom 2 to zbiór trzech oryginalnych tomów serii (Dziadek skater, Przerwana lekcja, Pasożyt kanapowy). Podobnie jak w przypadku części pierwszej, na każdego, kto zdecyduje się sięgnąć po ten tytuł, czeka na niego gargantuiczna dawka szalonego humoru. Nie jest to jednak prosta rozrywka skierowana tylko do najmłodszego czytelnika. Za znaczącą większością dostępnych tu gagów, kryje się bowiem coś więcej. Scenarzysta Raoul Cauvin prezentując zwariowane przygody ośmioletniego chłopca, stara się jednocześnie w mocno prześmiewczy sposób zaprezentować złożone problemy świata (zarówno dzieci, jak i dorosłych). Twórca często w mniej oczywisty sposób dotyka wielu złożonych (czasem dramatycznych) problemów, które będą zrozumiałe tylko dla dorosłego czytelnika. Krótkie historie opowiedziane z uczuciem i humorem skrywają więc treści zarówno dla małych, jak i dużych odbiorców. We wszystkim tym zachowana jest potrzebna równowaga, dzięki czemu scenariusz komiksu czyta się z niekłamaną przyjemnością.